Aodfhin Svarazic Nightingale
'Je mag zitten, als je wilt.' Sprak ze duidelijk. Ze liep naar de tafel naast de deur, en schonk een glas wijn in. Voor mij deed ze hetzelfde, maar het leek erop alsof ze het met tegenzin deed. Fijn. Goed om te weten dat er weer iemand is die denkt dat ik een monster ben die mij niet kan bedwingen. Waarom had ik weer de gave van vuur? Waarom geen andere, of nog beter, helemaal geen. Dan was ik gewoon samen met Arrowin bij onze ouders gebleven. Waarom heb ik ook ruzie gezocht met die soldaat? Ik weet het niet eens meer. Ik pakte het glas wijn aan en deed het iets omhoog en weer terug, als teken van toost. 'Het interesseert me niet wat er met je handen is gebeurt. Je zal me één of ander verhaal vertellen over de man die dit jou heeft aangedaan, die daarna jouw zwaard heeft ontmoet en dat jij hem op deze manier hebt weten te overleven, verwacht ik.' Zei Agnes plots. 'Eigenlijk komt het daar gedeeltelijk op neer.' antwoordde ik oprecht. 'Maar ik was toen nog 8 jaar oud, en had mijn gave nog niet in de hand'. vervolgde ik. 'En ik wilde dat het me niet zou interesseren dat jij hier bent maar dit belachelijke gedoe kan niet ontlopen worden. Wat kun je doen?' Voordat ik de kans kreeg om mijn mond open te doen, ging ze al weer verder, terwijl ze een beetje onderuit in haar stoel zakte, en over de rechter armleuning van haar stoel leunde. 'Ik vraag me dan ook af of ik de enige ben die zich realiseert dat als jij je niet kunt inhouden, of als jij een ander plan hebt met mij, de hele koninklijke garde niets voor mij kan doen.' Ik dacht dit dus al, ze vind mij een monster. Ik voelde mijn keel droog worden van schaamte en verdriet. 'Hoe lang zal het duren voordat je mij het vuur laat leren kennen?'. Ik bleef even wachten, bang dat er weer een stortvloed van woorden uit haar mond zou komen, maar dat gebeurde niet. Ik probeerde te praten, maar omdat mijn keel zo droog was van schaamte, aangezien ik - op mijn zus na- nog nooit iemand was tegen gekomen die mij geen monster vond toen ze hoorde dat ik het vuur kon bewegen naar een beweging van mijn hand, dat ik met vuur in mij voelde leven, moest ik een paar keer slikken voor het mij lukte om een woord uit te brengen. Mijn stem klonk gebroken, zwak, verdrietig, beschaamd en vooral monotoon, aangezien ik zo snel mogelijk hier vanaf wil, en ik wil zo snel mogelijk Arrowin zien en spreken, maar met een beetje geluk kan ik haar pas op het bal dat vanavond was spreken. 'Op uw vraag wat ik kan doen, is het vuur bedwingen, of het juist laten leven, maar net hoeveel mensen ik moet uitschakelen, Ik kan daarnaast , net als mijn zus, omgaan met pijl en boog, werpmessen en dolken, en ik kan paardrijden, en met mijn kracht en wapens kan ik even goed van een paardenrug als op de grond vechten.' Ik slikte even, dit was het deel wat ik altijd haatte, als mensen er vanuit gingen dat ik ze gelijk wat aan wilde doen. 'En als ik u wat aan had willen doen, had ik het al kunnen doen, in de momenten voor dit gesprek. Of zelfs eerder, aangezien, zoals u zelf ook al opmerkte, de koninklijke garde niks tegen mij kan beginnen. Maar aangezien ik al duizenden kansen heb gehad om u en uw familieleden wat aan te doen, en ik dat niet heb gedaan, waarom zou ik dat nu wel doen, ook al ben ik misschien een monster?' Ik wendde mijn blik naar de grond, terwijl ik nadacht over wat ik zei. Ik noemde mezelf een monster, en dat is eigenlijk ook precies wat ik ben. Ik voelde de tranen achter mijn ogen branden, maar net als in de jaren daarvoor, had ik de kracht om ze niet los te laten en naar beneden te laten rollen. Alleen kostte mij het dit meer moeite.
(lekker lang stuk
)
[ bericht aangepast op 20 aug 2016 - 17:18 ]
I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.
