Co-writer gezocht: fantasie verhaal - Story problemen

Een kille wind streelde mijn opengehaalde wangen, ik wilde mijn ogen niet opendoen.
Ik wilde haar angstige blik niet ontmoeten. Ik wilde de woorden die ze zei niet horen, wilde niet zien hoe er tranen over haar wangen stroomden.
      Ze moest niet huilen om mij. Ik had haar zo vaak pijn gedaan, zo vaak geprobeerd haar van me te laten houden door haar geliefde te breken, maar nu was dat te laat. Ze hield niet van me. En nu, nu het al te laat was, huilde ze toch om me.
Was het omdat haat en liefde zo dicht bij elkaar liggen, of kon het haar niks schelen? Deed ze maar alsof, om me niet meer pijn te doen vanbinnen?
'Isabel?' fluisterde ik. Ik opende mijn ogen en vond die van haar. Haar blauwe ogen waren gevuld met tranen, het vocht kleefde aan haar lange zwarte wimpers, als dauw aan gras.
'Kay.' zei het meisje, streelde mijn inktzwarte haren uit mijn gezicht. 'Waarom deed je dat? Ik heb je zo vaak pijn gedaan!'
Ik verzamelde mijn energie en probeerde te zitten, zodat ik mijn armen niet hoefde te strekken om haar tranen weg te vegen.
      'Omdat ik van je houd.' antwoordde ik met moeite. 'Ik heb altijd van je gehouden, Isabel, zelfs nu ik dood ga, zal ik van je houden,'
'Maar dit is mijn schuld!' riep Isabel overstuur. 'Als ik had geweten dat dít zou gebeuren, had ik je nooit zo behandeld!'
'Ik ga niet echt dood,' fluisterde ik. 'Ik sterf pas echt, wanneer je me vergeten bent.'
      En dat was de laatste keer dat ik haar donkerbruine haren zag, de laatste keer dat ik in haar heldere ogen kon kijken.
De laatste keer dat ik haar stem hoorde, voor mijn wereld voorgoed zwart werd.
Mijn laatste geschenk aan Isabel, het meisje om wie ik het meeste gaf in de hele wereld. Zelfs nu ik ben opgestaan, is ze uit mijn leven verdwenen.

De herinnering wil niet uit mijn hoofd verdwijnen, al is het zolang geleden. Isabel. Het meisje waar ik mijn leven aan gaf.
Ik had nooit gedacht ooit weer dezelfde fout te maken als toen, ik had al besloten nooit meer verliefd te worden.
Maar dat was voor ik haar zag.
Mira Mellathorn.

Vandaag begon hel: de eerste dag op een openbare middelbare school.. Zie je het al voor je? Ik, Elliot Alderson, onder al die junkies, hippies, meisjes en ADHD figuren? Nee dank je. Ik prop de Apple oordopjes in mijn oren, zette Thirty Seconds to Mars op en trek de capuchon van mijn zwarte vest over mijn hoofd, waarna ik snel de auto van Jim uit probeer te vluchten. Ik moest wel zeggen dat het raar was om niet in uniform te hoeven komen; ik voelde me naakt. Op Devenford Prep droeg iedereen dezelfde kleding, maar hier moest je zorgen dat je outfit jezelf representeerde, en zorgen dat het een beetje bij elkaar paste zodat je niet voor aap stond, en mijn kledingkast bestond uit niet veel anders dan bloesjes, nette broeken, zwarte spijkerbroeken, Devenford Prep sweaters en jasjes. Ik had nog geluk dat ik vanochtend mijn zwarte vest kon vinden, anders moest ik dus in een bloesje naar deze school en dan zou ik gegarandeerd uitgelachen worden.
'Elliot,' zegt Jim voordat ik de deur kon sluiten en ik kijk hem strak aan. 'als je het voor elkaar krijgt om van deze school afgetrapt te worden wordt het een kostschool. We mogen van geluk spreken dat ze je überhaupt hebben geaccepteerd.' Ik geef hem een sarcastische glimlach en ik sla hard de deur dicht. Ik loop met sloffende maar grote stappen weg van de auto, maar Jim gaf echter niet op. 'Elliot, hier komen! Nu!' roept hij en ik steek mijn beiden middelvingers naar hem uit, terwijl ik doorstap naar binnen toe. Ik kijk even met walging rond.. Deze plek was een nachtmerrie. Ik rook na nog geen 1 minuut al overal de geur van sigaretten en stof, waardoor ik bijna moest kokhalzen. Waar was ik in beland? Wanneer het nare misselijke gevoel was weggetrokken loop ik naar de receptie toe, waar ik de muziek wat zachter zet en gelijk komt een zwartharige vrouw naar me toe gelopen.
'Elliot Alderson?' Ik kijk haar aan en ik knik kort. 'Welkom op Devenford High.' De vrouw steekt haar hand naar me uit maar ik had mijn handen in mijn vestzakken gepropt, en ik geef haar een blik die duidelijk aangaf dat ik daar niet aan deed. Haar blik liet duidelijk zien dat dit haar pijn deed, maar ze duwde die blik van haar gezicht door een glimlach er op te plakken.

Niet mijn meest begaafde stukje maar ik vind de setting van deze wel komisch.

‘Wat is hier gebeurd!?’ galmde het door de keuken. Voor mij stond plotseling chef Elios. Ik besefte hoe het eruit moest zien. Ik met rode vlekken op mijn uniform en een bende van saus voor mijn neus, niemand anders in de buurt.
Ik voelde vanbinnen woede opborrelen.
‘Ik was het niet,’ beweerde ik verongelijkt, chef Elios recht in de ogen kijkend. ‘Het was Jasmijn.’
Maar hij luisterde niet. Hij hoorde het niet of hij wilde het niet horen. De grond leek te dreunen toen hij mijn kant op stampte. De saus spatte nogmaals de keuken rond toen zijn voet erin belandde maar hij leek het niet te merken. Een hand omklemde mijn schouder en hij sleurde mij op de voeten.
‘Meekomen!’ blafte hij. Het commando was overbodig geweest want zijn hand bleef al die tijd strak om mijn schouder geklemd. Als ik niet achter hem aan was gedribbeld had hij me over de grond gesleurd. Langs zijn arm zag ik het spoor rode voetafdrukken dat chef Elios achterliet. Ik hoopte niet dat ik dat zo ook nog moest schoonmaken, dan was ik morgen waarschijnlijk nog niet klaar.