Well, hello iedereen,
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Zo'n 4 maanden geleden begon er een jongen tegen mij te praten, maar aangezien ik in die tijd niet echt zin had om nog met jongens af te spreken, reageerde ik heel oppervlakkig op zijn berichten en negeerde zijn berichten vaak ook voor een aantal dagen. Uiteindelijk had hij mij in augustus kunnen overhalen om toch eens af te spreken. Zo gezegd, zo gedaan. Tot mijn verbazing was het een heel erg leuke dag en hij leek mij meteen ook wel een leuke jongen. Vervolgens spraken we heel vaak af en praten sinds dat moment dagelijks via Whatsapp met elkaar. Nu zijn we twee maanden verder en misschien moet ik mijzelf toch eens laten toegeven dat ik mogelijks wel gevoelens voor hem heb. Tot zover het leuke gedeelte.
Voor deze jongen, heb ik wel afgesproken met andere jongens waarmee het uiteindelijk klikte. Alleen liepen deze na een aantal maanden al op de klippen nog voor de relatie kon beginnen. Vaak nadat ik vroeg hoe het nu zat met hun gevoelens naar mij toe. Dit is bij alle drie op totaal verschillende wijze verlopen. Eentje wilde mij opeens niet meer zien nadat we gekust hadden, eentje had blijkbaar al een relatie en de laatste was geen slechte jongen, maar hij had het veel te lang laten aanslepen voordat hij toegaf dat hij geen gevoelens had. Resultaat: me not so happy. :W
Deze ervaringen met jongens hebben ervoor gezorgd dat ik instant onzeker wordt wanneer ik met een nieuwe jongen praat. (Dat ik dus gemerkt bij deze huidige jongen) Ik lag meteen nachten wakker omdat ik bang was dat hij mij uiteindelijk zou laten vallen en vroeg mij dus af of ik hem wel moest toelaten of niet. Uiteindelijk heb ik al deze zorgen opzij kunnen schuiven en had ik twee hele leuke, zorgeloze maanden met hem. Tot een week of twee geleden dan. Ik besef maar al te goed dat hij meer moeite doet dan die drie andere jongens te samen en dat er op zich geen reden is tot paniek, maar toch voel ik nu al twee weken die paniek dat zijn gevoelens ondertussen misschien weg zijn gegaan nu hij mij beter kent. Mijn nachten zijn weer gevuld met piekeren en een constant gevoel van aankomend onheil, wat er dus voor zorgt dat ik uren wakker lig en steeds moe ben overdag en moeilijk uit mijn bed geraak. Ik hou van slaap, slaap is mijn leven, maar de laatste dagen mijd ik het moment dat ik mijn bed maar eens in moet als de pest. Het put mij letterlijk uit om steeds bang te moeten zijn dat hij me gaat laten vallen. Yeah, I know, first world problems.
Nu lijkt het mij de ebste oplossing om met hem te praten en te vragen hoe het nu zit met zijn gevoelens naar mij toe. Mijn plan was om aan het einde van de herfstvakantie dit gesprek met hem te hebben, maar aangezien dat het mijn nachtrust zo erg opeist en het mij zo ontzettend onzeker maakt, lijkt het mij verstandiger om dit gesprek eerder te hebben. Normaal wou ik dit afgelopen weekend met hem doen, maar door familiezaken had hij geen tijd. Waarop ik afgelopen donderdag (de dag zelf nog) vroeg of hij die avond tijd had. Dit bleek hij dus niet te hebben, want er kwam een vriend langs. Geen probleem, hij heeft het recht om tijd met zijn vrienden door te brengen en hoeft dus niet steeds bij mij te zijn. Nu ga ik hem dus komend weekend zien voor onze date die ik geregeld heb. Hij had mij gisteren nog laten weten dat hij die avond speciaal vrij voor me gehouden heeft. "Nou, wat is het probleem dan als hij dat al doet?" hoor ik je al denken. Ik was hier ook ontzettend blij mee om te horen, maar toch kunnen mijn hersenen het niet laten om me nog steeds angst aan te jagen dat hij geen gevoelens voor me heeft en dat hij me over een aantal weken zal laten vallen. Met als gevolg: Ik lig nog steeds de hele nacht wakker met een oorlog in mijn hoofd.
Een paar uur geleden belde een vriendin naar me en vroeg hoe het ging. Ze hoorde meteen dat er iets niet goed zat en ging erover door, waarop ik mijn onzekerheden toegaf. Ze stelde voor dat ik morgen naar haar toekom (ze studeert in Gent en die jongen woont ook in Gent) en dat ik wat later een bericht naar die jongen stuur om te vragen of ik even naar hem kan komen om eens te praten. Ik heb hier in toegestemd, maar nu vraag ik mijzelf heel de tijd af of ik nu niet te opdringerige overkom. Lijkt het dan niet alsof ik geen 'nee' kan accepteren? Gaat hij mij te dramatisch vinden? Gaat dit er allemaal voor zorgen dat hij het nog minder gaat zien zitten om met mij verder te gaan? Wat als ik toch naar hem kan komen? Hoe gaat hij reageren? Gaat hij mij afwijzen? Als ik het niet vraag, kan ik deze zaterdag nog wel met hem op date. Dan stel ik het wel uit, maar dan heb ik hem nog wel iets langer gehad om het zo maar even te zeggen. Het komt er dus op neer dat ik deze nacht weer amper slaap ga hebben en mijzelf kapot ga piekeren, yay. 
Maar de reden waarom ik dit topic nu open: kom ik nu echt opdringerig over of maak ik mijzelf nu gewoon allerlei doemscenario's wijs?
Alvast bedankt als je heel deze brok hebt gelezen. ^^
Take me to wonderland
