250 | S.O.L.A.R --- Speeltopic OO1 - Speeltopics

SOLAR is named after our solar system, something so big and small in another kind of way. It makes you think: does your existence affect anything on our earth? Aren’t we all unimportant because whatever we do in the world will be wiped out of the solar system someday. The answer to that is yes. You are worth so much more than you think. You are here at S.O.L.A.R industries, where your life could save that of so many more. Faith is what brought you here. Even if someone had to stir your past to give the world the future it deserves. Juli 4th, 2020 — de dag waarop het leven van twintig jongeren drastisch komt te veranderen. Ze wijden hun lichaam, hun leven aan de toekomst. Het is niet dat ze iets te verliezen hebben. Allen bevinden ze zich namelijk in de S.O.L.A.R industries een wetenschappelijk observatorium gelegen in een onbekend eiland nabij de Caraïben. Dit lab houdt zich bezig met het zoeken van medicaties die ziektes zouden kunnen helpen, maar hiervoor moeten testen uitgevoerd worden en dat is waar onze jongeren van pas komen.       Wat de jongeren echter niet weten is waarvoor ze getest worden. Een wondermiddel waardoor mensen nooit meer ziek hoeven te worden, minder hoeven te slapen, die kanker zou kunnen stoppen? Nee SOLAR industries gaan groter dan dat. Zij hebben namelijk het middel gevonden om Metahumans te creëren. Mensen zo intelligent, zo perfect dat ziektes niet eens hoeven te bestaan.       Echter zijn er meer nadelen dan voordelen aan dit middel waardoor de jongeren lijken te veranderen in mutanten. Ze ontwikkelen nieuwe krachten en zijn inderdaad beter gebouwd dan een normaal mens, maar zijn ze het hier wel mee eens. Is dit toeval of was dit al jaren geleden gepland geweest voor hen om een tragisch iets mee te maken waardoor ze gewillig hun leven zouden geven voor iets dat de toekomst zal veranderen? Welcome to Solar industries.

ROLES

---

INFORMATIE De Rpg speelt zich af op een verlaten eiland die je zou kunnen situeren in de Bermuda driehoek. Het lab is deel van de overheid en dus ook strikt geheim. Op het eiland is er echter wel van alles te vinden, bebossing, bergen en sneeuw, strand en natuurlijk veel water. De jongeren verblijven in de high tech S.O.L.A.R east wing en underground. Dit is voor hun veiligheid te garanderen. De slaapkamers bevinden zich deels onderwater, maar geen angst er kan geen druppel binnen. Het glas is zo geavanceerd dat zelfs een torpedo er geen krasje op kan krijgen en heeft een elektrische schok als iemand het ook maar gaat proberen om het glas te breken. De bedden lijken wat vreemd maar meten het slaappatroon, harstlag, bloedruk, ... van de proefpersonen om te zien hoe ze reageren in hun slaap en REM periode. Slaapkamers O1, O2, O3 badkamer Woonkamer, O2 Keuken Iedere ochtend zal er eten voorzien worden door het personeel, maar indien de proefpersonen toch een hongertje tussendoor hebben kunnen ze gerust iets koken. SOLAR is dus gelegen aan de linkerkant van het eiland en is enorm groot te noemen. De jongeren zijn per prive jet naar het eiland gebracht (Solar bezit dus 2 van deze Jets ) Er is een grote telescoop die uit het observatorium piekt, Door deze telescoop kun je bijna alle buurplaneten van de aarde zien en natuurlijk ook alle sterrenstelsels. De jongeren mogen in dit gedeelde van het labo komen ( de ruimte lijkt net een projectie van het sterrenstelsen te zijn met in het midden een hoge stoel zodat je door de telescoop kunt kijken en hier rond verscheidene computerschermen die enkel door het personeel gebruikt kunnen worden. Iets wat de jongeren niet weten is dan het 'eiland' feitelijk op een platform ligt. Het drijft continu over de oceaan en is dus nooit langer dan twee dagen op dezelfde plek. Dit zorgt er dan ook voor dat het labo een onderverdeling kon maken die volledig in het water licht. In de slaapkamer van de jongeren is er dan ook 1 wand compleet in glas zodat ze het onderwaterrijk kunnen bewonderen. De jongeren zijn vrij om het eiland te verkennen , deze is verdeeld in 3 grote gebieden. Het stand, een rustige plek en tevens ook de grootste. Een eindeloze hoop zand. De jongeren kunnen hier wel schelpen vinden en klabben verzamelen maar echt veel is er niet te bewonderen. Dit is wel een goede trainingsruimte voor jongeren die hun krachten willen oefenen ( dus het schieten van vuurballen, vliegen, watersturen etc etc) , In het midden van het eiland heb je het regenwoud. , het is een vochtig gebied vol groen en kleurrijke bloemen. De jongeren krijgen een korte opleiding herbologie zodat ze niet van giftige bessen zouden eten of beschermde bloemen gaan vernielen. In dit gebied is ook het meeste leven te vinden. Er is een prachtige variatie aan insecten ( de giftige zijn ook te vinden in de mini curcus) en op het eiland zijn er ook een boel mooie zangvogels. Er zijn enkele ampfibiën te vinden al zul je grote vinden ( dus kleine schildpadden, salamanders etc) , hier ook weer opletten met wat je wilt aanraken. Qua zoogdieren is het eiland minder rijk. Hier en daar vind je wel een kleine occicat, knaagdieren of kleine aapjes maar deze zal je amper overdag vinden. Echter hoe oostelijker je gaat, hoe gevaarlijker de dieren worden. het lab heeft dan ook uitdrukkelijk gevraagd, niet over de Donkere lijn te gaan. Je zult het gebied kunnen onderscheiden aan de verschillende 'keep out' borden. Wie toch zo dom is om deze omheinde zone te betreden heeft de kans verscheurd te worden door panters, of vast te geraken in moeras. Dit gebied is dan ook erg bebost dus zullen de mensen van Solar je hier niet kunnen opsporen. Hoe noordelijker je gaat hoe droger het gebied word, het is er dor voornamelijk steen en de perfecte plaats om de trainen ( al zal het harder vallen zijn dan op het zand gebied) Solar gebruikt dit gebied dan voornamelijk ook om snelheid, kracht en andere grote veldoefeningen uit te testen. De jongeren mogen hier wel komen, behalve als er testen uitgevoerd worden. Echter mogen ze niet door de bergen gaan en word hier ook streng toezicht over gehouden. Je gaat niet over de bergen heen Door de bergen is er vers bronwater die door lijk te stromen naar het regenwoud. Dit water is drinkbaar en bevat geen giftige stoffen. Wat de jongeren niet weten is dat ober heel het eiland camera's hangen en ze dus 24/24 in het oog gehouden worden, dus denk goed na als je toch over dat hek gaat klimmen of die ene bes wilt uit proberen START Het is 4 Juli 2020, een zonnige dag op het eiland met een beetje wind. In SOLAR zelf is het rustig, de onderzoekers zijn momenteel bezig met het onderzoeken van Julien, Talon en Skye ( tot jullie natuurlijk weer kunnen posten c; ) Dus de andere zijn vrij om het gebouw en de andere patienten te leren kennen en natuurlijk om hun krachten wat te leren kennen. Sommigen hebben nu al een goede week hun nieuwe gaves, anderen hebben hier misschien nog geen weet van , dat is aan jullie om te beslissen ^^ RULES • In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet. • Je schrijft een post van minimaal 250 woorden. • Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. • Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. • Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden. • Maximaal 1 personage per persoon • Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. • Alleen Vaiana maak nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. • 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post. • Sluit niemand buiten. • Vragen kunnen altijd gesteld worden Mijn doel, op z'n minst 1 speeltopic vol krijgen ! let's do this people !!

[ bericht aangepast op 1 aug 2017 - 14:17 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

MT.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

Mt.
So much fun!

---

Aan niets denken is ook denken.

- Van mij.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Mt

---

Bowties were never Cooler

MT.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

MT

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

ik post zo snel mogelijk! (:

---

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Julien Thomas Mercier

Ze hadden veel interesse in hem gehad. Meer dan dat hij verwacht. Hij was verbaasd geweest, want wat was er nou zo bijzonder aan hem, bahalve dat hij van Franse komaf was? Hadden ze nog nooit een Fransoos gezien? Waren het zijn mysterieuze heldere groene ogen die de aandacht trokken en maakte hij zich verdacht door geen woord tegen ze te spreken? Hij kon maar beter goed meewerken hield hij zich voor. Dit hield in dat hij alles deed wat hem gevraagd werd en geen vragen stelde. Hij was dan wel nieuwsgierig, hij zou er ooit wel achter komen wat dit inhield. Hij was eerst apart gezet van de anderen. Waarom wist hij niet, het was wel rustgevend.

Dit was de eerste dag dat hij op vrije voeten kon lopen en hij voelde zich alsof hij een eendje was dat voor het eerst alleen moest zwemmen (ironisch, gezien het feit dat hij niet kon zwemmen), een vogel die uit het nest werd geworpen omdat hij zelf moest vliegen. Gelukkig kwam hij enigzins op zijn pootjes terecht en viel hij niet in de diepte. Al snel merkte hij dat hij anders was. Anders dan eerst. Hij had hoofdpijn gekregen en het was vol in zijn hoofd geworden. Vol van gedachten. Eerst dacht hij dat ze allemaal van zichzelf waren, maar toen ze verlekkend over eten begonnen te gaan terwijl hij absoluut geen zin had in eten, wist hij dat er ergens iets niet klopte.

Hij begon te herkennen dat de stemmen niet altijd van hem alleen waren, maar van anderen. Hij kon het nog niet controleren, hij wilde ze niet horen, maar toch kwamen ze, op de meest ongelegen momenten. Hij wilde er iets tegen doen maar wist niet wat. Dit was een hel. Ze hadden hem nu deze dag vrijgelaten en hij wilde niemand tegen komen, bang dat hij per ongeluk zijn of haar gedachten zou onderscheppen.

Wantrouwig keek hij dan ook om zich heen, alsof hij zo met radarogen kon bespeuren of er iemand in de buurt was. Hij besloot om door te lopen want deze lange gang was saai. Hij werd afgeleid door de ruimte, die naar zijn mening te wit was, alsof hij in een parfumwinkel liep, waar ze alles het liefste zo schoon mogelijk wilde hebben. Hij had een hekel aan parfumwinkels. Opeens was hij aangekomen in een wat grotere ruimte. Het deed hem denken aan een onderwater kamer en het beviel hem maar niets. Meteen kreeg huij het benauwd. Hij kon immers niet zwemmen en stelde zich al voor dat het water verradelijk maar geleidelijk door de muren stroomde, klaar om zijn hele lichaam op te nemen. Hij had niet opgemerkt dat een tweede persoon in de ruimte stond. Theo.

Hij draaide zich naar deze persoon om en haalde een hand door zijn haar. Zijn eerste indruk was van de jongen dat hij knap was, heel knap, bijna op het perfecte af. Hij voelde zichzelf meteen lelijk en hoopte maar dat niet iedereen zo knap was als hem, want anders zou hij een hoekje opzoeken om zich daar te verschuilen. ‘Bonjour’ voordat hij het wist sprak hij Frans tegen hem, waarbij hij dus verraadde dat hij Frans was. De jongen kon dit echter ook makkelijk afleiden van zijn uiterlijk. Zijn mysterieuze heldere groene ogen mochten dan niet veel zeggen, de bouw van zijn slanke maar elegante lichaam en gezichtstrekken zeiden genoeg.

‘Je suis..’ hij herstelde zich ‘I am, Ik ben Julien, en wie ben jij?’ vroeg hij met een vriendelijke doch nietszeggende glimlach aan de jongen. Hij voelde zich nog niet op zijn gemak, denkend aan het water. Hij moest het zeker weten. Voordat de jongen dan ook nog maar een woord tegen hem terug had gezegd stond hij al bij het raam en voelde hij aan het glas. ‘Dit is vreemd. Net een grote onderzeeer waarin we leven, nietwaar?’

Hij vroeg zich af hoe deze jongen hier was gekomen. Hadden ze hem net zoals hem afgezonderd of was hij al in contact gekomen met anderen? Wat hield hem bezig en waarom was hij hier?

---

Aan niets denken is ook denken.

Geconcentreerd keek ik door de ruit, staren naar de blauwe heldere oceaan waarin ik me feitelijk bevond. Het was facinerend om al die gekleurde vissen die ik nog nooit in mijn leven gezien had hier nu zo te zien. Mijn vingers plaatste ik bedenkelijk tegen de ruit aan het leek even dat ik zo werkelijk nog een duik kon nemen. Het glas prikkelde zacht tegen mijn vinggertippen aan, kleine prikkels die me waarschuwden dat als ik met harde Kracht hiertegen zou willen slaan ik een goede schok voor terug zou krijgen.
Ik zat nu al een goede week hier op S.O.L.A.R. en wist nog steeds niet goed waarvoor ik hier nu zat. Een 'supermiddel' zeiden ze, maar echt super voelde ik me op dit moment niet. Toen ze gisteren een test met me wilden uitvoeren vroegen ze me op een wiskundige test op te lossen. Een beetje vreemd vond ik gezien ik niet wist wat voor ziektes ik daar mee kon helpen genezen... En het meest vreemde van dat alles was dat ik de test helemaal correct had terwijl ik eigenlijk een ramp was in wiskunde en ook geen idee had wat ik invulde. Het was vreemd...
"Bonjour" een zachte, maar mannelijke stem haalde me uit mijn gedachten waardoor ik me nieuwsgierig omdraaide naar de onbekende stem die me zojuist had begroet in het Frans.
Mijn blik viel nu dan ook op een magere blanke jongeman met blond haar en sprekende groene ogen. " Je suis... I am, Ik ben Julien,en wie ben jij? " stelde hij zich voor met een vriendelijke glimlach. Het feit dat hij geen witte labjas aan had en zich vriendelijk had voorgesteld aan me vertelde me dat hij vast net zoals ik hier ook was als 'labrat ' en zich dus ook vrijwillig had ingeschreven voor dit onderzoek. " Hey, ik ben Theodor, al vind ik Theo fijner " zei ik met eenzelfde vriendelijke glimach waarna ik mijn hand naar hem uitstak en deze van hem beleefd wilde schudden. Echter toen mijn hand die van hem nog geen luttele seconden aanraakte voelde ik een plotse hoofdpijnaanval alsof er tientallen stemmen door elkaar aan het praten waren, dus trok ik dan ook in schok mijn hand terug weg waarna ik even verward van mijn hand naar de jongen keek. " Sorry eh komt vast van de ruit, die heeft een elecktrisch veld om zich heen" verontschuldigende ik meteen doelend op mijn plotse wegtrekken van mijn hand. " Ik gok erop dat je van Frankrijk ventz, klopt dat? " vroeg ik hem dan maar om van onderwerp te veranderen en schonk hem een vriendindelijke glimlach



(mobiel post sorry voor typfouten)

[ bericht aangepast op 17 juli 2017 - 13:39 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Hij mocht deze ruimte niet. Hij voelde zich benauwd, ondanks dat je hier prima kon adem halen. Als dat glas maar dik genoeg was, want hij wilde echt niet dat het zou breken.. Misschien zou hij straks ergens anders heen gaan, het zou toch niet overal een onderwater wereld zijn?

Zijn groene kijkers hadden zich op Theo gericht en bestudeerde hem kort. Het leek hem niet een onaardige jongen. " Hey, ik ben Theodor, al vind ik Theo fijner " Theo, die naam was wel te onthouden. Gelukkig maar want hij was een ramp met namen. Hij herhaalde dan ook een aantal keren de naam in zijn hoofd en koppelde deze aan het gezicht van de jongen. ‘Aangenaam Theo’ antwoordde hij en hij schudde zijn hand kort. Een zachte glimlach was op zijn gezicht. Deze jongen zou wel in hetzelfde schuitje zitten als hem, al wist hij nog niet hoe dat schuitje er precies uitzag en wat ze verder van hen verwachtten. Hij wilde wel meteen vrienden maken, want sociaal was hij wel.

Er gebeurde iets vreemds toen ze elkaars handen schudden, een soort tinteling was door zijn hand gegaan maar verder had hij niets doorgehad. Even had hij lichtelijk gefronst, maar daarna was er al snel niets meer van zijn gezicht af te lezen. Hij haalde een hand door zijn blonde haren, waardoor ze een beetje in de war kwamen te zitten, niet precies wetend waar te beginnen. Waar begon je met praten? Wat was er met hen aan de hand? Hij voelde zich vreemd, anders, hij had vaker hoofdpijn en stemmen in zijn hoofd. Werd hij gek? Soms was er maar 1 enkele andere stem in zijn hoofd, dat kon hij wel handelen, maar als er meer onderzoekers bij hem waren leek het alsof zijn hoofd explodeerde en mensen die dichtbij waren leken als het ware hun gedachten in zijn hoofd te proppen, al was hij nog niet zeker wat dit was.

Hij was dan ook blij dat er niets gebeurde bij de jongen, hij hoorde niet een andere stem in zijn hoofd. Hierdoor voelde hij zich meer op zijn gemak. " Sorry eh komt vast van de ruit, die heeft een elecktrisch veld om zich heen" De jongen had zijn hand snel weggetrokken. Hij knikte. ‘Dat zal het zijn’ Al geloofde hij daar niet echt in. Er was hier iets aan de hand, met beiden van hen, maar wat dat was wist hij nog niet precies.

" Ik gok erop dat je van Frankrijk ventz, klopt dat? " Hij glimlachte vriendelijk, dit keer kwamen de o zo kenmerkende kuiltjes in zijn wangen. ‘Dat klopt, dat heb je juist en waar kom jij vandaan?’ Hij had nog geen andere -behalve de onderzoekers- levende ziel gevonden dus was hij wel in voor een gesprek. Het was altijd beter dan ergens alleen te zijn, nu kon hij hier vrij rondlopen, en dat was al heel wat. Hij had geen idee waarom ze hem langer dan verwacht hadden moeten bestuderen. Eerst was het een bepaalde tijd, daarna nog langer en nog langer. Nu hij eindelijk vrij kon rondlopen maakte hij daar ook gebruik van.

‘En als ik mag vragen, hoe kom jij hier terecht?’ Nieuwsgierig keek hij hem aan. Het was een gedrufde vraag, maar hij had het niet kunnen laten.

[ bericht aangepast op 17 juli 2017 - 18:16 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

Het was een vreemde tijd geweest. De ene dag was ik gewoon nog een automonteur aan de Ierse Westkust met grote dromen, en het volgende moment zat ik in een prive jet op weg naar een prive eiland. Zelfs toen had ik nog onder de smeer vegen gezeten. Ik had geen idee wat ze in me zagen, maar ik kon geen nee zeggen. Het ws en een kans om te reizen en een kans om anderen te helpen. Ik had geen negatieve kanten gezien en zag die eigenlijk nog altijd niet. Het was hier prachtig, de medische dingen vielen erg mee in hoeveelheid en hevigheid, en ik voelde me geweldig. Zeker nu we eindelijk vrij mochten bewegen over het eiland. Ik kon niet wachten om alles te ontdekken wat het te bieden had. De tijd leek namelijk wel stil te hebben gestaan zolang we binnen moesten blijven. Nu was het zo, of dat hadden ze me in elk geval vertelt, dat ik de eerste dagen stuiptrekkingen had vertoont, maar daar had ik geen enkele last meer van. Ik had vanochtend dus ook met frisse moet mijn honkbal kleding aangetrokken, en was met een bal in de ene hand en een knuppel in de andere naar het strand gelopen. In eerste instantie hadden ze het als wapen willen afnemen, maar ik had zwaar geprotesteerd, zo erg dat ze het uiteindelijk hadden toegestaan zolang ik het alleen uit de buurt van anderen zou houden en alleen op het strand ballen zou slaan. Dat was een redelijk iets om te vragen. Ik had de anderen nog niet ontmoet, maar gezien ik al een vreemde keuze was voor een onderzoek als dit, wist ik niet wat voor een mensen ze hier allemaal hadden en misschien waren ze wel bang op gevechten. Nu kon ik met dat op zo'n heerlijke plek niet voorstellen, maar toch. Op het strand vond ik een mooi plekje, weg van alles met genoeg ruimte om de bal niet in het water te slaan. Normaal hadden we op het veld een pitchen of een apparaat die op verschillende snelheden en in verschillende hoeken gooide. Nu moest ik zelf een bal opwerpen en snel genoeg zijn om deze te slaan. Het was in het begin oefenen geweest, maar nu was ik er best handig in. Ik gooide de bal op en sloeg hem weg met een harde klap, maar tot mijn verbazing vertrok de bal in een slakkengangetje. Toch viel het ding niet uit de lucht. Ik begon in een sukkeldrafje mee te rennen met ogen zo groot als schoteltjes, waarna ik de bal richting de branding opving. Wat in godsnaam gebeurde er? Ik had geen idee wat eht was, maar het was echt super cool. Ik gooide weer de bal op en probeerde hetzelfde, maar dit keer, net voor ik hem ving, werd alles langzaam zwart en zakte ik, naast de bal, in elkaar.

Joaquin Rafael Romero
• 24 • Supernatural Hearing • Peru • Living Room • Going mad • Alone •
Ik had altijd wel een bepaalde reservaring gehad tegenover dit onderzoek. Ik deed hieraan mee om nooit meer iemand te zien sterven aan een ziekte die te voorkomen was, maar hoe langer het onderzoek doorging, hoe meer dat doel niet leek te bestaan. Ik had geen idee wat ze deden, maar ik wist wel dat het niet 100% pluis was. Ook begon ik steeds meer heimwee te krijgen naar thuis. De lucht was hier zwaar, er waren talloze onnatuurlijke en vreemde geluiden, en uit mijn raam, ik had een raam, kon ik alleen maar zand zien. Niets was zoals thuis en ik wilde niets liever dan terug naar de Peruviaanse bergen en lesgeven aan de kinderen in mijn klas. Toch kon dat niet en helemaal niet nu ik wist wat ze met me hadden gedaan. Of ik wist in elk geval de bijwerking of het eindproduct ervan: een marteling. Toen vannochtend de deur opende door de dame die kwam vertellen dat we vrij waren om te bewegen en dat er eten was, leek het wel of ze schreeuwde, maar dan 10 keer harder dan normaal, en ik kon alles horen wat zich in de gang afspeelde en sommige dingen uit andere kamers ook. Ik had met tranen in mijn ogen de deur dicht moeten slaan om niet meteen mijn hoofd letterlijk uit elkaar te laten barsten. Zo voelde het namelijk. Al het geluid was zo luid dat het pijn deed. Mijn voetstappen, licht als ze waren, klonken als donderslagen, en ik kon zelfs mijn eigen organen horen werken. Ik had alles geprobeert te dempen, met een muts, plukjes wol, al mijn beddengoed, maar niets leek te helpen. Uiteindelijk in blinde paniek was ik de gang op gerend en in de huiskamer neergeploft met mijn muts op mijn hoofd. Uit pure wanhoop en paniek begon ik te gillen, in de hoop even alle herrie buiten te sluiten voor mijn hoofd letterlijk uit elkaar klapte. Dit hoorde niet. Ik had geen idee hoe ze dit hadden gedaan, maar als dit hun idee was om ziektes de wereld uit te helpen, had ik toch liever dat mijn kinderen aan tuberculose, een longontsteking, of de mazelen stierven dan dat ze hier ook maar een seconde in moesten leven.

---

Bowties were never Cooler

De jongen had even kort gefronsd toen ik hem de hand had geschud, waarschijnlijk had hij ook die vreemde tinteling gevoel. Een waarvan ik toch vrij zeker was dat het door dat elecktrisch schild was, niet afgenomen dat het een best aantrekkelijke jongeman was, maar dat waren toch echt andere soort prikkels die ik zou gaan voelen.
Toen ik hem vroeg of hij uit Frankrijk kwam glimlachte hij oprecht, waardoor zij groene ogen lichtjes fonkelden en er kleine kuiltjes in zijn wangen verschenen. "Dat klopt, dat heb je juist, en waar kom jij vandaan?" vroeg Julien vervolgens en ik dacht even aan mijn famillie in Roemenie. " Ik ben afkomsstig van Roemenië, maar heb de afgelopen 5 jaar in Oostenrijk gewoond " vertelde ik hem met een zwak glimlachje, dat ik van huis getrapt was en hierdoor 7 jaar op een hongerloon heb moeten leven, vertelde ik hem niet. Ik wilde niet onnodig medelijden wekken en daarbij boeide dat de jongen vast niet. "Ik begrijp trouwens een klein beetje Frans, maar net niet goed genoeg om een hele conversatie met je aan te gaan." grinnikte ik, op school kregen we altijd les Frans, Engels en Duits, dus kon ik al een goede basis van deze talen en Engels kon ik toch echt vlot. Zo hier en daar was mijn accent wel te merken al was deze een mengeling van roemeens en Duits. "En als ik mag vragen, hoe kom jij hier terrecht?" de vraag van Julien was erg onschuldig geweest al was ik toch even stil. 'omdat ik toch niets te verliezen heb' schoot er door mijn gedachten heen al zei ik dit niet. " Ik had nood aan iets nieuws, mijn leven was zou niet bepaald... Interessant te noemen dus ik dacht waarom niet. " zei ik schouderophalend, alsof het niet veel uitmaakte, maar voor mij maakte dit juist enorm veel uit. Een kans op iets nieuws. " En jij? Wat brengt jou hier? " vroeg ik hem vervolgens nieuwsgierig

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Gareth schreef:
MT.

---

•

23 • United States • Aerokinesis • In a room • Alone Het duizelt me nog een klein beetje, moet ik zeggen. Ik vind het maar wat raar dat ik nu allemaal dingen kan besturen. Of ja, lucht dan, maar dat staat voor mij gelijk aan dingen. Ik heb het nog lang niet onder controle, dus ik moet me inhouden. Een keer met mijn armen omhoog en misschien vliegt de hele ruimte dan de lucht in, weet ik veel. Ik vind het aan de ene kant enorm gaaf, omdat ik mezelf misschien wel kan laten vliegen als ik hard oefen, maar aan de andere kant vind ik het dan ook weer wat eng, want stel dat er wat misgaat? Ik wil geen doden op mijn geweten hebben, zeg maar. Dat ik hier zo ver weg zit, was al een enorme sprong in het diepe, maar met dit erbij wordt het toch helemaal spannend, zeg maar. Ik probeer graag nieuwe dingen uit en ik deins ook vrijwel nergens voor terug, maar aan de andere kant is dit toch wel weer van een heel ander kaliber. Het is gewoon echt en ik kan niet weg.       Ik loop door de ruimten heen die ik tegenkom terwijl ik naar mijn handen kijk. Om het uit te proberen, maak ik een vuist en laat ik mijn linkerhand langzaam naar links schieten. Een klein briesje zet op en ik merk dat mijn donkere krullen in de wind dansen. Ik moet zeggen dat ik dit toch leuker vind dan ik aanvankelijk had gedacht. Een korte lach rolt over mijn lippen en ik probeer het nog een keer, dit keer met mijn rechterhand. Een stevigere wind steekt op en ik merk dat ik er zelf even van sta te kijken, tot een kroonluchter vervaarlijk begint te schommelen en ik besluit het maar even zo te laten. Goed, misschien is dit zo slecht nog niet…

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.