• Er is een klein gehucht aan de kust van Dorset, West Bay. Er staan enkele tientallen huizen en een paar boerderijen rond een centrale weg en een dorpspleintje, waar zich ook enkele winkels, een kerk, een paar hotelletjes voor zomer toeristen, en een pub bevinden. Meer is er niet in het dorpje, daarvoor moet je naar de dichtstbijzijnde stad: Dorchester, wat ongeveer anderhalf uur fietsen is. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
    In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


    • Rollen •
    • Familie Grady
    Vader • • •
    Moeder • Adrianna Louise Grady • 39 • MeganKM
    Kinderen •
    Daniel 'Dan' Cole Grady • 17 • Phxntasia
    Lilith Gaea Grady • 17 • Khronos
    Jordan Alessandra Grady • 17 • Ginoble

    • Familie Miller
    Vader • David Thomas Miller • 47 • Bomer
    Moeder • • •
    Kinderen •
    Benjamin 'Benji' Ismael Miller • 23 • MikeyGClifford
    Esra Karen Miller • 18 • 901FreeAtLast
    • •

    • Familie Rowe
    Vader • • •
    Moeder • Yon-Ki 'Yuki' Foley Rowe • 39 • MikeyGClifford
    Kinderen •
    Lynn Felicia Rowe • 18 • Mirin
    Connor Atwell Rowe • 19 • Dandocal
    • •

    • Familie Rogers
    Vader • Tyler Jay Rogers • 40 • Ginoble
    Moeder • Serena Amber Rogers • 41 • Bomer
    Kinderen •
    Genevieve 'Evie' Heaven Rogers • 18 • Gunnulfsen
    Dylan Jason Rogers • 19 • Hecuba
    • •

    • Familie Murphy
    Vader • Raymond Murphy • 48 • Khronos
    Kinderen •
    Scott Joshua Murphy • 17 • Larkin
    Jessa 'Jess' Grace Murphy • 17 • Hecuba
    Adaline Mae Murphy • 20 • Sociopaths

    • Overige Buurtbewoners
    Jacelyn Iva Williams • 22 • Balloo



    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, ouders hebben problemen met kinderen, en geheimen vertel je niet zo makkelijk als je ze al zo lang hebt bewaard. Het is een saai dorpje, dus hele evenementen gebeuren er nu eenmaal niet.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag.
    • Alleen MikeyGClifford maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

    Gebaseerd op: Behind Closed Doors


    • Het begin •
    Het is zondagochtend en vrij vroeg. De ene familie zal naar de kerk gaan, terwijl de ander lekker uitslaapt, en de derde weer plant om iets samen te gaan doen. Toch is vandaag een speciale zondag. Vanaf 12 uur 's middags begint er een dorpsfeest waaraan iedereen meehelpt. De een maakt de lunch, de ander het diner, de derde zorgt voor spelletjes en muziek, en de volgende weer voor verschillende drankjes. Het hoort een geweldige gezellige boel te worden, vol vriendschap en vriendelijkheid, maar is dat ook echt zo, als je een duister geheim verborgen probeert te houden voor iedereen om je heen?

    [ bericht aangepast op 20 juni 2015 - 20:29 ]


    Bowties were never Cooler

    MT


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    Mt, ik zit nu op mn telefoon en mijn beginposts zijn te lang om zo te typen


    Spinning around, I'm weightless.

    MT


    El Diablo.

    [MT, ik maak Daniel asap af (; ]


    "I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

    (MT)


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Benjamin Ismael Miller
    Het was zondagochtend, maar zelfs op een dag dat ik vrij was, was ik al vroeg uit mijn bed. Ik had mijn bril direct na het opstaan opgezet en had Chris wakker gemaakt. Voor het ontbijt zouden we eerst nog een uur gaan hardlopen, zoals altijd. Ik had inmiddels een voetbalbroekje aangetrokken en een strakke tanktop, waarna ik mijn hardloopschoenen aantrok. Chris stond inmiddels al ongeduldig rondjes te draaien bij mijn slaapkamerdeur. "Rustig jongen, je mag zo. Zit." zei ik tegen de hond, die netjes ging zitten, maar hyperactief bleef wiebelen, net als ik altijd op mijn stoel deed. Ik trok een beanie over mijn hoofd, zodat mijn haar niet in mijn gezicht zou vallen. Ik klikte een riem om mijn middel, waar ik Chris aan vast kon maken, zodat we samen konden rennen. Ik liep dus maar naar hem toe en al snel stonden we beneden bij de deur, aan elkaar vast geklikt. Ik stopte mijn oortjes in mijn hoofd en zette mijn muziek aan, voor ik mijn sleutels in mijn broekzak liet glijden en de deur uit stapte. Daar begon ik rustig te rennen, om langzaam aan het tempo steeds verder op te bouwen, terwijl Chris me bleef motiveren steeds harder door te rennen. Hierna zou ik me hopelijk enigsinds kunnen beheersen tot een uurtje of 1. Ik rende langs de branding over het strand, en daarna zo de kliffen op. We hadden een prachtig gebied om in hard te lopen, en zoizo om in te sporten, maar ik was nu toch meer bezig met mezelf uitputten, dan echt te genieten van de omgeving. Ik begon wel te merken dat ik een flinke conditie had opgebouwd, waardoor ik mezelf op snelheid en moeilijk terrein moest blijven pushen, want anders had dit geen enkele zin. Op het hoogste punt van de kliffen bleef ik even staan, zodat Chris kon uithijgen en ik wat push-ups kon doen, om ook mijn arm en buikspieren te gebruiken. Hierna zouden we weer door kunnen met rennen, en naar huis komen, voor de rest klaar was voor het ontbijt. Ik gaf de hond nog een knuffel, waardoor ik een lik over mijn gezicht kreeg en moest lachen, voor ik weer opsprong en we verder gingen met rennen. Zo kwamen we na een uurtje weer thuis aan, moe, maar ook rustig en voldaan. Ik zette mijn muziek uit, maakte Chris los, en stapte binnen. "Morgen" riep ik hijgend het huis in. Ik hing mijn sleutels en zijn riem weg, voor ik naar de keuken liep, om wat water te drinken. Dan kwam het ontbijt wel, maar ik had echt veel dorst en heeg nog wat na van het hardlopen. Ik was een zweterig, uitgeput wrak, wat een goed ding was, want dat zou me zowel fysiek als mentaal wat rustiger maken tot ik weer tijd had om te gaan sporten.


    Bowties were never Cooler


    Jessa 'Jess' Grace Murphy
    "Everybody wants to be saved"

    "MAMA!?" Ik schoot overeind, terwijl ik gefrustreerd probeerde mijn ogen te openen. Ze waren helemaal dichtgekoekt door de uitgelopen eyeliner en mascara, en mijn roze haar zat met opgedroogde tranen aan mijn gezicht geplakt. Mijn armen zaten onder opgedroogd bloed van gisteravond. Mama. Langzaam kwam alles terug. Gisteravond. Ik had me rot gevoeld, ik had moeten eten want papa, Adaline en Scott zaten erbij. Ik voelde me vreselijk. Ik schreef. Ik dacht aan mama. Ik schreef naar mama. Het was mijn schuld. Mijn fout. Mama was dood door mij. Het was nu al zo lang geleden en nog steeds kon ik er niets aan doen. Het was mijn fout. Ze zou nooit meer terug komen, omdat ik niet op tijd had geroepen. Tranen begonnen weer over mijn wangen te stromen zodra ik mijn ogen opende. "Mama..." snikte ik zachtjes, terwijl ik probeerde zo stil mogelijk te blijven. Niemand mocht me horen. Ze mochten me niet zo zien. Ik moest het opruimen. Mijn armen schoonmaken. Mijn gezicht. Mijn lakens wassen. Voorzichtig stond ik op, ik was nog duizelig omdat ik zo weinig had geslapen, en trok de lakens van mijn bed. Eerst die maar eens opruimen. Ik knielde neer en schoof de lakens onder mijn bed, die zou ik nog wel schoonmaken als er niemand thuis was. Het was nog vroeg, dus ik was er zeker van dat de rest nog in hun kamer zou zien. Ik pakte een pyjamashirt met lange mouwen uit mijn kast, trok die aan en liep naar de badkamer. Snel draaide ik de deur op slot en waste mijn armen en mijn gezicht. Zorgvuldig droogde ik ze af met een donkere handdoek. De tranen wilden niet stoppen, mama wilde niet uit mijn hoofd. Ik moest iets doen. Scott. Schoot er door mijn hoofd, waarna ik op mijn tenen naar de kamer van mijn tweelingbroer liep, om zachtjes de deur te openen.

    [ bericht aangepast op 17 juni 2015 - 12:53 ]


    Spinning around, I'm weightless.

    Yon-Ki Foley Rowe
    Het was zondag, wat betekende dat ik me klaarmaakte voor de kerk. Ik was dan misschien niet geboren in Ierland, nog in een land waar mensen naar de kerk gingen, maar zo was ik wel opgevoed. Ik had een nette zwarte rok aangetrokken, met een witte bloes erop. Mijn haar had ik opgestoken, en ik had de rozenkrans, die ik bij mijn eerste communie van mijn opa en oma had gekregen, om mijn nek hangen. Ik stopte nog een haarlok weg en liep toen naar de slaapkamers van mijn kinderen. Ik klopte op de deuren, in de hoop dat zij ook klaar waren. Als ze niet wilden, konden ze thuis blijven, ze waren volwassen, dus ik kon ze niet dwingen, maar ik vond het wel fijn als ze meegingen. "Lynn, Connor, zijn jullie klaar, of blijven jullie liggen?" vroeg ik door de deuren heen, voor ik toch maar weer naar de keuken liep, om daar water in de waterkoker te doen, om een pot thee te zetten. Ik at zelf nooit voor ik naar de kerk ging, maar dronk graag wel wat. Zondag was normaal gesproken een dag van rust, bezinning, ontspanning, en tijd samen, maar vandaag was er een speciale dag. Er was een dorpsfeest en ik zou zorgen voor het diner, waardoor ik nog heel veel te doen had als we weer thuis waren van de kerk. Eigenlijk wilde ik ook nog Skypen met Shimmy, maar dat zou nog lastig worden om het in het schema te passen. Misschien dat het zou lukken tijdens het koken. Monty liep intussen rustig door de keuken en dronk rustig uit haar waterbak. Ze zou straks meegaan naar de kerk. Dan had ze gelijk haar beweging en was ik in elk geval niet alleen in de kerk als de kinderen niet mee wilden gaan. De waterkoker klikte en ik schonk het hete water in de theepot, waar ik al theezakjes in had gehangen. Ik kroelde Monty zacht over haar hoofd en wachtte tot de kinderen binnen zouden komen, of tot de thee klaar was, wat er eerder gebeurde.


    Bowties were never Cooler

    Scott Joshua Murphy

    We lagen er pas om half vier in vannacht. We zijn Brad en ik. Het was echt een geweldig feest en we waren ook wel zwaar stoned en dronken geweest. Ik lag tegen Brad aan gekruld, maar slapen was er niet van gekomen. Ik was te druk en mijn hoofd leek uit elkaar te willen spatten. Zachtjes lachte ik, maar al snel moest ik stoppen van de flinke kater die ik had.
    "Damn," mompelde ik zachtjes en ik liet mijn hand over Brads borstkas strelen. Ik grinnikte en boog me over hem heen, om hem zacht in zijn oor te bijten. Ik keek op toen de deur open ging en er een oversturen Jessa stond. Ik kwam overeind.
    "Jess?" vroeg ik zacht. Brad had het gehoord en draaide zich om, om te kijken. Ik trok hem terug en drukte een kus op zijn lippen. "Ben zo terug," grinnikte ik. Volgens mij was ik nog best stoned. Ik kroop met moeite over hem heen het bed uit en liep wankel naar de deur toe, om Jessa vast te pakken. Ik nam haar mee naar haar eigen kamer en sloot de deur achter ons. Waarschijnlijk had ze weer over mam gedroomd, iets wat wel vaker gebeurde. Ik bracht haar naar het bed en ging naast haar zitten. "Hé, rustig..." zei ik en hielt haar in mijn armen. Ik moest de dreunende koppijn negeren, al ging het lastig, Maar Jessa was nu even belangrijker.

    [ bericht aangepast op 17 juni 2015 - 13:05 ]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.


    Jessa 'Jess' Grace Murphy
    "I can't put my finger on my feelings."

    "Jess?" Zei scott zachtjes, en toen zag ik het pas. Brad was bij hem. Ik sloeg mijn ogen neer, ik had ook gewoon moeten kloppen. Ik vond het niet erg om ze samen te zien, ik wilde ze gewoon niet storen, maar ik kon echt even nergens anders heen op het moment. Scott kroop over het bed heen en wankelde naar me toe. Hij pakte me vast en nam me mee naar mijn kamer. Hij deed de deur dicht, en ging naast me op het bed zitten terwijl de tranen maar bleven stromen. "He, rustig..." Zei Scott, terwijl hij me vasthield. "Het spijt me zo..." Snikte ik zachtjes, terwijl ik met mijn handen mijn mouwen vasthield, iets wat de mensen om me heen waren gaan zien als een gewoonte, maar wat ik zelf gebruikte als manier om mijn armen te verbergen. "Het is mijn schuld." De tranen bleven maar komen terwijl ik tegen mijn tweelingbroer aankroop. "Het laat me niet alleen, Scott. Ik ben zo bang." Ik beet op mijn lip om een snik te onderdrukken. "Ik weet niet wat ik moet doen." Voorzichtig keek ik naar mijn broer, niet omdat ik dacht dat hij het wel zou weten, maar omdat ik hem nodig had. Scott was de enige die me in deze situaties rustig kon krijgen, en ik was zo bang...


    Spinning around, I'm weightless.




    Esra Karen Miller
    "Some infinities are bigger than other infinities."




    Een kleine giechel rolde over mijn lippen bij het lezen van het berichtje en ik begon snel een antwoord terug te typen. Op het moment stond ik bij de voordeur in mijn jogginsbroek, in mijn tanktop en mijn krullerige haren zaten in een hoge staart, klaar om even te hardlopen. Dit was iets wat ik iedere ochtend deed en het was eigenlijk ook wel fijn.
    Op mijn mobiel zette ik mijn playlist aan voor sporten en die deed ik in de broekzak van de jogginsbroek -evenals de huissleutels-, waarna ik de deur uitging en begon te rennen. Mijn standaard routine was door het bos te rennen, het was lekker relaxed.

    Na een halfuur was ik weer thuis en op dit moment was ik mijn haren aan het föhnen, die ik na dit los liet hangen. Mijn make-up zag er goed uit, al zei ik het zelf, en mijn outfit ook. Ik verliet de badkamer en liep mijn kamer weer in om mijn mobiel te pakken en vervolgens liep ik de trap af, naar beneden. Er zou nog veel gedaan moeten worden voor het dorpsfeest vandaag en eigenlijk had ik er wel zin in.
    Toen ik in de keuken aan kwam zag ik mijn oudere broer al drinkend staan, blijkbaar had ik hem niet horen binnen komen. ''Goedemorgen Benji, lekker hardgelopen?'' begroette ik hem en vroeg ik hem, terwijl ik begon met een pot koffie te zetten.

    [ bericht aangepast op 1 juli 2015 - 10:12 ]


    The monsters running wild inside of me. I'm faded

    Scott Joshua Murphy

    "Het spijt me zo..." zei Jessa snikkend. Ik beet op mijn lip en aaide over mijn zusjes schouder. Zachtjes kneep ik er even in. "Het is mijn schuld. Het laat me niet alleen, Scott. Ik ben zo bang." Ik keek naar haar. Ze zag er zo hulpeloos uit. Ik voelde mijn hoofd wat erger bonken en ik klemde mijn kaken even op elkaar. Zo meteen, zo meteen krijg je een pijnstiller, hoofd.
    "Ik weet niet wat ik moet doen." hoorde ik Jessa zeggen. Ik wreef weer over haar schouder en keek even voor me uit.
    "Jessa, het is jouw schuld niet, weet je nog," zei ik zachtjes. "Ongelukken gebeuren iedere dag..." Ik drukte een kus op haar hoofd. Ik liet een hand even naar mijn voorhoofd gaan en wreef er over. Fuck man... "Ik ben vannacht wel drie keer op mijn bek gegaan," verkeerde zet. Shit. "Ik bedoel- ugh-" Ik kon niet nadenken. Ik was nooit zo ver heen. Ik had gewoon een leuke nacht gehad vannacht. Ik voelde me teleurgesteld in mezelf, ik kon er niet zijn voor mijn zusje.
    "Het spijt me Jess," zei ik zacht en ik draaide mijn hoofd even weg. "Het komt wel goed oké.., maar weet alsjeblieft dat het niet jouw schuld is, echt niet. Ongelukken gebeuren elke dag. De stomste dingen gebeuren waar mensen niets aan kunnen doen, net als mamma's dood. Jij kon er niets aan doen. Hé," Ik pakte Jessa's gezicht tussen mijn handen en veegde mijn duimen onder haar ogen langs, zodat het even droog werd. "We waren er allemaal bij, we zagen het allemaal gebeuren. Jij stond toevallig dichter bij mam en je was bezig met haar, maar dat maakt het niet jouw schuld. Geloof me, Jess. We houden er door niet minder van je en we vinden het écht niet jouw schuld." Ik keek haar aan, in haar ogen.

    [ bericht aangepast op 17 juni 2015 - 19:24 ]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    (Mijn Topics)


    We've lived in the shadows for far too long.

    Benjamin Ismael Miller
    Ik was net weer thuis, en stond tegen het aanrecht nog wat uit te hijgen, toen mijn zusje binnen kwam lopen. Ik schonk haar een glimlach en dronk rustig verder. Chris lebberde zelf druk water uit zijn bak op. Hij zou zo eten krijgen, maar eerst wilde ik wat drinken. Ik nam de laatste slok en ging toen op het aanrecht zitten, terwijl zij bezig was met de koffiepot. "Hey zussie. Ik heb heerlijk gerent. Jij ook? Of heb je lekker in je bed gelegen?" vroeg ik, voor ik het hondenvoer uit een van de bovenste keukenkastjes haalde en weer op de grond ging staan, om Chris twee handjes te geven. We bewogen veel, maar ik wilde hem ook niet te veel gaven. Hierna borg ik de brokken weer op en keek weer naar mijn zus. "Waar is papa, eigenlijk?" vroeg ik voor ik nog een glas met water vulde en dat opdronk. Ik zou me zo gaan omkleden en mijn boeken pakken. We hadden dan wel een feestje vandaag, maar ik had ook eenpractijktoets verbinden morgen, dus ik moest ook nog wel studeren vandaag, en misschien wat oefenen op het bijna altijd gewillige proefdier Chris. Nu wilde ik ook nog wat tekenen en schrijven, omdat ik zo veel mogelijk aan de uitgeverij wilde kunnen laten zien. Zij hadden stukken van mijn werk gezien op mijn blog, maar ze wilden graag zien wat ik graag zou willen doen en wat me het meest interesseerde. Mijn paradepaardjes zo te zeggen. Daar was ik dus hard aan bezig, maar er ging enorm veel tijd in zitten. Het hield me wel rustig, en zorgde ervoor dat ik me ook eens kon uiten zonder maf te worden. Nu was ik altijd wel maf, maar niet zo erg als dat het kon zijn. "Ga je vanavond nog met me mee zwemmen, Es?" was een oprechte vraag. Natuurlijk had ik zin in het feest, maar ik kende mezelf ook, en moest na het avondeten echt wat gaan doen aan beweging, anders zou ik de hele avond onuitstaanbaar zijn, en mezelf tegenwerken door mijn eigen drukte. Toch was het altijd wel gezellig als ze mee zou gaan, want zeker door de weeks zagen we elkaar maar weinig. Ik vond dat heel jammer, want ze was mijn kleine zusje en ik gaf enorm veel om haar.


    Bowties were never Cooler


    Jessa 'Jess' Grace Murphy
    "You make me feel like I belong."

    Scott's woorden drongen tot me door en langzaam begon het beeld van mama uit mijn gedachten te vervagen. Het was niet mijn fout. Ik had er niets aan kunnen doen. Scott had gelijk. Scott had altijd gelijk. "We houden erdoor niet minder van je en we vinden het echt niet jouw schuld." Hier hield ik me aan vast. Ze hielden nog van me. Scott hield nog van me, Adaline hield nog van me, en papa hield nog van me. Zelfs mama zou nog van me houden, waar ze nu ook zou zijn. Ze hielden allemaal nog van me en ze namen me niet kwalijk. Dat moest ik onthouden, dat was belangrijk. Langzaam stopten de tranen en kreeg ik mijn ademhaling onder controle. Ik sloeg mijn armen om mijn broer heen, en haalde nog eens diep adem. "Dankje. Het spijt me, ik wist niet dat Brad er was en ik wilde je niet storen, ik had een nachtmerrie en... nouja.." Ik haalde mijn schouders verontschuldigend op. "Je snapt het wel." Voorzichtig glimlachte ik en haalde bibberig adem. "Maar..." zei ik, terwijl ik me scott's woorden herinnerde, "Waarom ben jij vannacht drie keer op je bek gegaan?" Mijn hoofd hield ik een beetje scheef terwijl ik naar mijn tweelingbroer keek. "Wat spookte jij uit?" Ik zou hem zo laten gaan, echt. Maar eerst moest ik laten zien dat het ging, dat ik weer kon praten. Dat hij rustig terug kon gaan.


    Spinning around, I'm weightless.