(Nogmaals excuses dat het zo lang duurde. 8 april is de laatste dag van mijn helblok met gemiddeld 60 uur studie per week, dus dan heb ik weer een normale hoeveelheid RPG tijd en kan ik weer gewoon snel reageren c: Het is hierdoor ook echt een flut stuk, maar het is iets )
Rose Jane Weasley || Gryffindor || Prefect & Keeper
Ik liet mijn adem ontsnappen -ik had niet eens door dat ik deze grotendeels in had gehouden, toen ik merkte dat Scotty vond dat ik goed had gereageerd. Normaal was ik geen pleaser, maar ik wilde de situatie nu echt niet erger maken voor Cam. Vrienden en familie waren mij ontzettend veel waard, juist. Ik had veel minder met al die liefdesdrama en dergelijke.
'Ik stel voor dat we ofwel hier een driespeler schaakbord regelen voor een spelletje wat ons hoofd overal vanaf haalt, of naar de snoep en fopwinkels gaan om leuke dingen te kijken, uit te proberen, en te kopen. Gewoon wat lol maken, suiker binnen krijgen, alles wat verantwoordelijken niet doen, maar gezien jullie niet verantwoordelijk hoeven te zijn, en ik deze speld nu al erger heb besmeurd dan wie ook voor me bij elkaar opgeteld, maakt het allemaal niet zoveel meer uit, toch?' Een protesterend geluidje verliet mijn keel. Er werd meestal wel degelijk verantwoordelijk gedrag van mij verwacht. En dan vooral op het gebied van mensen toch iets meer remmen. En met mensen bedoelde ik dan vooral sommigen van mijn neefjes. Echter was ik ook een Weasley, dus ik gedroeg mij inderdaad ik wel eens onverantwoordelijk, maar dan toch altijd op een zeer verantwoordelijke manier. Dat klonk logisch toch? Oké, misschien niet, maar zolang ik mijzelf nog kon volgen, dan was dat genoeg. Echter was het een feit dat de enige reden dat ik in wat minder verantwoordelijk gedrag meeging vandaag dat ik de drama op Hogwarts even zat was geweest. En dan te bedenken dat het nog maar het begin van het schooljaar was. Veel goeds beloofde dat allemaal niet, maar misschien kon ik het tij nog doen keren.
'Of als jullie een beter idee hebben hoor ik het graag.' Persoonlijk vond ik alles wat betekende genieten van Hogsmeade in plaats van moeilijke zaken bespreken en met drama moeten leren omgaan geweldig klinken. Bovendien leek het mij toch echt het verstandigst als Cam de keuze zou maken. Dan zouden we daadwerkelijk iets doen wat de grootste kans had hem op te vrolijken. Daarnaast maakte het mij dus eigenlijk vrij weinig uit. Een kleine glimlach vormde zich om mijn lippen bij het zien van Scotty en de hond. Wat dat betreft was de dag nog steeds al geslaagd. Ik draaide mij naar Cam en zag dat ook zijn mondhoeken toch ietwat naar boven begonnen te trekken.
'Of wat dacht je anders van huisdieren kijken, Cammie? Eentje die echt van je houd en bij je past? Zodat je altijd een steun en een vriendje bij je hebt en je nooit alleen zal zijn.' Dat was nog een goed idee. Althans, naar mijn mening. Emperor Nero Claudius Caesar Augustus Germanicus was er ook altijd voor mij wanneer- oké, nee niet aan denken. Hij was er gewoon altijd en wist mij altijd op te vrolijken. Hij was mijn maatje, zelfs al had ik verder niet heel veel met knuffelen en dieren en alles. Nero had ook niet zoveel met knuffelen en dat maakte hem uiterst geschikt voor mij. Gewoon het feit dat hij er was, was altijd al genoeg geweest. Ik hoopte dan ook dat Cam ermee in zou stemmen, maar helaas had de jongen daar iets andere ideeën over. Op zich niet erg, maar ik wilde gewoon zo graag dat iets hem kon helpen en ik begon de lijst van overgebleven opties gevaarlijk klein te vinden zo ondertussen.
Ik denk niet dat James en Fred het leuk gaan vinden als ik ongevraagd met een huisdier aan kom zetten. Daarnaast spaar ik samen met Jade, geld om later een opvang te maken van alle ongewenste katten die er zijn, dus daar moet ik nog flink voor sparen. Ik deed een poging te glimlachen bij het katten opvang idee, maar feitelijk was ik gewoon veel te bezorgd en niet goed in het doen alsof. Ik was straight forward, niet iemand die haar bezorgdheid makkelijk kon verbergen. Enkel mijn eigen pijn en verdriet was altijd heel makkelijk te negeren, maar niet dat van vrienden en familie. Wat dat betreft was ik nog best een slechte leugenaar. Best wel heel erg. Misschien dat we dan nog-
Ik denk dat ik jullie iets moet vertellen
Wacht wat? Nee, zou hij nu dan toch de waarheid gaan vertellen? Mijn ogen werden onbedoeld groter van verbazing. Ik dacht echt dat hij zijn mond nooit open zou trekken. Of dat het misschien nog wel een jaar zou duren. Ergens voelde het naar dat anderen hem toch gedwongen leken te hebben, waardoor hij nu in een pakket zat waarin het voelde alsof hij het móést vertellen. Althans, zo leek het. Ik had mijn ideeën, mijn theorieën, express niet aan hem opgedrongen en was er eigenlijk vrij kwaad om dat anderen dat wel hadden gedaan in het begin. Vervolgens was alles geëscaleerd. Op zich was dat een goed iets, als het geresulteerd had in een ontzettend lief koppel tussen Cam en James, maar schijnbaar was alles fout gelopen. Ook al wist ik nog niet precies in welk opzicht, maar het leek op het typische liefdesdrama wat ik altijd zo verachtte en waar ik nooit van mijn leven mee in aanraking wilde komen. Er is een reden waarom ik niet echt ooit actief geweest ben met meisjes.. ik.. ik houd niet van meisjes op die manier als iedere jongen doet. Oké, jap. Hij had het gezegd. Het was eruit. En dit was dan ook een typisch moment voor één van mijn flapuit impuls reacties. Hoewel het niet echt een standaard flapuit impuls reactie was, maar het was er wel eentje. Een bijzondere, maar stiekem had Cam dat ook wel verdiend.
Ik kwam ditmaal volledig overeind en sloeg mijn armen kort om Cam heen om hem te knuffelen. Hij had echt en oprecht een knuffel verdient, zoals dat ook wel eens het geval was bij mijn broertje, degene die ik het vaakst knuffelde van iedereen.
'Ik weet dat je zo'n beetje gedwongen bent, maar ik ben ongelooflijk trots op je. Ik hoop dat je weet dat het mij echt niks uitmaakt wie wie leuk vindt en dat ik je nooit anders zou behandelen dan als een geweldige vriend.' Jap, typisch iets waar ik totaal niet over nadacht, maar was volledig oprecht en gemeend was. Snel liet ik hem weer los en nam terug plaats op mijn stoel. Ik had geen flauw idee of we nu toch maar iets leuks moesten gaan doen, alsof er niks was gebeurd of gezegd, of dat Cam er nog meer over kwijt wilde en dus was ik weer terug in de positie waarin ik simpelweg maar gewoon moest afwachten wat de rest vond dat we moesten doen. Gewoonweg omdat mijn persoonlijke mening niet heel sterk was daarover, behalve dat ik heel blij was dat Cam ons schijnbaar toch genoeg vertrouwde om het uit zichzelf te zeggen. Dat was mij veel meer waard dan simpelweg gelijk te krijgen door het uit iemand te forceren. Ik had immers toch wel gelijk gehad, dat bleek maar weer, en het gaf een veel voldaner gevoel dat ik dit wist, doordat iemand waar ik om gaf mij alsnog vertrouwde.
Happy Birthday my Potter!
Maar eerst deze levend houden (en dit blok overleven).
