Ik ben oninteressant. - Liefde, Vriendschap & Familie

Hallo allemaal,

Om maar even met de deur in huis te vallen, ik ben oninteressant. In mijn ogen althans. Telkens als ik iets aan mijn vader vraag, krijg ik een "uhu" of "okay" te horen. Ik vind het enorm irritant, en hij bedenkt er echt telkens excuses voor als: "Ik ben met mijn gedachtes bij de weg." Dat soort dingen.
Ik begrijp ook wel dat hij niet altijd erbij is met z'n gedachtes, maar dit is gewoon vervelend. Ik heb het hem al een paar keer vertelt, en hij zegt dat hij er op gaat letten, maar vervolgens doet hij het nogmaals. Ik ben het op dit moment spuug zat, want ik wilde iets kopen op internet en ik vroeg of dat mocht. Hij reageerde weer met een "uhu" en voor mij is het helemaal niet duidelijk wat en hoe.
Ik heb dit topic maar even gemaakt omdat ik vreselijk geïrriteerd ben door dit alles. Ik weet even niet meer waar ik het kwijt moet.

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Hm, kun je niet op dezelfde manier reageren als hij iets zegt of vraagt? Bij mijn moeder werkt dat wel.

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Tigresse schreef:
Hm, kun je niet op dezelfde manier reageren als hij iets zegt of vraagt? Bij mijn moeder werkt dat wel.

Ik probeer het weleens, maar ik vergeet het altijd of hij reageert niet :')

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Foist schreef:
(...)

Ik probeer het weleens, maar ik vergeet het altijd of hij reageert niet :')

Ah, dat is vervelend. Ik begrijp wel dat je je er dan aan begint te ergeren. Een vervelende eigenschap die dus een beetje is vastgeroest, zeg maar. Ik vind het moeilijk, vooral omdat mijn ouders het meestal wel beseffen als ze kortaf zijn. Hopelijk heeft iemand anders nog een goede, creatieve tip voor je. (:

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Tigresse schreef:
(...)

Ah, dat is vervelend. Ik begrijp wel dat je je er dan aan begint te ergeren. Een vervelende eigenschap die dus een beetje is vastgeroest, zeg maar. Ik vind het moeilijk, vooral omdat mijn ouders het meestal wel beseffen als ze kortaf zijn. Hopelijk heeft iemand anders nog een goede, creatieve tip voor je. (:

Bedankt voor de poging (:

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Zeg eens schokkende dingen en als hij het weer doet, blijf hem dan aanstaren totdat hij het beseft. Dat doe ik soms bij ongeïnteresseerde vrienden, hilarisch xd Maar een echte tip heb ik niet meteen, sorry

---

Mhm?

Somnephilia schreef:
Zeg eens schokkende dingen en als hij het weer doet, blijf hem dan aanstaren totdat hij het beseft. Dat doe ik soms bij ongeïnteresseerde vrienden, hilarisch xd Maar een echte tip heb ik niet meteen, sorry

Dat is een goed idee, eigenlijk (:

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Gewoon eens goed met 'm om de tafel gaan en het toch nog een keertje aankaarten? Verder weet ik eigenlijk geen andere optie behalve het bovengenoemde.
Succes, hopelijk leert ie het toch een keertje af!

---

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Toen ik op vakantie ging en mijn moeder zou helpen met inpakken omdat ik altijd alles vergeet, was ze echt ontzettend afgeleid, en omdat ik bang was dus alsnog alles te vergeten haalde ik haar aandacht er op de volgende manier weer bij:
Ik: "Ik ben nog iets vergeten..."
Mama: "Oke."
Ik: "Ik denk dat ik condooms vergeten ben."
Mama: "Oke."
Ik: "Ja je hebt gelijk, ik doe het wel zonder condooms."
Mama: "WAT?!"

ik meen het. waarghebeurd verhaal.
Dus zoiets moet je eigenlijk gewoon doen. Houdt ouders lekker scherp

---

I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

Als je het hem al hebt laten weten, en hij beseft het ergens wel, dan is dat een goed teken. Ik denk dat het gewoon een gewoonte is. Wat ik persoonlijk zou doen, elke keer hij uhu zegt, zeggen: 'je zegt nu weer uhu'. Waarschijnlijk doet hij het niet met opzet.

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.