Nou ja, laten we maar bij het begin beginnen, en met een waarschuwing: dit is een zeiktopic maar ik moet het gewoon even kwijt.
In 2011 raakte ik op vakantie bevriend met een meisje dat ook nog eens heel dichtbij bleek te wonen. Ze had dezelfde interesses als ik, en ook dezelfde muzieksmaak - we zijn allebei groot One Direction-fan - dus we raakten bevriend. Ik noem haar voor het gemak eventjes A. In 2013 gingen we samen naar het One Direction concert (de Take Me Home tour). Dat was harstikke gezellig en alles. Een andere vriendin van mij is ook One Direction-fan, voor het gemak noem ik haar even B. Zo'n 1,5 jaar geleden gingen we met zijn drieën naar de One Direction store. Op dat moment maakten A en B ook kennis met elkaar, en er ontstond een hele leuke vriendschap. We zijn uiteindelijk met z'n drieën naar het Where We Are concert van One Direction geweest, bijna een jaar geleden. We spraken ook vaak af, om bijvoorbeeld iets leuks te doen, naar de film te gaan of iets anders, en dat was altijd heel erg gezellig. Toen A 16 werd zijn B en ik naar haar toe gegaan en hebben haar veel (onzin) cadeautjes voor haar verjaardag gegeven, ze vond dat harstikke grappig. Toen B jarig was, hebben A en ik met hetzelfde idee cadeautjes voor haar gekocht, die hebben we zo'n 3 weken geleden aan haar gegeven, en toen maakte A de opmerking dat ze dit met B ook voor mij zouden doen als ik 16 word. We hadden ook afgesproken om binnenkort nog een keer wat samen te doen, omdat het altijd heel gezellig is.
Dit is voldoende achtergrondinformatie, denk ik.
In november (of wanneer de kaartverkoop ook startte) vroeg A of B en ik mee wilde naar het On The Road Again concert van One Direction. Dat was in Brussel, B wilde niet want ze vond het te ver weg, wat ik ook begreep. Ik zei dat ik het wel gezellig zou vinden, dus A ging aan haar ouders vragen of ze kaartjes wilde bestellen. Ze wilden dat alleen doen als mijn ouders ook mee zouden gaan naar Brussel, dat vonden mijn ouders geen probleem. Op de avond voor de kaartverkoop zei A opeens "Mijn ouders willen geen kaartjes meer kopen." Ik zei dat ik het wel aan mijn ouders zou vragen, maar mijn moeder moest werken en mijn vader ging met mij mee naar mijn voetbalwedstrijd, dus dat ging niet lukken. Ik appte haar niet veel later terug met "Mijn ouders kunnen ook geen kaartjes kopen, jammer, maar het is niet anders." Die volgende dag hadden B en ik een voetbalwedstrijd, en B vroeg nog of we gingen. Ik zei toen "Nee, A's ouders willen geen kaartjes kopen en mijn ouders kunnen het niet." Toen zei B "Jammer dat je niet gaat, maar ja niet alles in het leven is mogelijk" en ik was het er helemaal mee eens. Toen ik terug kwam van de voetbalwedstrijd en ik op Facebook keek, had ik opeens een bericht dat A's ouders toch kaartjes gekocht hadden. Ik was helemaal blij, maar ook verbaasd, want ik had het niet verwacht. Toen ik het mijn ouders vertelde, zeiden ze ook "Huh, maar dat zouden ze toch niet doen?" en ze vonden het best wel raar "dan hadden ze beter even kunnen bellen." Toen kreeg ik opeens een appje "Kun je even 51 euro overmaken voor het kaartje?" en dat hebben mijn ouders toen gedaan (ik kan zelf niks overmaken of wat dan ook).
Ik en A hebben het er al een paar keer over gehad, over hoeveel zin we in het concert hadden.
Een paar weken geleden bleek dat A ziek was, chronisch vermoeid, en ook heel veel pijn had enzo. Ook is A licht autistisch waardoor ze niet heel veel prikkels kan hebben (en toch ongeveer 15x per jaar naar een concert of musical of iets anders gaat). En we kregen ook een appje dat mijn ouders naar Brussel moesten rijden, want de ouders van A gingen niet mee. Toen zei mijn moeder "Okay, dat doen we dan wel." (ze wist toen nog niet dat A ziek was, maar dat kregen we te horen na dat appje). Toen m'n moeder hoorde dat A ziek was, zei ze "Dan gaat een van haar ouders mee naar Brussel, want ik wil niet de volledige verantwoording hebben over een ziek kind, want stel dat ze flauwvalt of dat er iets gebeurd waardoor ze in het ziekenhuis beland dan zijn haar ouders niet dichtbij en zit je misschien wel het hele weekend in het ziekenhuis en dan krijg jij de schuld dat er iets met haar gebeurd is." Ik vroeg aan A of haar ouders echt niet mee wilden, en het antwoord was "Nee.", want ze moesten de dag erna ook ergens heen. Toen zei mijn moeder "Het spijt me heel erg, maar dan ga ik niet naar Brussel toe, en jij gaat dan ook niet." Ik moest huilen omdat het One Direction concert voor mij dan niet zou doorgaan (okay, ik weet dat het heel kinderachtig klinkt en ik weet dat er veel ergere dingen op de wereld gebeuren en dat het stom is om over een concert te gaan janken, maar ik had me er gewoon heel erg op verheugd en het is gewoon stom om te horen dat iets waar je je heel erg op verheugd niet door gaat, zeker als je bijna nooit naar een concert gaat, maar ja er zijn natuurlijk ook mensen die helemaal nooit naar concerten gaan of er niet naartoe kunnen gaan, dus ik ben gewoon een dom en egoïstisch kind om erom te gaan huilen.)
Gisteren heeft mijn moeder (toen ik met mijn team mee was op toernooi zodat ik hen kon aanmoedigen) de ouders van A op de hoogte gesteld dat zij niet meer wilde rijden en dat het daarom voor mij niet doorging. Toen ik op het toernooi was en even op whatsapp keek, had ik een appje van A. "Leuk hoor, kijk ik ergens naar uit gaat het niet door door mijn ziekte. Mijn ouders zijn pislink." Ik wist op dat moment helemaal niet waar het over ging, omdat ik bij mijn team was en helemaal niet meer eraan gedacht had dat het over het concert zou kunnen gaan, want ik zat met mijn gedachten bij mijn team die aan het voetballen was op het moment dat ik het appje las. Dus ik stuurde als reactie "?". Ik kreeg meteen allemaal boze appjes terug, en ik dacht "Okay, ik kijk thuis wel weer even op whatsapp, want ik heb geen idee waar het over gaat" maar langzaam begon het wel in me op te komen dat het over het One Direction concert ging, en toen heb ik snel mijn moeder geappt met "Ik krijg opeens allemaal boze appjes van A, gaat dit over het concert?" en toen zei mijn moeder "Ja, we praten er thuis nog wel over, geniet maar van het lekkere weer en van je team." dus ik liet het erbij.
Toen ik thuis kwam, liet mijn moeder het facebookgesprek tussen haar en de moeder van A lezen. "A is helemaal over de toeren, hoe kun je zoiets doen, ze had zich er op verheugd en wat kinderachtig dat Vincie het nu laat afweten. Egoïstisch hoor. Als ze niet ziek was geweest had het zeker wel doorgegaan?" en mijn moeder had geantwoord dat ze inderdaad de verantwoordelijk niet wilde hebben in het buitenland over een ziek kind waarmee van alles kan gebeuren. De moeder van A had geantwoord dat ze de kaartjes sowieso al niet wilde kopen, omdat ze Brussel veel te ver vond, maar dat ze het op aandringen van mij toch gedaan heeft, met de belofte dat mijn ouders zouden rijden naar Brussel. Ik weet zeker dat ik niet heb aangedrongen, B heeft dat bevestigd toen ik het aan haar vroeg, en ik kan me ook niet herinneren dat ik beloofd heb dat mijn ouders zouden rijden. Ze vroegen alleen of ze mee wilde gaan, en dat was nog voordat ze zei dat ze de kaartjes niet ging kopen. Mijn ouders hadden er geen problemen mee om mee te gaan, ze zeiden "dan maken we er toch gewoon een gezellig dagje Brussel van?", ze wilden zelfs een nacht in een hotel boeken toentertijd.
Maar dus nu word gedaan alsof alles mijn schuld is. Ik zou aangedrongen hebben, beloftes hebben gedaan, gelogen hebben, ervoor gezorgd hebben dat A geen plezier meer mag hebben (ze zou de week na het one direction concert naar Taylor Swift gaan, dus dan zou ze ook plezier kunnen hebben) (+ wij hebben niet eens gezegd dat A niet naar het concert zou mogen, m'n moeder heeft alleen gezegd dat ik niet meer mag. We hebben A niks verboden, zij heeft de twee tickets, ze had ook iemand anders kunnen vragen, bijvoorbeeld een andere vriendin, of familie (haar nichten zijn ook fan) om mee te gaan, maar in plaats daarvan worden ze boos en verkopen ze de kaartjes), ik zou er ook voor gezorgd hebben dat A heel boos is en niet meer rustig te krijgen is (ik reageerde eerst ook heel boos toen ik hoorde dat ik niet meer mocht, maar dat was maanden geleden al, toen A nog niet ziek was, omdat ik te weinig deed in huis, en later zijn mijn ouders bijgedraaid en zou ik toch wel weer mogen, maar sinds van de week weet ik dat ik definitief niet meer mag en toen moest ik nog eens huilen, maarja) en ik zou een egoïst zijn die vriendinnen liet stikken als ik ze niet meer nodig heb.
Ik voel me nu echt heel erg schuldig, mijn moeder zegt dat ik er niks aan kan doen, maar ik weet het nu niet zo goed.
Toen ik vanochtend op Facebook keek, zag ik een bericht van de moeder van A (er was iemand in mijn vriendenlijst in getagd) maar ik kon het bericht niet liken. Ik kan ook niet meer in haar vriendenlijst kijken, alleen de gemeenschappelijke vrienden zien, en ik kan andere berichten op haar profiel ook niet meer zien, alleen met getagde gemeenschappelijke vrienden. Dit is niet alleen bij mij gedaan, maar ook bij mijn ouders, mijn zusje, bij de ouders van B en B zelf, waardoor ik nu het vermoeden heb dat er over ons geroddeld word, maar dat is misschien een beetje te overdreven gedacht. Want ik ben op Facebook nog wel bevriend, volgens Facebook, terwijl ik dacht dat ik geblokt was.
Maar goed, ik ben dus een aandringer, een slechte beloftesmaker, een leugenaar, een pester, een vriendenlatenvallerwanneerjezenietmeernodighebtpersoon, een pretverpester, een egoïst en noem het allemaal maar op, terwijl het niet eens mijn keuze was om niet meer naar het concert te gaan, en ik snap mijn moeder heel goed dat ze niet in het buitenland de volledige verantwoording wil hebben als er een grote kans is dat de persoon waarover je de verantwoording hebt flauw kan vallen, constante pijn heeft en daar van alles mee kan gebeuren.
Okay, ik zeik te veel, ik ben een kutkind, noem het allemaal maar op, ik zou geen vrienden meer verdienen omdat ik ze toch alleen maar zou laten vallen. Nou ja, laat ik mijn bek maar houden voordat ik voor nog meer problemen zorg, ik zorg al voor genoeg problemen. Ik weet niet of het slim is om dit topic aan te maken, maar ik doe het toch want ik moet het even kwijt, ik moet zeuren/zeiken/weetikveelwat.
Oh, en mocht iemand nog twee kaartjes voor One Direction zoeken (zitplaatsen), zeg het dan even tegen me, dan stuur ik de link van Ticketswap even door (ik moest mijn best doen om te zorgen dat de kaartjes verkocht worden, zeiden ze. Al heb ik het vermoeden dat ik mijn geld nooit meer terug ga krijgen, maar dat maakt me op dit moment echt helemaal niks meer uit, het was toch al 'verloren geld'.)
Ugh.
so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly
