Favoriete Personages uit Series/Films/Boeken - Multimedia

Voldemort, om de simpele reden dat dat personage op alle vlakken volledig is uitgewerkt.

Queer zijn is gewoon alles

Ik heb graag grijze personages. Dit is voor mij dus een personage waarvan je niet duidelijk kunt zeggen dat hij vriend of vijand is. Er zit wat mysterie achter deze persoon en tegen het einde is het duidelijk wat voor iemand het is. Om voorbeelden te gebruiken zijn dit bijvoorbeeld Sneep in Harry Potter en Smeagol in Lord of the Rings.
Verder vind ik ook personages die de protagonist helpen terwijl het niet persé nodig is en tegelijk nog heel cool zijn en veel betekenen voor de protagonist leuk. Zoals Sirius, Dobby, Scheurbek en Lupos.

I wanna be a wizard!

Ik heb niet echt een 'favoriet personage', ik ben wel al mensen in het echt en in fictie tegengekomen die mij ongelofelijk geïntegreerd hebben en aangesproken hebben. Van sommige van die echte mensen pluk ik dan wel het één en ander uit hun persoonlijkheid en kunstel ik dan met heel wat andere zaken van ergens anders in een personage. Dat is hoe ik het doe.
Bij mij draait het erom dat er méér achter die persoon moet zitten. Mensen en personages die mij aanspreken, zijn mensen met een dubbelzinnigheid in zich. Iemand die nogal ambigu is, daar hou ik persoonlijk van. Ik vind dat integrerend omdat het een zekere spanning teweeg brengt binnen je personage en in je verhaal. Ik vind er maar weinig aan als een slechterik helemaal slecht is: er moeten goede kanten aan zijn of haar geest zitten ook. Stel iemand beraamd een moord: dan hou ik er meer van dat het personage gezien word als een behulpzame buurman in de wijk waar hij woont, iemand die zelfs geregeld geld stort aan goede doelen, maar die heel wat duistere kanten in zijn persoonlijkheid zitten heeft ook. Of er moet iéts meer zijn aan de vrouw die de moord beraamd: zoals in Medea: die haar kinderen vermoord, omdat ze doordrijft in haar wraakzucht/liefdesverdriet ten aanzien van hun vader. En dan is er constant die tweestrijd tussen de liefde die ze voor haar zonen voelt en haar drang naar wraak. Volgens mij zei ze dan iets van: 'Mijn pijn doet goed als jij niet lacht,' zoiets. Omdat ze weet dat ze hem niet dieper kan kwetsen dan dat, daarom vermoord ze ze, ook al deelt ze me in zijn verdriet erover. Ik heb ook ooit eens iets in mijn handen gehad, waarin het personage enerzijds een luie vrouw was, die aan de drank zat, niets deed, zich liet mishandelen en een verstikkende liefde voelen voor een mishandelaar, maar anderzijds soms ook kon optreden als een sterke, stijlvolle vrouw. Dat is veel interessanter dan een zielig, hulpeloos personage, dat alleen maar een grote liefde zou voelen. Dus ambiguïteit, dat vind ik het interessantste. (:

[ bericht aangepast op 2 april 2016 - 17:11 ]

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Cheff The Griller

Jeff the killer.

Si Deus me Relinquit, ego deum relinquo.