|
"Dat maakt jou nog geen kroonprins, had Agnes hem geantwoord. Antwoord had Tristàn niet eens gegeven, want ze wisten allebei wel dat het hem niet zo deerde. Hij wilde niet eens kroonprins zijn, hij vond zijn plek in de schaduwen prima. Had hij kroonprins willen worden, dan had Corrin hier niet eens meer gestaan. Nee, gaf hem maar een plek waar hij veel meer kon doen. Constant in de spotlights staan, was ook niet alles.
Je zal eens terug moeten denken aan alles wat ik voor jou gedaan heb toen jij nog niet eens kon lopen, siste Agnes hem toe, maar daarna ging ze de andere kant op, dus antwoorden deed Tristàn niet. Misschien was het maar beter zo, want dan kon zijn baan nog even geheim blijven.
Zoals hij had verwacht, had Marius niet geantwoord. Daarom pakte hij een glas wijn en heel voorzichtig voegde hij een kleine hoeveelheid poeder toe. Op je gezondheid, zei hij spottend en hij dwong de man een paar slokken te nemen.
Bijna meteen zakte de man door zijn benen en de enige reden dat hij de grond niet echt raakte, was omdat Tristàn hem opving. Oké, dit is de deal, fluisterde Tristàn in zijn oor. De wijn die je net gedronken hebt, bevatte een gif die je spieren aantast. Je gaat gewoon meekomen zonder moeilijk te doen en dan heb ik het tegengif voor je. Doe je dat niet
Dan zullen langzaam maar zeker al je spieren ermee ophouden met je hart als laatste. Heb ik mezelf duidelijk gemaakt?
Marius knikte slechts. Tristàn ondersteunde Marius terwijl ze door de zaal heen liepen. Nou ja, liepen
voor Marius was het meer zwalken. Uiteraard trok het wel wat de aandacht, maar Marius hield netjes zijn mond. De deal was duidelijk geweest en hij had de slimste keuze gemaakt.
De wijn smaakte hem iets te goed, zei Tristàn samenzweerderig tegen een van de vrouwen die hem ongegeneerd aanstaarde. Hij wist redelijk zeker dat het rond zou gaan en dat niemand er meer over zou nadenken.
Het ging erg soepel en voor Tristàn het wist, was hij de zaal al uit en begaf hij zich richting de kerkers. Het ging haast iets té soepel, dus het verbaasde hem eigenlijk niet toen hij Lynn en Brayde naast een bewusteloze man aantrof.
Zuchtend liet hij het gewicht van Marius van zich af glijden en de man plofte naast het andere lichaam op de grond. Als blikken hadden kunnen doden, was Tristàn nu spontaan neergevallen, maar jammer genoeg voor zijn gevangene had je daar toch echt meer voor nodig.
Kan iemand me vertellen wat er hier gebeurd is? zei hij tegen de mensen die daar stonden, half vragend, half commanderend. Hoe had de bewaking zo kunnen falen dat er zoveel ongenodigde gasten waren binnengedrongen? Daar was echt iets mis gegaan en het was zijn taak om het uit te zoeken en er iets aan te doen, maar daarvoor had hij antwoorden nodig.
|
|
