Hoi lieve Q-ers,
Normaal schrijf ik niet snel een topic als ik mezelf niet goed voel. Maar ik merk dat ik eigenlijk toch wel behoefte heb aan een luisterend oor. Het gaat gewoon niet zo goed met me, en dat is eigenlijk nog zwak uitgedrukt.
Ik ben altijd al een stresskip geweest, ik piekerde altijd al over de kleinste dingen waar anderen zich helemaal niet druk over zouden maken. Maar nu kan ik het niet meer aan, dit komt ook omdat er de afgelopen maanden veel gebeurd is in mijn leven. Mijn grootste zorg op dit moment gaat over een paar ''vriendinnen'' van me, die heel veel betekenden voor mij en die ik echt vertrouwde. We leerden elkaar kennen op mijn vorige opleiding en we waren altijd een groepje van vijf. We deden altijd van alles samen als groep tot het begin van dit schooljaar. We waren geslaagd voor onze opleiding en met één meisje uit de groep ging ik verder studeren op dezelfde school en ook nog eens dezelfde opleiding. Maar in de laatste nacht van de introductie werd ik ineens ziek, ik had een hevige griep te pakken en had de hele nacht geen oog dichtgedaan. Ik had mijn moeder geapp't en zij zou mij komen ophalen, zodra die vriendin wakker werd had ik dat aan haar verteld. Ze wilde liever niet alleen terugreizen dus zij besloot ook om naar huis te gaan, toen had mijn moeder haar nog thuis gebracht. Achteraf kregen we ruzie omdat zij vond dat ik moest overleggen met haar of ik naar huis toe mocht.
Later kwam het goed en spraken we gewoon met z'n vijven weer af, alles was leuk en aardig maar ik had er gewoon een vreemd gevoel bij. Ik had het idee alsof ze met z'n vieren spraken en mij een beetje buitensloten. Achteraf dacht ik dat ik te achterdochtig was en zette ik het van me af. Ik sprak nogmaals met ze af en toen werd ik die avond redelijk vroeg voor een avondje uit op het station afgezet door de vriendin met de auto, ze zou de rest ook thuis afzetten. Achteraf bleek het dus dat ze met z'n vieren nog iets hadden gedaan en toen ik daar naar vroeg werd er best bot op gereageerd, later vroeg ik persoonlijk via de App aan één van de meiden of iets was. Zij had gezegd dat ze spontaan nog iets gingen doen en dat het dus niet met opzet was. Ik vond het gewoon een vreemd verhaal en reageerde in onze groepsapp weinig tot niet, dit was omdat ik mij erg gekwetst voelde en het even niet meer aankon. Toen diezelfde vriendin van de introductie (laten we haar M. noemen) mij persoonlijk app'te omdat ik haar nog geld verschuldigd was, reageerde ik ook niet meteen en natuurlijk werd zij daar ook weer boos om. Uiteindelijk is ook dat weer goed gekomen, maar nog altijd beschouw ik ze als oppervlakkige vriendinnen.
Na een lange tijd niet meer afgesproken te hebben met ze, wilde ik het toch weer een kans geven en had ik een afspraak met ze gepland. Ik bedacht me dat ik het misschien erger maakte dan dat het was; dat ik dus gewoon weer achterdochtig was. Maar toen ik samen met M. onderweg was naar school, keek ik op haar Whatsapp, omdat we samen naar de klassenapp keken. Toen zag ik dat zij met die andere vriendinnen een groepsapp hebben, zonder mij. Dit bevestigt waarschijnlijk dus mijn gevoel. Het doet me onwijs veel pijn en het is één van de redenen waarom ik moet praten met een psycholoog. Natuurlijk zaten er al een tijdje dingen niet goed bij mij, maar dit is echt de druppel. Ik weet nu ook niet meer wat ik moet doen, want veel contact met andere mensen op school heb ik ook niet. Ik zit er ook over na te denken om M. te confronteren morgen, maar ik weet zeker dat ik daar op dat moment niet genoeg lef voor heb.
Het is een heel lang verhaal geworden, maar ik had het even nodig om het van me af te schrijven. Respect voor de mensen die dit allemaal gelezen hebben.
Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie
SPECS
