200 | The edge of death | Speeltopic - Speeltopics

---

Danbury, Connecticut. Een stad waarin zo'n 80,000 mensen wijdverspreid leven. Een plek met veel bossen en mooi gelegen aan een meer. Een stad met een eigen ziekenhuis en highschool. Maar ook een stad die een baken lijkt te zijn voor het bovennatuurlijke. Al decennia lang wonen hier vampiers, weerwolven, heksen en andere wezens tussen de mensen. Soms vreedzaam, soms met hun eigen vete's en ruzies. Alles veranderd echter als een groep jagers ook naar Danbury komt, want ook voor hen is het niet onopgemerkt gegaan dat er hier zoveel bovennatuurlijks afspeelt. Blijft de vrede in Danbury voortbestaan, of loopt dit helemaal fout?

---

ROLLEN

Wolfpack - Weerwolven (vrouwen tijdelijk vol) ° Alfa —— username | Gereserveerd | age | page ° MonChevy | Troy Duvall | 23 | 1,1 ° nakito | Joanne Lynn Wilson | 20 | 1,3 ° Littlepanda_ | Madison Skylar McKay | 18 || 1,4 Jagers (vrouwen tijdelijk vol) ° Leider —— Assassin | Angelica Wolfe | 29 | 1,2 ° Nerwen | Blaise Wolf Hunter | 34 | 1,2 ° HarleyQuinnx | Cressida Jaci Haleen | 26 | 1,2 Overig (op aanvraag) ° Omega —— Assassin | Myles Duvall | 38 | 1,2

Gauthus Clan - Vampieren (tijdelijk vol) ° Leider —— WingedHussar | Grigori Afanas Andrei Rykov | 122 | 1,1 ° Rechterhand —— Submarines | Magdalena Hazel Rosebush | 101 | 1,1 ° Polovina | Sofiya Rebecca Lapshakovic | 111 | 1,1 ° SIave | Deion Elroi Taye–Kenan | 201 | 1,3 Danbury Coven - Heksen ° Hoge Priester —— username | Gereserveerd | age | page ° Ninuturu | Michael Lotriél - Threemen | 26 | 1,2 Mensen (vrouwen tijdelijk vol) ° Velaris | Gereserveerd | age | page

---

EXTRA INFORMATIE Vampieren Vampieren overleven het beste op mensenbloed. Op dierenbloed kunnen ze ook overleven, maar minder goed. Weerwolvenbloed is dodelijk voor hen. Hun tanden komen naar buiten als ze gaan drinken en beslaan de gehele onder en boven voorkant. Hoe ouder de vampier, hoe beter ze tegen zonlicht kunnen. Een beetje zonlicht zal ze nooit doden, maar als ze voor langere tijd geheel blootgesteld worden, zullen ze langzaam verbranden. Hoe jonger ze zijn, hoe sneller dit proces zal gaan. Ze hebben een versterkt gehoor en zicht. Ze zijn altijd even sterk en sterker dan mensen. Vampieren kunnen zichzelf sneller genezen en voelen minder pijn. Hun lichaamstemperatuur is veel lager. Ze kunnen wel gewoon bloeden. Met hun versterkte zintuigen merken ze het wanneer ze een ander wezen tegenkomen. Als je een vampier wordt, zal je eerst dood moeten gaan en daarna het bloed van een vampier binnen moeten krijgen. Hierna zal je lichaam niet meer verouderen en ben je niet meer vruchtbaar. Weerwolven Weerwolven kunnen getraind worden in het veranderen. Op zich kunnen ze zich op elk gewenst moment veranderen, maar veranderen sowieso elke volle maan. Alleen een Alfa kan zichzelf tijdens de volle maan beter beheersen. Woede kan ervoor zorgen dat een weerwolf zich niet goed kan beheersen. De drie dagen van volle maan zullen weerwolven sterker zijn, ook overdag. Een weerwolf word je door een beet, het is niet genetisch over te brengen. Hierna zal je gewoon verouderen als een normaal mens. Ze hebben versterkte reukzin, gehoor en zicht. Ze zijn sterker dan vampiers als ze veranderd zijn, maar zwakker in menselijke vorm. Ze kunnen zichzelf genezen. Met hun versterkte zintuigen merken ze het wanneer ze een ander wezen tegenkomen. Heksen Heksen hebben magische krachten, deze worden doorgegeven via een gen, je kan op geen andere manier een heks worden. Heksen werken met spreuken en versterken hun krachten met kruiden en natuurstenen. Heksen zijn sterfelijk en hebben geen versterkte zintuigen. Enkel met spreuken kunnen ze zich sterker maken. Over het algemeen zijn heksen goedaardig. Jagers Iedereen kan een jager worden. Sommige jagers zijn gespecialiseerd in bepaalde groepen, anderen weten van alles iets. Soms wordt het doorgegeven in de familie, soms niet. Deze jagers werken samen in een groep. Over het algemeen huren ze elk hun eigen huis, hoewel sommige huizen delen om in kosten te besparen, aangezien ze nogal vaak verhuizen. REGELS ° Minimum van 200 woorden. ° Bestuur enkel je eigen personage, tenzij je toestemming hebt van een ander. ° Geen Gary-Stu's en Mary Sue's. ° 16+ is toegestaan. ° Meerdere rollen mag, in variatie. ° Naamsveranderingen doorgeven. ° Ruziemaken doe je maar ergens anders. ° Geef mensen de kans om rustig te reageren. ° Hou het realistisch! Ga niet god-modden ° Spreek van te voren geen dingen af die in de gaan RPG gebeuren. BEGIN Datum: zaterdag 21 mei Tijd: 13:00 Weer: zonnig, met kans op bewolking en lichte buien later op de dag. De jagers zijn nu een week in Danbury. Ze hebben huizen gehuurd en gedragen zich als normale mensen. Sommige leden van de bovennatuurlijk community hebben door dat er iets veranderd is, anderen merken niks. Je kan er zelf voor kiezen om je personage naar anderen te laten uitreiken over dit vraagstuk, of bij zijn eigen soort te blijven. Werken ze samen of tegen elkaar? TOPICS Rollentopics: 1 Praattopics: 1 Speeltopics: 1

[ bericht aangepast op 21 aug 2016 - 16:12 ]

---

Your make-up is terrible

Troy Duvall

Het water liep mij in de mond bij het zien van het warme broodje dat voor mij neer werd gezet, samen met een kopje cappuccino. Ik bedankte de serveerster met een knikje en pakte het zakje met suiker. Deze leegde ik in mijn kopje en roerde het door. In mijn ooghoek zak ik wel iemand naderen, maar ik deed geen moeite om mijn hoofd op te tillen. Ik wist niet eens of die persoon deze kant op kwam.
"Hey." Hoorde ik toen en ik keek toch maar de kant van de stem uit. Het was Joanne. Ik hief mijn hand even naar haar op. "Vind je het goed als ik er bij kom zitten?" Ze schoof de stoel al naar achter en ging zitten.
"Nee, ga lekker zitten," zei ik droogjes en ik keek Joanne even aan. Ik fronste kort toen ik zag dat haar gezicht wat zorgelijk stond en er ging een nieuwsgierig gevoel door mijn lijf. Toch besloot ik een hap te nemen van mijn, nu nog, warme broodje. Ik keek via mijn ooghoeken naar Joanne toen ze dichter naar me toe kwam en ik kauwde rustig op het stukje brood.
"Er is een nieuw wolf in de stad." Ik stopte kort met kauwen, maar herpakte me snel. Toen ik uitgekauwd was, slikte ik het door en spoelde ik het weg met een slokje koffie.
"Wil je ook wat?" vroeg ik, terwijl ik het broodje naar haar uithield en met mijn andere hand de koffie naar haar toeschoof. "Er komen de laatste tijd veel meer vreemden de stad binnen. Er zijn ook wat Hunters die jacht maken." Ik liet mijn ogen naar mijn arm glijden. "Ze hebben ook iets met de vallen gedaan, want ik heel niet. Maar vertel eens, hoe zag onze nieuwe wolf eruit?" Ik keek Joanne even recht in de ogen en keek toen om mee heen in het rond.

[ bericht aangepast op 17 aug 2016 - 22:20 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

---

Het bleek dat hier al enige minuten bedenkelijk de groenten stond te bekijken, want er waren al meer mensen binnen gekomen en het werd overal al wat drukker. Ik stond nog steeds in mijn gedachten tot ik door een diepe stem uit mijn gedachtes werd gerukt. "Ze zijn al dood, hoor., Grapte de man naast me en mijn ogen schoten omhoog naar die van hem. "Daar ben ik blij om! Zou zielig zijn als ze nog leefden." Grapte ik terug en giegelde enigszins. "Kan je niet kiezen?". Vervolgde hij en ik knikte. "Het is moeilijk om iets te bedenken als je alleen in een huis woont. Zeker als je hier nieuw bent en mensen je niet echt op een idee kunnen brengen.", Zei ik en hield mijn hoofd een beetje schuin toen ik hem bekeek. Zijn gezicht leek me bekend voor te komen, alleen wist ik niet waarvan. Plots schoot er een pijnlijk gevoel door mijn arm, mijn litteken. Snel schoten mijn handen ernaar en trok mijn jas omhoog. Er leek niks aan de hand te zijn, maar toch deed het zeer. Het enige wat ik nog over had gehouden aan die aanval, was die pijnlijke scheut door mijn arm als er weerwolven in de buurt waren. Snel keek ik even om mij heen of ik iemand kon identificeren tot een weerwolf. Snel trok ik mijn mouw weer omlaag. "Uh, sorry dat je dat moest zien. Soms doet het nog wel eens pijn. Waarschijnlijk het weer of zoiets.", Loog ik, om mijn echte identiteit verborgen te houden. Gelukkig had ik het natuurlijke talent om te liegen van mijn moeder. Ik slaakte even een zucht en richtte me weer tot de man voor mij.

[ bericht aangepast op 17 aug 2016 - 22:44 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Troy stopte even met het kauwen van zijn broodje bij het horen van dit nieuws.
"Wil je ook wat?" vroeg hij, terwijl hij het broodje naar mij uithield en met zijn andere hand de koffie naar mij toeschoof. Twijfelend keek ik naar het broodje, ik had deze ochtend nog niet ontbeten en na het sporten had ik altijd extra honger. Mijn maag knorde dus ik scheurde toch maar een stuk van het broodje af en propte het gretig in mijn mond.
"Er komen de laatste tijd veel meer vreemden de stad binnen. Er zijn ook wat Hunters die jacht maken." Ik luisterde aandachtig, dit was mij ook al opgevallen. Hij liet zijn ogen naar zijn arm glijden.
"Ze hebben ook iets met de vallen gedaan, want ik heel niet. Maar vertel eens, hoe zag onze nieuwe wolf eruit?" Hij keek mij even recht in de ogen en keek toen om zich heen in het rond. Ik bestudeerde zijn arm, waar een diepe wond zichtbaar was.
'Doet het pijn?' ook al wist ik dat hij nee zou zeggen.
'Vreemd, we moeten dus extra goed oppassen de bossen.' Ik had weinig zin om verstrikt te raken in een val van de jagers.
'Maar goed, het is een man. Ik schat hem eind in de 30, donkerbruin haar en een baardje.' somde ik op. In mijn gedachten probeerde ik hem zo goed mogelijk te herinneren.
'Hij leek goed in vorm te zijn, maar hij was alleen. Ik rook geen andere geuren, dus misschien heeft hij geen pack?' Ik nam een slokje van zijn koffie en zette het kopje vervolgens weer neer op het schoteltje.

[ bericht aangepast op 18 aug 2016 - 0:06 ]

---

When you believe your dreams come true

B L A I S E      H U N T E R “ IF NOBODY HATES YOU—— YOU'RE DOING SOMETHING WRONG. “

•      •      • Als ik opmerk dat Angel nog steeds niet klaar is, maar in haar ondergoed staat — of wat het dan ook moet voorstellen — benadruk ik mijn woorden even. Het is haar geraden dat ze op zal schieten, anders weet ze net zo goed als ik dat ik haar over mijn schouder gooi en meedraag. Dan maakt het niet uit hoe ze eruit ziet, verzorging of niet. Al moet ik wel toegeven dat ze er uitdagend uitziet nu, wat me eraan doet denken dat ze maar beter geen mannen mee naar huis moet nemen. Ik knal de deur weer dicht en ga alvast in de auto zitten om die te starten. Het duurt niet heel lang voor ze naar buiten komt, wat mede komt door de radio die ik aan heb gezet. Met een grijns kijk ik toe ze op haar hakken aan komt lopen, in haar perfecte jurkje en waarschijnlijk met eenzelfde zoete parfum. Ik ken haar nu al zo lang dat het voorspelbaar raakt, in tegenstelling tot haar reacties—— die me soms nog altijd verbazen, en ik moet zeggen: vermaken.       'Ik zou het zeer waarderen als je de volgende keer niet zomaar binnenkomt,' begroet ze me zodra ze aan de passagierskant instapt. 'Ga je nog rijden?'       Het enige wat ik doe, is haar met een vermakelijke grijns bekijken enkele seconden. 'Ik heb geklopt,' verklaar ik mezelf, waarna ik de radio wat zachter zet en de gordel in haar handen druk. 'Doe je autogordel om.' In plaats van dat belachelijke ochtendritueel van Angel, waar ze alleen al uren mee bezig is om zichzelf klaar te maken, besteed ik niet meer dan een klein uurtje eraan. Hoofdschuddend manoeuvreer ik de wagen tussen de twee auto's vandaan en rijd richting de supermarkt. Binnen een kwartiertje zijn we er, waar ik een parkeerplek opzoek en de auto afsluit nadat Angel eruit is. Ik haal een karretje en zodra we binnen zijn keer ik me naar haar toe.       'Heb je het lijstje?' Ik wacht niet per sé op het antwoord, maar loop al verder en gooi wat dingen erin. Brood, boter, melk, eieren, fruit. Als ik langs de groente kom, vermijd ik expres enkele mensen die ik denk te herkennen—— ik heb nu geen zin in gezellige onderonsjes.       'Hebben we genoeg wasmiddel?' Zoals elke keer parkeer ik het karretje maar ergens en loop daarna direct door naar de koffie afdeling, waar ik twee grote pakken van pak die ik erin zet. Ditmaal kijk ik wel afwachtend naar Angel.       'Heb jij nog eh, dingen nodig? Iets voor je ongesteldheid misschien?'

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

MT

[ bericht aangepast op 18 aug 2016 - 22:01 ]

---

Sometimes it's hard, but I will never give up.

Littlepanda_ schreef:
Ik maak Rapunzel morgen af, ik ben er al wel aan begonnen. Ik wil graag Amanda Seyfried als FC.

Verkeerde RPG?

---

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
(...)

Verkeerde RPG?

ja ik wou MT neerzetten, sorry.

---

Sometimes it's hard, but I will never give up.

Troy Duvall

Nadat er een flinke scheur van mijn broodje af was gehaald, bekeek ik hem aandachtig. Goed, ik zou hierna nog honger hebben. Mijn blik gleed naar Joanna die mijn arm bestudeerde en ik nam een andere hap van het broodje.
"Doet het pijn?" vroeg ze toen en ik gaf er geen antwoord op. Ik schudde enkel mijn hoofd. "Vreemd, we moeten dus extra goed oppassen de bossen." Hier knikte ik op. Ik moest zo maar even naar huis gaan om een ander iets aan te trekken, aangezien ik hier met een gescheurde vest liep en het wel zou opvallen voor Hunters.
"Maar goed, het is een man. Ik schat hem eind in de 30, donkerbruin haar en een baardje. Hij leek goed in vorm te zijn, maar hij was alleen. Ik rook geen andere geuren, dus misschien heeft hij geen pack?" Ik haalde mijn schouders even op bij haar vraag en pakte, nadat zij het kopje terug had gezet, deze op en nam een slokje koffie. Ik kon niet zonder koffie, het was een must in mijn leven.
"Zou kunnen. Misschien een Omega," zei ik en ik fronste. "Ga je mee naar mijn huis, dan kunnen we vrijuit praten," ik stond eigenlijk meteen op, nam nog snel de laatste slokken van de cappuccino en propte het laatste stukje brood in mij mond. Ik pakte een briefje van vijf en een munt van twee en legde deze onder het bordje neer. Ondertussen begon ik al in de richting van mijn huis te lopen, verwachtend dat Joanna mij zou volgen.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Troy haalde zijn schouders op. "Zou kunnen. Misschien een Omega," zei hij terwijl hij fronste. "Ga je mee naar mijn huis, dan kunnen we vrijuit praten," Waarna hij meteen op stond. Hij nam nog snel de laatste slokken van de cappuccino en propte het laatste stukje brood in zijn mond. Hij pakte een briefje van vijf en een munt van twee en legde deze onder het bordje neer. Ik knikte en volgde hem snel. Je wist immers nooit of er een hunter in de buurt was, dus het was veiliger om bij iemand thuis te gaan praten. Geduldig wachtte ik totdat Troy zijn deur van het slot zou halen. Ik hield van zijn huis, alles was beter dan mijn kille kamertje dat ik goedkoop kon huren. Troy was één van de weinige mensen waarbij ik mij op mijn gemak voelde, waarschijnlijk kwam dit ook deels door de bond van de pack. Maar ook speelde het mee dat ik en Troy ongeveer tegelijk bij de pack kwamen, tot nu toe hadden wij het allebei nog steeds overleefd, wat een overeenkomst tussen ons creëert. Voordat we naar binnen gingen nam ik nog snel een keer de omgeving in mij op, om er zeker van te zijn dat we niet gevolgd waren. Noem mij paranoïde, maar ik ken meerdere mensen uit de pack die op een onbewaakt gruwelijk zijn afgeslacht door de hunters. Ik nam liever het zekere voor het onzekere, tot nu toe had ik het daardoor overal levend van afgebracht.

---

When you believe your dreams come true

---

Blaise keek me aan met een vermakelijke grijns op zijn lippen. Ik had zin om met mijn ogen te rollen, maar beheerste mezelf en keek enkel een tikkeltje serieus terug. Mijn ene wenkbrauw ging enkel een klein stukje omhoog op een vragende manier.       "Ik heb geklopt," zei hij enkel, waarna hij de radio zachter zet en mijn gordel in mijn handen drukt. "Doe je autogordel om."       "De bedoeling van kloppen is dat je wacht op een antwoord," legde ik hem nog, een tikkeltje ongeduldig, uit ook.       Ik maakte mijn gordel vast aan negeerde zijn hoofdschudden. In plaats daarvan keek ik uit mijn raampje en probeerde ik de omgeving zo goed mogelijk in me op te nemen. Gelukkig lag de supermarkt niet zo heel ver, een klein kwartiertje later had Blaise de auto al geparkeerd en stapten we uit. Hij duwde het karretje en binnen draaide hij zich naar me om.       "Heb je het lijstje?" vroeg hij, terwijl hij al verder liep.       "Natuurlijk," mompelde ik.       Terwijl hij dingen zoals brood en boter in het wagentje gooide, volgde ik de dingen die werkelijk op het lijstje stonden en vulde ik het karretje aan met wat Blaise vergat, of gewoonweg niet aan dacht. Daarom hadden we een lijstje, een lijstje dat netjes geschreven was in mijn handschrift. Hij liep langs Cressida zonder iets te zeggen en ik volgde hem. Ze leek in gesprek te zijn met een man. Maar goed ook, soms hielp het om informatie uit de lokale bewoners te krijgen.       "Hebben we genoeg wasmiddel?" vroeg Blaise, terwijl hij koffie pakte.       "Ja," antwoordde ik enkel, zonder op het lijstje te kijken, ik kende hem ondertussen uit mijn hoofd.       "Heb jij nog eh, dingen nodig? Iets voor je ongesteldheid misschien?"       "Nee, we hebben alles," deelde ik hem mede, terwijl ik het lijstje verfrommelde. "Alleen nog een krant van vandaag, maar die ligt bij de kassa. Ik wil de condoleances pagina doorkijken naar vreemde dingen."       We liepen naar de kassa, waar we alles uit het karretje op de band legden, ik een krant erbij gooide en ik mijn credit card tevoorschijn haalde. Hij stond niet echt op mijn naam en was een vervalsing, maar we konden onze boodschappen ermee betalen. Wij deden iets voor de mensheid, dus ze mochten ons ook wel iets terug geven, aangezien we toch geen salaris kregen. Onze boodschappen werden ingepakt door iemand aan het einde van de kassa en terug in ons karretje gezet. Ik betaalde en we waren weer op weg naar de auto. Ik nam een stille wraak op Blaise, voor het binnen walsen in mijn kamer, door hem de boodschappen in de auto te laten zetten en zelf vast in de auto te gaan zitten.       "Denk je soms dat ik altijd ongesteld ben?" vroeg ik Blaise, nadat hij in de auto gestapt was.

---

---

"Daar ben ik blij om! Zou zielig zijn als ze nog leefden," grapte de jonge vrouw terug met een gegiechel nadat ze me aankeek. Ze knikte toen ik vroeg of ze niet kon kiezen. "Het is moeilijk om iets te bedenken als je alleen in een huis woont. Zeker als je hier nieuw bent en mensen je niet echt op een idee kunnen brengen."       "Ik ben hier ook net komen wonen. Dit is toevallig mijn eerste trip naar de supermarkt," grinnikte ik. "Ik denk dat ik maar gewoon pizza bestel. Je weet vast nog geen goede pizzeria hier?"       Ineens vertrok haar gezicht en trok ze met haar handen de mouw van haar jas omhoog, waardoor er een litteken zichtbaar was. De jonge vrouw leek een beetje in paniek om zich heen te kijken voordat ze de mouw weer omlaag trok. Het litteken kon ik niet goed zien, maar het leek toch wel behoorlijk groot te zijn. Mijn wenkbrauwen trokken zich een tikkeltje zorgelijk samen.       "Uh, sorry dat je dat moest zien. Soms doet het nog wel eens pijn. Waarschijnlijk het weer of zoiets," legde ze uit.       "Dat geeft niet, joh. Sommige mensen hebben nog jeuk aan hun geamputeerde ledematen. Zulke dingen gebeuren," probeerde ik haar op haar gemak te stellen. "Dat is wel een flink litteken, waar heb je het van?" vroeg ik vervolgens nieuwsgierig. "Als je er niet over wilt praten, is dat ook best."

[ bericht aangepast op 18 aug 2016 - 22:48 ]

---

Your make-up is terrible

Michael Lotriél - Threemen
Ik had al snel eieren en pasta verzameld en luisterde hier en daar wat gesprekken af, maar ik was niet echt gefocust want ik voelde me niet vaak bedreigt.
Ik las de achterkant van het etiquette van een varkenshaas en voelde me ergens diep beledigt door de aantal ingrediënten die er nog eens bij werden verwerkt, kon tegenwoordig dan niks meer gewoon puur zijn? Ik wist wel dat de meeste dingen die erin zaten ondertussen standaard bij elke vlees erin verwerkt zaten, het ging verderving tegen. "Ugh, het moet dan maar" mopperde ik eventjes hardop en gooide de verpakking in de mand. Bij de vis afdeling haalde ik nog een haring, met vis werd dan wel minder geknoeid, maar tegenwoordig waren de vissen uit de natuur hartstikke giftig. Mijn humeur was redelijk verpest door mijn eigen gedachten en de rest van de boodschappen verzamelde ik nogal ruw, hier en daar had ik wat mensen laten schrikken door mijn gedrag, maar ze zouden het toch binnen no time weer vergeten zijn. In de buurt van de kassa haalde ik eventjes diep adem en keek ik naar de strip boeken, daar kon ik me thuis dan tenminste op richten.
Het strip boek wat ik had gekozen was dan ook het eerste wat op de bang belande, en vervolgens werd het bedekt door al het etenswaar. Zoals altijd rekende ik contant af, met contant geld viel er namelijk geen eigenaar op te sporen.
En dan nu het gene waar ik het meeste hekel aan had in de winkel, het inpakken van de tas.
Na bijna twee keer de eieren over de vloer te hebben gegooid was ik eindelijk klaar en kon ik weer op weg naar huis, helaas dus de uitlaatgassen weer in.
Hoewel het eerst volgende zebrapad maar ongeveer 100 meter verder zat stak ik gewoon de weg over, tenzij er mensen waren die idioot reden, ben ik meestal weer aan de overkant voor mensen er erg in hebben.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

---

"Ik ben hier ook net komen wonen. Dit is toevallig mijn eerste trip naar de supermarkt," Zei hij en ik glimlachte naar hem. "Ik denk dat ik maar gewoon pizza bestel. Je weet vast nog geen goede pizzeria hier?". Vervolgde hij en ik knikte. "Ik mag dan wel hier pas een tijdje zijn, maar dat is het eerste wat ik had gegeten toen ik hier kwam. Het is niet ver van hier. Gewoon aan om de hoek bij het tweede blok. Echt super goede pizza's daar!", Zei ik met een grote glimlach en probeerde mijn awkward moment te vergeten.       "Dat geeft niet, joh. Sommige mensen hebben nog jeuk aan hun geamputeerde ledematen. Zulke dingen gebeuren," Hoorde ik hem zeggen en ik merkte dat hij mij op mijn gemak probeerde te stellen. Wat enigszins werkte. "Dat is wel een flink litteken, waar heb je het van?", Vroeg hij en ik merkte de nieuwsgierigheid in zijn stem. ""Als je er niet over wilt praten, is dat ook best.", Zei hij er snel achteraan en ik schudde snel mijn hoofd. "Oh nee dat maakt niet uit! Het kwam door een overval. Ik liep gewoon rustig op straat en werd aangevallen door een man met een mes. Het mes raakte mijn arm, vandaar het litteken.", Loog ik en hoopte vurig dat hij het niet zou merken.       "Hey, waarom gaan we vanavond anders niet samen naar de pizzeria?", Vroeg ik snel en hield mijn hoofd nieuwsgierig een kant op, afwachtend op zijn antwoord. Het zou wel makkelijker zijn en dan zou ik alleen nog maar een paar dingen hoeven te halen.

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Madison Skylar McKay

---

Ik schrok wakker en keek angstig om mij heen. Ik had weer een nare droom... sinds Alex mij heeft gered en ik ben gevlucht heb ik bijna elke nacht een slechte droom. Ik stap snel uit bed en loop naar de badkamer. Ik doe mijn kleren uit en stap onder de douche, ik draai aan de kraan en ik schrik van de koude stralen op mijn lichaam. Na het douchen kleed ik mij aan. Ik pak een zwart jurkje uit de kast en mijn witte sneakers. Ik loop naar de keuken. Ik open de koelkast en zucht hardop. "fijn, nu moet ik naar de supermarkt. Alles is op." Ik haal snel een borstel door mijn natte haar en trek mijn spijkerjasje aan. Ik stap naar buiten en wordt even verblind door de zon. Ik pak mijn fiets uit de schuur en stap op mijn fiets. Ik begin mijn weg naar de supermarkt en voel de zon op mijn huid. Ik geniet van het briesje dat door mijn haar gaat en voor ik het weet ben ik bij de supermarkt. Ik loop naar binnen en zie dat het al aardig druk is. Ik loop naar het brood en pak 2 croissants. Daarna loop ik langs het fruit en kijk even waar ik zin in heb. "Hmm sinaasappels of bananen?" Denk ik hardop.

[ bericht aangepast op 20 aug 2016 - 20:22 ]

---

Sometimes it's hard, but I will never give up.

Littlepanda_ schreef:
Madison SkylarMcKay

---

Ik schrok wakker en keek angstig om mij heen. Ik had weer een nare droom... sinds Alex mij heeft gered en ik ben gevlucht heb ik bijna elke nacht een slechte droom. Ik stap snel uit bed en loop naar de badkamer. Ik doe mijn kleren uit en stap onder de douche, ik draai aan de kraan en ik schrik van de koude stralen op mijn lichaam. Na het douchen kleed ik mij aan. Ik pak een zwart jurkje uit de kast en mijn witte sneakers. Ik loop naar de keuken. Ik open de koelkast en zucht hardop. "fijn, nu moet ik naar de supermarkt. Alles is op." Ik haal snel een borstel door mijn natte haar en trek mijn spijkerjasje aan. Ik stap naar buiten en wordt even verblind door de zon. Ik pak mijn fiets uit de schuur en stap op mijn fiets. Ik begin mijn weg naar de supermarkt en voel de zon op mijn huid. Ik geniet van het briesje dat door mijn haar gaat en voor ik het weet ben ik bij de supermarkt. Ik loop naar binnen en zie dat het al aardig druk is. Ik loop naar het brood en pak 2 croissants. Daarna loop ik langs het fruit en kijk even waar ik zin in heb. "Hmm sinaasappels of bananen?" Denk ik hardop.

---

Sometimes it's hard, but I will never give up.

MT

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered