• I N T E G R A T I O N      P R O G R A M     
    T H E      A T R I A N S

    Gebaseerd op TV-serie Starcrossed


    Let nog even niet op de foto's, die pas ik later aan


    VERHAAL
    Tien jaar geleden, op 5 september 2006, crashte er een ruimteschip neer in Bluewater, een klein Amerikaans stadje. Het deed er voor de mensen niet toe of zij in vrede kwamen, of duistere plannen hadden. Een felle strijd barstte los en de mensen vochten voor controle over hun nieuwe rivalen, een alien ras genaamd Atrians.
    Vandaag de dag zijn de Atrians gewend aan het leven op aarde, maar ze wonen in een zwaar bewaakt kamp, de Sector, om ze gescheiden te houden van de mensen. Voor het eerst wordt een groep Atrianen toegelaten op de middelbare school en universiteit van de stad, om de mogelijkheid van mens-en-alien integratie te testen. De ogen van niet alleen het hele land, maar van de hele wereld zijn gefocust op dit historische sociale experiment. Dit experiment zit vol met wantrouwen en angst van beide kanten, dus de grote vraag is of het zal slagen.
    In de RPG zal het gaan om de Atrians die naar de universiteit gaan. Zij zullen op de universiteits campus van Bluewater University wonen en een kamer delen met een menselijke studiegenoot.

    DE ATRIANS
    De Atrians komen van de verre planeet Atria en vluchtte naar de aarde omdat hun eigen planeet niet meer bewoonbaar was. Ze wonen allemaal in een militaire zone, De Sector. Ze worden 24/7 in de gaten te houden door het leger en moeten zich houden aan een strikte curfew. Wapens zijn hier verboden, al hebben sommige illegaal eentje weten te bemachtigen. De Atrians zijn over het algemeen behoorlijk intelligent en krijgen les in De Sector, dus kunnen het niveau van de universiteit prima aan. Veel mensen staan niet positief tegenover de Atrians, en andersom geldt het zelfde.

    Ze lijken erg op mensen, maar er zijn enkele verschillen. Zo hebben ze markeringen op hun lichaam, hierom worden ze ook wel Tatties genoemd. Deze markeringen lichten blauw op wanneer ze in contact komen met water en zijn uniek, dus elke Atrian heeft andere markeringen. De markeringen kunnen blauw, grijs en zwart zijn. Ze kunnen verwijderd worden, maar dit is extreem pijnlijk en lichten alsnog blauw op in contact met water. Ze hebben sowieso altijd een markering op hun gezicht. Verder hebben ze twee harten en kunnen ze onder water ademhalen. Ze hebben hun eigen taal (Sondiv), al zullen de meeste voornamelijk Engels gebruiken. Verder genezen ze sneller, hebben ze een beter zicht en kunnen ze sneller zwemmen. Ze zijn allergisch voor cafeïne. Er wordt ook geïmpliceerd dat alle Atrians panseksueel zijn, omdat ze niet van iemand houden op basis van geslacht.

    Onder de Atrians is er een groep die zichzelf The Trags noemt. Dit een extremistische Atrian groep die de rollen van de mens en Atrian willen omdraaien. Hun grote doel is om elke Atrian uit De Sector te krijgen en de menselijke samenleving over te nemen.

    De radicale groep van de mensen, heet Red Hawks. Zij geloven dat de Atrians bijbedoelingen hebben waarom ze naar de Aarde zijn gegaan, en geloven niet dat ze slechts gekomen zijn om vredevol tussen de mensen te leven. Ze geloven dat zij hier zijn om de aarde te koloniseren.

    ROLLEN

    Mensen
    • Madison Crawford || Alice Grezcyn || 1.4 || Velaris
    • Alexis Anna McAndrews || Olivia Holt || 1.3 || JudithSuzan
    • Tobin Anastasia Montgomery || Holland Roden || 1.3 || Ziegler
    • Ivy Wynter Keegan || Debby Ryan || 1.4 || Miall
    • naam || faceclaim || pagina Slave
    • Zachariah Isaac Sullivan || Dave Franco || 1.3 || Raccoon
    • Jack Kingsley || Enrico Ravenna || 1.4 || Sempre
    • Alexei James Garner || faceclaim || 1.4 || Anakin

    Atrians
    • Robyn Pesarin || Pauline Hoarau || 1.4 || Syoxisia
    • Persis Arkwright || faceclaim || 1.6 ||Pidge
    • Avery Saélihn Phelan || Kirsten Zellers || 1.2 || Canagan
    • Za'afiel Hudner || faceclaim || 1.6 || Asriel_Dreemurr
    • Neo Westwick || Matthew Daddario || 1.2 || Assassin
    • Aktaion Wortham || faceclaim || pagina || Trikru
    • Dash Sebastian Chambers || Gustin Grant || 1.2 || Ziegler
    • Milo Rhys O'Brien || Joshua Sasse || 1.4 || Miall

    KAMERINDELING
    Madison - Avery
    Tobin - Robyn
    Alexis - Ivy - Maxine

    Zachariah - Milo
    Jack - Dash - Za'afiel
    Alexei - Neo
    Slave personage - Aktaion


    REGELS
    • De huisregels van Quizlet gelden, obviously.
    • Je post bevat minimaal 250 woorden
    • Geen Mary Sue's/Gary Stu's
    • Een reservering blijft maximaal vier dagen staan. Uitstel is natuurlijk mogelijk c:
    • 16+ is toegestaan
    • Relaties en andere zaken worden besproken in het praattopic
    • Niet buiten sluiten
    • Alleen ik open topics, tenzij ik iemand anders daar toestemming voor geef
    • Niet van te voren liefdesrelaties afspreken. Crushes zijn prima, maar als Jantje en Pietje elkaar bijvoorbeeld nog niet kennen, dan is het niet logisch als er afgesproken wordt dat ze verliefd worden op elkaar.


    BEGIN
    De Atrians zijn inmiddels al een week op de universiteit's campus. Universiteit is nog niet begonnen, maar zo hadden de Atrians tijd om te wennen aan hun nieuwe omgeving. Vandaag is het een zonnige Augustus dag. Het is tijd voor de jaarlijkse Bluewater Fair. De straten zijn versierd en op het grote open veld van het park staan verscheidene attracties, zoals een spookhuis, draaimolen, reuzenrad en nog meer dingen. En natuurlijk zijn er ook de nodige eetkraampjes. De hele dag door zijn er activiteiten gepland en in de avond is er een feest voor de jongeren. Maar belangrijker: dit is de eerste Fair waar Atrians zullen zijn, waardoor de nodige spanning in de lucht hangt. Momenteel is het twee uur 's middags. Je personage kan rondlopen op de Fair of werken op de Fair, maar andere dingen zijn natuurlijk ook mogelijk c:

    [ bericht aangepast op 24 aug 2016 - 0:49 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    N E O      W E S T W I C K

    "Geen idee, vast niet. Het zijn mensen," antwoord Milo, waarop ik minachtend snuif.
          "Ik vraag me echt af hoe deze primitieve wezens hebben overleeft. Ze overleven hun kindertijd amper."
          Als we langs de schiettent lopen, maakt er iemand nare opmerkingen naar Aktaion. Volgens mij is het de kamergenoot van Milo. Ik mag Aktaion niet zo erg en ontwijk hem normaal gesproken om eventuele ruzies te voorkomen, maar de minachtende woorden van het mens zorgen ervoor dat het haar in mijn nek overeind gaat staan. Ik hou Milo tegen met lopen als we er voorbij zijn gelopen, waardoor we nog binnen luisterafstand zijn en we kunnen zien dat Aktaion hierop een paar keer mis schiet en duidelijk gefrustreerd is. Met zijn armen over elkaar kijkt hij naar het mens. Op dat moment besluit ik dat die jongen niet zo arrogant moet doen en stap ik erop af.
          "Heb je een probleem, mens?" vraag ik hem, het laatste woord vol minachting uitgesproken. "Ik snap niet waarom jouw soort ons niet gewoon met rust kan laten. Vind je het leuk om pretbederver te spelen? Dat zal wel in jullie genen liggen. Wat een wonder dat jullie jezelf niet uitgeroeid hebben."
          Ik maak mezelf breed en sla mijn armen intimiderend over elkaar. Milo en ik zijn allebei behoorlijk lang en gespierd, waardoor ik me niet snel geïntimideerd voel door een mens. Ik ben dan ook niet het type dat mijn tekens bedekt, ik draag enkel een zwart shirt met korte mouwen, waaronder mijn armspieren opbollen en de tekens op mijn linkerarm zichtbaar zijn. Ik schaam me er niet voor, ik ben niet bang voor mensen, dat laat ik duidelijk merken ook. Ik trek een donkere wenkbrauw op naar het mens.
    Atrian || 24 || IT and computer science || Fair || Milo/Aktaion/Zachariah


    [ bericht aangepast op 22 aug 2016 - 22:03 ]


    Your make-up is terrible

    Madison Crawford
    HUMAN || AT THE FAIR || TALKING TO IVY

          Ivy schudde haar hoofd. 'Kwartiertje, hooguit,' was haar antwoord, waarna haar blik weer naar de mensen, en Atrians, om hun heen ging. 'Ze zijn best intimiderend, hè?' grinnikte het roodharige meisje vervolgens. Mads haalde haar schouders op, terwijl ze naar dezelfde Atrians als haar vriendin keek. Ze hadden allebei nogal een "bad boy" vibe, maar ze wist wel beter dan mensen, en dus ook Atrians, daarop te beoordelen. Ze waren allebei erg lang, maar ze herkende de langste van de twee als Zach's nieuwe kamergenoot. Ze had hem al enkele keren gezien, maar niet echt de kans gehad om met hem te praten, wat voornamelijk kwam doordat Zach zo min mogelijk tijd in dezelfde kamer als hem door te brengen. Ze vroeg zich af of ze überhaupt elkaars namen wisten. Haar eigen Atriaanse kamergenote heette Avery en leek tot zover wel okay. Wat terughoudend, maar dat was begrijpelijk.
          'Het is maar net wat je er zelf van maakt. Misschien zijn het stiekem wel teddyberen, en is dat schattige meisje daar eigenlijk een moordenaar,' lachte ze zacht, terwijl ze Ivy een zachte stoot gaf. Hierna begon ze haar mee te trekken. 'Kom, ik heb zin in een funnel cake.' Terwijl ze naar één van de etenskraampjes liepen waar ze dat verkochten, verstuurde ze een sms naar Zach. Ze wist maar al te goed dat hij nou niet bepaald lid was van de Atrian-fanclub en ze had grote twijfels of het goed zou komen, als hij alleen zou rondlopen. Jack moest ze zo ook maar een bericht sturen.
    To: Zach
    From: Mads
    Message: Hiya! Ik ben vrij van kraam-dienst. Ben je al op de Fair?


          Sinds het voorval in de zomervakantie voelde alles wat anders tussen hun, maar ze had niet het lef gehad om er weer over te beginnen, bang dat hij opnieuw boos zou worden. Ze hield zichzelf voor, als ze zou doen alsof het nooit gebeurd was, dat het vanzelf weer als vanouds zou voelen.



    Don't mistake my kindness for weakness.
    I am kind to everyone, ,
    but when someone is unkind to me,
    weak is not what you are going to remember about me.

    [ bericht aangepast op 23 aug 2016 - 0:50 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered


    ZACHARIAH ISAAC SULLIVAN
    Engineer student , 3th year, human , at the fair




    De zwartharige Alien schoot nogmaals raak in het schietkraam en probeerde me te negeren, tevergeefs want mijn coolheid zorgde ervoor dat hij miste en zijn geweer weer neer legde Maar goed ook, straks kwam hij nog dreigend af te schieten op me met dat speelgoed van hem . De jongen richtte zijn gezicht op me en ik hield me niet eens in om afgunst te tonen op het misselijkmakende teken op zijn gezicht, deed me wat denken aan die rare gabbers van Games of Thrones, dat Alien tuig was net zo vreemd en mocht van mij heus op dezelfde manier aan hun einde komen -spoilers-
    "Ik weet niet wat je probleem is, maar ik kom hier niet om ruzie te maken. Ik kom hier net als jij om mezelf te vermaken. Zachariah, was het niet?" De 'vriendelijkheid' van de jongen stond me niet aan en ik fronste even bij het feit dat hij mijn naam noemde. Haast iedereen noemde me bij mijn achternaam en zo diende ik ook aangesproken te worden, maar hun waren niet waardig genoeg dit te mogen. "Het is Zach voor jou, Atrian." snoof ik en sloeg mijn armen over elkaar heen, niet geamuseerd dat hij mijn naam voluit had durven te noemen. Action -of zoiets- richtte zijn aandacht weer op het schietkraam en probeerde weer te schieten al vloog de kogel weer mis en grijnsde ik wat gemeen. Gefrustreerd legde de 'jongen' het geweer weer neer en ik trok mijn wenkbrauwen op. "Waar is al je 'talent' gebleven, heb je niet genoeg getraind op je Sector? Of houd je je gewoon van de domme zodat je dekmantel als 'student' niet in het water valt hmm?" ik lachte even sarcastisch. "Ik weet heus wel dat jullie hier zijn om onze mensheid uit te roeien, jullie zijn walgelijk gewoon"
    Lang duurde het niet of Stacho en zijn vriendje kwamen naar ons toegelopen en ik rolde even met mijn ogen. Ugh fijn, nog meer blubber in de buurt, het liefst haalde ik mijn deo weer uit en spoot het in hun bijzijn.
    "Heb je een probleem, mens?" De stem deed me omkijken van Action naar de twee andere Atrians waardoor ik even verveeld zuchtte. "Ik snap niet waarom jouw soort ons niet gewoon met rust kan laten. Vind je het leuk om pretbederver te spelen? Dat zal wel in jullie genen liggen. Wat een wonder dat jullie jezelf niet uitgeroeid hebben." Zijn woorden deden mijn kaken op elkaar klemmen en het feit dat hij een intimiderende houding aannam amuseerden me het minst waardoor ik zijn 'spelletje' meespeelde en wat rechter ging staan. " IK een pretverderver? Jullie zijn diegene die onze wereld verderft, mijn probleem is dan ook dat ik mijn wereld met jullie blubberwezens moet delen." bromde ik geïrriteerd en keek even rond me heen of ik niemand zag dat me een handje kon helpen, want heef nu eerlijk toe. Mensen mochten dan wel suprieur zijn, maar 3 tegen 1 was nu ook niet eerlijk. Kort en duidelijk niet beschaamd bekeek ik hen even en trok alweer mijn neus op bij het zien van hun vreemde tekens op hun lichamen. Spreek maar eens van tattoes die duidelijk verkeerd gegaan zijn. " Als ik jullie was zou ik maar oprotten, deze plek is duidelijk niets voor jullie." zei ik minachtend en leunde wat tegen het schietkraampje aan, mochten ze me gaan aanvallen kon ik nogsteeds een van die loodjesgeweren gebruiken als verdedigingsmateriaal. Net wanneer ik me aan het bedenken was dat ik me niet bang hoefde te voelen voor dit tuig voelde ik mijn mobiel in mijn broekzak trillen en haalde deze boven, duidelijk tonend aan de Atrians dat ze me niet boeiden.
    Het berichtje was van Mads, mijn vriendinnetje - die veel te goedgelovig was - maar goed.

    To: Zach
    From: Mads
    Message: Hiya! Ik ben vrij van kraam-dienst. Ben je al op de Fair?


    Vlug berichtte ik haar terug al kon ik het niet laten af en toe naar de drie aliens naast me te kijken om te zien dat ze geen vreemde bewegingen zouden maken.

    To: Mads
    From: Sully
    Message: Hey Babe, ik ben er al, zie je zo meteen wel *kiss emoji*

    Na mijn bericht stak ik mijn mobiel weer weg en maakte ik een gebaar naar de drie als teken dat ze weg moesten. "Ga nu maar weer naar jullie holletje, ongedierte."



    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    ROBYN PESARIN

    Atrian – at the Fair – talking to Avery

    Sinds enkele dagen leefde ik en enkele andere soortgenoten buiten de Sector. We waren naar een universiteit gestuurd om hier te studeren, of iets dergelijks. Ik had nooit echt geluisterd toen het werd verteld. Ik deelde al enkele dagen mijn slaapruimte met een mensenmeisje. Veel woorden had ik nog niet met haar gesproken. Misschien enkele keren een hoi, maar daar hield het dan ook bij op.
    Nu was ik buiten, in de buurt van de fair, zittend op een bankje. Ik staarde vooruit, met een waakzame blik op mijn gezicht. Zodra er iemand dichterbij kwam kon ik direct opstaan en weglopen. Ik vertrouwde niemand hier.
    Niet veel later hoorde ik een paar voetstappen dichterbij komen en ik probeerde iets te grijpen waarmee ik deze persoon zou kunnen slaan.
    “Hey jij daar,” bracht deze persoon vervolgens uit. Ik herkende de stem en ik keek op, Avery. Ik zag hoe ze een keer over haar schouder blikte en ik fronste even. “Zullen we een rondje lopen?” Ik keek haar aan, ik knikte en ik stond op. Ik pakte haar hand vast en ik begon te lopen.
    “Klinkt goed,” zei ik zachtjes en ik beet even op mijn lip. Ik keek haar even kort aan. “Waarom keek je net over je schouder? Vielen de mensen je lastig?” vroeg ik aan haar. Ik zuchtte even diep en ik sloot mijn ogen even.
    “Ik vertrouw niemand hier,” fluisterde ik. Mijn ogen scande de omgeving rondom me. Het was gevuld met mensen, mensen die mijn soort haatte, mensen die het niks kon schelen. In de tijd dat ik hier was had ik nog geen persoon ontmoet die het leuk vond dat we hier waren.
    “Waar wil je heen?” vroeg ik uiteindelijk aan haar.


    That is a perfect copy of reality.

    Alexis Anna McAndrews
    Mens || Scheikundige technologie || Talking to Milo, Aktaion, Neo, Zachariah


    De vakantie was heerlijk geweest, ik had het voorgaande jaar veel gedaan aan school en was dan ook erg toe aan een paar weken vrij. Deze ochtend had ik gewerkt in een van de tentjes, eentje die meer kinderen aantrok dan volwassenen. Ik had het leuk gehad en veel kinderen blij gemaakt met nieuwe knuffels, speelgoed en dat soort dingen, hoewel het leuk was om te doen was ik ook wel blij nu vrij te hebben. Dat betekende namelijk dat ik wat voor mezelf kon doen en hopelijk wat met vrienden kon optrekken, nou ja, eigenlijk gewoon bij andere leeftijdgenoten zijn was al prima.

    Neuriënd liep ik over de fair kijkend naar alles wat er gaande was, er was veel te doen en ik vond het moeilijk te kiezen waar ik heen zou gaan. Misschien was het een goed idee om eerst maar wat anderen op te zoeken om daar vervolgens mee op te trekken, dat was altijd leuker dan eenzaam alle attracties afwerken. In de verte kwam een groepje in het zicht, ze stonden bij de schiettent en leken gezellig met elkaar staan te praten. Ik besloot er gewoon heen te lopen, ik kon namelijk altijd weer op zoek naar anderen als het niets was, naar mate ik dichterbij kwam leek het toch niet zo gezellig te zijn. Het leek meer op een ruzie, eentje waarvan je nou niet meteen wist of je er heen moest gaan of niet. Toch besloot ik het gewoon te doen, het leek me nou niet dan ze mij wat aan zouden doen als ik me erbij aan zou sluiten zonder ook maar iets verkeerds gedaan te hebben. En daarnaast waren het ook nog eens een stel knappe jongens, dat op zich was al reden genoeg erop af te stappen.

    “Hoi jongens!” riep ik vrolijk toen ik al aardig dichtbij was. “Hebben jullie het naar je zin?” vraag ik dan en keek allemaal om de beurt even aan, de ene keek nog bozer dan de ander. Opeens realiseerde ik me dat het op ongeveer twee manieren kon gaan uitpakken, of de ruzie werd opgelost zonder problemen, of dit was iets wat nog vele jaren ging blijven hangen.

    [ bericht aangepast op 28 aug 2016 - 14:45 ]


    Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

    ALEXEI JAMES GARNER – SECRET ATRIAN

    Social studies - at the fair - talking to Avery and Robyn



    Een zucht rolde over Alexei’s lippen toen hij enkele dozen op één arm nam en daarna de autodeur – door er met zijn bips tegen te stoten – met een harde slag sloot. Vervolgens probeerde hij met zijn andere hand de sleutels uit zijn broekzak te vissen waarna hij Colin’s auto behendig op slot deed. Hij had Colin namelijk beloofd om deze avond een handje toe te steken in het hotdogkraampje. Hij had echter niet veel zin om een hele avond achter een gril te staan maar hij had nu eenmaal het geld nodig en bovendien had hij het zijn vriend al beloofd. Colin had hem nu gevraagd om snel een voorraad hotdogs bij het kraampje te droppen. Nogmaals rolden een zucht over zijn lippen toen hij de Fair weer betrad en de verschillende studenten moest ontwijken. Ergens wenste Alexei dat hij de tijd kon terugdraaien naar het begin van de zomervakantie – hij hield namelijk van de stilte die de universiteit dan met zich meebracht. Alle studenten waren dan immers naar huis, om daar hun vrienden en familieleden te bezoeken. Vaak vonden zijn vrienden het zielig om hem achter te laten maar ergens hield hij ervan. Hij wist namelijk dat deze plek zijn thuis was en hield dan ook van de occasionele eenzaamheid en stilte. Hij vond het dan ergens ook spijtig dat vorige week de campus weer officieel werd bestormd door allerlei studenten. Zijn eerste week met zijn nieuwe kamergenoot – Neo – was bovendien ook niet al te soepel verlopen. De jongeman koesterde immers een grondige hekel jegens mensen waardoor men nu niet bepaald van het duo kon verwachten dat ze elkaar in de armen zouden vliegen. Ze hadden dan ook nauwelijks enkele woorden met elkaar uitgewisseld waardoor Alexei tot zover dus enkel zijn voornaam wist en dat de jongeman bevriend was met Avery. Al de hele week had hij het meisje proberen ontlopen, in de hoop dat zij hem niet zou herkennen. Hij herkende haar uiteraard wel, haar markings had hij al zoveel keer mogen aanschouwen dat hij ze blindelings na zou kunnen tekenen als iemand het hem vroeg. Zijn gedachten dwaalden dan ook onwillekeurig naar Avery en hun kindertijd totdat enkele woorden hem uit deze gedachten haalden. Hij keek op waardoor zijn blik kruiste met die van enkele studenten – hij gokte dat ze jonger waren dan hem – die het lef hadden gehad om woorden zoals alien en dergelijke naar Avery’s hoofd te slingeren.
    Alleen al door die actie voelde hij een woede opkomen die hij niet kon omschrijven. Niet alleen omdat ze Avery probeerde te kwetsen maar ook omdat ze geen greintje respect hadden jegens Atrians. Bovendien stak zijn temperamentvolle karakter uiteraard ook een duit in het zakje. Een grijns speelde rond zijn lippen toen hij vervolgens ‘per ongeluk’ een doos uit zijn handen gooide en deze mikte op het gezicht van één van de daders waarna deze knalhard hem op zijn neus raakte.
    “Oh. Excuseer. Mijn fout.” Zijn onschuldige stem klonk over het pleintje waarna hij enkele stappen richting de jongeman zette en hem verontschuldigend zijn vrije hand uitstak. Hij sloeg er echter niet in om de grijns van zijn gezicht af te vegen toen hij hem daarna overeind hielp. Vervolgens grabbelde hij nonchalant de doos van de grond waarna hij deze op de andere drie stapelde.
    “Volgende keer toch maar een beetje meer uitkijken waar je loopt.” vervolgde de jongeman een beetje geïrriteerd nadat hij verwoed over zijn pijnlijke neus wreef en Alexei aankeek. Echter had deze laatste al lang geen oog meer voor hem waardoor hij hem alleen maar een afwezig knikje toewierp. Zijn blik was namelijk al lang gevallen op Avery en het bruinharige meisje dat haar vergezelde. Echter zo snel als hij zijn blik over hen liet glijden, zo snel hij weer naar de grond keek en besloot om zijn weg verder te zetten. Hij hoopte maar dat ze hem niet had herkend.

    [ bericht aangepast op 29 aug 2016 - 14:48 ]


    Rise and rise again until lambs become lions

    Milo Rhys O'Brien
    25 YEARS OLD || ATRIAN || APPLIED PHYSICS STUDENT || AT THE FAIR || TALKING TO NEO, AKTAION, ZACH, ALEXIS
    De blikken van Neo en mij vallen al snel op Aktaion en Zach, die bij de schiettent staan. Het is duidelijk dat Zach niet zo op Aktaion is gesteld en nu al haalt hij het bloed onder mijn nagels vandaan.
          'Heb je een probleem, mens?' Neo is me al voor als we bij het tweetal staan, en ik sla mijn armen snuivend over elkaar heen. 'Ik snap niet waarom jouw soort ons niet gewoon met rust kan laten. Vind je het leuk om pretbederver te spelen? Dat zal wel in jullie genen liggen. Wat een wonder dat jullie jezelf niet uitgeroeid hebben.'
          Ik moet toch grijnzen door de woorden van de Atrian naast me en ik wacht geduldig de reactie van het mens af. Ik heb niet eens de zin om hem bij zijn naam te noemen. Het is maar al te duidelijk dat het mens ook niet al te gecharmeerd is van Neo's opmerking en dat laat hij duidelijk merken door er meteen vol op in te gaan. Hij maakt ons onder meer uit voor blubberwezens en ongedierte. Ik schud mijn hoofd slechts even en ik snuif weer kort.
          'Fuck off, mens,' zeg ik hem meteen en ik grinnik kort. 'Je kan ons niets maken.' Ik kijk kort opzij naar Neo en rol met mijn ogen. 'Laten we gaan.' En net als ik me om wil draaien om weg te lopen van dat mens, maar ineens staat er een blond meisje voor ons. Duidelijk geen Atrian.
          'Hoi jongens! Hebben jullie het naar je zin?' vraagt ze vrolijk — te vrolijk — en ik snuif kort.
          'Ziet het er zo uit?' vraag ik haar en ik klem mijn kaken op elkaar. Het lijkt verdomme wel alsof we in een dierentuin zijn, en wij zijn de dieren in de kooien. 'Ik heb er genoeg van.' Zonder op reactie te wachten, draai ik me om en loop ik weg van Neo, Aktaion, Zach en dat onbekende meisje. Ze kunnen me wat, verdomme. Mensen zijn ondingen, ze zijn nergens goed voor en zoals het er nu uitziet, helpen ze deze planeet binnen honderd jaar naar de kloten, net nu wij er zijn.


    You want me to be the bad guy? Fine. Now I'm the bad guy.



    Ivy Wynter Keegan
    22 YEARS OLD || HUMAN|| PSYCHOLOGY STUDENT || AT THE FAIR || TALKING TO MADS
    'Het is maar net wat je er zelf van maakt. Misschien zijn het stiekem wel teddyberen, en is dat schattige meisje daar eigenlijk een moordenaar,' zegt Mads en ik lach geamuseerd. Ja, hoor. 'Kom, ik heb zin in een funnel cake.' Ik kan amper reageren of ze trekt me al mee richting een kraampje waar ze cake verkopen en meteen lik ik verlekkerd over mijn lippen. Ik krijg honger van zo'n fair en dat is te merken ook. Ik kan de hele dag wel blijven eten, en zeker de ongezonde, zoete dingen. Heerlijk!
          Terwijl ze met haar telefoon speelt — en waarschijnlijk met Zach praat — kijk ik om me heen. Er staan enkele attracties en er is vooral een heleboel gegil en geschreeuw. Ik kan niet wachten om weer met de studie te beginnen en ik hoop dat ik nog meer leuke mensen zal ontmoeten. Misschien kan ik wel contact leggen met enkele Atrians, dat zou leuk zijn. Ik haal mijn hand door mijn haren heen en bestel voor mij en Mads allebei een stuk cake, waarna ik de man het geld geef en Mads weer meetrek, weg van het kraampje. Ze heeft haar hoofd te veel bij Zach. Ik kijk even naar het meisje en duw de cake in haar handen.
          'Eten,' grijns ik haar toe en ik zak op een houten bankje neer waarna ik me meteen tegoed doe aan de heerlijke cake.
          Met een volle mond probeer ik wat te zeggen, wat ertoe leidt dat ik me half verslik en in een oncharmante hoestbui uitbarst. Ik grinnik kort en haal mijn hand door mijn haar heen. 'Dus, hoe is het met Zach?' vraag ik Mads dan en ik wiebel plagend met mijn wenkbrauwen.


    I could kiss you! I could. I mean, I'd like to. I. May I? We me? I mean, may we? Wait, what?

    [ bericht aangepast op 29 aug 2016 - 21:44 ]


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Avery Saélihn Phelan

    ”She was free in her wildness.
    She was a wanderess, a drop of free water.
    She belonged to no man and no city. ”

    • Atrian • At the fair • Talking to Robyn • Don’t mind me. •

          ”Klinkt goed,” reageerde de brunette, waarna ze op stond en mijn hand vastpakte. De lichte nervositeit in haar gezicht was me niet ontgaan en door mijn vingers zacht om haar hand te leggen hoopte ik haar enigszins wat kalmte te geven. “Waarom keek je net over je schouder? Vielen de mensen je lastig?” Zuchtend sloot ze haar ogen en terwijl ik haar een warme glimlach schonk loodste ik haar subtiel met me mee. “Enkele kinderen vonden het nodig om een opmerking te maken, het was niets,” beantwoorde ik haar vraag terwijl mijn poelen een keer rond gleden. “Ik vertrouw niemand hier,” hoorde ik haar zacht fluisteren alvorens mijn best vriendin me vroeg waar ik heen wilde. “Ik weet het,” mompelde ik zacht en gaf haar een geruststellend kneepje in haar hand.
          Bedenkelijk kauwde ik op de binnenkant van mijn wang. Waar ik precies naar toe wilde wist ik eigenlijk niet. Dit hele gebeuren was totaal nieuw voor me en de haatdragende gevoelens van de mensen hielpen er niet geheel goed bij. Ze gaven me ergens een ongemakkelijk gevoel en dat was een projectie die ik niet op Robyn wilde vieren. Heel even stond ik mezelf toe nog één keer naar de jongeren van net te kijken. Ergens was ik maar blij dat ze het nodig vonden om mij lastig te vallen, en niet Robyn — zij had ten slotte genoeg te voortduren gehad. “Misschien dat we…” Zachtjes stierf mijn stem weg en terwijl mijn poelen de jongeren hadden gevonden, bleven ze hangen op een geheel ander persoon. Een jongeman, die kort hen kant op had gekeken alvorens hij weer weg keek. Aan de jongeren te zien moest er iets voorgevallen zijn daar één van hen zijn hand voor de neus hield. Helaas voor hen trok dit mijn aandacht allesbehalve; deze was nog steeds gevestigd op de jongeman.
          Subtiel nestelde zich een frons tussen mijn wenkbrauwen terwijl mijn kijkers hem opnamen. Het was een mens, maar waarom meende ik dan een glimp te zien van iemand die ik vroeger had gekend? De ogen van de jongen leken iets helders te hebben — poelen die me eens op eenzelfde, heldere manier hadden bekeken — maar ik durfde er niet met zekerheid een vinger op te leggen. Verward schudde ik mijn hoofd en beet op mijn onderlip. De jongen die ik vroeger had gekend was er niet meer. Plotseling was hij vertrokken en na vele kinderjaren met hem te hebben doorgebracht had ik hem nooit meer gezien. Mijn hart huilde nog steeds om het verdriet wat dat had veroorzaakt en ik begon mezelf daarom dan ook wijs te maken dat ik iets hoopte te zien wat er vermoedelijk niet was.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Madison Crawford
    HUMAN || AT THE FAIR || TALKING TO IVY

    Don't mistake my kindness for weakness.
    I am kind to everyone, ,
    but when someone is unkind to me,
    weak is not what you are going to remember about me.

          Mads was ietsjes té gefocust op haar telefoon, want ze had niet door dat Ivy al een stuk funnel cake besteld had. Ze had zelfs niet door dat haar vriendin haar arm beet pakte en haar wegtrok bij het kraampje. Ze keek pas op toen het stukje keek praktisch in haar gezicht geduwd werd. 'Eten,' grijnsde Ivy. Mads wierp haar een schaapachtige blik toe, terwijl er een blos op haar wangen stond. 'Sorry,' murmelde ze, waarna ze van de cake begon te eten. God, funnelcake was één van de beste dingen aan Fairs. Nomnomnom.
          Ze hoorde een geluid alsof iemand stikte, en na een blik opzij zag ze dat Ivy een rood hoofd had gekregen en aan hoesten was. 'Erg charmant,' lachte ze zacht en ze klopte haar even op haar rug. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe een oud vrouwtje Ivy een afkeurende blik toe wierp en vervolgens iets tegen haar man mompelde. Waarschijnlijk dat "de jeugd van tegenwoordig" geen manieren had.
          'Dus, hoe is het met Zach?'
          'Oh, het gaat goed,' glimlachte ze. Mads hield niet van liegen, maar ze was niet van plan ook maar iemand te vertellen wat er gebeurd was. Niemand hoefde te weten dat Zach boos was geworden toen ze het uit wilde maken. En ze hoefden al helemaal niet te weten dat hij daarna gedreigd had haar ouders te vertellen over haar abortus.
          'We zijn in de zomer samen op vakantie geweest naar Mexico. Mijn ouders deden er eerst moeilijk over, maar uiteindelijk gingen ze akkoord. So, yaaay,' vervolgde ze. 'Ik kan je binnenkort de foto's wel laten zien.'
          Haar blik gleed weer naar haar mobiel toen ze zag dat Zach geantwoord had. Hij was er blijkbaar al.

    To Zach
    From Mads
    Message Oh, okay. Vanavond samen iets eten?

          'En, Ivs, ben jij op vakantie nog leuke jongens tegen gekomen?'



    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ivy Wynter Keegan
    22 YEARS OLD || HUMAN|| PSYCHOLOGY STUDENT || AT THE FAIR || TALKING TO MADS
    Zodra Mads eindelijk van de cake begint te eten, grijns ik even breed en stouw ik het stuk zelf snel naar binnen. Ik had al tijden honger en nu heb ik eindelijk een excuus om ongegeneerd ongezond voedsel naar binnen te duwen.
          'Erg charmant,' lacht ze als ik me haast verslik en mijn hoofd trekt rood aan. Ik negeer het oude vrouwtje dat langs ons heen loopt. Ik grijns zelfs kort en haal mijn schouders op. Moet ze maar niet langs de campus van een universiteit wandelen tijdens de eerste week van de colleges. Dan kan ze dit soort dingen verwachten.
          'Oh, het gaat goed,' beantwoordt Mads dan mijn vraag en ik knik goedkeurend. Ik wil het beste voor haar en het ziet er naar mijn idee uit alsof Zach een goede jongen is voor haar. 'We zijn in de zomer samen op vakantie geweest naar Mexico. Mijn ouders deden er eerst moeilijk over, maar uiteindelijk gingen ze akkoord. So, yaaay. Ik kan je binnenkort de foto's wel laten zien.' Weer grijns ik en ik eet het stuk cake op. Ik kan niet antwoorden op haar laatste vraag omdat ik mijn mond wederom vol heb met cake, maar ook omdat ze druk bezig is met haar telefoon. Zach, denk ik.
          'Nee, geen leuke jongens,' pruil ik wel even zielig. Zij heeft tenminste een vriendje, ik ben al jáááren single. 'Ik ben naar mijn ouders geweest, maar zij waren te druk met het Integration Program, dus we zijn niet weggeweest,' leg ik verder uit en ik plof lui op een bankje neer waarna ik mijn ogen een beetje dichtknijp tegen de zon. 'Ze zijn constant in de weer met de Atrians.' Ik kijk dan weer even naar Mads en lach. 'Misschien moet je me maar eens gaan koppelen. Ik voel me af en toe een beetje het derde wiel aan de wagen door jou.' Speels wiebel ik met mijn wenkbrauwen naar de brunette naast me.


    I could kiss you! I could. I mean, I'd like to. I. May I? We me? I mean, may we? Wait, what?


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.


    ZACHARIAH ISAAC SULLIVAN
    Engineer student , 3th year, human , at the fair





    'Fuck off, mens,' zei Stacho waarna hij even kort leek te grinniken. 'Je kan ons niets maken.' Stacho keek even naar zijn emo vriendje waarna hij aanstalten lek te maken om weg te gaan 'Laten we gaan.' gefrustreerd dat ze gewoon met me stonden te lachen beet ik mijn bed. "Ja hoor! loop maar weg lafaards!" riep ik kattig waarna ik mijn armen weer over elkaar heen sloeg. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik naar Alexis die ook het perfecte moment om toe te komen wist uit te kiezen. 'Hoi jongens! Hebben jullie het naar je zin?' Zo vrolijk en Naïef als ze was kwam ze erbij staan en ook Stacho wist er commentaar op te geven. 'Ziet het er zo uit?' brommend echt zo meteen veranderde hij het meisje nog in steen. 'Ik heb er genoeg van.' met deze woorden liep de grote blubber weg en met een nep glimlachje wuifde ik hem uit. " Doe eens wat deo op!' riep ik hem nog na waarna ook Aktaion of zoiets bij ons wegliep. Het Alien wezen leek gekwetst maar dat was slechts een dekmantel. Ik had die wezens wel door, moordlustig waren ze allemaal binnenin.
    Ik ging er vanuit dat de emo dude of alleszins hij leek wel Eyeliner te dragen , Stacho ging volgen dus draaide ik me om naar de enige vorm van menselijkheid hier naast me. Alexis. " Wat hebben die zeg." zei ik doen alsof ik er niets mee had te maken. "Dus... vermaak je je een beetje hier? je lijkt wel de enige vrolijke ziel op deze fair. "



    (Ik heb toestemming gekregen van Kelly om Aktaion te besturen in deze post ^^ )


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    {MT, ik ga morgen een stukje schrijven!}


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

    SIPHONEI ATLANTIS HEARTHSTONE
    Atrian || Science & Astronomy || 22 || At the Fair

    Met volle vertrouwen liep ik naar het veld. Vandaag was er een Bluewater Fair. Ikzelf vond het wel fijn. Zo konden wij ook even bijkomen en wennen al het nieuwe wat we tegen gaan komen. Het veld was groot met vele attracties. Het boeide mij niet dat mensen naar mij keken en mijn markeringen. Hoewel het nu pas was dat we de Sector mochten verlaten, vond ik het wel fijn om eindelijk even rond te kunnen lopen in vrijheid. We waren eerst allemaal op elkaar gepropt voor mijn gevoel, dus ik voelde me op dit moment als een vogel in de vrij lucht.
    Dat ik niet de enige Atrian was die van de vrijheid genoot, was duidelijk. Ik merkte dat meerdere hetzelfde gevoel ervaarden, was een fijn idee. Ik werd vrijwel meteen uit mijn kleine wereld getrokken door een heerlijke geur van appels. Die geur trok mij naar een kraampje met gekarameliseerde appels. Al snel liep ik daarna rond met een appel in mijn handen. Nu ik toch meer uit mijn gedachtes was getrokken, nam ik nu meer tijd om mij heen te kijken. Zo goed had ik nog niet kunnen kijken en zag al een paar Atrians met elkaar praten. Een jonge man van sowieso boven de twintig liep weg van het groepje. Twijfelend keek ik hem na. Toen merkte ik dat het Milo was, dus liep ik naar hem toe. "Milo, wat was daar aan de hand?", Vroeg ik voorzichtig, toen ik zijn norse gezicht opmerkte. Ik hoopte vurig dat ik nu niet de volle laag zou krijgen.


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

    Alexis Anna McAndrews
    Mens || Scheikundige technologie || Talking to Milo, Aktaion, Neo, Zachariah


    De situatie waarin ik was beland was niet de beste, misschien had ik toch wat beter moeten nadenken over het aansluiten bij de jongens. Net toen ik had gevraagd of ze het leuk hadden begon de grootste meteen te snuiven. Waarschijnlijk had Zach weer wat uitgevreten, het was namelijk geen geheim dat hij niet hield van Atrians. “Ziet het er zo uit?” vraagt de grootste Atrian dan nijdig om vervolgens meteen weg te lopen. “Nou sorry hoor,” zuchtte ik. Ook de andere Atrians volgden hem, Aktaion, de laatste die vertrok leek oprecht gekwetst, en meteen vroeg ik me af wat er precies wat gebeurd.

    “Wat hebben die zeg?” vroeg Zach toen zo onschuldig mogelijk. Ik keek hem aan en trok een wenkbrauw op. “Oh, jij had er zeker niks mee te maken,” antwoordde ik luchtig om het onderwerp dan maar zo snel mogelijk te laten vallen, ik had geen zin in ruzies, zeker niet omdat we nog een aantal jaar op dezelfde universiteit moesten blijven. Daarbij kon er toch niets aan veranderd worden, en als ik Zach een beetje kende was niet nou niet de meest vergevingsgezinde persoon.

    “Dus... vermaak je je een beetje hier? je lijkt wel de enige vrolijke ziel op deze fair.” Vroeg Zach aan me. Ik lachte kort om zijn opmerking en antwoordde dan. “Ik heb nog niet veel kunnen doen aangezien ik net ergens heb geholpen, maar ik heb wel zin in wat plezier,” glimlachte ik dan. “En jij?” Misschien dat hij nog wat dingen in gedachte had die leuk waren om te doen, hoewel het niet veel slechter kon worden dan ruzie met Atrians op een dag die vrolijk moest zijn, vol plezier en feest.

    [ bericht aangepast op 12 sep 2016 - 17:07 ]


    Good people are like candles, they burn themselves up to give others light


    ZACHARIAH ISAAC SULLIVAN
    Engineer student , 3th year, human , at the fair




    Alexis keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan, sowieso had ze wat door maar ik ging er gewoon omheen vertellen, like always. “Oh, jij had er zeker niks mee te maken,” vroeg ze me en ik haalde mijn schouders op. " Ik zit er misschien wel middenin, maar ik heb het bekvechten niet gestart. Je kent me ik ben altijd eerlijk". zei ik met een lichte grijns, vervolgens haalde ik nog eens mijn mobiel boven en stuurde Mads een berichtje

    "From: Zach
    To: Mads
    Message: Eten klinkt perfect, kan niet wachten je te zien *kissemoji*"

    Nadat ik het berichtje verstuurd had richtte ik weer mijn aandacht op Alexis. Ze had kort gelachen op mijn opmerking voordat ze een duidelijk antwoord haf “Ik heb nog niet veel kunnen doen aangezien ik net ergens heb geholpen, maar ik heb wel zin in wat plezier,” ik knikte en keek even kort rond, het leek wel een beetje verlaten vandaag .De meeste mensen wilden vast niet komen gezien er aliens aan het ronddwalen waren. “En jij?” Weer haalde ik mijn schouders op. " Ik ben hier nog maar net, maar die idioten hebben wel mijn dag verpest. Ik ging normaal ook wat doen met Mads, maar ik denk dat ze eerst met een vriendin wat gaan doen is." verveeld schopte ik een steentje weg. "Heb je anders zin om met mij wat rond te lopen?"


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH