|| You are what you believe yourself to be || Speeltopic || - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

9 juni 2015 - 10:11

nakito 1314

You are what you believe yourself to be

Anno 2015 is de duistere wereld van de mental ill hospitals niet meer denkbaar en langzaamaan naar de achtergrond verdwenen.
Mentale problemen, gedragsstoornissen worden uitgebreid verklaart bij een psycholoog.
Toch is niet iedereen deze tijd vergeten en blijft er een soort brandende verlangen naar de oorzaak van deze stoornissen.
Zij noemen zich de 'HASO' (human analyzing scientists organisation) en hebben een experiment opgezet,
met goedkeuring van de politieke leiders wereldwijd.
Elk continent heeft zijn eigen team die zich bezig houdt met de oorsprong van deze zogenaamde mentale stoornissen.
Om hier achter te komen is deze selectieve groepering bezig met doen van onderzoeken. Opzoek naar antwoorden…

Verhaal

Cleverwood's bay is een klein plaatsje in het noorden van Schotland. Een zelfvoorzienend dorpje, waar de inwoners haast op een hand te tellen zijn. In dit gebied staat een oud landhuis, dat vroeger diende als woonplaats voor de gouverneur van dit gebied. Sinds kort wordt het gebruikt als basis voor het Europese continent.

Het experiment luidt als volgt. Er worden uit heel Europa vijf jong volwassenen met mentale problemen naar het landhuis in Cleverwood's bay gebracht. Onder het nom van een nieuw behandelingstraject. Daarnaast komen er ook vier 'gewone' mensen te wonen. De negen jongeren krijgen toezicht van twee onderzoekers. Deze houden hen dag en nacht in de gaten. Ook voeren ze behandelingen uit, welke sommige verdacht veel in de buurt komen bij de behandelingen uit het verleden. Waarbij je je gaat afvragen of zij zelf geen behandeling nodig zijn.

De vijf mental ill patiënten hebben er geen idee van, dat de ander vier geen problemen hebben. De vier vrijwilligers worden behandeld als de andere vier. De vier 'gewone' mensen, doen vrijwillig mee aan het experiment. Ze krijgen er bovendien een aardig zakcentje voor. Zij denken dat ze worden gevraagd aan het experiment mee te doen, om te kijken of de toestand van de andere vijf verbeterd wordt. Door invloed van de aanwezigheid van mensen zonder een stoornis. Maar is dit wel de reden waarom zij hier zijn? De vraag is gaan zij uiteindelijk geloven dat zij toch niet zo normaal zijn als ze eigenlijk dachten te zijn?
You are what you believe yourself to be...

The HASO experiment: district Europe
Onderzoeksvraag: Hoe makkelijk is een mens te manipuleren.
Het doel: Concluderen of een mentale stoornis aan te leren is of niet.
Duur experiment: 1 jaar.
Deelnemers: 5 mental ill patiënten, 4 vrijwilligers, 2 HASO onderzoekers.
Waar: Cleverwood's bay, North Schotland.

Invullijstje

Rol:
Naam:
Leeftijd: (17+/25-)
Innerlijk:
Uiterlijk:
Geschiedenis:
Seksuele voorkeur:
Relaties:
Mentale stoornis (eventueel):
Extra:

Regels

- Geen perfecte personages
- Zorg gerust voor drama, maar houdt het wel realistisch
- Geen pesten buiten de rpg (personages mag wel)
- 16+ toegestaan
- Woordenaantal 100+
- Max 2 personags

Rollen
Mental ill patiënten
– Julie Octavia Wilkinson ~ Hecuba
– Noah Anderson ~ SleepyAsh
– Jax Kellin Scofield ~ TylerJoseph
– Brishen 'Brix' Ravens ~ Hippogrief
– Avery Lily Penotty (Kayla, Thomas) ~ Khronos

Vrijwilligers
– Jenna Amber Morisson ~ Nakito
– Dylan Wilkinson ~ Hecuba
– Valetina Oceana Hannigan ~ Allete
– Spencer Justin Robertson ~ Balloo

HASO onderzoekers
– Connor Eugene Webster ~ Dandocal
– Sunshine 'Sunny' Morrison ~ Dandelions

Rollentopic
Praattopic
Speeltopic

[ bericht aangepast op 16 juni 2015 - 18:38 ]
When you believe your dreams come true

9 juni 2015 - 10:12

nakito 1314

Jenna Amber Morisson

Het was een vroege morgen in de lente, een waterig zonnetje scheen tussen de bomen door en reikte steeds hoger aan de hemel. Jenna liep druk door haar appartement. Even bleef ze in gedachten verzonken stil staan, midden in de kamer van haar appartement. Ze was best een beetje trots op haar nieuwe huisje. Voor het eerst op zich zelf wonend, in een nieuw land. Jenna had een studie gevolgd in Stockholm en was in deze tijd verliefd geworden op de stad. Het was dan ook niet moeilijk om te beslissen dat ze er zou blijven wonen.

Jenna betrapte zichzelf dat ze aan het wegdromen was. Vervolgens ging ze verder met waarmee ze bezig was. Ze controleerde nog een keer of ze al haar spullen mee had. Dat moest haast wel, want haar twee koffers puilden uit. Ze moest op haar koffers zitten om ze dicht te krijgen. Maar wat wil je ook als je een jaar van huis bent. Ze wist niet of ze genoeg mee had, maar hier moest ze zich maar mee zien te redden. Meer kon er niet mee.

Jenna was blij verrast toen ze een drie maanden geleden een mail kreeg toegestuurd. Deze mail was naar aanleiding van haar profiel op een of andere site. Er werd haar verteld in deze mail, dat zij de ideale kandidaat zou zijn om mee te doen met een groot onderzoek. Een onderzoek waar zij veel in zou kunnen betekenen. Jenna had een interesse in het menselijk brein, hoe dit werkt en hoe andere mensen denken. Een onderzoek naar mensen met een psychische gebrek, wekte haar interesse dan ook meteen. Nu Ze op zich zelf woonde, klaar was met haar studie en momenteel nog geen baan had. Leek dit de ideale kans om een nieuw avontuur te beginnen. Bovendien verdiende ze er ook nog wat mee, dus dit was alles beter dan thuis zitten.

Vluchtig wierp Jenna nog een blik op de tijd, ze moest nu wel op gaan schieten anders haalde ze haar vliegtuig niet. Ergens vond ze het ook wel erg spannend en misschien zelfs wel een beetje eng. De organisatie van het experiment HASO heeft haar kort telefonisch gesproken, maar grotendeels verliep het contact via de mail. Er werd wel een beetje geheimzinnig gedaan, veel informatie kreeg ze dan ook niet. Het enige dat zij wist is dat zij op 1 juni 2015, om 09:00 op het vliegveld van Stockholm moest staan. Plaats van bestemming kreeg zij niet. Ze zou opgewacht worden door iemand van het team van HASO, die haar zou begeleiden tijdens de reis naar de onbekende bestemming. Ook was ze benieuwd naar de andere deelnemers. Hoe zouden zij zijn en wat zouden ze van haar vinden. Allerlei gedachten vlogen door haar hoofd. Jenna bond haar haar in een staart en trok vervolgens haar jas aan, pakte haar koffers en verliet het appartement. Zorgvuldig sluit ze haar deur en draait hem in het slot. Hier is ze het komende jaar niet meer te vinden.

When you believe your dreams come true

9 juni 2015 - 11:24

Itsuki 3513

jeej, mt alvast zal zo mijn rol nog afmaken.

Vampire + Servant = Servamp

9 juni 2015 - 11:44

Villanelle 14555

[mt]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

9 juni 2015 - 12:43

Balloo 294

MT

Spencer Reid - 'I know what it's like to be afraid of your own mind.'

9 juni 2015 - 14:42

Nali 54

MT

''Don't compare yourself to others, that's when you start to lose confidence in yourself'' - Will Smith.

9 juni 2015 - 14:43

Eilandpiraat 4618

Van mij

Spinning around, I'm weightless.

9 juni 2015 - 15:27

Hippogrief 85

MT (:

9 juni 2015 - 15:52

Hippogrief 85

Brishen 'Brix' Ravens
______________________________________

"Ik wil niet," jammerde Brishen zachtjes. De hand van zijn broer Mackay klemde om zijn schouders, duidelijk niet van plan om Brishen los te laten. "Ik ben niet gek!"
Mackay zuchtte. "Brix, je moet even luisteren. Je gaat niet naar die kliniek omdat je gek bent, maar omdat ze je daar kunnen helpen."
Daar moest Brishen over nadenken. Hij stond abrupt stil en keek Mackay fel aan. "Maar ik heb toch geen hulp nodig als ik niet gek ben?"
Zijn broers greep verstrakte en Brishen dook in elkaar. Het deed geen zeer, maar hij hield er niet van om ongewild aangeraakt te worden. "Ik ben niet gek," herhaalde Brishen nogmaals. Het huilen stond hem nader dan het lachen.
Er kwam geen reactie van Mackay en dat ergerde Brishen op een of andere manier.
"Hé!" Brishen probeerde zijn schouder los te trekken. Het lukte niet. Hij was dan wel sterk, maar niet sterk genoeg om het tegen zijn oudere broer op te nemen. "Je kan me niet naar een gesticht brengen!" De paniek sloeg onderhand toe, Brishen wilde niet naar de kliniek.
Hij dacht terug aan vanmorgen, toen zijn broer het aan hem vertelde. Hij had geen keus, had Mackay gezegd. Desnoods liet hij Brishen ophalen door de begeleiders van de kliniek, maar dat wilde Brishen al helemaal niet. Dan ging hij nog liever vrijwillig.
De gedachtes aan een gekkenhuis - of 'psychiatrische kliniek', zoals Mackay het netjes noemde - maakte hem pas echt gek. Het was toch onmenselijk om als normale jongen tussen allemaal gestoorden opgesloten te worden?

[ bericht aangepast op 9 juni 2015 - 15:53 ]

9 juni 2015 - 17:09

Nali 54

Valetina Oceana Hannigan

~ “I'm just trying to find some color in this black and white world”~

• Vrijwilliger •

Een hoge en luide gepiep klonk zich door mijn slaapkamer heen, iets wat er voor zorgde dat ik een diepe zucht over mijn lippen heen had laten rollen. Vermoeiend en vol tegenzin had ik mijn ogen geopend, mijn donkergroene kijkers had ik direct gevestigd op het apparaat waarvan het luide gepiep vandaan kwam, net zoals het zich bijna elke morgen liet horen. Om er nog een seconde langer bij na te denken deed ik niet, met een simpele klap sloeg ik de wekker uit waardoor het piepen ook vrijwel direct gestopt was. Ik ging rechtop zitten om vervolgens met beide voeten op de koude vloer te staan, het liefst lag ik nu nog heerlijk in mijn bed uit te slapen, hoewel de neiging groot was besloot ik dat maar niet te doen. Te laat komen zou zeker niet slim zijn, ik wou mijn vlucht niet willen missen omdat ik een paar minuten graag door wou slapen, nee dankje.
Mijn blik viel op mijn twee al te grote koffers die in het hoek van de kamer stonden, een kleine glimlach begon zich rondom mijn lippen te spelen, denkend aan hoeveel kleding ik daar niet wel in gepropt had gisteravond. Ik moest toegeven, het was van belang, één jaar weg zijn van huis was niet zomaar iets namelijk. Het HASO project zou snel genoeg van start gaan en om één of andere reden had ik mezelf opgegeven als een vrijwilliger. Of het er aan lag dat ik graag mee wou helpen met het onderzoek of dat het om het geldbedrag ging had ik zelf nog niet zo goed kunnen plaatsen, al maakte dit niet echt veel meer uit sinds ik net als een paar andere gekozen was om deel te nemen eraan. Ik zuchtte zachtjes en schudde de gedachtes van me af, ik kon me beter vast gaan voorbereiden voordat ik straks richting het vliegveld moest, richting Schotland om exact te zijn.

''Don't compare yourself to others, that's when you start to lose confidence in yourself'' - Will Smith.

9 juni 2015 - 17:52

707 10141

(A very late MT)

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

9 juni 2015 - 18:44

Eilandpiraat 4618

Julie Octavia Wilkinson • trigger warning • ~ outfit
"I cannot keep running away from myself/under a spell/dragged myself to hell."
Ik trok mijn mouwen verder over mijn handen heen. Mijn armen brandden, terwijl beelden van de afgelopen weken door mijn hoofd spookten. Schreeuwen, huilen, bloed. Ze wisten niet meer wat ze met me aan moesten. Ik sliep niet, ik at niet, ik nam mijn medicijnen niet. Een overplaatsing. Alweer. Ik was al in zo veel verschillende plaatsen geweest, ik wist zeker dat ik er nooit meer uit zo komen. Mijn benen brandden. Gisteravond kwam plots terug in mijn hoofd. Vandaag zou ik Dylan weer zien. Hij had verteld dat we in hetzelfde project geplaatst werden. Voor mij, omdat het mijn laatste hoop was, voor hem, omdat hij zich aan had gemeld als vrijwilliger. Hij zou me zien. Hij zou zien dat ik nog geen vooruitgang had geboekt, als er al iets was gebeurd was ik zelfs achteruit gaan. Hij zou teleurgesteld zijn. Hij zou me haten. Tranen, de pijn die het zogenaamd van me af zou nemen. Niet dat ik daar nog in geloofde, het was nu gewoon nodig. Ik kon me niet concentreren zonder. Als ik het niet zou doen, zou ik nooit meer rustig worden. Er rolde een traan over mijn wang die ik snel wegveegde. Sterk zijn nu. Mijn nieuwe 'thuis', het volgende gekkenhuis, was 2 uur rijden dus ik moest weg. Mijn hand die verborgen zat in mijn trui greep de hendel van een van mijn koffers, en de andere hand sloot zich om de andere. Ik beet op mijn lip en wierp nog een blik over mijn schouder, voor ik de eerste stappen zette naar de auto. Ik moest zelf mijn koffers erin gooien, en toen ik op de achterbank ging zitten was er nog niemand. Zelf rijden mocht ik niet; dat was veel te gevaarlijk, straks zou ik mezelf nog van de weg af rijden ofzo... Was het maar zo, kon ik het maar doen. Ik zucht zachtjes en sluit mijn ogen als ik voel dat de auto begint te rijden. Hij zal ook niet met me proberen te praten, dat mogen ze niet. Het was hier allemaal heel strikt en de begeleiders mochten geen contact met ons hebben.
Na een rit die voor mijn gevoel veel langer was dan twee uur, stond de auto stil en werd mijn deur open gedaan. Ik stapte uit en kon nog net mijn koffers pakken voor de auto weer wegreed. "Ja, jij ook." Mompelde ik zachtjes, terwijl ik me omdraaide naar het huis dat voor me stond. Ik keek een beetje ongemakkelijk om me heen: er was nog niemand, en ik wist niet zeker of ik naar binnen mocht of niet.

Spinning around, I'm weightless.

9 juni 2015 - 19:46

Itsuki 3513

Noah Anderson
Noah zat met zijn hoofd tussen zijn handen, voorovergebogen op bed en voelde hoe de pijn erger werd. Zijn rechterduim nagel zat al in zijn mond.
'Ze komen me halen,' schreeuwde Noah door zijn kamer. Dit waren buien die hij onregelmatig had. Ze kwamen in vlagen. Noah kroop onder de dekens en voelde hoe de warmte hem beschermde.
Zachtjes sprak hij tegen zichzelf, wiegend en keek met grote ogen naar zijn half afgezakte sokken. Noah schrok zich rot toen er iets tegen hem aan vloog, wat het randje van zijn deken was. Hij schoot uit bed en liet zich huilend op de grond zakken. Tranen liepen over zijn wangen, niet wetend wat hij nu zou moeten doen.
'Survile,' fluisterde hij zachtjes tussen de tranen door.
De deur ging met een vaart open.
'Stil maar Noah, ik ben het,' suste de persoon voor hem die hij herkende als de begeleidster die hij vanaf hij hier zat al had. Noah herkende haar goed en wist dat hij bij haar altijd veilig voelde, maar nu moest hij haar verlaten.
'Ik wil niet, ik wil bij jou blijven.' Haar hand pakte de die van Noah en trok hem overeind en nam hem mee de kamer uit de gang op. Noah schreeuwde hard.
'Maar ik wil Survile niet achterlaten,' riep hij, maar hij werd verder van de kamer vandaan gesleurd.
'Ik zal goed voor hem zorgen dat beloof ik, maar nu moet je afscheid nemen,' zei ze zacht. Noah had even nodig om op adem te komen, voordat hij een kort knikje gaf.
De tranen liepen nog steeds over zijn wangen. Noah draaide zich voor de laatste keer om en mompelde en korte afscheid, voordat hij de deur door liep naar de auto.

Vampire + Servant = Servamp

9 juni 2015 - 20:19

Villanelle 14555

Jax Kellin Scofield
"Life is a fairytale, told by an idiot."

Niemand die bij de uitgang stond om afscheid te nemen. In de drie maanden dat ik hier zat had ik nog geen vrienden gemaakt. Ja, ik kon aardig overweg met Olaf de Conciërge, maar dat telde vast niet. Ik had niet eens de kans gekregen mezelf het hier naar mijn zin te maken en me te settelen of ik werd alweer weggestuurd. Ik was het wel gewend en misschien was het maar beter dat ik de kans nooit kreeg om me ergens aan te hechten zodat het vertrek minder zwaar zou zijn. En nu ik het gebouw uitliep, deed het me dan ook nog maar weinig. Al was dat wel anders geweest toen ze me vertelde dat ik over werd geplaatst. Alles wat los had gezeten was kapot en alles wat vast zat, zat nu los. Er werd me altijd verteld dat als ik niet zo boos zou worden, het leven een stuk makkelijker zou zijn. maar wie zou er nu niet boos worden als ze werd verteld dat je niet spoorde en niemand je wilde hebben. Ik had alle lichte beveiligde instellingen in dit land ondertussen wel gezien en vroeg me af of het dit keer echt de eindhalte zou zijn. Maar voorlopig moest ik er eerst nog zien te komen en was de rit echt hels. Hij duurde me echt veelte lang en ik kon al zo slecht tegen stilzitten. het was dat na lang zuren de radio aan mocht en dat het iets draaglijker maakte. Maar dat maakte me niet minder opgelucht toen we er eindelijk waren. Ik sprong de auto nog net niet uit en zonder wat te zeggen gooide ik het portier dicht nadat ik mijn tassen had gepakt. Zodra het busje weg was liet ik alles vallen om een sigaret op te steken, waarna ik pas om me heen keek. Ja, ik had prioriteiten. Maar het was niet het huis wat me opviel. ik deed twee stappen naar voren, totdat ik naast een onbekend meisje stond en keek naar het huis. ´Home, sweet, home.´ Grijnsde ik lichtjes, terwijl ik aan mijn sigaret hees om mijn nicotinepijl weer iets omhoog te krijgen.

[ bericht aangepast op 9 juni 2015 - 21:03 ]
''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

9 juni 2015 - 20:54

Eilandpiraat 4618

Julie Octavia Wilkinson • trigger warning • ~ outfit
"With all the wrong answers, it started again."
Het was net lente, maar het was koud. Het was koud en het was vroeg en ik was moe... ik was zo moe. Ik sloot mijn ogen en probeerde me te verbeelden dat dit niet gebeurde, dat ik Dylan niet onder ogen moest komen en dat ik niet weer verplaatst werd, naar een nieuwe plek met nieuwe mensen en nieuwe problemen en nieuwe oplossingen die niet werkten en... "Home, sweet, home." Hoorde ik naast me, waarop ik automatisch een klein glimlachje tevoorschijn toverde. Ik was bang, maar dat kon ik niet laten merken. Als je laat merken dat je bang bent, dan ben je de lul. Ik keek opzij, en omhoog, naar de jongen die naast me was komen staan. "Eindelijk." zei ik, met een klein glimlachje naar de jongen. Mijn elastiekje deed ik om mijn pols, over mijn vest heen waardoor deze zou blijven zitten, een oud trucje dat ik een paar jaar geleden in een inrichting had geleerd: ze hoeven je problemen niet meteen te weten, ze zijn te druk met zelf beter worden. Toen ik er zeker van was dat er niets te zien was, stak ik mijn hand uit naar de jongen. "Ik ben Julie," zei ik toen, en glimlachte naar de onbekende jongen.

[ bericht aangepast op 9 juni 2015 - 20:54 ]
Spinning around, I'm weightless.

9 juni 2015 - 21:25

Hippogrief 85

Brishen 'Brix' Ravens
______________________________________

Brishen snikte geluidloos en keek toe hoe zijn broer hem in de steek liet. Er waren meer mensen gearriveerd, zag hij, maar het interesseerde hem weinig. Het enige waar hij aan kon denken was dat hij hier niet wilde zijn. Even kwam het in hem op om gewoon weg te gaan, maar hij besloot dat dat plan bijzonder weinig slagingskans had.
Hij wreef de tranen uit zijn ogen en bekeek de omgeving: er waren al twee mensen gearriveerd, zag hij. Ze leken allemaal ouder dan hijzelf was en zijn hart ging wild op en neer. Waren dat de andere gestoorden? Nerveus - en eigenlijk ook heel erg bang - schuifelde Brishen richting de twee mensen.
Hij had geen zin in menselijk contact, maar hij had nog minder zin om alleen te blijven staan. Alleen was je kwetsbaar. En Brishen wilde niet kwetsbaar zijn.
"Ik ben Julie," hoorde Brishen het meisje tegen de oudere jongen zeggen. Julie. Dat was geen lelijke naam, en al helemaal geen naam die je bij een psychopaat verwachtte. En toch vertrouwde hij haar niet helemaal. Hij vertrouwde helemaal niemand hier.
"Hoi," mompelde Brishen verlegen. Hij vergat zijn brutale houding aan te nemen en daar baalde hij best van. Nu leek hij al helemaal kwetsbaar. "Mijn naam is Brishen."

[ bericht aangepast op 9 juni 2015 - 21:30 ]

Index RPG Actieve Topics Zoek