|| You are what you believe yourself to be || Speeltopic || - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

9 juni 2015 - 10:11

nakito 1314

You are what you believe yourself to be

Anno 2015 is de duistere wereld van de mental ill hospitals niet meer denkbaar en langzaamaan naar de achtergrond verdwenen.
Mentale problemen, gedragsstoornissen worden uitgebreid verklaart bij een psycholoog.
Toch is niet iedereen deze tijd vergeten en blijft er een soort brandende verlangen naar de oorzaak van deze stoornissen.
Zij noemen zich de 'HASO' (human analyzing scientists organisation) en hebben een experiment opgezet,
met goedkeuring van de politieke leiders wereldwijd.
Elk continent heeft zijn eigen team die zich bezig houdt met de oorsprong van deze zogenaamde mentale stoornissen.
Om hier achter te komen is deze selectieve groepering bezig met doen van onderzoeken. Opzoek naar antwoorden…

Verhaal

Cleverwood's bay is een klein plaatsje in het noorden van Schotland. Een zelfvoorzienend dorpje, waar de inwoners haast op een hand te tellen zijn. In dit gebied staat een oud landhuis, dat vroeger diende als woonplaats voor de gouverneur van dit gebied. Sinds kort wordt het gebruikt als basis voor het Europese continent.

Het experiment luidt als volgt. Er worden uit heel Europa vijf jong volwassenen met mentale problemen naar het landhuis in Cleverwood's bay gebracht. Onder het nom van een nieuw behandelingstraject. Daarnaast komen er ook vier 'gewone' mensen te wonen. De negen jongeren krijgen toezicht van twee onderzoekers. Deze houden hen dag en nacht in de gaten. Ook voeren ze behandelingen uit, welke sommige verdacht veel in de buurt komen bij de behandelingen uit het verleden. Waarbij je je gaat afvragen of zij zelf geen behandeling nodig zijn.

De vijf mental ill patiënten hebben er geen idee van, dat de ander vier geen problemen hebben. De vier vrijwilligers worden behandeld als de andere vier. De vier 'gewone' mensen, doen vrijwillig mee aan het experiment. Ze krijgen er bovendien een aardig zakcentje voor. Zij denken dat ze worden gevraagd aan het experiment mee te doen, om te kijken of de toestand van de andere vijf verbeterd wordt. Door invloed van de aanwezigheid van mensen zonder een stoornis. Maar is dit wel de reden waarom zij hier zijn? De vraag is gaan zij uiteindelijk geloven dat zij toch niet zo normaal zijn als ze eigenlijk dachten te zijn?
You are what you believe yourself to be...

The HASO experiment: district Europe
Onderzoeksvraag: Hoe makkelijk is een mens te manipuleren.
Het doel: Concluderen of een mentale stoornis aan te leren is of niet.
Duur experiment: 1 jaar.
Deelnemers: 5 mental ill patiënten, 4 vrijwilligers, 2 HASO onderzoekers.
Waar: Cleverwood's bay, North Schotland.

Invullijstje

Rol:
Naam:
Leeftijd: (17+/25-)
Innerlijk:
Uiterlijk:
Geschiedenis:
Seksuele voorkeur:
Relaties:
Mentale stoornis (eventueel):
Extra:

Regels

- Geen perfecte personages
- Zorg gerust voor drama, maar houdt het wel realistisch
- Geen pesten buiten de rpg (personages mag wel)
- 16+ toegestaan
- Woordenaantal 100+
- Max 2 personags

Rollen
Mental ill patiënten
– Julie Octavia Wilkinson ~ Hecuba
– Noah Anderson ~ SleepyAsh
– Jax Kellin Scofield ~ TylerJoseph
– Brishen 'Brix' Ravens ~ Hippogrief
– Avery Lily Penotty (Kayla, Thomas) ~ Khronos

Vrijwilligers
– Jenna Amber Morisson ~ Nakito
– Dylan Wilkinson ~ Hecuba
– Valetina Oceana Hannigan ~ Allete
– Spencer Justin Robertson ~ Balloo

HASO onderzoekers
– Connor Eugene Webster ~ Dandocal
– Sunshine 'Sunny' Morrison ~ Dandelions

Rollentopic
Praattopic
Speeltopic

[ bericht aangepast op 16 juni 2015 - 18:38 ]
When you believe your dreams come true

10 juni 2015 - 18:33

Eilandpiraat 4618

Julie Octavia Wilkinson • trigger warning • ~ outfit
"Could you make me feel alright?"
Jax schoot in de lach om mijn opmerking, en het duurde even voor hij weer wat kon zeggen. "Nou, praat voor jezelf. Ik ben de onschuld zelve," bracht hij uit met een poeslief stemmetje en knipperde overdreven onschuldig met zijn ogen. "Daarom sluiten ze me al heel mijn leven lang op. Je weet wel, omdat ik zo'n schatje ben." Hij glimlachte, en liep achter me aan het huis binnen. "We're Back Bitches!" riep hij, en ik schoot in de lach. Ik mocht deze jongen wel, hij hield me scherp en hij zorgde ervoor dat ik me niet zoveel zorgen maakte, en ik kende hem pas een paar minuten.. Net toen ik nog wat tegen Jax wilde zeggen, kwam er nog een jongen aanlopen. "Hey, ik ben Spencer, Spencer Robertson " zei hij, en stak zijn hand naar me uit, snel verzekerde ik mijn mouw weer met een elastiekje en schudde zijn hand. "Een achternaam erbij, fancy hoor." Ik knipoogde naar de jongen, en ging toen verder: "Julie, Julie Wilkinson."
De jongen liet zijn tas op de grond glijden.
Net toen ik aan de nieuwe jongen, Spencer, wilde vragen waarom hij in dit prachtige oord terecht was gekomen, kwam er een meisje bij staan. "Heey," zei ze zachtjes, deed een stapje achteruit en zette de bloemenkrans op haar hoofd recht. Het meisje zag er erg onzeker uit, en ze was er duidelijk slecht aan toe. "Hi, zei ik zachtjes, terwijl ik me naar haar omdraaide. "Ik ben Julie, en mag ik even zeggen dat ik die bloemenkrans op je hoofd echt heel mooi vind?" Jax kon tegen een grapje, dat wist ik zeker, dit meisje was duidelijk iets gevoeliger over het feit dat ze hier zat. Ik niet, ik was bang voor de reünie met Dylan, maar ik vond het heerlijk dat ik opnieuw kon beginnen. "Dus, wanneer krijgen we onze suites te zien?" Vroeg ik toen met een klein grijnsje op mijn gezicht.

Spinning around, I'm weightless.

10 juni 2015 - 18:33

Itsuki 3513

Noah Anderson
Noah liep onzeker over het terrein. Hij gaf ook geen aandacht aan de personen die er al stonden. Strak voor zich uit, enkel dat ene pad wat hem naar de deur toe leidde. Hij mocht niet van het pad af. Noah liep strak naar de ingang en opende die zachtjes.
Onder het lopen had Noah zijn tranen afgeveegd aan zijn mouw. Hij keek naar de grond, naar het pad waar hij op liep en botste bijna tegen iemand aan. Het was nog niet dat hij omviel en van zijn pad af gleed de diepte in.
Grote ogen richtte zich op de persoon voor hem.
'Sor...Sorry,' stotterde Noah zo zacht dat het bijna niet verstaanbaar was. Het pad onder hem was nu verdwenen, wat een hele opluchting was. Hij voelde hoe zijn gedachten weer normaal functioneerde en niets zag dan waanbeelden.

(iedereen mag hierop antwoorden.)

[ bericht aangepast op 10 juni 2015 - 18:33 ]
Vampire + Servant = Servamp

10 juni 2015 - 19:29

Hippogrief 85

Brishen 'Brix' Ravens
______________________________________

Brishen keek het nieuwe meisje met de bloemenkrans en de zelfverzekerde jongen zwijgend aan. Hij kneep nog steeds in zijn eigen vuist om de woede te laten verdwijnen, want het was nergens voor nodig. De jongeren waren vast aardig.
Maar de jongeren waren het probleem ook niet, want dat was hij zelf. Het was iets waar hij niet mee om kon gaan en het kwam als een donderslag op een heldere hemel - onverwachts. Hij probeerde zijn blik af te wenden en ergens anders aan te denken. De tatoeages, besloot Brishen, maar hij kon ze niet meer zien. Jax' armen waren uit het zicht verdwenen.
"Dus, wanneer krijgen we onze suites te zien?" Julie wekte hem uit zijn piekeren en hij keek haar dankbaar aan. "Uh- Wanneer de begeleiding op komt dagen misschien?" Het kwam er zacht, maar een stuk zelfverzekerder uit. Brishen keek om zich heen, op zoek naar een volwassene - een echte volwassene, geen gestoorde gek, maar hij zag niets wat er op leek.
Wel zag hij een jongen van ongeveer zijn leeftijd en hij zag er klein en kwetsbaar uit. De jongen zwalkte over de stenen, blik strak op de grond gericht, alsof er een onzichtbare brug was waar je gemakkelijk van af kon vallen.
Brishen dacht na. "Ik, uh.. Ik kom zo weer terug," mompelde hij tegen de andere jongeren. Voordat ze konden reageren, griste hij zijn tas van de grond en liep op de jongen af. De jongen had een bepaalde aantrekkingskracht die Brishen niet kon negeren. Hij liep en liep en stopte pas toen hij iets hards tegen hem aan voelde lopen.
"Sor.. Sorry." Voor het gemiddelde mens zou de stem niet hoorbaar zijn, maar Brishen had geweldige oren: hij verstond het prima en het kwam van de jongen die zijn aandacht getrokken had.
Traag keek Brishen op, bekeek de jongen aandachtig. "H-het maakt niks uit."

~~Sorry Avery, Jax, Spencer en Julie voor het verlaten, maar ik vond dat Noah wat aandacht verdiende :+ Ik kom zo wel weer terug hehe./s]~~

10 juni 2015 - 19:42

Ascian 10570

Avery Lily Penotty (Kayla, Thomas)
Mentally Ill, Outfit.

"But even my psychiatrist told me 'maybe life isn't for everyone'," Be careful to read.

Julie en Brishen, Julie en brishen, dat moest ik kunnen onthouden. Ik slikte en zette weer een stapje naar voren. Nee ik ben niet bang, niet bang voor de dood en niet bang voor niks. Waarom was dit dan zo moeilijk?
"Dus, wanneer krijgen we onze suites te zien?" vroeg Julie met een kleine grijns. Zorgeloos bijna, ze gaf er niet veel om, of deed alsof, maar waarom zou ze alsof doen. Ik tikte mezelf even op de vingers voor het over analyseren van hoe ze dingen zijn. Daar moest ik mee stoppen. Dat was een slechte gewoonte van me.
"Waarschijnlijk tegen de tijd dat ze verveeld zijn door ons en hun eigen ding weer willen gaan doen," mompelde ik. Al die speciaal opgeleide mensen gaven alleen maar op zichzelf, wat ze ook zeiden. "Bedankt trouwens voor het compliment," zei ik zacht lachend. Ze leek aardig, aardig genoeg. Maar afstand tussen mij en andere mensen moest er wezen. Anders zouden ze me pijn kunnen doen. Ik probeerde het aantal stappen te tellen van de deur naar de trap, en van deur naar deur. Het voelde fijn om te weten hoe snel ik van een plaats naar een andere kon komen. Dan kon ik weg komen van situaties voor ik een black out kreeg. Ik merkte toen pas hoe afgeleid ik moest overkomen.
"Ik ben Avery, you're personal special snowflake," zei ik en ik haalde mijn schouders even op. Zo noemde mensen me altijd als ze mij geen pijn wilde doen, dus was ik mezelf ook maar zo gaan noemen.

We've lived in the shadows for far too long.

10 juni 2015 - 19:44

Villanelle 14555

Jax Kellin Scofield
"good night, sleep tide, don't let The dead bite ."

Het was maar goed dat ik Julie tegen het lijf was gelopen. Ze hield mijn humeur op pijl en zorgde ervoor dat ik niet in de sleur van het gekkenhuis werd opgezogen. Al kwam het denk ik ook omdat het dit keer nieuw voor iedereen was en er geen mensen waren die hier al jaren zaten vastgekoekt. Iedereen hier moest opnieuw beginnen en het zorgde ervoor dat ik een stuk opener was. Niemand hier wist nog wat er met me aan de hand was en waarom ik hier zat. Al zou dat vast snel duidelijk worden. Helemaal nu het wat drukker werd, kreeg ik het wat benauwder. Ik kon slecht tegen teveel mensen. Toch lachte ik het weg. Het ging net zo goed. Iedereen begon zich voor te stellen. Maar ze moesten het me maar vergeven als ik nog 5 keer hun naam zou vergeten. Julie had gewoon geluk dat ik ze de eerste was en we toen nog alleen waren. 'Jax Kellin Scofield. En nee ik ben geen ontsnappingsheld.' Maakte ik het chicke namenvoorstellen nog even net wat interessanter en moest ik even verwijzen naar prisonbreak. Julie begon over de kamers en meteen besloot ik dat ik hier niet langer doelloos wilde blijven staan. 'Nu. Kom we gingen toch deboel verkennen.' Grijnsde ik. Als niemand hier ons kwam vertellen wat de bedoeling was, trok ik gewoon mijn eigen plan.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

10 juni 2015 - 19:55

Eilandpiraat 4618

Julie Octavia Wilkinson • trigger warning • ~ outfit
"Could you make me feel alright?"
Het bloemenmeisje, zoals ik haar in mijn hoofd was gaan noemen aangezien ik nog geen naam had gehoord, mompelde iets. "Bedankt trouwens, voor het compliment," zei ze vervolgens met een zacht lachje. Het meisje was nog even stil terwijl ze ergens anders op gefocust leek. "Ik ben Avery, your personal special snowflake." Zei ze vervolgens en haalde haar schouders op. Glimlachend keek ik naar het lichte haar en de lichte huid van het meisje. "Snowflake, dat past wel bij je." Zei ik met een klein glimlachje. Naast me zag ik een kleine verandering in Jax' houding, iets waar ik op was gaan letten in mijn vorige gekkenhuizen: houdingen van anderen. "Jax Kellin Scofield. En nee ik ben geen ontsnappingsheld." Zei hij, en ik grinnikte om zijn verwijzing. "Nu. Kom, we gingen toch de boel verkennen." Grijnsde Jax, en ik knikte en greep zijn hand om vervolgens naar de trap toe te lopen en hem zachtjes mee te trekken. "Let's go." Zei ik met een glimlachje, terwijl ik over mijn schouder naar de anderen keek. Iedereen leek me hartstikke aardig, maar dit was te veel van het goede. Alleen zijn wilde ik niet, maar ik wilde ook zeker niet met te veel mensen geconfronteerd worden op dit moment: Ik kon niet voor eeuwig blijven doen alsof alles goed ging en hoe minder mensen er om me heen waren, hoe minder problemen het zou veroorzaken als ik in mocht storten. Bovendien was de kans dat ik Dylan meteen onder ogen zou moeten zien veel groter als ik in de hal bleef staan; daar zou hij ook aankomen.

Spinning around, I'm weightless.

10 juni 2015 - 20:13

Itsuki 3513

Noah Anderson
Noah keek geschrokken in de bruine ogen van de jongen. Rillingen gingen al over zijn lichaam. Noah slikte even en moest zijn best doen om niet te piepen. Met zijn lippen strak op elkaar bekeek hij de jongen voor hem. Hij was zijn leeftijd, wat Noah geruststelde maar dan de lengte.
Noah liep wat achteruit, waarbij hij wankelend op zijn benen stond.
'Het maakt niks uit,' sprak hij.
Wat moest hij zeggen? Moest hij gewoon zijn naam zeggen, waar hij vandaan kwam? Of moest hij met zijn leeftijd beginnen? Noah was net ontspannen als er een opkomende spanning losliet in zijn lichaam. 'Ik ben Noah, jij?
Snel ademde hij door en zijn ogen gingen van links naar rechts en terug. 'Het gaat, het gaat,' mompelde hij zacht. Dit was niet normaal, meestal zat er uren tussen de vlagen, maar nu kwam het als bizons aangeraasd.
'Ik moet even zitten,' sprak Noah met een dempende stem. Noah keek nog steeds om zich heen, opzoek naar Survile.
Survile zijn vriend, maar die was er niet. Die was nog in het andere gebouw.
'S..S...Sorry, ik ben hier niet goed in,' stotterde Noah weer, wat hem nu angstig maakte dat hij boos zou worden.

Vampire + Servant = Servamp

10 juni 2015 - 20:29

nakito 1314

Jenna Amber Morisson

Ik nam het meisje in mij op toen zij zich aan mij voorstelde. 'Mooie naam, ik zal je wel Vale noemen' lachte ik. Ze had iets in haar houding dat haar arrogant leek doen, maar tot nu toe was ze aardig dus ik probeer niet direct mijn oordeel klaar te hebben. Daarnaast had ze iets wat mij wel aantrok. Ik betrapte mijzelf er op dat ik haar aan het aanstaren was. ''Het gebouw zelf bevalt me niet, maar om terug te trekken nu zal ik zeker niet doen.'' hoorde ik haar mompelden. Ik was blij dat ze mij uit mijn gedachten haalde, door de korte stilte te verbreken. Ik grinnikte even. 'Nee dit is niet bepaald wat ik had verwacht , maar wie weet is het binnen wel super mooi. Het geluid van dichtklappende autodeuren deed mij om kijken in de richting van een jongen die net aan is gekomen. Zonder iets te zeggen loopt hij ons voorbij het huis in. 'Zijn ze hier allemaal zo gezellig?' vraag ik aan Vale en ik trek een raar gezicht. Ik heb het nog niet gezegd of de jongen met het betraande gezicht loopt ook richting het huis, strak kijkend naar de grond. 'Hmm' mompel ik. 'Zullen wij ook maar naar binnen gaan?' Ik weet wel dat ik niet alleen naar binnen ga, want Vale is tot nu toe de enige normale persoon die ik hier ben tegengekomen. Ik vraag mijzelf af of daar nog verandering in komt. Ik kijk Vale kort aan en richt mijn blik dan op het huis.

When you believe your dreams come true

10 juni 2015 - 20:40

Hippogrief 85

Brishen 'Brix' Ravens
______________________________________

De jongen keek geschrokken op, zette een stap achteruit. Hij zag er nerveus uit, maar dat begreep Brishen wel. Hij was zelf ook zenuwachtig.
"Ik heet Noah, jij?" stamelde de jongen. Noah dus.
Brishen slikte. "Mijn naam is Brishen, maar je mag me-" Hij schrok, want Noah zijn ogen begonnen plots vreemd te rollen in hun kassen. "Het gaat, het gaat," sprak de jongen tegen zichzelf. Brishen keek paniekerig om zich heen, wat gebeurde er met de jongen? Was dat zijn schuld? Wat moest hij doen?
"Ik moet even zitten." Weer keek Noah om zich heen, misschien nog wel paniekeriger dan Brishen was. "S-sorry, ik ben hier niet zo goed in," piepte hij benauwd.
Brishen vroeg zich af of hij de jongen moest helpen of dat hij gewoon gek was. Hij wist het niet, dus hij bleef geschrokken staan. "Uh-" zei hij. "Ik.. uh.. Ik ben hier ook niet zo goed in." Een zenuwachtig lachje ontsnapte uit zijn keel. Zijn plan was geweest om zich ditmaal wel brutaal voor te doen, maar dat deed hij niet. Niet omdat hij het dit keer vergeten was, maar omdat hij het niet nodig vond. Noah leek wel oké. Een beetje raar, maar oké.

10 juni 2015 - 20:42

Villanelle 14555

Jax Kellin Scofield
"Sick of The System ."

Sociaal, uitbundig en luidruchtig. Ik was het allemaal, maar zodra het te druk werd klapte ik vaak dicht. Het lag eraan hoe ik me voelde. En al zat ik nu goed in mijn vel, ik voelde toch de spanning oplopen. Al ging brishen er vandoor, er waren twee nieuwe mensen bij gekomen. te veel mensen zorgde ervoor dat ik me niet meer kon concentreren en door van alles afgeleid werd, waardoor mijn hoofd een zooitje werd. En dat wilde ik voorkomen. De reden dat ik meteen de kan aangreep om er vandoor te gaan toen Julie over de kamers begon. Gelukkig voor mij stemde ze in en voor ik het goed en wel doorhad, had ze mijn hand al vastgegrepen en werd ik achter haar aan getrokken de trap op. 'See you later aligator!' Riep ik nog sn voordat ik lachend Julie volgde. Het was niks persoonlijks, maar ik kon mijn aandacht gewoon niet zo goed verdelen. 'Dus mevrouw Wilkinson.' Grijnsde ik licht, waarna ik haar hand losliet toen we boven waren, om vervolgens achterstevoren voor haar te gaan lopen. Dit deed ik wel vaker, ik vond het gewoon fijn om mensen aan te kunnen kijken. 'Je weet zeker dat je samen met mij dit spookhuis durfden onderzoeken? Lef hoor.' Grijnsde ik.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

10 juni 2015 - 21:08

Nali 54

Valetina Oceana Hannigan

~ “I'm just trying to find some color in this black and white world”~

• Vrijwilliger • Outfit •

''Mooie naam, ik zal je wel Vale noemen'' lachte Jenna waardoor ik haar een dankbare blik toewierp. Kort begon ze te grinniken ''Nee dit is niet bepaald wat ik had verwacht , maar wie weet is het binnen wel super mooi.'' Ik begon nadenkend naar het gebouw te kijken om vervolgens te knikken. ''Hopelijk dan maar, anders weet ik niet hoelang ik het hier wel niet zal volhouden.'' mopperde ik terwijl mijn blik nog altijd gevestigd was op het instelling voor ons. Al snel wendde ik mijn blik van het gebouw af eenmaal als ik twee jongens voorbij ons zag lopen die zonder enige woord te zeggen richting het huis begonnen te lopen. ''Zijn ze hier allemaal zo gezellig?'' Ik begon Jenna aan te kijken die op de twee jongens begon te doelen. Ik lachte zachtjes om haar sarcastische opmerking. ''Blijkbaar wel.'' grijnsde ik hoofdschuddend en sloeg mijn armen over elkaar heen, ergens amuseerde het me wel.
''Hmm'' hoorde ik Jenna mompelen ''Zullen wij ook maar naar binnen gaan?''. Vrijwel direct begon ik een instemmend geluidje te maken, ik was behoorlijk nieuwsgierig naar wie er allemaal binnen waren en wat er precies te vinden viel. ''Eens kijken wat we hier allemaal tegen zullen komen.'' glimlachte ik om vervolgens mijn koffers vast te pakken en aanstalten begon te maken richting de ingang.

[ bericht aangepast op 10 juni 2015 - 21:10 ]
''Don't compare yourself to others, that's when you start to lose confidence in yourself'' - Will Smith.

10 juni 2015 - 21:32

nakito 1314

Jenna Amber Morisson

Ik volgde haar voorbeeld en pakte ook mijn koffers en liep vast voor haar uit. Een klein glimlachje sierde mijn lippen, ik merkte dat ik Vale wel mocht. Gelukkig maar, want ik zou nog een jaar met haar moeten samen wonen. 'Waar kom je vandaan?' vroeg ik nieuwsgierig. Want verder dan haar naam was ik nog niet gekomen. Bij de ingang aangekomen werd ik toch wel wat zenuwachtig, benieuwd naar wat ik zou kunnen aantreffen. 'Oke daar gaan we dan,' mompelde ik zachtjes, bijna onhoorbaar, tegen mezelf.
Ik recht mijn rug en loop zelfverzekerd, voor zover dat mogelijk is, naar binnen. Stiekem treuzel ik een beetje, wachtend op Vale. Binnen is het niet veel beter dan buiten. Ik kijk de enorme hal rond waar al een aantal mensen in groepjes staan. 'Hallo allemaal,' zeg ik dan maar om de stilte te doorbreken. Behoedzaam neem ik alle personen in mij op.

When you believe your dreams come true

10 juni 2015 - 21:39

Eilandpiraat 4618

Julie Octavia Wilkinson • trigger warning • ~ outfit
"Spinning around, I'm weigthtless."
"See you later Alligator!" Riep Jax naar de anderen, waarna hij me lachend volgde. "Dus mevrouw Wilkinson," grijnsde hij, en ik trok mijn wenkbrauwen op, waarna ik mijn mouw bevrijdde van het elastiekje dat er nog steeds omheen geklemd zat. Jax had intussen mijn hand losgelaten en ging achterstevoren lopen. "Je weet zeker dat je samen met mij dit spookhuis durft te onderzoeken? Lef hoor." Grijnsde hij, en ik glimlachte mijn tanden bloot. " Jij bent niet half zo angstaanjagend als je denkt als je straks nog ergens over struikelt." Ik grinnikte en bekeek de jongen voor me toen eens goed. Hij was veel langer dan ik, en had mooie bruine ogen. Ook had hij twee volle sleeves, iets wat ik altijd al fascinerend heb gevonden. "Maar, voor nu vind ik je inderdaad erg gevaarlijk en heb ik het idee dat ik mijn leven op het spel zet." Voegde ik nog toe aan mijn woorden en knipoogde naar de jongen voor ik om me heen keek. "En nu, deuren openen en kijken of we monsters kunnen vinden?"

Spinning around, I'm weightless.

10 juni 2015 - 22:05

Nali 54

Valetina Oceana Hannigan

~ “I'm just trying to find some color in this black and white world”~

• Vrijwilliger • Outfit •

Op een rustige tempo liep ik achter Jenna aan terwijl ik om me heen begon te kijken. Hoewel het huis van de buitenkant zo zijn nadelen had, viel het best mee met de omgeving. Het gaf een rustige en kalme gevoel af wat een opluchting was. ''Waar kom je vandaan?'' Jenna's stem haalde me uit mijn gedachte waardoor ik me weer volledig op haar begon te richten. ''Engeland, Brighton om exact te zijn.'' Beantwoordde ik haar vraag, ''Ik ben daar geboren en getogen en woon sindsdien nog steeds daar, om een hele jaar in een andere land te zijn is dus wel iets nieuws voor mij eigenlijk.'' Glimlachte ik zwakjes terwijl ik naast haar kwam staan. Vol nieuwsgierigheid keek ik hoe Jenna de deur opende en naar binnen liep, al snel liep ik haar naar binnen achterna en sloot de voordeur zachtjes achter me. Ik draaide me vervolgens om naar het groepje dat in de hal stond, er waren veel meer mensen dan ik eigenlijk verwacht had, iets wat er voor zorgde dat mijn onzekerheid zich langzamerhand overnam, hoewel ik er niet zoveel aandacht aan probeerde te besteden voor het nog erger werd. Nadat ik mijn blik kort over de mensen heen liet gaan ontstond er een kleine maar vriendelijke glimlach rondom mijn lippen gespeeld. ''Hallo allemaal.'' Jenna's stem verbrak al snel de stilte wat ergens een opluchting was, ik was nooit iemand geweest die van stiltes hield. ''Hallo,'' Glimlachte ik vervolgens zwakjes op mijn beurt naar het groepje.

[ bericht aangepast op 10 juni 2015 - 22:07 ]
''Don't compare yourself to others, that's when you start to lose confidence in yourself'' - Will Smith.

10 juni 2015 - 22:10

Villanelle 14555

Jax Kellin Scofield
"You can run from your problems, but jou can't run from yourself."

Ik had werkelijk geen flauw idee wat er hier van ons verwacht werd en eigenlijk kon dit me ook weinig schelen. Ik voelde me vrijer dan ooit, omdat er hier niemand leek te zijn die me in de gaten hield. Ik kon gaan en staan waar ik wilde en daar zou ik het gretig van nemen ook. Ik ging met mijn hand door mijn haar heen terwijl ik grijnsend naar Julie keek. Nu we weer met zijn tweeën waren, was de rust terug gekeerd. Voor zover ik echt rustig kon zijn dan. Ik schoot in de lach door Julie haar opmerking en haalde mijn schouders op. 'Ik heb ogen in mijn achterhoofd.' Bluft ik, terwijl ik hoopte dat ik inderdaad niet op mijn bek zou gaan. Waar ik mezelf wel enigszins voor aanzag. Ik glimlachte onschuldig mijn tanden bloot. 'Dat doe je ook.' Ik kon er niks aan doen. Ik vond het altijd leuk om het erger te maken dan het was. 'Misschien moeten we Ghostbusters bellen.' Ik wiebelde even met mijn wenkbrauwen, waarna ik me halt hield bij een willekeurige deur. 'Als je maar niet denkt dat ik je bescherm. Ik ren en gil waarschijnlijk net zo hard weg.' Grijnsde ik waarna ik de deur openduwde. Aan de zijkant vond ik een lichtknopje en het licht flikkerde even voordat het aansprong. Een slaapkamer. Net als die in alle andere inrichtingen kaal, met een kast, bureau en bed. 'Gelukkig. Ik begon al even bang te worden dat het er hier gezellig uit zou zien.' Ach, het voelde tenminste vertrouwd.

[ bericht aangepast op 10 juni 2015 - 22:11 ]
''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Index RPG Actieve Topics Zoek