[200] Oceanside Hospital LA | Speeltopic - Speeltopics

18 juni 2016 - 14:39 Gasly is offline

Gasly 1520

V E R H A A L.

Ziekenhuizen. Iedereen is er al een keer geweest. Een poliklinisch bezoek, op ziekenbezoek, de eerste hulp, een operatie. We zijn er allemaal ooit wel eens geweest of we dat nu leuk vinden of niet. Niet iedereen heeft het op ziekenhuizen en iedereen wil er zo snel mogelijk weer vandaan, maar de 8 mensen die we in dit RPG volgen wonen haast in een ziekenhuis. Ze werken, eten en slapen er. Soms zijn ze hier 3 dagen aaneengesloten. Het zijn de specialisten en artsen in opleiding van het Oceanside Hospital in Los Angeles. De specialisten dragen hun kennis over op de artsen in opleiding, en nemen ze ook op sleeptouw. Iedere arts in opleiding draait mee bij ieder specialisme en krijgt dus ook met iedere specialist te maken. Dit is zo gedaan, zodat ze aan het eind van dit jaar een weloverwogen keuze kunnen maken waarin ze zich willen gaan specialiseren. Ze zien de vreugde van een geboorte, het verdriet van nabestaanden om het verlies van een dierbare en ze moeten hier ieder persoonlijk mee om leren gaan. Uiteraard komen ook de persoonlijke problemen van een ieder aan bod, net zoals de onderlinge relaties.

P E R S O N A G E S.

Specialisten.
• Abelardo Olmos • CowChop • 1.1 • Cardiologie •
• Jeffrey Williams • Khal • 1.4 • Algemene Chirurgie •
• Riquelle Hadley • Tyene • 1.2 • Oncologie
• Naam • ANTI • ?? • Neurologie •
Stagiaires.
• Dominic Alexandre Moreau • xVeertje • 1.3 • Oncologie •
• Naam • Caprice • ?? • Neurologie •
• Delphine Harding • MrsLyon • 1.1 • Cardiologie •
• Mia Asrid Thorbjorg • Poshlost • 1.4 • Algemene Chirurgie •

De RPG is voor nu vol en er is dus vanaf nu ook een wachtlijst voor welke rol dan ook. Wil je op de wachtlijst? Stuur me een pb, ik ben bereid om uit te breiden tot maximaal 6 om 6 en ik stel de wachtlijst op op volgorde zoals ik de aanvragen via PB krijg.

“Anyone can fall in love and be blindly happy, but not everyone can pick up a scalpel and save a life.”

HET BEGIN.
Ik zou graag willen beginnen op het moment dat iedereen aankomt in het ziekenhuis, en dat de stagiaires op zoek gaan naar de arts van het door hun gekozen specialisme, sommigen weten al precies bij wie ze moeten zijn, terwijl de rest alleen maar een naam heeft.

R E G E L S.

— Je reservering blijft 2 dagen staan. Als je meer tijd nodig hebt, kan je dit aangeven.
— Minimaal 200 woorden per post, dit is makkelijk te halen voor iedereen.
— Er zijn voor nu 8 rollen beschikbaar. 4 stagiaires; 2 mannen en 2 vrouwen. En 4 specialisten; 2 mannen en 2 vrouwen. Ik wil er, bij voldoende animo, 6 stagiaires en 6 specialisten van maken.
— Er moeten 4 specialismes zijn, en per specialisme wil ik graag 1 stagiaire en 1 specialist zien.
— Als je de rol van een stagiaire hebt, wil ik dat je personage minimaal 23 jaar is. Bij de rol van een specialist wil ik dat je rol minimaal 30 jaar is.
— Ik hou niet van buitensluiten, dit wil ik dus ook niet hebben in dit RPG.
— Niemand is perfect, iedereen heeft flaws.
— Als je meedoet, wil ik ook echt dat je actief meedoet, en dus niet dat je een eendagsvlieg bent.
— Het liefst wil ik dat iedereen een relatielijstje maakt in het praattopic. Dus gewoon wat je indruk is van ieder personage.
— Geen andere personages besturen, mits dit besproken is.
— Alleen ik maak topics, mits ik iemand aanwijs om dit te doen.

T O P I C S.

[url=]Rollentopic.[/url]
Praattopic: [url=]#1[/url]
Speeltopic: [url=]#1[/url][font]

Faith is everything.

18 juni 2016 - 14:43 badgalriri is offline

badgalriri 436

— MT.

i tried to buy your pretty heart, but the price too high

18 juni 2016 - 17:05 Kefe is offline

Kefe 5051

Claimed.

I'm your little ray of pitch black.

18 juni 2016 - 17:59 Welkin is offline

Welkin 752

MT.

tya

18 juni 2016 - 18:10 Gasly is offline

Gasly 1520

Ik had kunnen weten dat het druk zou zijn vanochtend, iedereen moest immers naar zijn of haar werk en ik vond het nodig om de wekker 5 keer uit te drukken waardoor ik nu dus moest haasten om op tijd in het ziekenhuis te kunnen zijn. Ik propte net mijn spullen in mijn locker, en ik keek nog even snel naar de naam van de cardioloog bij wie ik moest zijn. Dokter Olmos. Waarom had ik ook alweer gekozen voor cardiologie? Ik wist wel wie dokter Olmos was, hij was hier nog niet zo lang. En ik wist niet hoe de man eruit zag, en nu moest ik aan iedere man die ik niet kende van uiterlijk en die er een beetje.. Spaans uitzag, gaan vragen of hij dokter Olmos was. Ik trok mijn blauwe.. Pak aan, wat het verschil duidelijk moest maken tussen de specialisten en de stagiaires, en ik strikte de veters voor ik de kleedruimte uitstapte. Ik liep hier alweer 3 jaar rond, en nog altijd met evenveel plezier als de eerste dag. Veel artsen dachten dat ik dit niet vol zou houden, dat ik niet uit het juiste hout gesneden zou zijn. Maar ik wilde aan iedereen laten zien dat ze ongelijk hadden. En ik liep hier nog steeds, en ik kwam er elk jaar met gemak doorheen. En misschien dat ik juist daarom voor cardiologie gekozen had, omdat ik mezelf er ook van wilde overtuigen dat ik dit aan zou kunnen, met gemak. Ik begroette wat mensen die ik onderweg tegenkwam, tot ik in de ruimte kwam waar iedereen zijn of haar leidinggevende zou kunnen vinden. Mijn ogen schoten direct door de ruimte heen om te zien of ik Mia al ergens zag, maar tot mijn teleurstelling zag ik alleen maar studiegenoten waar ik niets mee had, en ook nooit iets mee zou krijgen. Ik liep enigszins onwennig door de ruimte heen, puur omdat ik me geen houding wist te geven. Ik kon toch moeilijk op iemand afstappen en vragen of diegene wist wie dokter Olmos was? Nee, dan stond je er gelijk goed op. Mijn blik bleef kort bij de enige man hangen die voor Spaans door kon gaan, en ik haalde nog even diep adem voor ik alle moed die ik had bij elkaar raapte en op de man afstapte.
'U bent dokter Olmos, toch? Ik ben Delphine Harding, uw stagiaire.' Voor ik het wist had ik mijn hand uitgestoken, en ik keek een stukje omhoog. De man stond met zijn rug naar mij toe, en het moest er idioot uitzien zoals ik erbij stond. Ik wist niet eens of ik zijn naam wel juist uitsprak. Bij Spaanse voor- en achternamen zat er altijd een addertje on de het gras, je dacht altijd dat je het goed uitsprak, maar dat was natuurlijk nooit zo.

Faith is everything.

18 juni 2016 - 20:27 Kefe is offline

Kefe 5051

Vandaag mankeerde exact de zesde maand dat ik hier in het Oceanside Hospital LA ziekenhuis werkte, waardoor meerdere collega's mij even wat vriendelijker begroette dan normaal en ik dan ook al wat gebak in de koelkast van de kantine had gelegd, gezien het blijkbaar een gebruik was in Amerika. Het bleef een vreemd land voor me, maar ik moest me maar aanpassen voor zover me dat lukte. Eén van de zusters was me wel erg vriendelijk komen begroeten deze morgen, waardoor ik haast aan de grond vastgenageld stond, vooral gezien ze niet van plan leek dit gesprek snel te laten beëindigen.
'U bent dokter Olmos, toch? Ik ben Delphine Harding, uw stagiaire,' hoorde ik ineens een lieflijk klinkende stem zeggen. Het enige probleem was het feit dat Amerikanen altijd zo'n grandioos probleem wisten te maken van mijn naam. Zo moeilijk was de uitspraak immers niet. De zuster met wie ik aan het praten was keek met een argwanende blik achter me, wat moest betekenen dat het een aantrekkelijke dame was.
Kalm draaide ik me om naar de jongere vrouw die achter me stond, waardoor ik haar uitgestoken hand opmerkte. Ik nam deze aan, waarbij ik ten eerste mijn naam op de correcte manier uitsprak. Ik droeg een normale portie trots over mijn achternaam en kon er niet al te best mee omgaan dat deze Amerikanen er zo klakkeloos mee om leken te gaan. 'Aangenaam Delphine Harding.' Ik had mijn best gedaan haar naam in zijn geheel, correct, uit te spreken, al hielp mijn dikke accent hier totaal niet bij mee.
Snel nam ik de jongere vrouw in haar geheel in me op, waardoor ik besefte dat ik haar al wel vaker door de gangen had zien hollen. Ze leek evenals ik erg gefocust op haar baan, al kan ik niet zozeer zeggen dat ik haar echt vaak heb gezien. Er liepen hier dan ook een groot aantal personen rond, waardoor gezichten bij namen onthouden haast een onmogelijke taak bleek te zijn. In deze zes maanden had ik genoeg mensen ontmoet, maar alsnog kwamen personen zich voorstellen omdat zij mij niet bij gezicht kende. In Spanje had ik allang geweten hoeveel kinderen ze hadden en het aantal jaar dat ze getrouwd waren en wat hun hypotheek precies was. Het verschil in cultuur was duidelijk zichtbaar.
'Om eerlijk te zijn had ik de memo nog niet gekregen dat je al vanaf vandaag mee zou lopen, wie heeft je hierheen gestuurd?' kort keek ik even rond, niet zozeer op zoek naar iets, eerder hopend dat ik iemand zou kunnen vinden om tegen te vitten over het feit dat ik altijd de laatste was die de memo kreeg — vooral wanneer deze van belang waren voor mij. Het werd onderhand wel erg vervelend. Maar goed dat ik pas net gestart was, dan kon ik nog wat meer aan dan tegen het einde van de dag. Ik wist niet eens in welk jaar deze blondine zat, evenals wat ze al kende. Een memo was geweldig geweest. Klootzakken.

[ bericht aangepast op 18 juni 2016 - 20:27 ]

I'm your little ray of pitch black.

18 juni 2016 - 21:27 Welkin is offline

Welkin 752

Mia Asrid Thorbjorg

De zon scheen door het grote raam in haar slaapkamer, recht op haar gezicht. Normaal gesproken zou dit ervoor zorgen dat ze met een geweldig humeur wakker werd, helaas had het pasgetrouwde, pas verhuisde koppel wat naast haar woonde, alweer ruzie. Ze wreef over haar slapen en kreunde zachtjes. Het was zoals gewoonlijk weer eens broeierig warm in the city of angels, en ze snakte naar een douche.
Nadat ze zichzelf naar de douche had gesleept, trok ze een enkelbroek aan met een blouse en sandalen. Ze kleedde zich altijd om op het werk. Na een geforceerd ontbijt, ze at weinig in de ochtend, en wat make-up, vertrok ze op haar oude vertrouwde fiets naar het werk.
Zoals gewoonlijk was ze veel te vroeg daar, mensen die regulier te laat komen haatte ze met een passie.
Onderweg kwam ze een van de nieuwe stagiaires tegen, een jongen van 23. Ze maakte kort een praatje met hem en vertrok toen naar een ruimte om zich om te kleden. Haar overdreven sexy blauwe broek en shirt was het enige minpunt aan dit werk. En het vele overwerken natuurlijk. Verder hield ze ervan, en ze zou zich ook nergens anders kunnen voorstellen.
Op haar gemakje vertrok ze naar de kantine, waar ze dokter Olmos en Delphine tegenkwam. Delphine had haar van de week verteld dat ze was overgeplaats naar de handen van dr. Olmos. Mia had hem eenmaal gezien, hij stelde zich voor aan een patient. Hoe miserabel het arme vrouwtje ook uitzag, hij vond het op dat moment nodig om de uitspraak van zijn naam te verbeteren. Een soort ‘‘Almoos’’? Ze liep naar hun beide toe en groette Delphine hartelijk. ‘‘En u bent dr. Olmos, neem ik aan?’’ Ze had zich voorgenomen om een belachelijke uitspraak voor zijn achternaam te verzinnen, maar toen ze zijn uiterlijk eens bekeken had, had ze besloten haar best te doen voor zijn naam. ‘‘Mia Thorbjorg. Ik ben het hulpje van dr. Williams.’’ Grijnsde ze. Meestal als ze dat vertelde wisten mensen wel enigszins wie ze was, Jeff was gerespecteerd in het ziekenhuis.
‘‘Ohja, en Delphine, voor ik het vergeet,’’ begon ze, en gooide ondertussen haar koffiebeker weg. ‘‘Gaat vanavond nog door? Netflix and chill?’’ Grapte ze. Als ze beide ochtend/middagdiensten hadden was het meestal wel zo dat ze de avond vrij hadden, dus had ze Delphine een tijd terug gevraagd om nog eens bij haar langs te komen. Een druk schema van beiden zorgde ervoor dat ze elkaar niet meer zo vaak zagen, en dat miste ze best.

[ bericht aangepast op 18 juni 2016 - 21:30 ]

tya

18 juni 2016 - 22:10 Pinguino is offline

Pinguino 18074

Dr. Jeff Williams

Vermoeid wreef ik in mijn ogen toen de wekker al vroeg afging. Ik tastte rond en drukte het lawaaierige ding uit, om vervolgens direct het nachtlampje aan te doen. Het bed naast me was leeg, wat betekende dat mijn vrouw waarschijnlijk al naar haar werk vertrokken was. Dit was fijn, want dan had ik mooi de tijd om even rustig en in stilte wakker te worden. Op mijn gemak liep ik richting de badkamer voor een koude douche. Mijn wekker ging 's ochtends altijd extra vroeg, omdat ik er een hekel aan had om me te moeten haasten.
Na het douchen was het tijd voor een flink kop koffie en de krant. Daarna een stevig ontbijt en nog meer koffie. Het was belangrijk voor mij om goed te eten, omdat ik het me niet kon permitteren me flauwtjes of trillerig te voelen tijdens een operatie. Na het ontbijt ruimde ik de keuken even grondig op en maakte me toen klaar voor vertrek. Mijn werkkleding stopte ik in een tas samen met mijn mobiel en huissleutel. Uit de garage pakte ik mijn fiets, waarmee ik binnen vijf minuten op mijn werk was. Dat was vooral handig als er een spoedoperatie was. In dat geval pakte ik zelfs de auto.
Ik parkeerde mijn fiets in de garage en ging via de trappen omhoog het ziekenhuis in. Tegen de tijd dat ik in de kantine kwam was ik wakker, alert en keek ik uit naar mijn dag.
"Goedemorgen, allemaal," zei ik toen ik de kantine binnenstapte. Delphine, Mia en Abelardo waren al aanwezig. Ik zette mijn spullen aan de kant en trok de witte jas aan. "En goedemorgen, Mia," groette ik mijn stagiair. Ze was vroeg vandaag; iets wat ik altijd fijn vond. In het verleden had ik weleens stagiairs gehad die of precies op tijd kwamen, of net te laat. Heel vervelend.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

18 juni 2016 - 23:10 badgalriri is offline

badgalriri 436

LOUISA ELEANOR CLARKE — SOREN

“This is how most stories end in the hospital. Not with crash carts and sirens and electric shocks to the chest, but with an empty room, a crisp white bed, silence.”

“Lou, wakker worden.” Kreunend draaide Louisa zich om in het enorme bed. Voor een paar luttele seconden staarde ze naar het plafond, tot haar gedachtegang abrupt werd verbroken door de woorden van haar man, Asher. “Over drie kwartier moet je al op je werk zijn.”
Die woorden waren genoeg om haar overeind te laten schieten. Normaal gesproken zette ze de wekker anderhalf uur van te voren zodat ze alles op haar gemak kon doen. Snel schoot ze onder de douche, föhnde ze haar haren en deed ze wat lichte make–up op. Te veel make–up mocht niet in het ziekenhuis, in verband met de hygiëne regels. Toen ze beneden de eetkamer in liep zag ze dat Asher een uitgebreid ontbijt had klaar gemaakt, echter had ze daar nu vrij weinig tijd voor. Hij wist dat ze niet van haasten hield en dat ze haar wekker altijd anderhalf uur van te voren zette. Als hij toch al wakker was, waarom had hij haar dan niet eerder wakker gemaakt? Misschien omdat hij het nieteens wist. Hij had immers een affaire gehad, een half jaar lang. Sinds die tijd had hij niet veel aandacht meer aan haar besteed, enkel wanneer hun relatie therapeut een opdracht gaf.
Snel schudde ze die gedachte van haar af en pakte ze het kopje koffie dat Asher voor haar had gemaakt. Terwijl ze op haar mobiel keek dronk ze het goedje op, om daarna haar spullen in haar tas te gooien en de deur uit te haasten. Ze had nog dik tien minuten voordat ze op het werk moest zijn dus vanaf nu kon ze het rustig aan doen. Ze stapte in haar auto, deed de radio aan en reed de weg op.
Al wat opgewekter liep ze de ingang van het ziekenhuis in. Ze wist dat ze vandaag in de operatie kamer zou moeten staan om een hersentumor weg te halen. Hoewel het een beetje een standaard operatie was had ze er toch zin in. Ze zou zich eerst wel even om moeten kleden en daarom liep ze dan ook naar een speciale ruimte waar je dat kon doen. In no time was ze klaar en vervolgde ze haar weg naar de kantine van het ziekenhuis, die ze met een glimlach betrad.
“Goedemorgen,” begroette ze iedereen. “Wat staat er allemaal op het rooster van vandaag?” Vroeg ze aan de anderen, nieuwsgierig naar speciale operaties.

[ bericht aangepast op 18 juni 2016 - 23:13 ]

i tried to buy your pretty heart, but the price too high

19 juni 2016 - 10:01 Gasly is offline

Gasly 1520

Ik keek Christine, de zuster waarmee de man stond te praten, met een net zo argwanende blik en opgetrokken wenkbrauw aan tot de man zich omdraaide. Zij was één van de zusters die graag arts had willen worden, maar het niet kon halen en daarom was ze jaloers op iedere vrouw die jonger was dan haar en hier wél als aankomend arts rondliep. Ik bekeek de man kort, en nu begreep ik ook eindelijk wie ze bedoelden wanneer ze het tijdens de lunch over 'die sexy, Spaanse cardioloog' hadden. Hij was hier nu zo'n zes maanden, en zoals ik het hier en daar opving, deed hij zijn werk prima. En zoals ik al verwacht had, sprak ik zijn naam verkeerd uit aangezien hij de uitspraak verbeterde.
'Aangenaam Delphine Harding.' Hij sprak mijn naam goed uit, al kon je niet om zijn Spaanse accent heen, waaraan je goed kon merken dat hij hier niet langer was dan zes maanden. Christine liep met een nors gezicht de kamer uit, waardoor er weer een glimlach op mijn gezicht verscheen. Zij mocht mij niet, en ik mocht haar niet. Ik deed er vaak ook alles aan om haar te ontwijken, puur omdat ik het al meer dan eens met haar aan de stok had gehad, en ik daar mijn buik wel van vol had na drie jaar.
'Om eerlijk te zijn had ik de memo nog niet gekregen dat je al vanaf vandaag mee zou lopen, wie heeft je gestuurd?' Op dat moment kon ik wel door de grond zakken en kreeg ik plaatsvervangende schaamte. Het zou toch niet zo zijn dat ik me had vergist? Nee, dat kon niet. Ik kreeg vrijdag avond een e-mail waarin vermeld stond, met dikgedrukte letters notabene, dat ik vanaf maandag ochtend mee zou lopen met dokter Olmos. Je zag zijn gezichtsuitdrukking veranderen toen hij de kamer rondkeek, alsof hij hier totaal niet blij mee was, iemand die met hem mee zou gaan lopen en de komende periode op zijn handen zou kijken omdat zij ook cardioloog wilde worden.
'Ik heb een mail gehad van Justine Howard, dat ik vanaf vandaag met u mee zou lopen. Of is dat voor u een probleem?' Ik had vorig jaar ook wel meegelopen op Algemene Chirurgie, maar dat lag me totaal niet. En daar was het vanaf het begin geen probleem met memo's en dergelijken. Ik keek even over mijn schouder op zoek naar een bekend gezicht, maar ik richtte me al snel weer op de man die voor mijn neus stond. In de afgelopen paar jaar hadden we iedere arts wel een bijnaam gegeven, zodat het voor ons makkelijker was om een gezicht voor ons te halen.
'Ik eh.. Ik ga het anders voor de zekerheid nog wel even checken, als u dat liever heeft?' Ik maakte een handgebaar naar de deur, want om eerlijk te zijn begon ik me hier behoorlijk ongemakkelijk bij te voelen. Ik haalde opgelucht adem toen Mia zich bij ons voegde, en ik omhelsde haar kort.
'En u bent dr. Olmos, neem ik aan?' Ik wist dat ze zijn naam expres verkeerd uitsprak, en ik porde dan ook kort met mijn elleboog in haar zij. Ik moest de komende tijd door zien te komen met deze man, en dan kon ze het niet maken dit nu al een soort van te verpesten.
'Mia Thorbjorg. Ik ben het hulpje van dr. Williams.' Daar had Mia echt mazzel mee gehad. Dr. Williams was namelijk een man van hoog aanzien, en die ook graag zijn kennis overdroeg op de jongere garde. Of dat met dr. Olmos ook het geval was, moest ik nog maar afwachten. Ik hoopte het maar, want mijn hart lag bij cardiologie en ik wilde daarin ook echt afstuderen.
'Ohja, en Delphine, voor ik het vergeet,' Ik keek haar even vragend aan terwijl ze haar koffiebeker weggooide. Ik dronk mijn ochtend koffie altijd thuis, ik vond dat altijd veel makkelijker. 'Gaat vanavond nog door? Netflix and chill?' Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Wij gebruikten altijd de term Netflix and Chill, terwijl andere mensen bij het horen van die term gelijk ergens anders aan dachten.
'Als ik op tijd klaar ben wel, ik heb vannacht oproep dienst.' Ze was mijn beste vriendin, en we zagen elkaar te weinig. Nu zou dat alleen maar minder worden omdat we beiden andere specialisaties hadden gekozen, maar soms moesten we wel tijd maken om bij te kletsen. Iedereen druppelde nu zo'n beetje binnen, en de volgende die binnen kwamen, waren dokter Williams en dokter Clarke - Soren. Over de laatste van die twee gingen er roddels rond door het ziekenhuis, onder de stagiaires dan. Ik begroette ze beide kort, en dacht even na over de vraag die dokter Clarke stelde. Had ze het over operaties? Ik kon bijna niet wachten om weer op de operatiekamer te staan, maar ik wist niet of dokter Olmos me snel toe zou laten op de operatiekamer wanneer hij een operatie had. Misschien gingen daar wel weer maanden overheen.

Faith is everything.

19 juni 2016 - 14:59 Innsaei is offline