• Nou ja, laten we maar bij het begin beginnen, en met een waarschuwing: dit is een zeiktopic maar ik moet het gewoon even kwijt.

    In 2011 raakte ik op vakantie bevriend met een meisje dat ook nog eens heel dichtbij bleek te wonen. Ze had dezelfde interesses als ik, en ook dezelfde muzieksmaak - we zijn allebei groot One Direction-fan - dus we raakten bevriend. Ik noem haar voor het gemak eventjes A. In 2013 gingen we samen naar het One Direction concert (de Take Me Home tour). Dat was harstikke gezellig en alles. Een andere vriendin van mij is ook One Direction-fan, voor het gemak noem ik haar even B. Zo'n 1,5 jaar geleden gingen we met zijn drieën naar de One Direction store. Op dat moment maakten A en B ook kennis met elkaar, en er ontstond een hele leuke vriendschap. We zijn uiteindelijk met z'n drieën naar het Where We Are concert van One Direction geweest, bijna een jaar geleden. We spraken ook vaak af, om bijvoorbeeld iets leuks te doen, naar de film te gaan of iets anders, en dat was altijd heel erg gezellig. Toen A 16 werd zijn B en ik naar haar toe gegaan en hebben haar veel (onzin) cadeautjes voor haar verjaardag gegeven, ze vond dat harstikke grappig. Toen B jarig was, hebben A en ik met hetzelfde idee cadeautjes voor haar gekocht, die hebben we zo'n 3 weken geleden aan haar gegeven, en toen maakte A de opmerking dat ze dit met B ook voor mij zouden doen als ik 16 word. We hadden ook afgesproken om binnenkort nog een keer wat samen te doen, omdat het altijd heel gezellig is.
    Dit is voldoende achtergrondinformatie, denk ik.

    In november (of wanneer de kaartverkoop ook startte) vroeg A of B en ik mee wilde naar het On The Road Again concert van One Direction. Dat was in Brussel, B wilde niet want ze vond het te ver weg, wat ik ook begreep. Ik zei dat ik het wel gezellig zou vinden, dus A ging aan haar ouders vragen of ze kaartjes wilde bestellen. Ze wilden dat alleen doen als mijn ouders ook mee zouden gaan naar Brussel, dat vonden mijn ouders geen probleem. Op de avond voor de kaartverkoop zei A opeens "Mijn ouders willen geen kaartjes meer kopen." Ik zei dat ik het wel aan mijn ouders zou vragen, maar mijn moeder moest werken en mijn vader ging met mij mee naar mijn voetbalwedstrijd, dus dat ging niet lukken. Ik appte haar niet veel later terug met "Mijn ouders kunnen ook geen kaartjes kopen, jammer, maar het is niet anders." Die volgende dag hadden B en ik een voetbalwedstrijd, en B vroeg nog of we gingen. Ik zei toen "Nee, A's ouders willen geen kaartjes kopen en mijn ouders kunnen het niet." Toen zei B "Jammer dat je niet gaat, maar ja niet alles in het leven is mogelijk" en ik was het er helemaal mee eens. Toen ik terug kwam van de voetbalwedstrijd en ik op Facebook keek, had ik opeens een bericht dat A's ouders toch kaartjes gekocht hadden. Ik was helemaal blij, maar ook verbaasd, want ik had het niet verwacht. Toen ik het mijn ouders vertelde, zeiden ze ook "Huh, maar dat zouden ze toch niet doen?" en ze vonden het best wel raar "dan hadden ze beter even kunnen bellen." Toen kreeg ik opeens een appje "Kun je even 51 euro overmaken voor het kaartje?" en dat hebben mijn ouders toen gedaan (ik kan zelf niks overmaken of wat dan ook).

    Ik en A hebben het er al een paar keer over gehad, over hoeveel zin we in het concert hadden.
    Een paar weken geleden bleek dat A ziek was, chronisch vermoeid, en ook heel veel pijn had enzo. Ook is A licht autistisch waardoor ze niet heel veel prikkels kan hebben (en toch ongeveer 15x per jaar naar een concert of musical of iets anders gaat). En we kregen ook een appje dat mijn ouders naar Brussel moesten rijden, want de ouders van A gingen niet mee. Toen zei mijn moeder "Okay, dat doen we dan wel." (ze wist toen nog niet dat A ziek was, maar dat kregen we te horen na dat appje). Toen m'n moeder hoorde dat A ziek was, zei ze "Dan gaat een van haar ouders mee naar Brussel, want ik wil niet de volledige verantwoording hebben over een ziek kind, want stel dat ze flauwvalt of dat er iets gebeurd waardoor ze in het ziekenhuis beland dan zijn haar ouders niet dichtbij en zit je misschien wel het hele weekend in het ziekenhuis en dan krijg jij de schuld dat er iets met haar gebeurd is." Ik vroeg aan A of haar ouders echt niet mee wilden, en het antwoord was "Nee.", want ze moesten de dag erna ook ergens heen. Toen zei mijn moeder "Het spijt me heel erg, maar dan ga ik niet naar Brussel toe, en jij gaat dan ook niet." Ik moest huilen omdat het One Direction concert voor mij dan niet zou doorgaan (okay, ik weet dat het heel kinderachtig klinkt en ik weet dat er veel ergere dingen op de wereld gebeuren en dat het stom is om over een concert te gaan janken, maar ik had me er gewoon heel erg op verheugd en het is gewoon stom om te horen dat iets waar je je heel erg op verheugd niet door gaat, zeker als je bijna nooit naar een concert gaat, maar ja er zijn natuurlijk ook mensen die helemaal nooit naar concerten gaan of er niet naartoe kunnen gaan, dus ik ben gewoon een dom en egoïstisch kind om erom te gaan huilen.)

    Gisteren heeft mijn moeder (toen ik met mijn team mee was op toernooi zodat ik hen kon aanmoedigen) de ouders van A op de hoogte gesteld dat zij niet meer wilde rijden en dat het daarom voor mij niet doorging. Toen ik op het toernooi was en even op whatsapp keek, had ik een appje van A. "Leuk hoor, kijk ik ergens naar uit gaat het niet door door mijn ziekte. Mijn ouders zijn pislink." Ik wist op dat moment helemaal niet waar het over ging, omdat ik bij mijn team was en helemaal niet meer eraan gedacht had dat het over het concert zou kunnen gaan, want ik zat met mijn gedachten bij mijn team die aan het voetballen was op het moment dat ik het appje las. Dus ik stuurde als reactie "?". Ik kreeg meteen allemaal boze appjes terug, en ik dacht "Okay, ik kijk thuis wel weer even op whatsapp, want ik heb geen idee waar het over gaat" maar langzaam begon het wel in me op te komen dat het over het One Direction concert ging, en toen heb ik snel mijn moeder geappt met "Ik krijg opeens allemaal boze appjes van A, gaat dit over het concert?" en toen zei mijn moeder "Ja, we praten er thuis nog wel over, geniet maar van het lekkere weer en van je team." dus ik liet het erbij.

    Toen ik thuis kwam, liet mijn moeder het facebookgesprek tussen haar en de moeder van A lezen. "A is helemaal over de toeren, hoe kun je zoiets doen, ze had zich er op verheugd en wat kinderachtig dat Vincie het nu laat afweten. Egoïstisch hoor. Als ze niet ziek was geweest had het zeker wel doorgegaan?" en mijn moeder had geantwoord dat ze inderdaad de verantwoordelijk niet wilde hebben in het buitenland over een ziek kind waarmee van alles kan gebeuren. De moeder van A had geantwoord dat ze de kaartjes sowieso al niet wilde kopen, omdat ze Brussel veel te ver vond, maar dat ze het op aandringen van mij toch gedaan heeft, met de belofte dat mijn ouders zouden rijden naar Brussel. Ik weet zeker dat ik niet heb aangedrongen, B heeft dat bevestigd toen ik het aan haar vroeg, en ik kan me ook niet herinneren dat ik beloofd heb dat mijn ouders zouden rijden. Ze vroegen alleen of ze mee wilde gaan, en dat was nog voordat ze zei dat ze de kaartjes niet ging kopen. Mijn ouders hadden er geen problemen mee om mee te gaan, ze zeiden "dan maken we er toch gewoon een gezellig dagje Brussel van?", ze wilden zelfs een nacht in een hotel boeken toentertijd.

    Maar dus nu word gedaan alsof alles mijn schuld is. Ik zou aangedrongen hebben, beloftes hebben gedaan, gelogen hebben, ervoor gezorgd hebben dat A geen plezier meer mag hebben (ze zou de week na het one direction concert naar Taylor Swift gaan, dus dan zou ze ook plezier kunnen hebben) (+ wij hebben niet eens gezegd dat A niet naar het concert zou mogen, m'n moeder heeft alleen gezegd dat ik niet meer mag. We hebben A niks verboden, zij heeft de twee tickets, ze had ook iemand anders kunnen vragen, bijvoorbeeld een andere vriendin, of familie (haar nichten zijn ook fan) om mee te gaan, maar in plaats daarvan worden ze boos en verkopen ze de kaartjes), ik zou er ook voor gezorgd hebben dat A heel boos is en niet meer rustig te krijgen is (ik reageerde eerst ook heel boos toen ik hoorde dat ik niet meer mocht, maar dat was maanden geleden al, toen A nog niet ziek was, omdat ik te weinig deed in huis, en later zijn mijn ouders bijgedraaid en zou ik toch wel weer mogen, maar sinds van de week weet ik dat ik definitief niet meer mag en toen moest ik nog eens huilen, maarja) en ik zou een egoïst zijn die vriendinnen liet stikken als ik ze niet meer nodig heb.

    Ik voel me nu echt heel erg schuldig, mijn moeder zegt dat ik er niks aan kan doen, maar ik weet het nu niet zo goed.
    Toen ik vanochtend op Facebook keek, zag ik een bericht van de moeder van A (er was iemand in mijn vriendenlijst in getagd) maar ik kon het bericht niet liken. Ik kan ook niet meer in haar vriendenlijst kijken, alleen de gemeenschappelijke vrienden zien, en ik kan andere berichten op haar profiel ook niet meer zien, alleen met getagde gemeenschappelijke vrienden. Dit is niet alleen bij mij gedaan, maar ook bij mijn ouders, mijn zusje, bij de ouders van B en B zelf, waardoor ik nu het vermoeden heb dat er over ons geroddeld word, maar dat is misschien een beetje te overdreven gedacht. Want ik ben op Facebook nog wel bevriend, volgens Facebook, terwijl ik dacht dat ik geblokt was.

    Maar goed, ik ben dus een aandringer, een slechte beloftesmaker, een leugenaar, een pester, een vriendenlatenvallerwanneerjezenietmeernodighebtpersoon, een pretverpester, een egoïst en noem het allemaal maar op, terwijl het niet eens mijn keuze was om niet meer naar het concert te gaan, en ik snap mijn moeder heel goed dat ze niet in het buitenland de volledige verantwoording wil hebben als er een grote kans is dat de persoon waarover je de verantwoording hebt flauw kan vallen, constante pijn heeft en daar van alles mee kan gebeuren.

    Okay, ik zeik te veel, ik ben een kutkind, noem het allemaal maar op, ik zou geen vrienden meer verdienen omdat ik ze toch alleen maar zou laten vallen. Nou ja, laat ik mijn bek maar houden voordat ik voor nog meer problemen zorg, ik zorg al voor genoeg problemen. Ik weet niet of het slim is om dit topic aan te maken, maar ik doe het toch want ik moet het even kwijt, ik moet zeuren/zeiken/weetikveelwat.


    Oh, en mocht iemand nog twee kaartjes voor One Direction zoeken (zitplaatsen), zeg het dan even tegen me, dan stuur ik de link van Ticketswap even door (ik moest mijn best doen om te zorgen dat de kaartjes verkocht worden, zeiden ze. Al heb ik het vermoeden dat ik mijn geld nooit meer terug ga krijgen, maar dat maakt me op dit moment echt helemaal niks meer uit, het was toch al 'verloren geld'.)

    Ugh.


    so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

    Conclusie: A is kut? Jij en zij moeten eventjes goed gaan praten, en met jullie ouders erbij. Jij moet jouw kant van het verhaal vertellen, en even heel duidelijk maken dat dit niet alleen jouw schuld is (sterker nog, vooral de hare) en je geld terug eisen. 50 euro is niet niks. Als je het zo opschrijft zie je hopelijk zelf ook in dat jij je niet schuldig hoeft te voelen, hè, want onredelijk gedrag van een vriendin moet je jezelf echt niet aanrekenen.


    "She was fury, she was wrath, she was vengeance."

    Zoals ik het lees klinkt het meer als A's 'schuld' dan die van jou. Ik wil niet speculeren, maar het doet me direct denken dat ze haar ouders allemaal dingen heeft beloofd (namens jou, dat je ouders zouden rijden etc) en dat haar ouders daarom toch kaarten hebben gekocht.
    Ik vind niet dat je je ergens schuldig over hoeft te voelen. Het is alleen heel erg jammer dat A zo extreem reageert.

    *virtual hug*


    I am an idiot, I move.

    Arianne schreef:
    Conclusie: A is kut? Jij en zij moeten eventjes goed gaan praten, en met jullie ouders erbij. Jij moet jouw kant van het verhaal vertellen, en even heel duidelijk maken dat dit niet alleen jouw schuld is (sterker nog, vooral de hare) en je geld terug eisen. 50 euro is niet niks. Als je het zo opschrijft zie je hopelijk zelf ook in dat jij je niet schuldig hoeft te voelen, hè, want onredelijk gedrag van een vriendin moet je jezelf echt niet aanrekenen.


    A wil geen contact meer met mij. Dat is ook de reden dat haar ouders en zijzelf me een soort van 'geblokkeerd' hebben op Facebook. Toen ik net checkte, deed niet alleen het profiel van haar moeder het niet meer, maar die van haar vader en haarzelf ook niet meer. Maar ik ben nog wel 'bevriend' op Facebook. (Waarschijnlijk zodat ze mij nog wel kunnen checken, ik weet het niet, ik trek te snel conclusies)

    Ik voel me echt gewoon ontzettend klote, ik moet ook nog steeds janken, deed er een uur over om dit topic te typen en ik ben nog steeds aan het janken omdat ik me zo kut voel maar ja, ik ben ook egoïstisch hé.

    Urgh, ik moet echt even afleiding gaan zoeken ofzo. Ik ben ook helemaal nisselijk en duizelig en alles hiervan, ik haat mezelf soms echt zo hard, vooral op dit soort momenten wanneer het door iedereen zo hard mogelijk geprobeerd wordt om het jouw schuld te laten lijken.

    Bedankt voor je advies, maar ik denk niet dat het praten gaat lukken, A wilt geen contact met mij en mijn ouders zijn er ook helemaal klaar mee.


    so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

    Fisher schreef:
    Zoals ik het lees klinkt het meer als A's 'schuld' dan die van jou. Ik wil niet speculeren, maar het doet me direct denken dat ze haar ouders allemaal dingen heeft beloofd (namens jou, dat je ouders zouden rijden etc) en dat haar ouders daarom toch kaarten hebben gekocht.
    Ik vind niet dat je je ergens schuldig over hoeft te voelen. Het is alleen heel erg jammer dat A zo extreem reageert.

    *virtual hug*


    Ik vond A altijd echt super aardig en ik kan nu ook gewoon niks slechts over haar denken (maar wel over haar ouders en alles) en ik vind het ook gewoon ontzettend kut dat die vriendschap nu voorbij is, ik voel me ook ontzettend schuldig voor B, die ook heel erg goed bevriend was met A, we deden echt heel veel met z'n drieën, ik vind het ook gewoon nu het ergste voor B want die kan er helemaal niks meer doen.

    Urgh ik denk dat ik gek word hiervan


    so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

    Ten eerste, je bent geen kutkind of een pretverpester. Ze kunnen dan nog wel zo boos op jou worden maar zij zijn echt degenen die al deze narigheid op zichzelf hebben afgeroepen. Luister alsjeblieft naar je moeder, want ik vind dat ze helemaal gelijk heeft wat dit betreft en dat jij hier helemaal niks aan kunt doen. Ik zou als ik jou was die mensen voorlopig even met rust laten en in hun sop gaar laten koken. Vaak kun je dit soort mensen toch niet veranderen en blijven ze de rest van hun leven kinderachtig doen. De vraag is of jij ze in jouw leven wil laten of dat je ze links laat liggen.


    I'm like Coca Cola, I can open happiness too.

    Vertel jouw kant van het verhaal aan B zodat die A kan aansporen toch een gesprek met je aan te gaan?

    Maar ik vind dit wel erg jammer voor je. En het klinkt verre van jouw schuld. Dus haal jezelf niet al te veel omlaag, want er valt jou niet veel te verwijten. Hopelijk komt het toch weer goed! *hug* <3


    • It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •



    You deserve a hug.
    Het is vooral ongelofelijk kinderachtig van die ouders om zo te reageren, maar ach, sommige volwassenen denk ik dan maar...
    Ik hoop echt dat je je realiseert dat dit zo niet jouw schuld is. En ik denk dat de ouders van A inderdaad heel iets anders gehoord hebben dan dat er echt gebeurt is. Dat betekend niet dat je een kutkind bent, echt niet. Sterkte ermee, en weet dat je je ook niet schuldig hoeft te voelen tegenover B. Zij begrijpt het vast wel.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Bah. Ik vind die ouders ook wel kinderachtig hoor (A's ouders, jouw ouders begrijp ik volkomen).
    Je gaat toch niet allemaal mensen blocken om dit. Wat een gezeur.

    En Fancy Fincy, het is helemaal niet jouw schuld. Totaal niet ):


    "I'm in the mood for chaos." - Cheryl Blossom [Weggooiwashand --> Katalante]

    A en haar ouders doen raar en rot tegen jou en je ouders. Ik begrijp jou en je ouders volkomen, een ziek "kind" mee nemen naar het buitenland zou ik ook niet doen en mijn ouders denk ik ook niet. Als er namelijk wel iets gebeurd dan zitten (zoals jij al zei) jij en je ouders met haar in het ziekenhuis en misschien zijn haar ouders misschien niet bereikbaar. Dat lijkt mij niet fijn voor iedereen. Daarom begrijp ik de ouders van A niet, je laat toch niet je zieke kind mee gaan met andere mensen?

    Daarnaast zou ik als ik jou was, contact opnemen met de ouders van A opnemen en jouw kant van het verhaal uitleggen. Misschien heeft A ze wel dingen vertelt die niet waar zijn en/of schuift ze de schuld af op jou? Je geld terug eisen lijkt mij ook wel belangrijk want jij hebt netjes betaald en zij komen hun afspraken niet na. Zij zouden mee gaan (de ouders van A) naar Brussel en willen nu ineens niet meer en wilden ineens de kaartjes niet meer kopen en toen ineens wel weer.

    Ik blijf het een raar verhaal vinden van A en haar ouders.


    Physics is awesome

    LzzyHale schreef:
    Ten eerste, je bent geen kutkind of een pretverpester. Ze kunnen dan nog wel zo boos op jou worden maar zij zijn echt degenen die al deze narigheid op zichzelf hebben afgeroepen. Luister alsjeblieft naar je moeder, want ik vind dat ze helemaal gelijk heeft wat dit betreft en dat jij hier helemaal niks aan kunt doen. Ik zou als ik jou was die mensen voorlopig even met rust laten en in hun sop gaar laten koken. Vaak kun je dit soort mensen toch niet veranderen en blijven ze de rest van hun leven kinderachtig doen. De vraag is of jij ze in jouw leven wil laten of dat je ze links laat liggen.


    Ik ben gewoon zo'n persoon die zich overal meteen heel erg veel van aantrekt en ik kan ook gewoon serieus aan niks anders denken. Ik weet ook gewoon dat ze een heel gezellige dag gehad hebben vandaag, het lijkt ook gewoon alsof ze het al helemaal vergeten zijn (ja, ik ben ook zo'n persoon die veel te snel conclusies trekt) en ik heb vandaag gewoon niks kunnen doen omdat ik er constant aan moet denken, ik kan nergens afleiding vinden ofzo, normaal hielp het altijd om muziek te gaan luisteren, te gaan schrijven of te gaan tekenen, maar nu helpt gewoon niks meer en ik voel me echt ontzettend klote, ben duizelig, misselijk, heb hoofdpijn en alles en paracetemol/aspirine/ibuprofen helpt niet ertegen.

    Ik heb ook gewoon geen idee wat ik moet doen, ik heb nog nooit eerder ruzie gehad met vriendinnen, dit is echt serieus de eerste keer. Natuurlijk wel dat ik het niet zo goed met iemand kon vinden, maar dat was meestal ook wel snel opgelost of afgelopen en ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Met rust laten moet ik hen wel, aangezien ik overal een soort van geblokkeerd op ben en ja... M'n moeder zei ook al dat ze niet zouden veranderen, maar dat verandert bij mij nog niks...


    so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

    Palinoia schreef:
    Vertel jouw kant van het verhaal aan B zodat die A kan aansporen toch een gesprek met je aan te gaan?

    Maar ik vind dit wel erg jammer voor je. En het klinkt verre van jouw schuld. Dus haal jezelf niet al te veel omlaag, want er valt jou niet veel te verwijten. Hopelijk komt het toch weer goed! *hug* <3


    Ik heb het al aan B verteld, maar die weet niet zo goed hoe die erop moet reageren, het is zo'n persoon dat liever geen kant kiest, wat ik ook wel snap. Dusja, het is lastig.

    En het wordt gewoon zo ingewreven alsof het mijn schuld is, ik denk niet dat ik mezelf nog lager kan halen. Serieus, ik verwijt alles mezelf omdat het ook gewoon zo aangeleverd wordt. Ik hoop ook dat het goed komt, maar ik vrees van niet. Ugh.


    so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

    Lupton schreef:
    (...)

    Ik heb het al aan B verteld, maar die weet niet zo goed hoe die erop moet reageren, het is zo'n persoon dat liever geen kant kiest, wat ik ook wel snap. Dusja, het is lastig.

    En het wordt gewoon zo ingewreven alsof het mijn schuld is, ik denk niet dat ik mezelf nog lager kan halen. Serieus, ik verwijt alles mezelf omdat het ook gewoon zo aangeleverd wordt. Ik hoop ook dat het goed komt, maar ik vrees van niet. Ugh.


    Logisch dat B geen kant kiezen wil. Maar kun je haar niet vragen of ze wil proberen A te overtuigen met jou te willen praten? Zodat jullie het toch uit kunnen praten.

    Ik vind het wel gewoon laag dat alles op jou afgeschoven wordt. 2 keiven, 2 schuld. Zo denk ik dan maar. Of hoe dat gezegde ook ging. :p Ik kan me voorstellen dat haar ouders en A zelf zich beledigd voelden toen jouw ouders zeiden niet te willen gaan doordat A ziek is, maar ze reageerdne wel heel overdreven.


    • It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

    Zelfs als ik naar dat concert zou willen gaan zou ik nog niet die link aan jou vragen, als zij jou dat geld niet terug gaat geven ga ik het echt niet in haar reet douwen.=')
    Die ouders en ook A zijn erg kinderachtig bezig, mijn ouders zouden me misschien wel met iemand mee laten gaan (die ze goed kennen), maar ik kan me voorstellen dat iemand mij niet zomaar mee wilt nemen naar het buitenland aangezien ik diabetes heb. Dat is misschien vervelend voor A, daar kan ik als diabeet helemaal inkomen, maar je moet ook begrijpen dat andere die risico's niet voor jou willen lopen. Zo te horen heeft ze haar ziekte nog niet echt geaccepteerd.


    You were born original, don't die as a copy.

    Quokka schreef:
    A en haar ouders doen raar en rot tegen jou en je ouders. Ik begrijp jou en je ouders volkomen, een ziek "kind" mee nemen naar het buitenland zou ik ook niet doen en mijn ouders denk ik ook niet. Als er namelijk wel iets gebeurd dan zitten (zoals jij al zei) jij en je ouders met haar in het ziekenhuis en misschien zijn haar ouders misschien niet bereikbaar. Dat lijkt mij niet fijn voor iedereen. Daarom begrijp ik de ouders van A niet, je laat toch niet je zieke kind mee gaan met andere mensen?

    Daarnaast zou ik als ik jou was, contact opnemen met de ouders van A opnemen en jouw kant van het verhaal uitleggen. Misschien heeft A ze wel dingen vertelt die niet waar zijn en/of schuift ze de schuld af op jou? Je geld terug eisen lijkt mij ook wel belangrijk want jij hebt netjes betaald en zij komen hun afspraken niet na. Zij zouden mee gaan (de ouders van A) naar Brussel en willen nu ineens niet meer en wilden ineens de kaartjes niet meer kopen en toen ineens wel weer.

    Ik blijf het een raar verhaal vinden van A en haar ouders.


    Ik vind het zelf ook nog heel raar. Maar ik was heel blij dat we dan die kaartjes hadden, en dacht niet over de consequenties na... Maar ja, we hadden ook niet verwacht dat A ziek zou worden. En tja, m'n moeder zegt ook "Ze zullen later niet met geld om kunnen gaan" want ze gaan serieus overal heen. De ouders gaan bijna elke week wel naar een concert of optreden ofzo, A zelf gaat ook naar heel veel dingen en tja, van dat soort mensen kun je eigenlijk wel verwachten dat ze dan zo reageren... Mn moeder zegt ook wel "niks gewend".

    En volgens A haar ouders kom ik mijn afspraken niet na, en ik kan op geen enkele manier meer contact opnemen met ze. Ik denk dat ik het gewoon even moet laten rusten, maar ik blijf er constant aan denken waardoor het laten rusten niet lukt :c


    so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

    Palinoia schreef:
    (...)

    Logisch dat B geen kant kiezen wil. Maar kun je haar niet vragen of ze wil proberen A te overtuigen met jou te willen praten? Zodat jullie het toch uit kunnen praten.

    Ik vind het wel gewoon laag dat alles op jou afgeschoven wordt. 2 keiven, 2 schuld. Zo denk ik dan maar. Of hoe dat gezegde ook ging. :p Ik kan me voorstellen dat haar ouders en A zelf zich beledigd voelden toen jouw ouders zeiden niet te willen gaan doordat A ziek is, maar ze reageerdne wel heel overdreven.


    Alle contact met B is dus ook verbroken, weet niet of ik dat al vermeld had. Dusja, het blijft gewoon heel raar. Ik snap ook wel dat het niet leuk is om te horen dat een concert niet doorgaat, ik vond het zelf ook niet leuk om te horen dat ik niet meer mocht, maar zij hadden gewoon kunnen gaan. A had namelijk ooit gezegd dat ze sowieso wel zou gaan, en of wij dan meewilden omdat ze niet met haar moeder in die zaal wilde zitten. En nu gaat ze helemaal niet, ik denk dan 'Je kan alsnog met je moeder gaan, net zoals je zovaak zegt dat je met haar naar een concert zou gaan'


    so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly