Toen de kist de grond in ging - Liefde, Vriendschap & Familie

Vandaag werd de opa van mijn vriend begraven en toen de kist de grond in ging kwamen bij mij pas alle emoties los, waarvan ik niet wist dat ze er waren. De kist de grond in zien gaan is echt het moment waarop je beseft dat die persoon voor altijd weg blijft..
Dit had ik ook heel erg toen de oma van mijn vriend in het begin van dit jaar overleed en begraven werd.



Hebben jullie ooit iets meegemaakt waarvan jullie emotioneel werden zonder dat dat de bedoeling was?

Oh jeetje.

Ja, dat had ik gisteren heel erg. De vader van mijn broer zijn ex (zij was een beetje als een grote zus voor mij) heeft gisteren de strijd tegen kanker verloren. Al zag ik haar vader niet vaak, voelde ik me toch best rot.

Everyone wants happiness without any pain, but you can’t have a rainbow without a little rain.

Gecondoleerd!

Ik heb een hoop meegemaakt, vroeger en nu ook nog. Het heeft mij allemaal veel harder ge maakt Zelf ben ik daarom ook niet zo snel emotioneel, ik huil eigenlijk alleen maar als ik zeker weet dat niemand het ziet/hoort. De afgelopen 4 maanden heb ik drie verschillende crematies gehad en het was wel zwaar, maar echt emotioneel ben ik niet geworden. Aankomende maandag heb ik crematie nummer 4 en ik moet eerlijk zeggen dat ik er gigantisch tegenop zie. Ik merk zelf dat alle gebeurtenissen en gevoelens teveel beginnen te worden. Mijn 'breekpunt' komt steeds dichterbij en ik ben zo gigantisch bang dat ik die dus maandag ga bereiken...

Stop holding me under and let me breathe.

Gecondoleerd!

Don't walk. Run, you sheep, run.

Ik ben heel erg jong kort op elkaar een vriend en dan een vriendin verloren, toen kon ik het niet begrijpen, maar een klein jaar gelden kwamen die emoties plots naar boven.

Alleszins gecondoleerd voor de vriend en jou!

Queer zijn is gewoon alles

Herakles schreef:
Gecondoleerd!

I'm a warrior, and you can never hurt me again.

Gecondoleerd en veel sterte gewenst.
Ik had zoiets bij de opa van mijn beste vriendin bij mij. Ik kende hem niet eens. Maar toen ik haar in tranen zag, brak mijn hart echt en begon ik ook te huilen. Ik weet nog dat mijn broertje en ik, zij en haar broertje toen in een kring hebben staan huilen, gewoon omdat het ons zo'n pijn deed dat zij pijn hadden. (wat er vervolgens dan weer voor zorgden dat onze ouders allemaal ook begonnen te huilen)
Maar het hele gebeuren van een begravenis maakte mij ook gewoon emotioneel. Je weet dat iemand er niet meer is, en dat anderen er net zo'n verdriet van hebben als dat een geliefde van jou is gestorven. Dst triggert het bij mij gewoon.

Hard Work. Good-hearted. Loyalty. And Fair Play: I'm a Hufflepuff In Every Single Way.

Gecondoleerd en ik denk dat het een heel herkenbaar gevoel is. Ik heb nog maar enkele begrafenissen gehad, maar dat moment is voor iedereen rot, en iedereen gaat er anders mee om. Ik denk altijd maar dat het fijn is dat iemand zoveel voor je heeft betekend, dat je die gevoelens hebt. Al is het de opa van je vriend (wat misschien iets verder weg is voor jou), maar het idee blijft hetzelfde.

Sarah = ongewoon sexy

Veel sterkte. Het is altijd verschrikkelijk, ik heb meerdere zo'n momenten gehad toen mijn opa stierf, maar niet echt één die er sterker boven steekt dan de andere, maar ik herken het wel. Dat besef die je plots heel hard treft, dat die persoon er gewoon niet meer is, en waarop je spontaan uitbarst in tranen. Of als ik aan mijn oma moest denken, die alleen achter bleef en hoe ze uit elkaar werden gerukt. Ik weet nog dat dat mij evenveel pijn deed. Het was echt hartverscheurend.

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Gecondoleerd. Mijn oma ligt momenteel op sterven en toen ik vandaag terug kwam van haar te bezoeken omdat ik op de trein moest naar Leuven, brak ik ook, omdat dit de laatste keer zou kunnen zijn dat ik haar zie. Vooral omdat ik naar Leuven moest, voor school. En dat deed wel pijn.
En wat Histoire vertelt, herken ik me ook wel in.

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Gecondoleerd en veel sterkte :c!

Ik huil meestal niet snel bij begrafenissen of wanneer ik hoor dat iemand dood is overleden. Meestal huil ik na de begrafenis, omdat ik me dan realiseer dat ze niet meer terugkomen. Toen ik hoorde dat mijn opa was omgekomen in een auto ongeluk heb ik echt uren gehuild. Ook op de begrafenis, wat ik normaal nooit deed.

Seasons will change, but I shall remain

Gecondoleerd, wat verdrietig zeg :c

Dit gaat stom klinken, maar toen ik 6 was ben ik mijn liefste maatje verloren: mijn Teckel Wolfje. Hij was mijn alles, als sinds ik baby was. Toen ik erachter kwam dat hij was overleden, was ik natuurlijk heel erg verdrietig. Maar deze maand denk ik altijd aan hem, en huil ik om hem. Zelfs nu ik dit type, huil ik. Op begravenissen, tja ik ben daar niet zo heel vaak. Maar dan hou ik me meestal gewoon in.

I don't care how old I am, I'm going in the bouncy castle!