Op dit (niet zo heel) late uur moet ik toch even wat van me afschrijven, want ik ben niet in de stemming er met iemand over te praten. Ik ben alles beu - maar vooral mezelf. In de eerste plek omdat ik geen reet doe voor school als ik moet. We hebben regelmatig hopen werk tegen bepaalde dagen en dan begin ik zo te stressen dat het uiteindelijk neerkomt op niets doen. Niet omdat ik niets wil doen, maar omdat ik er gewoon niet aan begin uit stress dat ik niet klaar ga raken (want dat is natuurlijk logica). Daarnaast omdat ik momenteel gewoon schijt heb aan alles - aan mijn leven (en dat niet op de manier dat het klinkt, by the way, ik ben niet van plan zo'n drastische maatregelen te nemen), aan de normen van de samenleving, aan alles. Ik wil mezelf kunnen zijn, ik wil kunnen uitvliegen. Ik ben niet het type dat veel uitgaat en eigenlijk altijd thuis achter mijn computer zit, maar ook dat ben ik kotsbeu. Ik wil (op z'n minst voor een tijd) weg van alles, van mijn gezin (dat ik doodgraag zie, don't get me wrong, ik heb gewoon tijd nodig voor mezelf) en gewoon op mezelf kunnen zijn. Ergens ver weg, ergens waar ik tot mezelf kan komen. En dan komt het besef dat ik op z'n minst nog een jaar en een half op zo'n verdomde middelbare school zit (niet de school, maar het concept school) waar ik niet verder kan gaan dan dit freaking hol van Pluto. Ik ben het beu om naar de normen van de samenleving te moeten leven, om perfect te zijn - goede punten, er mooi uitzien, altijd happy, geen last van ook maar iets, nooit kwaad worden. IK BEN EEN MENS, GEEN MACHINE!
Het klinkt misschien vreemd, maar ik voel me opgesloten in mijn eigen lichaam. Ik wil kunnen doen wat ík wil doen, maar ik zit hier vast. Ik kan hier niet weg, want ik ben nog geen zestien, "heb geen enkele ervaring in het leven" en moet maar leven met de dingen die er zijn sinds mijn geboorte en "die ik niet kan veranderen". Maar hoe verwacht men dat mensen ervaring opdoen, als ze je het eerste vierde/vijfde van je leven laten afhangen van anderen, opleiden tot goed zijn voor een f*cking economie in plaats van naar de mens te kijken. Neen, hoor, want alles draait om geld. "Als je nu niet goed studeert en dan later geen hoge studie gaat doen ga je niet veel geld verdienen, bijgevolg geen goed leven hebben en niet goed zijn voor de maatschappij." Ik heb het schijt aan die economische gedachtegang, aan het feit dat mensen worden gekneed om enkel aan luxe en welzijn te denken, aan de economie, terwijl er zoveel belangrijkere dingen zijn in het leven.
Ik heb daar geen nood aan - ik heb nood aan zekerheid, aan iets permanent. Aan iets dat niet van me weggenomen kan worden, iets dat ík wil en dat goed is voor mij, en voor de mensen die ik graag zie en voor de mensen die het nodig hebben (denk aan zieken, oude mensen, arme mensen, et cetera). Niet voor "de maatschappij" waar ik geen grip op heb - ik wil mijn volwassen leven niet gaan spenderen aan iets dat van bovenaf bepaald voor me wordt en waar ik maar moet mee leven. En hoewel heel veel mensen nu wellicht gaan denken "je bent nog maar vijftien, wat weet jij daarvan?", vraag ik me af in welke klotemaatschappij wij leven als iemand van vijftien zich daar inderdaad al druk om maakt.
Goed, sorry voor het storen en heel erg bedankt voor het lezen. I'm hugging you all in my mind.
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
Salaryman
