Bij dezen wil ik vast mijn excuses aanbieden voor de rant die zo volgt, doordat alles in de soep loopt.
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!
De laatste tijd voel ik me eigenlijk ronduit slecht, met enkele goede momenten ertussen. Het wisselt zich enorm af; als ik me goed voel, gebeurt er iets waardoor alles instort. Ook lijkt het daarbij alsof ik gewoon vreselijk veel pech heb. Ongeveer een week of twee geleden dacht ik donders veel geluk te hebben. Nadat het bij mijn vorige baan niet lekker liep, en ik daar niet door kon, zat ik er flink doorheen. Ik dacht dat er geen baan zou zijn die bij mij zou passen, tot ik op een vacature stuitte. Daar reageerde ik op en ik kreeg ook vrij snel de reactie dat ik op gesprek mocht komen bij het uitzendbureau van de vacature. Dat heb ik gedaan en dat gesprek liep ook goed. Daarna mocht ik ook op gesprek komen op de plek zelf. Dat gesprek was vorige week en verliep ook zonder problemen. Ze hebben gezegd dat ik een dagje mee mocht lopen om te kijken of het iets voor me was. Vandaag heb ik dat dagje meelopen meegemaakt en het was verschrikkelijk. Mij was gezegd dat ik in een leuk teamverband zou komen te werken en dat ik goede begeleiding zou krijgen. Geen van beiden heb ik gehad. Het team was verschrikkelijk; ze roddelden over een andere wajongere die er ook een tijdje werkte, ze maakten hem helemaal zwart als hij er niet bij stond. Daarbij maakten ze zijn aandoening ook belachelijk en hielden ze niet goed rekening met hem; hij was slechthorend en ze keken hem amper aan als ze tegen hem praatten, waardoor hij ze niet goed kon verstaan.
Daardoor kreeg ik al heel erg het gevoel dat het niet goed zat, want als ze zo over hem beginnen waar hij niet bij is, dan roddelden ze misschien ook wel over mij waar ik niet bij was. Daarbij wilden ze ook niet echt helpen en aan het begin van de dag werd mij gelijk verteld dat er geen tijd was om dingen uit te leggen. Alrighty then.
Tijdens het werk, wilde het door de zenuwen niet zo goed. Mijn handen trilden zo erg dat ik niet zo snel kon als de rest en ik kreeg continu het woord 'tempo' te horen. Als ik iets wilde vragen, kreeg ik daar niet de kans voor en werd er wederom 'tempo' geroepen naar me. Uiteindelijk brak ik toen iemand vroeg of het wel ging (volgens mij de plaatsvervanger van de leidinggevende, want die was weg). Ik mocht mee naar het kantoor en daar heb ik alles uitgelegd. Toen kwam er uit dat dit toch de plek niet was. Aangezien het hen niet handig leek dat ik nog bleef, ook voor mezelf, ben ik na het gesprek gegaan. Ik heb ze netjes bedankt en alles, waarvan ik achteraf denk 'Bedankt voor niks; voor het beloven van dingen die jullie niet waarmaken. Bedankt voor het dode vogeltje, ik ben er heel blij mee (not)'
Het grootste deel van de weg naar huis heb ik gehuild, want ik baalde als een stekker; met mijn werkcoach heb ik niet zo'n beste band en ze ziet me wel weer aankomen. Toen ik haar ook belde, leek het haar niks te doen dat het niets was geworden. Ook het feit dat ik niet zo'n zin heb in de bijeenkomst morgen, omdat het min of meer solliciteren op vacatures is en ik daar mijn hoofd even niet naar kan zetten, leek niet echt over te komen. Geen greintje begrip. Eenmaal thuis werd ik gebeld door het opleidingsinstituut over mijn examen. Het stond gepland op 10 april en dat bleek ineens niet te kunnen, omdat mijn aanvraag dan was verlopen. Het was heel vaag allemaal en het kwam erop neer dat het verplaatst moet worden naar 14 maart (fucking volgende week).
Het lijkt geen big deal, maar alles lijkt mis te gaan. Ik had een waterdichte planning gemaakt over wanneer ik wat het best kon leren, aangezien dat niet mijn sterkste kant is en nu moet ik alles in één fucking week proppen. Ugh. Ik wil het liefst keihard schreeuwen en verdwijnen of what so ever. Daarbij verga ik van de hoofdpijn, want mijn stresslevel is absurd hoog nu.
Dit was dus mijn verhaal. Hopelijk was jullie dag beter dan die van mij (no_chears)
26 - 02 - '16
