Gevoelens, wat een feest - Liefde, Vriendschap & Familie

Well, hello iedereen,

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Zo'n 4 maanden geleden begon er een jongen tegen mij te praten, maar aangezien ik in die tijd niet echt zin had om nog met jongens af te spreken, reageerde ik heel oppervlakkig op zijn berichten en negeerde zijn berichten vaak ook voor een aantal dagen. Uiteindelijk had hij mij in augustus kunnen overhalen om toch eens af te spreken. Zo gezegd, zo gedaan. Tot mijn verbazing was het een heel erg leuke dag en hij leek mij meteen ook wel een leuke jongen. Vervolgens spraken we heel vaak af en praten sinds dat moment dagelijks via Whatsapp met elkaar. Nu zijn we twee maanden verder en misschien moet ik mijzelf toch eens laten toegeven dat ik mogelijks wel gevoelens voor hem heb. Tot zover het leuke gedeelte.

Voor deze jongen, heb ik wel afgesproken met andere jongens waarmee het uiteindelijk klikte. Alleen liepen deze na een aantal maanden al op de klippen nog voor de relatie kon beginnen. Vaak nadat ik vroeg hoe het nu zat met hun gevoelens naar mij toe. Dit is bij alle drie op totaal verschillende wijze verlopen. Eentje wilde mij opeens niet meer zien nadat we gekust hadden, eentje had blijkbaar al een relatie en de laatste was geen slechte jongen, maar hij had het veel te lang laten aanslepen voordat hij toegaf dat hij geen gevoelens had. Resultaat: me not so happy. :W

Deze ervaringen met jongens hebben ervoor gezorgd dat ik instant onzeker wordt wanneer ik met een nieuwe jongen praat. (Dat ik dus gemerkt bij deze huidige jongen) Ik lag meteen nachten wakker omdat ik bang was dat hij mij uiteindelijk zou laten vallen en vroeg mij dus af of ik hem wel moest toelaten of niet. Uiteindelijk heb ik al deze zorgen opzij kunnen schuiven en had ik twee hele leuke, zorgeloze maanden met hem. Tot een week of twee geleden dan. Ik besef maar al te goed dat hij meer moeite doet dan die drie andere jongens te samen en dat er op zich geen reden is tot paniek, maar toch voel ik nu al twee weken die paniek dat zijn gevoelens ondertussen misschien weg zijn gegaan nu hij mij beter kent. Mijn nachten zijn weer gevuld met piekeren en een constant gevoel van aankomend onheil, wat er dus voor zorgt dat ik uren wakker lig en steeds moe ben overdag en moeilijk uit mijn bed geraak. Ik hou van slaap, slaap is mijn leven, maar de laatste dagen mijd ik het moment dat ik mijn bed maar eens in moet als de pest. Het put mij letterlijk uit om steeds bang te moeten zijn dat hij me gaat laten vallen. Yeah, I know, first world problems.

Nu lijkt het mij de ebste oplossing om met hem te praten en te vragen hoe het nu zit met zijn gevoelens naar mij toe. Mijn plan was om aan het einde van de herfstvakantie dit gesprek met hem te hebben, maar aangezien dat het mijn nachtrust zo erg opeist en het mij zo ontzettend onzeker maakt, lijkt het mij verstandiger om dit gesprek eerder te hebben. Normaal wou ik dit afgelopen weekend met hem doen, maar door familiezaken had hij geen tijd. Waarop ik afgelopen donderdag (de dag zelf nog) vroeg of hij die avond tijd had. Dit bleek hij dus niet te hebben, want er kwam een vriend langs. Geen probleem, hij heeft het recht om tijd met zijn vrienden door te brengen en hoeft dus niet steeds bij mij te zijn. Nu ga ik hem dus komend weekend zien voor onze date die ik geregeld heb. Hij had mij gisteren nog laten weten dat hij die avond speciaal vrij voor me gehouden heeft. "Nou, wat is het probleem dan als hij dat al doet?" hoor ik je al denken. Ik was hier ook ontzettend blij mee om te horen, maar toch kunnen mijn hersenen het niet laten om me nog steeds angst aan te jagen dat hij geen gevoelens voor me heeft en dat hij me over een aantal weken zal laten vallen. Met als gevolg: Ik lig nog steeds de hele nacht wakker met een oorlog in mijn hoofd.

Een paar uur geleden belde een vriendin naar me en vroeg hoe het ging. Ze hoorde meteen dat er iets niet goed zat en ging erover door, waarop ik mijn onzekerheden toegaf. Ze stelde voor dat ik morgen naar haar toekom (ze studeert in Gent en die jongen woont ook in Gent) en dat ik wat later een bericht naar die jongen stuur om te vragen of ik even naar hem kan komen om eens te praten. Ik heb hier in toegestemd, maar nu vraag ik mijzelf heel de tijd af of ik nu niet te opdringerige overkom. Lijkt het dan niet alsof ik geen 'nee' kan accepteren? Gaat hij mij te dramatisch vinden? Gaat dit er allemaal voor zorgen dat hij het nog minder gaat zien zitten om met mij verder te gaan? Wat als ik toch naar hem kan komen? Hoe gaat hij reageren? Gaat hij mij afwijzen? Als ik het niet vraag, kan ik deze zaterdag nog wel met hem op date. Dan stel ik het wel uit, maar dan heb ik hem nog wel iets langer gehad om het zo maar even te zeggen. Het komt er dus op neer dat ik deze nacht weer amper slaap ga hebben en mijzelf kapot ga piekeren, yay.

Maar de reden waarom ik dit topic nu open: kom ik nu echt opdringerig over of maak ik mijzelf nu gewoon allerlei doemscenario's wijs?

Alvast bedankt als je heel deze brok hebt gelezen. ^^

---

Take me to wonderland

Ik denk dat je jezelf gek maakt. Ik had het met mijn ex ook. Mijn eerste liefde en ik was zo onzeker over alles. Toen heb ik hem gewoon gezegd. Luister je bent mn eerste ik ben onzeker. Hij accepteerde dit en was zo lief.

Geef het hem aan. Hij merkt aan jou vast dat er wat is. Als jij uitleg dat je in het verleden vaak bent laten vallen en dat je graag wilt weten hoe hij erover denkt snapt hij wel. Misschien heeft hij het ook wel dat weet je niet.

Stel dat je inderdaad een relatie krijgt is dat voor hem goed te weten wat je onzekerheden zijn. Dan kan hij daarop inspringen zodat jij niet teveel twijfelt en je leven moeilijker maakt dan nodig is.

Hopelijk heel veel geluk

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Misschien maak je jezelf inderdaad een beetje gek, maar het is heel lastig om jezelf van denkwijze te veranderen, je onzekerheid om te keren en er iets leuks van te maken. En dat is helemaal niet erg en juist super begrijpelijk (en herkenbaar).

Als je zo onzeker bent, kun je best naar hem toe gaan, met hem afspreken en hem vragen of hij jou echt zo super leuk vindt. Als hij helemaal into jou is, vindt hij het vast geen probleem dat je hier wat onzeker over bent.

Misschien komt het meer casual over als je tot het weekend wacht, maar als jij er zelfs niet van slaapt is het goed om er zo snel mogelijk iets aan te doen.

Je kunt het misschien ook wat casualer brengen, ipv "we moeten praten", juist "Ik ben bij een vriendin in Gent, heb je misschien tijd om elkaar even te zien *bloossmileys *".

Ook mag je best uitleggen waarom je ernaar vraagt en je onzekerheid uitleggen. Dan weet hij dat je niet een clingy persoon (niet dat je zo over komt, maar you never no met mannen en onduidelijkheid haha) bent, maar hem gewoon super leuk vindt en het graag wilt proberen.

Ik hoop dat het gaat lukken om het gesprek te beginnen en dat jullie hopelijk samen kunnen komen en super gelukkig worden!

Je mag me altijd een berichtje sturen (:

Allereerst wil ik zeggen dat er met jou niets vreemd aan de hand is en dat je volstrekt normaal reageert, als je nare situaties meemaakt, is dit een volstrekt normale reactie. Je bent ook zeker niet de enige die daarmee worstelt en het is ook niets om je over te schamen, dat mensen je gekwetst hebben. Ik voel ook paniek en zo, als ik interesse ruik van een jongen. Er is zo ooit eens een hele slechte, haast psychopatische man op mij verliefd geworden die ineens besloten had mij te vernietigen. Nadat hij zich eerst helemaal tot mijn vertrouwenspersoon had ontpopt. Ik vertrouw alleen nog mijn vriendinnen met persoonlijke zaken, maar kerels, die zich ineens willen opwerpen als de grote man voor je, op je onzekerheden azen om je vervolgens meer zelfvertrouwen te geven (meestal is dat lief bedoeld, maar ik sluit me daar keihard vanaf.) Ik wil je maar mijn manier van denken meegeven: ik denk altijd, natuurlijk heb ik wat kleerscheuren opgelopen, maar vernietigd. Nog in geen honderd jaar, veel te sterk voor, als dan een jongen tegen mij zou zeggen je bent pathetisch of opdringerig of dramatisch of wat dan ook, omdat je een alleen paar kleerscheuren hebt (vanwege een psychopatische gast)? Dan ligt hij buiten. Op staande voet zelfs. Dat zou super respectloos zijn van die gast. Dat hij eerst hetzelfde tegenkomt, voordat hij je dramatisch of zwak of pathetisch noemt of wat dan ook. Ik ben geen zwak persoon en jij ook niet. Het is niet dat hij een haar beter is dan jou/zou zijn, dus hij heeft gewoon niet het recht om erover te oordelen. Ik wil maar zeggen, respecteer je gevoelens en het feit dat je gekwetst bent geweest. Dat maakt je een mens en niet pathetisch. Heb respect voor het feit dat er mensen zijn die je gekwetst hebben en niemand heeft het recht je om die reden zwak of dramatisch of wat dan ook te noemen, want dat ben je niet! Je bent zeker niet te opdringerig om daarover te willen communiceren. Misschien dat je je zo voelt, vanwege het feit dat ze je zoveel hebt laten vallen, maar begrijp dat het niet de norm is/niet hoe jij hoort behandeld te worden. Het is je volste recht om na te gaan of hij je wel goed behandelen zal. Maar trouwens, ik denk niet dat je veel redenen hebt om bang voor te zijn, waarschijnlijk ziet hij je graag en mensen die je graag zien zitten met je in. Moest hij gekwetst zijn geweest en hij komt daarmee naar jou, zou je toch ook niet gemeen doen daarover? Dat is gewoonweg grof. Maar net die persoon op zijn gemak stellen? (:

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

IrishNialler schreef:
Ik denk dat je jezelf gek maakt. Ik had het met mijn ex ook. Mijn eerste liefde en ik was zo onzeker over alles. Toen heb ik hem gewoon gezegd. Luister je bent mn eerste ik ben onzeker. Hij accepteerde dit en was zo lief.

Geef het hem aan. Hij merkt aan jou vast dat er wat is. Als jij uitleg dat je in het verleden vaak bent laten vallen en dat je graag wilt weten hoe hij erover denkt snapt hij wel. Misschien heeft hij het ook wel dat weet je niet.

Stel dat je inderdaad een relatie krijgt is dat voor hem goed te weten wat je onzekerheden zijn. Dan kan hij daarop inspringen zodat jij niet teveel twijfelt en je leven moeilijker maakt dan nodig is.

Hopelijk heel veel geluk

Dat is inderdaad waar. Ik hoop dat hij mijn onzekerheden begrijpt en dat ik mij gek maak voor niets. (:

Puellae schreef:
Misschien maak je jezelf inderdaad een beetje gek, maar het is heel lastig om jezelf van denkwijze te veranderen, je onzekerheid om te keren en er iets leuks van te maken. En dat is helemaal niet erg en juist super begrijpelijk (en herkenbaar).

Als je zo onzeker bent, kun je best naar hem toe gaan, met hem afspreken en hem vragen of hij jou echt zo super leuk vindt. Als hij helemaal into jou is, vindt hij het vast geen probleem dat je hier wat onzeker over bent.

Misschien komt het meer casual over als je tot het weekend wacht, maar als jij er zelfs niet van slaapt is het goed om er zo snel mogelijk iets aan te doen.

Je kunt het misschien ook wat casualer brengen, ipv "we moeten praten", juist "Ik ben bij een vriendin in Gent, heb je misschien tijd om elkaar even te zien *bloossmileys *".

Ook mag je best uitleggen waarom je ernaar vraagt en je onzekerheid uitleggen. Dan weet hij dat je niet een clingy persoon (niet dat je zo over komt, maar you never no met mannen en onduidelijkheid haha) bent, maar hem gewoon super leuk vindt en het graag wilt proberen.

Ik hoop dat het gaat lukken om het gesprek te beginnen en dat jullie hopelijk samen kunnen komen en super gelukkig worden!

Je mag me altijd een berichtje sturen (:

Dat is echt wel een heel slim idee om te doen. Ik ga het op die manier vragen, hehe. Ik wil namelijk ook niet dat hij denkt dat het allemaal heel zwaar en dramatisch is. Ik bedoel het helemaal niet dramatisch. Het is alleen handiger om over iets zekerder te zijn. ^^

Mannen hebben een alarm dat bijzonder snel afgaat, dus inderdaad. (: Ik ga deze tips zeker in mijn achterhoofd houden.

Histoire schreef:
Allereerst wil ik zeggen dat er met jou niets vreemd aan de hand is en dat je volstrekt normaal reageert, als je nare situaties meemaakt, is dit een volstrekt normale reactie. Je bent ook zeker niet de enige die daarmee worstelt en het is ook niets om je over te schamen, dat mensen je gekwetst hebben. Ik voel ook paniek en zo, als ik interesse ruik van een jongen. Er is zo ooit eens een hele slechte, haast psychopatische man op mij verliefd geworden die ineens besloten had mij te vernietigen. Nadat hij zich eerst helemaal tot mijn vertrouwenspersoon had ontpopt. Ik vertrouw alleen nog mijn vriendinnen met persoonlijke zaken, maar kerels, die zich ineens willen opwerpen als de grote man voor je, op je onzekerheden azen om je vervolgens meer zelfvertrouwen te geven (meestal is dat lief bedoeld, maar ik sluit me daar keihard vanaf.) Ik wil je maar mijn manier van denken meegeven: ik denk altijd, natuurlijk heb ik wat kleerscheuren opgelopen, maar vernietigd. Nog in geen honderd jaar, veel te sterk voor, als dan een jongen tegen mij zou zeggen je bent pathetisch of opdringerig of dramatisch of wat dan ook, omdat je een alleen paar kleerscheuren hebt (vanwege een psychopatische gast)? Dan ligt hij buiten. Op staande voet zelfs. Dat zou super respectloos zijn van die gast. Dat hij eerst hetzelfde tegenkomt, voordat hij je dramatisch of zwak of pathetisch noemt of wat dan ook. Ik ben geen zwak persoon en jij ook niet. Het is niet dat hij een haar beter is dan jou/zou zijn, dus hij heeft gewoon niet het recht om erover te oordelen. Ik wil maar zeggen, respecteer je gevoelens en het feit dat je gekwetst bent geweest. Dat maakt je een mens en niet pathetisch. Heb respect voor het feit dat er mensen zijn die je gekwetst hebben en niemand heeft het recht je om die reden zwak of dramatisch of wat dan ook te noemen, want dat ben je niet! Je bent zeker niet te opdringerig om daarover te willen communiceren. Misschien dat je je zo voelt, vanwege het feit dat ze je zoveel hebt laten vallen, maar begrijp dat het niet de norm is/niet hoe jij hoort behandeld te worden. Het is je volste recht om na te gaan of hij je wel goed behandelen zal. Maar trouwens, ik denk niet dat je veel redenen hebt om bang voor te zijn, waarschijnlijk ziet hij je graag en mensen die je graag zien zitten met je in. Moest hij gekwetst zijn geweest en hij komt daarmee naar jou, zou je toch ook niet gemeen doen daarover? Dat is gewoonweg grof. Maar net die persoon op zijn gemak stellen? (:

Mag ik even zeggen dat ik je heel sterk vind? Zo kom je in ieder geval toch op mij over, want iemand die jouw onzekerheden gebruikt om je te vernietigen is, zacht uitgedrukt, een hele zware situatie voor je emotionele toestand.
Ergens heb ik ook wel een gevoel dat hij mij zal begrijpen, dat straalt hij nu eenmaal van zich af. Toch blijft dat gevoel knagen dat hij het misschien niet gaat doen en ik kan het niet van me afschudden. Het enige wat ik daarop kan doen, is het gewoon vertellen en kijken hoe hij er op gaat reageren, denk ik. In ieder geval, ik voel mij al een klein beetje zekerder om er met hem een gesprek over te hebben. ^^


Heel erg bedankt allemaal. Het deed goed om deze standpunten eens te lezen en op het moment voel ik mij al iets zekerder om met hem dat gesprek aan te gaan. Hopelijk ben ik dat nog steeds als ik éénmaal dat bericht gestuurd heb naar hem om te vragen of hij me kan zien. :W

---

Take me to wonderland

Gevoelens en angsten, ze doen rare dingen met mensen. Tbh vind ik niet dat dit iets is waar je - je slecht om moet voelen, want onzekerheid heeft iedereen (:

Houd je ons op de hoogte over het gesprek, als dat geweest is?

---

26 - 02 - '16

Yoosung schreef:
Gevoelens en angsten, ze doen rare dingen met mensen. Tbh vind ik niet dat dit iets is waar je - je slecht om moet voelen, want onzekerheid heeft iedereen (:

Houd je ons op de hoogte over het gesprek, als dat geweest is?

Ze doen inderdaad hele rare dingen. Bedankt trouwens.
Ik zal jullie zeker op de hoogte houden. ^^ If I don't chicken out last minute.

---

Take me to wonderland

Dysphoria schreef:
(...)
Ze doen inderdaad hele rare dingen. Bedankt trouwens.
Ik zal jullie zeker op de hoogte houden. ^^ If I don't chicken out last minute.

Succes (;

---

26 - 02 - '16

Het is logisch om onzeker te worden over dit soort dingen, maar het zijn gewoon dingen die je in je leven blijft hebben. Iedereen maakt het mee, maar het betekent niet dat iedereen zo is. Het enige wat ik je kan aanraden is om elke persoon en elke situatie met een nieuw paar ogen te bekijken. Het is handig om ervaring te hebben in sommige situaties, maar dat betekent niet dat je elke situatie moet vergelijken en het helpt ook zeker niet om dat te doen. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Daarbij, als iemand je opdringerig vind omdat je over je onzekerheden wilt praten, is diegene sowieso niet een goed persoon voor je. Dan kan je er beter gelijk achter komen, dan over een paar maanden.

---

Your make-up is terrible

Doordat het vaker gebeurd is, is je vertrouwen meer weggegaan en dat is heel normaal, voor mij (wellicht niet voor anderen). Toch, ik weet hoe het voelt, de slapeloze nachten en pas midden in de nacht in slaap vallen (of helemaal niet) doordat je jezelf gek maakt met doemscenario's, terugdenkt aan hoe het eerder gebeurd is en dat het nu ook best wel zou kunnen gebeuren, en de eindeloze vragen. Zelf heb ik er op het moment last van en het is zo'n onbeschrijflijk rotgevoel als er niet datgene gebeurd op wat je hoopt. Ik weet uit ervaring dat je er alleen langer mee gaat zitten als je het uitstelt en er niet naar vraagt. Dus mijn advies, vraag die jongen er naar. Het hoeft niet met allemaal uitleg, maar misschien iets van hoe hij de laatste/eerste(?) afspraak vond (gaan) en of hij vaker zulke leuke dates met je wil. Als je bij het antwoord wat hij geeft fijn voelt, kun je misschien er naar vragen en uitleggen.

Let wel, ik ben zelf ook geen expert hierin, hehe. Je hoeft het niet op deze manier te doen.

[ bericht aangepast op 24 okt 2016 - 15:14 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Verliefd zijn kan zo vermoeiend zijn... Zelfs als alles goed is, kun je soms gek worden. Laat staan als je onzeker bent.

Ik ben zelf ook altijd erg onzeker over dit soort dingen en ik kan je alleen maar aanraden om er inderdaad gewoon met hem over te praten. Gewoon eerlijk zijn dat je je onzeker voelt hierover en dat je heel graag wilt weten hoe hij over jou denkt. En dan niet van hem verwachten dat hij hele liefdesverklaringen gaat geven, natuurlijk! Maar je kunt hem best zeggen dat jij hem best wel leuk vind en dat je graag wilt weten of dat wederzijds is! Je stelt je dan kwetsbaar op en dat is natuurlijk hartstikke spannend, maar als hij daar goed op reageert, weet je ook dat hij de moeite en de gevoelens waard is.

En wat betreft de slapeloze nachten en al die vermoeiende gedachtes... Daar heb ik geen oplossing voor, want dat heb ik ook meerdere keren gehad. Erover praten hielp bij mij wel, en veel afleiding zoeken ook. Dus dat kan ik je alleen maar aanraden... Succes!

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Thunderfvck schreef:
Het is logisch om onzeker te worden over dit soort dingen, maar het zijn gewoon dingen die je in je leven blijft hebben. Iedereen maakt het mee, maar het betekent niet dat iedereen zo is. Het enige wat ik je kan aanraden is om elke persoon en elke situatie met een nieuw paar ogen te bekijken. Het is handig om ervaring te hebben in sommige situaties, maar dat betekent niet dat je elke situatie moet vergelijken en het helpt ook zeker niet om dat te doen. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Daarbij, als iemand je opdringerig vind omdat je over je onzekerheden wilt praten, is diegene sowieso niet een goed persoon voor je. Dan kan je er beter gelijk achter komen, dan over een paar maanden.

Ja, dat klopt helemaal. Toen hij zo'n 4 maanden geleden met mij begon te praten, had ik meteen zoiets van: "Oke, ga nu maar gewoon weg, want je zult uiteindelijk toch geen interesse meer hebben". Uiteindelijk had ik dan toch met hem afgesproken en het was heel leuk, maar die gedachten waren er nog steeds, dus probeerde ik om dat allemaal aan de kant te zetten. Hij is niet hetzelfde als die andere jongens, dus ik hoef niet meteen van hetzelfde uit te gaan. Helaas is het gewoon teruggekomen vanaf het moment dat ik ook daadwerkelijk gevoelens voor hem begon te krijgen en zoals je zegt, het is nu heel moeilijk om mijn brein even te vertellen dat ik niet meteen moet verwachten dat hij hetzelfde gaat doen zoals de rest.
Aan dat laatste stukje dat je zegt, ga ik mij proberen heel erg aan op te houden. ^^

Yeji schreef:
Doordat het vaker gebeurd is, is je vertrouwen meer weggegaan en dat is heel normaal, voor mij (wellicht niet voor anderen). Toch, ik weet hoe het voelt, de slapeloze nachten en pas midden in de nacht in slaap vallen (of helemaal niet) doordat je jezelf gek maakt met doemscenario's, terugdenkt aan hoe het eerder gebeurd is en dat het nu ook best wel zou kunnen gebeuren, en de eindeloze vragen. Zelf heb ik er op het moment last van en het is zo'n onbeschrijflijk rotgevoel als er niet datgene gebeurd op wat je hoopt. Ik weet uit ervaring dat je er alleen langer mee gaat zitten als je het uitstelt en er niet naar vraagt. Dus mijn advies, vraag die jongen er naar. Het hoeft niet met allemaal uitleg, maar misschien iets van hoe hij de laatste/eerste(?) afspraak vond (gaan) en of hij vaker zulke leuke dates met je wil. Als je bij het antwoord wat hij geeft fijn voelt, kun je misschien er naar vragen en uitleggen.

Let wel, ik ben zelf ook geen expert hierin, hehe. Je hoeft het niet op deze manier te doen.

Ja, je wilt niet meer hopen op het goede dat kan gebeuren, maar je doet het toch of je nu wilt of niet. Je ziet in alles negatieve voortekens en soms heb ik het gevoel dat ik het daarom misschien ook voor hem verpest, al laat ik het niet bewust aan hem merken waar ik allemaal mee zit.
Ik ga toch zeker in mijn hoofd houden wat je gezegd hebt. ^^ Of ik het ook daadwerkelijk ga gebruiken, weet ik niet. Misschien vergeet ik op het moment zelf alle tips en vertel ik het weer op een heel andere manier. Ik kan alleen hopen dat het goed naar hem overkomt. (:

Catan schreef:
Verliefd zijn kan zo vermoeiend zijn... Zelfs als alles goed is, kun je soms gek worden. Laat staan als je onzeker bent.

Ik ben zelf ook altijd erg onzeker over dit soort dingen en ik kan je alleen maar aanraden om er inderdaad gewoon met hem over te praten. Gewoon eerlijk zijn dat je je onzeker voelt hierover en dat je heel graag wilt weten hoe hij over jou denkt. En dan niet van hem verwachten dat hij hele liefdesverklaringen gaat geven, natuurlijk! Maar je kunt hem best zeggen dat jij hem best wel leuk vind en dat je graag wilt weten of dat wederzijds is! Je stelt je dan kwetsbaar op en dat is natuurlijk hartstikke spannend, maar als hij daar goed op reageert, weet je ook dat hij de moeite en de gevoelens waard is.

En wat betreft de slapeloze nachten en al die vermoeiende gedachtes... Daar heb ik geen oplossing voor, want dat heb ik ook meerdere keren gehad. Erover praten hielp bij mij wel, en veel afleiding zoeken ook. Dus dat kan ik je alleen maar aanraden... Succes!

Ik denk dat ik al heel blij zal zijn als ik gewoon al weet wat hij nu voor mij voelt, haha. Dat ik gelukkig zal zijn na zijn antwoord, is natuurlijk een andere vraag. (Waarschijnlijk niet) Het is in ieder geval al heel wat dat ik dan weet waar ik sta en kan ik misschien aan mijn proces van loslaten beginnen.
Ja, ik praat veel met een goede vriendin hierover en samen dingen doen, helpt ook heel veel voor me. Bedankt!

---

Take me to wonderland

Durrrp, ik heb geen recht om advies te geven. Ik heb al jaren geen date gehad omdat ik het idee had dat de mannen met wie ik dates had sneller met me naar bed wilden dan dat ik de tijd had om ze goed te leren kennen.
Misschien dat je jezelf kan afvragen hoe reëel die twijfels zijn op momenten dat je bang bent dat hij zijn interesse in je verliest.

---

No growth of the heart is ever a waste

Salaryman schreef:
Durrrp, ik heb geen recht om advies te geven. Ik heb al jaren geen date gehad omdat ik het idee had dat de mannen met wie ik dates had sneller met me naar bed wilden dan dat ik de tijd had om ze goed te leren kennen.
Misschien dat je jezelf kan afvragen hoe reëel die twijfels zijn op momenten dat je bang bent dat hij zijn interesse in je verliest.

Dat is eigenlijk moeilijk in te schatten. Op momenten heb ik het gevoel dat ik mijzelf het allemaal gewoon wijsmaak en kijk ik eerder naar de positieve punten waardoor ik me weer goed voel. Vandaag was zo'n dag, maar op andere moment lijkt het dan weer heel erg reëel en gegrond dat ik mij zorgen maak. Ik vrees dat ik enkel zekerheid ga hebben als ik het hem vraag. (:

[ bericht aangepast op 26 okt 2016 - 0:20 ]

---

Take me to wonderland

Dysphoria schreef:
(...)
Ja, je wilt niet meer hopen op het goede dat kan gebeuren, maar je doet het toch of je nu wilt of niet. Je ziet in alles negatieve voortekens en soms heb ik het gevoel dat ik het daarom misschien ook voor hem verpest, al laat ik het niet bewust aan hem merken waar ik allemaal mee zit.
Ik ga toch zeker in mijn hoofd houden wat je gezegd hebt. ^^ Of ik het ook daadwerkelijk ga gebruiken, weet ik niet. Misschien vergeet ik op het moment zelf alle tips en vertel ik het weer op een heel andere manier. Ik kan alleen hopen dat het goed naar hem overkomt. (:

Zonder dat je het zelf doorhebt, komt het vanzelf in je systeem en dat is het vervelendste, dat gevoel dat je erachter komt en op komt dagen, dat gevoel dat je herkent en denkt "shit". Zelf kan ik ook echt het aantal wallen onder mijn ogen tellen, zo erg is het. Het is een geluk dat foundation bestaat en ik toch al niet zo'n buitenmens ben, maar dat is alleen voor de buitenkant. Vanbinnen voelt het echt kut. Het een ander aan wensen, zou ik niet willen, maar soms krijg ik weleens van die precieze opmerkingen dat ik het anders had moeten doen en ik de foute ben geweest. Dat zal ook vast wel met een bepaald punt, maar dan denk ik ook weer "ik heb vanzelf gezegd dat ik zo ben, ik zo denk, e.d." Waarom moet ik dan wel rekening met hun houden en doen ze dat niet bij mij? En dan zijn mijn gedachten weer waarheid. Zo vervelend, ik word er echt gek van.
      Goed, ik draaf af. Sorry, ik praat als een crazy person right here. Heb je het gevraagd? Hoe is het gegaan? Gaat het wel wat beter nu? Zo drie vragen achter elkaar, hehe. Ik ben benieuwd en hoop echt dat alles goed verloopt.

[ bericht aangepast op 27 okt 2016 - 0:45 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Yonghwa schreef:
(...)
Zonder dat je het zelf doorhebt, komt het vanzelf in je systeem en dat is het vervelendste, dat gevoel dat je erachter komt en op komt dagen, dat gevoel dat je herkent en denkt "shit". Zelf kan ik ook echt het aantal wallen onder mijn ogen tellen, zo erg is het. Het is een geluk dat foundation bestaat en ik toch al niet zo'n buitenmens ben, maar dat is alleen voor de buitenkant. Vanbinnen voelt het echt kut. Het een ander aan wensen, zou ik niet willen, maar soms krijg ik weleens van die precieze opmerkingen dat ik het anders had moeten doen en ik de foute ben geweest. Dat zal ook vast wel met een bepaald punt, maar dan denk ik ook weer "ik heb vanzelf gezegd dat ik zo ben, ik zo denk, e.d." Waarom moet ik dan wel rekening met hun houden en doen ze dat niet bij mij? En dan zijn mijn gedachten weer waarheid. Zo vervelend, ik word er echt gek van.
      Goed, ik draaf af. Sorry, ik praat als een crazy person right here. Heb je het gevraagd? Hoe is het gegaan? Gaat het wel wat beter nu? Zo drie vragen achter elkaar, hehe. Ik ben benieuwd en hoop echt dat alles goed verloopt.

Ik heb zo'n gevoel dat we heel veel kunnen bespreken in gastenboek of pb. (wbw) Ik maak mijzelf nog steeds gek, dus verbetering is er nog niet.
Nou, die vriendin kon maandag opeens niet meer, dus ben ik ook niet naar Gent gegaan en heb aan hem niets gevraagd. Ik begon tijdens de nacht al enorm hard te twijfelen of ik niet gewoon zou wachten tot dit weekend. Ik wilde heel graag die date nog voor hem doen en nog een leuke tijd met hem hebben. Misschien dat ik het ergens op de date vraag als dat mogelijk zou zijn, maar ik wil het sowieso dit weekend vragen. Ik voel mijzelf gewoon ongeduldig worden.

---

Take me to wonderland