[200] The Titanic • Speeltopic - Speeltopics

6 maart 2016 - 13:47 Sempre is offline

Sempre 5089

DE TITANIC

Dit RPG is helaas vol
Welkom aanboord van het historische schip, de Titanic.

Het is woensdag 10 april 1912. De passagiers van de Titanic verzamelen zich in Southampton om hun reis te beginnen. Sommige hebben met geluk een ticket kunnen krijgen voor de boot, andere hebben meteen 1e rang kunnen reserveren..

De Titanic heeft drie verschillende klassen, de Eerste klasse, Tweede klasse en Derde klasse. De Eerste klasse is de meest luxueuze klasse, met alles erop en eraan. Op deze verdiepingen zijn onder andere een enorme balzaal, prachtige restaurants en een binnen zwembad te vinden. De Tweede klasse is de middellaag, in deze klasse waren de gebruikelijke dingen en een aantal luxueuze dingen, maar die waren niet te vergelijken met de Eerste klasse. De Derde klasse, en daarmee de klasse voor de armere onder hen, bevat alleen de hoognodige dingen en kleine hutten waar zes personen in kunnen slapen. Wel was er, voor alle klassen, een gemeenschappelijk dek.

Wanneer iemand van een lagere klassen op de verdiepingen van een hogere klasse komt, moet deze vergezeld worden door iemand van deze klasse. Personen uit de hoge klassen mogen zich begeven op de verdiepingen van de lagere klasse, maar dit komt niet veel voor.

DE ROLLEN
Meisjes: VOL
- Eerste klasse - Bylot
- Tweede klasse - MrsLyon - Mila McAllister - 1.2
- Derde klasse - Deryth - Cordelia Luxon - 1.2

Jongens: VOL
- Eerste klasse - SAWFT - Quigg Jr. Chambers - 1.2
- Tweede klasse - Dumbledore - Benjamin Jonathan Hunter - 1.1
- Derde klasse - Sempre - James Reed - 1.2

DE REGELS

TOPICS

Rollentopic • #1
Praattopic • #1
Speeltopic • #1

We beginnen dit RPG bij de eerste avond op het schip. Wellicht is het leuk om in het gedeelde café te beginnen, gezien de eerste en tweede klasse hier mogen komen en de personages uit de derde klasse hier werken.

Iedereen heeft al zijn/haar spullen op de kamer gelegd en zullen waarschijnlijk vol enthousiasme het schip willen verkennen.

[ bericht aangepast op 6 maart 2016 - 13:48 ]

When time and life shook hands and said goodbye.

6 maart 2016 - 13:48 Kefe is offline

Kefe 5051

— MT. Woohoo!

I'm your little ray of pitch black.

6 maart 2016 - 13:49 Gasly is offline

Gasly 1520

MT! ^-^

Faith is everything.

6 maart 2016 - 14:29 Iotte is offline

Iotte 928

someone out there feels better because you exist

6 maart 2016 - 19:30 Ziegler is offline

Ziegler 20534

SAWFT schreef:
— MT. Woohoo!

Big girls cry when their hearts are breaking

6 maart 2016 - 19:41 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Benjamin Jonathan Hunter
“Charm is the ability to insult people without offending them"

Benjamin liet geen enthousiasme zien. Dat had hij nooit gedaan en hij was ook niet van plan om dat ooit te gaan doen. Hij hield er niet van om zijn emoties te tonen, dat maakte hem kwetsbaar en dat was het laatste wat hij wilde zijn. Hij liet zijn koffer voorzichtig op het bed in zijn verblijfplaats zakken en opende deze. Benjamin leefde erg gestructureerd en dat was goed te zien aan de indeling van zijn bagage. Hij besloot echter om zijn koffer niet uit te pakken, maar opnieuw te sluiten en onder zijn bed op te bergen. Hij ontdeed zichzelf van zijn zware jas en trok gauw een lichtere, maar nette colbert aan. Hij zag eruit alsof hij van de eerste klasse kwam, maar schijn kon goed bedriegen. Hij had geen ambitie om zich op te werken tot de eerste klasse, de middenmoot beviel hem prima.
Benjamin pakte een sigaar uit de binnenzak van zijn jas en borg deze zorgvuldig op in de binnenzak van zijn colbert. Vervolgens wandelde hij naar de deur, sloot deze achter zich en baande zich een weg naar het café dat bestemd was voor zowel de eerste als tweede klasse. Benjamin was niet perse op zoek naar gezelschap, maar hij was geen kluizenaar die zichzelf op zou sluiten in zijn slaapkamer en niemand aan zou kijken. Hij hield ervan om mensen te observeren om hen in zijn hoofd te beoordelen op hun acties.
Aan de bar bestelde hij een whisky en ging met het glas in zijn handen geklemd aan het uiteinde van de bar zitten. Hij draaide hierbij zijn gezicht naar de zaal toe zodat hij iedereen goed kon bekijken. Voorzichtig leunde hij iets achterover met zijn rechterelleboog rustend op de bar. Zijn ogen gleden door de zaal heen en bestudeerden iedereen.

[ bericht aangepast op 6 maart 2016 - 19:41 ]

Big girls cry when their hearts are breaking

6 maart 2016 - 19:58 Elentiya is offline

Elentiya 12413

Mine.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

6 maart 2016 - 21:30 Sempre is offline

Sempre 5089

JAMES REED

• What is the point of being alive if you don’t at least try to do something remarkable? •

Het was de eerste avond dat ik aan de slag mocht achter de bar in het café dat gedeeld werd door de Eerste en Tweede klasse. Ik was op het moment bezig wat wijnglazen te poetsen en was tevreden dat het al aardig vol zat. Mijn ogen gleden langs de mensen die aan de bar waren komen zitten, zoekend of iemand al zijn of haar drinken op had zodat ik hen een nieuw glas kon aanbieden.
Toen ik zag dat alle glazen nog vol waren en er ook geen bestellingen meer waren voor de zitplaatsen in het café, liet ik mijn blik door de ruimte gaan. De afgelopen weken had ik al doorgebracht op het imposante schip, want het personeel was in die tijd goed ingewerkt. En toch, ondanks dat ik dus al enkele weken door de schoonheid van het schip was omringt, kon ik soms toch niet bevatten hoe mooi deze boot was. Vooral toen ik in het begin van de dag achter de bar van het restaurant van de Eerste klasse had mogen staan, had ik mijn ogen soms nauwelijks kunnen geloven.
Ik werd uit mijn gedachten getrokken toen er een nieuwe gast aan de bar kwam zitten. De man bestelde een whiskey en niet veel later schoof ik het glas naar hem toe. De man zat met zijn rug naar mij toe, waardoor ik hem niet goed kon zien. Maar iets aan zijn houding herkende ik en niet toen de man zijn drinken oppakte viel het kwartje.
"Benjamin, wat een verrassing," waren mijn verbaasde woorden terwijl ik de man aan de bar eens goed bekeek. Ik herkende hem van vroeger, we waren namelijk lange tijd bevriend geweest, maar op een of andere manier was het contact door de jaren heen wat verwaterd. "Gaat alles goed met je?"
Ik kon de blik die van hem naar het glas whiskey in zijn handen ging niet tegen houden, want ik kende hem voornamelijk door het feit dat hij een alcoholverslaving had gehad. Uiteraard zei ik er niks van, hij was immers een van de gasten, maar ik kon mijn verbazing niet goed verbergen.

[ bericht aangepast op 6 maart 2016 - 21:35 ]

When time and life shook hands and said goodbye.

7 maart 2016 - 11:08 Gasly is offline

Gasly 1520

Met een blik van verwondering keek ik mijn verblijf nog even rond, voor ik de deur sloot. Alles was in één woord prachtig te noemen, maar ik had ook niet anders verwacht. Je had naast de tweede klasse, waar ik zou verblijven tijdens deze reis, ook nog de eerste en de derde klasse. Ik was nieuwsgierig naar de verschillen tussen elke klasse, maar ik wist ook dat ik niet zomaar ongegeneerd rond kon gaan kijken overal. Wel wist ik dat de eerste en tweede klassen een aantal dingen zouden delen, waaronder het café waar ik nu dus ook naar onderweg was. Ik begroette een aantal mensen die ik onderweg tegenkwam met een vriendelijke glimlach, waarna ik mijn weg vervolgde.
Het duurde niet lang voor ik bij het gedeelde café aankwam, en ik liet mijn ogen kort door de ruimte glijden. De zitplaatsen waren over het algemeen bezet, en het leek me ook niet echt netjes om een tafeltje te bezetten terwijl ik alleen was, en dus koos ik ervoor om plaats te nemen aan de bar. Mijn ogen gleden even over de verschillende flessen drank die zich achter de bar bevonden, en er verscheen een lichte frons in mijn voorhoofd. Ik wist nog niet precies wat ik zou gaan bestellen, maar ergens had ik ontzettend veel zin in een glas wijn. Al zou ik al tevreden zijn wanneer ik iets te drinken kreeg.
‘Ik zou graag een glas witte wijn bestellen.’ De woorden hadden mijn mond met enige twijfeling verlaten, maar ik was er toch zeker van. Mijn ogen gingen opnieuw door het café heen, waar ik allerlei verschillende mensen zag. Zakenmensen, journalisten die op het schip aanwezig waren vanwege hun werk. Ik was dan ook wel een journaliste, maar ik was hier niet voor mijn werk. Ik had behoefte aan vakantie na de afgelopen, hectische periode waarin ik mijn beide ouders verloor, en iedereen het zo goed bedoelde met hun zogeheten adviezen. En precies op dat moment kwam de Titanic op mijn pad, waarvoor ik een ticket had kunnen bemachtigen.

Mila McAllister.

Faith is everything.

7 maart 2016 - 13:14 Kefe is offline

Kefe 5051

Q U I G G • C H A M B E R S
• First Class || Enthousiast •

Op een kalm tempo had ik mijn kamer verlaten, waar ik op die van Madeleine klopte. 'Ik ben alvast het schip herkennen, ik zie je vast zo in de bar.' Ik was me al te goed bekend hoe vrouwen waren, dus ik zorgde ervoor dat ze zich niet hoefde te haasten. Misschien dat ik haar straks een korte rondleiding kon geven, mocht ik enkele dingen onthouden. Niet enkel omdat ze mijn verloofde was, maar ik zag haar vooral als een vriendin nu.
Ik stopte mijn handen in mijn broekzak, terwijl ik verschillende kanten op wandelde en enkele dingen opmerkte aan het schip. Het was prachtig, dat moest ik toegeven. Het was zeker het geld waard, want dit was fantastisch om tegenaan te kijken. Alle ruimtes waren groots, opvallend versierd en bovenal een schitterend om tegenaan te kijken. Iedere ruimte die ik betrad leek een eigen kleurschema te hebben met als hoofdthema goud. Het was indrukwekkend.
Uiteindelijk wist ik uit te komen bij de bar, waar het al voller zat. Waarschijnlijk was ik niet de eerste persoon geweest die hier de nodige interesse in had gekregen. Met kalme voetstappen wandelde ik dan ook naar de bar, terwijl één van mijn handen nonchalant in mijn broekzak hing. Er waren niet al teveel plekken meer over, waardoor ik achter een brunette zacht kuchte om haar aandacht te krijgen. 'Excuseer me, is deze plek bezet?' Ik wierp haar een vriendelijke glimlach toe, terwijl ik met mijn vrije hand naar de barkruk gebaarde.
De man die achter de bar stond was een gesprek aangegaan met een van de andere gasten, al leek het alsof deze twee elkaar al wat langer kende. Toen één van de mannen dan ook mijn kant op keek knikte ik beleefd, waarna ik plaatsnam op de stoel. Ik bestelde een Perfect Martini, waarna ik de barman vriendelijk bedankte.
Ook de bar keek ik eens goed door. Ook deze ruimte was prachtig ingericht met gouden versiersels. In mijn neus drong echter een zoete, maar vrouwelijke geur, waardoor ik mijn hoofd weer richting de brunette keerde en haar een glimlach schonk. Ze leek precies dezelfde geur te dragen als Madeleine, eentje die me maar al te bekend was. De jongedame leek niet in gesprek met iemand, dus besloot ik maar een vriendelijk gesprek te starten.
'Wat is het prachtig hier, niet?' Met een charmante — ik kende immers niet anders — glimlach keek ik nog eens rond, mocht ze niet zozeer begrijpen waar ik het over had. 'Wonderbaarlijk dat ze zoiets konden maken, niet?' Ik greep naar mijn drankje, dat inmiddels neergezet was, waar ik een nipje van nam. Het smaakte heerlijk.

[ bericht aangepast op 7 maart 2016 - 13:15 ]

I'm your little ray of pitch black.

7 maart 2016 - 14:09 Elentiya is offline

Elentiya 12413

——————————————
——————————————

——————————————

II Cordelia Luxon II

“I want you to look into my eyes and see only me.”

Intens genietend gleden mijn ogen haast langs alles af wat ik maar kon bekijken, of waar ik verwonderd naar kon staren omdat het zo interessant was dat ik alle tijd nam om het tot me te nemen. Van buitenaf kon je al zien dat het schip één en al luxe uitstraalde, maar van binnen werd het je al helemaal duidelijk. Toch had dit me niet doen afschrikken. Het was nou eenmaal een vastgestelde feit dat ik niet behoorde tot een van de hogere kringen — en dat zou ik waarschijnlijk ook nooit gaan horen, althans niet met de bedragen die sommige van hen tot hun beschikking hadden. Wellicht was het een schrale troost dat ik mezelf met geld niet gelukkig prijsde, al was het natuurlijk een fijn iets om te hebben als je wilde overleven — iets wat ik dan ook deed door te gaan werken en genoeg te verdienen om te genieten van hetgeen waar ik dat van wilde; mijn vrijheden.
Een tevreden zucht rolde over mijn lippen heen. Naarmate ik steeds lager het schip in was gegaan, richting de verblijven, nam de luxe af — evenals de kalme rust in de gangen. Het verblijf van de derde klasse lag haast helemaal onderin; daar waar het ronken en draaien van de motors duidelijk te horen was, evenals het eentonige gedreun van de stoommakers. Ik had dan ook zonder één blik verder te kijken, mijn eenvoudige bruine koffer op het bed gegooid en hem daar laten liggen zodat ik deze later kon opruimen. Het slaapverblijf was het enige wat de moeite niet waard was om tot in elke detail te bekijken — veel details waren er namelijk niet meer te zien. Het was duidelijk dat dit meer een plek was om te slapen en waar je je met geluk een beetje terug kon trekken. Wilde je genieten van de rust dan kon je dat hier amper doen.
Mijn handen stroken een keer over de stof van het uniform heen wat ik bij het enteren had gekregen. Het was een simpel effen zwarte rok geweest, met daarop een witte blouse en een paar platte schoenen. Een kleine glimlach krulde op mijn lippen terwijl ik mijn rode lokken in een eenvoudige vlecht deed terwijl ik via de diensttrappen richting het gemeenschappelijke café ging — daar waar van me verwacht werd om te serveren. Dit was niet mijn eerste baantje, maar wel de eerste binnen de horeca gelegenheid en ik kon alleen maar hopen dat ik niet zou falen in wat er van me verlangd werd.
Lichtjes ademde ik een keer diep in, waarna ik de volle teug lucht met gebolde wangen weer uitblies alvorens ik naar binnen liep met een vriendelijke glimlach op mijn gezicht en een subtiele poging om me tussen de gasten door te laten glijden. Onderweg kon ik het wederom zoals gewoonlijk niet laten om de hele ruimte — inclusief de mensen om me heen, of dat nu derde, tweede of eerste klassen waren — in me op te nemen.
Wat deze reis me ook mocht gaan brengen ik wist dat ik er van zou gaan genieten, evenals dat ik diep van binnen wist dat er verscheidene tegenslagen op me zouden wachten, maar hetgeen waar het me om te doen was stelde me gerust; ik was op reis.

[ bericht aangepast op 7 maart 2016 - 14:15 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

8 maart 2016 - 21:59 Iotte is offline

Iotte 928

MADELEINE ROSALIE CHAUDANSON

Terwijl onze koffers werden uitgepakt in onze suite - waar zelfs ik van onder de indruk was - hield ik nauwlettend alles in de gaten. Mijn boeken waren netjes op alfabetische volgorde op de plank gezet en mijn laatste jurken werden nu nog in de kast opgehangen. Thomas Andrews had zichzelf echt overtroffen. De suite was ruim, licht en deed mij denken aan thuis. In gedachten verzonken liet ik mijn gedachten kort even naar thuis schieten. Ik dacht aan William en voelde een pijnlijke steek in mijn hart bij de gedachten dat we nooit meer samen konden zijn. Niet alleen omdat ik nu verloofd was met Quigg, want eerlijk is eerlijk; mijn ouders zouden een jongen als William nooit goedkeuren. William behoorde tot de, in hun ogen, laagste klasse en zou daardoor al nooit in aanmerking komen voor echtgenoot voor een meisje zoals ik. Een korte klop kondigde zijn aanwezigheid aan en bracht mij weer terug naar realiteit. 'Ik ben alvast het schip herkennen, ik zie je vast zo in de bar.' Quigg's stem klonk zachtjes, maar duidelijk, door de dichte deur heen en een zucht rolde over mijn lippen. Quigg was een lieverd, echter zag ik hem niet zoals ik William zag. Maar dit was mijn toekomst, hij was mijn toekomst en ik mocht hem, noch mijn ouders, niet teleurstellen. Nadat ik een andere jurk had aangetrokken, mijn haar ietwat gefatsoeneerd en mijn make-up bijgewerkt had ging ook ik op weg, zoekend naar de bar die Quigg zo even nog genoemd had. Gezellig geroezemoes verraadde dat de ingang van de bar vlakbij was. Snel streek in mijn jurk recht en bleef twijfelend in de deuropening van de bar staan. Mijn ogen gingen door de ruimte van de prachtig ingerichte bar en zochten naar een bekend gezicht. Quigg's gezicht. Echter kon ik deze niet zo snel vinden en wist mezelf voor een seconde geen raad. Zelfs zou ik niet snel op een vreemd iemand afstappen waardoor ik besloot om aan een leeg tafeltje te gaan zitten.

someone out there feels better because you exist

14 maart 2016 - 19:53 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Benjamin Jonathan Hunter
“Charm is the ability to insult people without offending them"

"Benjamin, wat een verrassing," waren de eerste woorden die Benjamin hoorde toen hij van zijn whiskey nipte. Ergens zei de stem hem iets, maar niet genoeg om het daadwerkelijk te herkennen. Daarom draaide hij zich op de barkruk naar de bar toe en keek toen recht in de ogen van James Reed. Een kleine, ingetogen glimlach verscheen rondom Benjamin's lippen. Die opgetrokken mondhoeken zeiden meestal genoeg. Hij glimlachte niet vaak en zeker niet te opvallend, dus een kleine lach liet merken dat hij in een goede stemming was. Hij was verbaasd om James Reed te zien, zeker op de Titanic. Waar waren we elkaar ooit uit het oog verloren? Dat vroeg hij zichzelf af. 'Gaat alles goed met je?' vroeg James meteen. Benjamin had zijn enthousiaste manier van het gesprek op gang brengen niet gedeeld, maar hij waardeerde het. Hij was niet spraakzaam en dat wist James.
'Z'n gangetje,' antwoordde Benjamin dan ook rustig. Hij volgde James' blik naar het glas in zijn hand. Benjamin wist wat hij dacht, maar trok zich er niet te veel van aan. Om dat te laten blijken, nam hij een flinke slok van de whiskey. 'Hoe ben je hier terecht gekomen, Reed?' vroeg hij.
Benjamin herinnerde zich goed hoe hij zelf ook ooit achter de bar werkte. Hij was nog jong, net puber-af, maar hij vond zichzelf volwassenen genoeg om zijn eigen geld te verdienen. Jaren had hij bijna dag in en dag uit gewerkt om zijn appartementje te betalen. Daarna besloot hij om te gaan studeren en sindsdien heeft hij een makkelijker leven. Het verbaasde hem dan ook dat James nog wel in deze scene werkte.

Big girls cry when their hearts are breaking

15 maart 2016 - 21:41 Sempre is offline

Sempre 5089

JAMES REED

• What is the point of being alive if you don’t at least try to do something remarkable? •

In de tussentijd was het druk geworden, de bar zat inmiddels ook vol en voor ik naar Benjamin's antwoord kon luisteren moest ik eerst wat anderen gasten helpen. Een martini voor een man die net langs een knappe vrouw was gaan zitten en een witte voor de knappe vrouw zelf. Ik wierp hen beiden een flitsende glimlach toe terwijl ik de drankjes klaar maakte. Het duurde niet lang voor het drinken voor ze stond. "Geniet ervan schoonheid," zei ik met een knipoog tegen de vrouw om me vervolgens weer tot Benjamin te wenden.
Uit het knikje dat hij gaf maakte ik op dat het inderdaad goed met hem ging, hoewel het feit dat hij mee reisde als gast ook wel wat weggaf. Blijkbaar ging het hem financieel nog net zo voor de wind als op het moment dat ze elkaar ontmoet hadden. Kon ik dat ook maar zeggen, bedacht ik bij mezelf terwijl ik afwezig de bar schoonveegde.
"Hoe ben je hier terecht gekomen, Reed?" Vroeg Benjamin. Goede vraag Ben, bedacht ik bij mezelf terwijl ik mijn blik op de bar fixeerde, alsof ik erg geconcentreerd bezig was met schoonmaken. Het was gewoon allemaal niet zo gegaan als ik had gehoopt, was mijn conclusie terwijl ik in gedachten de loop van mijn leven afspeelde. Mijn toekomst had veelbelovend geleken toen ik net begonnen was met gokken. Ik had namelijk veel geld verdiend en begon wat luxere dingen te kopen. Alleen mijn geluk had niet aangehouden. Ik had fouten gemaakt en die fouten waren problemen geworden toen ik geld van de verkeerde mensen had geleend.
"Met een beetje geluk," antwoorde ik uiteindelijk terwijl ik kort glimlachte. Het was inderdaad maar geluk dat ik hier aan was genomen. In Amerika zou ik er vandoor gaan en een nieuw leven opstarten. Of althans, dat was mijn plan.

When time and life shook hands and said goodbye.

16 maart 2016 - 14:46 Gasly is offline

Gasly 1520

Met een glimlach keek ik de ruimte rond — alles was prachtig gedetailleerd en prachtig ingericht. Het was precies zoals ik het me had voorgesteld, en ik wist zeker dat ik deze reis echt kon gaan genieten. ‘Excuseer me, is deze plek bezet?’ Ik schrok op van de woorden die achter mij uitgesproken leken te worden door een man. Ik draaide me half om, en er verscheen een glimlach op mijn gezicht. ‘Nee, die plek is niet bezet.’ Ik keek op toen er een glas met witte wijn voor mijn neus neer werd gezet, en ik bedankte de man achter de bar met een vriendelijke glimlach. ‘Geniet ervan schoonheid.’ —‘Dankje.. End at komt wel goed.’ Ik richtte me weer op de man die naast me was komen zitten, en een Martini voor zijn neus had staan.
‘Wat is het prachtig hier, niet?’ Ik knikte instemmend, en nam een kleine slok van de witte wijn. ‘Het is hier inderdaad prachtig. Alles is mooi gedetailleerd en ontzettend mooi ingericht.’ Niemand kon het ontkennen, dat het schip prachtig was, en elke ruimte leek een ander thema te hebben. ‘Wonderbaarlijk dat ze zoiets konden maken, niet?’ Ik knikte opnieuw, om vervolgens een volgende slok wijn te nemen. ‘Opnieuw moet ik je hierin gelijk geven, het is inderdaad wonderbaarlijk. Ik had ook niet anders verwacht, van wat ik tot nu toe gezien heb, is het precies wat ik me erbij voor had gesteld.’ Mijn blik bleef even hangen bij de man achter de bar die in gesprek leek te zijn met een andere gast die aan het uiteinde van de bar zat. Het begon inmiddels goed druk te worden in het café, iets wat mij alleen maar een goed teken leek te zijn.
‘Wat brengt jou eigenlijk hier op het schip? Zaken? Of vakantie?’ Ik was verder ook totaal niet nieuwsgierig of iets dergelijks, welnee. Ik wilde alleen altijd graag vanalles weten, maar dat was een karaktereigenschap die ik van mijn vader overgenomen had. ‘Ik ben trouwens Mila McAllister.’ Zei ik met een glimlach, terwijl ik mijn hand uitstak naar de man die naast me zat.

Mila McAllister.

Faith is everything.

17 maart 2016 - 8:47 Kefe is offline

Kefe 5051

Q U I G G • C H A M B E R S
• First Class || Enthousiast •

De brunette die er zat lek er geen bezwaar mee te hebben dat ik plaatsnam naast haar, waardoor ik ook plaatsnam op de stoel. Deze zat al direct fijn, wat in mijn ogen wilde zeggen dat ze op de Titanic niet alleen voldoende aandacht hadden gegeven aan het uiterlijk, maar ook aan comfort.
Onze drankjes werden neergezet, waarbij de dame een complimentje kreeg van de barman. Ik kon het wel waarderen. ‘Het is hier inderdaad prachtig. Alles is mooi gedetailleerd en ontzettend mooi ingericht.’ Ik knikte instemmend op haar woorden, want het was enkel de waarheid geweest.
Ik nam een slok van mijn Perfect Martini, die heerlijk smaakte. ‘Opnieuw moet ik je hierin gelijk geven, het is inderdaad wonderbaarlijk. Ik had ook niet anders verwacht, van wat ik tot nu toe gezien heb, is het precies wat ik me erbij voor had gesteld.’
Het enige dat ik kon doen was knikken. ‘Al hebben ze wel mijn ideeën erover overtroffen, op de één of andere manier.’ Natuurlijk had ik verwacht dat dit prachtig was, maar er was nagedacht tot in de details, iets dat je niet gauw meer zag in deze tijd.
‘Wat brengt jou eigenlijk hier op het schip? Zaken? Of vakantie?’ ditmaal was het de brunette die begon met praten, wat me goed deed. Ik zat hier immers voor mijn gezelligheid, het zou vreselijk zijn als zij dat niet was. ‘Zowel zaken als vakantie.’ Kort lachte ik, waarna ik haar aankeek. ‘En wat brengt een jongedame als jouw hier, alleen?’ Even keek ik zoekend rond, misschien dat er wel iemand aankwam.
‘Ik ben trouwens Mila McAllister,’ haar hand ging mijn kant op, die ik dan ook netjes aannam en schudde. ‘Quigg Chambers, aangenaam Mila McAllister. En mag ik trouwens zeggen dat ik dat een prachtige naam vind?’ De neiging om haar hand te pakken en een kus op de rug ervan te geven was groots, maar het feit dat ik Madeleine binnen had zien komen deed me in die actie stoppen. Ik was niet zo’n gigantische klootzak geweest.
Mijn ogen gleden dan ook richting de blondine, die ik probeerde te wenken. Ze leek me echter niet te zien, waardoor ik mezelf beloofde dat ik haar straks op zou zoeken. We zaten immers aan elkaar vast en moesten er samen het beste van weten te maken. Rustig nam ik weer een slokje van mijn Perfect Martini, terwijl ik weer naar Mila keek met een charmante glimlach. ‘Het begint wel aardig druk te worden hier.’ Nogmaals gleden mijn ogen rond. Het was niet klagend uitgesproken, als ik het een naam moest geven zou het enthousiast zijn geweest. Het deed me goed dat het zo druk was.

[ bericht aangepast op 17 maart 2016 - 8:51 ]

I'm your little ray of pitch black.

Index RPG Actieve Topics Zoek