• In lang vervlogen tijden was haar naam alom gekend.
    In uitgestorven tongen werd ze geprezen zowel als gehoond.
    Tot men haar mythe begon te vergeten.
    Eenzaam vanop Olympus keek ze toe,
    hoe Mens haar uit diens geheugen verbande
    terwijl Tijd zich steeds verder buiten haar zicht uit rok.
    Wanhoop nestelde zich in haar hart, dieper dan voorheen.
    Moed zonk in haar schoenen en Waanzin fluisterde haar melodieuze leugens toe
    om haar eigen gedachten te verdringen,
    tot enkel nog Wraak over bleef.
    En Wraak zou immer zoet zijn.


    In het oude Griekenland werd de mythe van Medea geboren; een befaamd tovenares die Jason en zijn argonauten hielp bij het veroveren van het Gulden Vlies. Haar grootste winst daarmee was echter het hart van Jason. Maar het hart is wispelturig, en toen Jason een betere partij op het oog had liet hij Medea hardvochtig vallen.
    Uit wraak schonk Medea haar man's nieuwe bruid een kleed als zoenoffer. Zodra die laatste zich echter met de stof omhulde, smolt het vlees weg van haar botten en poogde de verstoten vrouw haar zonen met Jason om het leven te brengen, om hen de kwade tongen te sparen, waarop ze in een kar, getrokken door draken naar berg Olympus vluchtte. Zonder haar weet bleef één van haar zonen in leven.
    Eeuwen later is Medea achter dit gegeven gekomen, lang nadat Thessalus' nazaten zich over de wereld verspreid hadden. Verteerd door hartzeer dat al die tijd in haar borstkas gebroed heeft is haar lust naar wraak groter dan ooit en Medea is vastberaden af te maken wat ze begonnen was.
    Geduldig heeft ze de gunst van Hades en Ares verworven, die haar hielpen een labyrinth the creeëren en verbergen op een andere dimensie. Hun enige wens in ruil hiervoor was te mogen meegenieten van haar meedogenloze poppenspel.

    Tien jongeren, de laatste nazaten van Thessalus, worden wakker in een kille, donkere kamer. Het enige dat ze vinden is elkaar, een zaklamp elk en een boodschap die meer chaos dan troost brengt.

    Als ratten in de val
    probeer maar te ontsnappen
    Maar weet; mijn alziend oog ziet al
    kan ik jullie verklappen
    Ga links en rechts en nog een keer
    want anders zie je nooit je vrijheid weer.

    Na wat doelloos rondgedoold te hebben komt één persoon tot de conclusie; ze zitten opgesloten in een labyrinth. En daar moeten ze zo snel mogelijk uit zien te raken.

    In dit RPG gaat het er echter een klein tikkeltje anders aan toe.
    Er is een verteller in het spel, die Medea vertegenwoordigt, en op elk moment een obstakel in het labyrinth kan zetten.
    Zien jullie de uitgang? Wat jammer dat de muren zich verschuiven, of plots een bloeddorstige harpij jullie de weg verspert.
    Levend uit het doolhof komen? Je kan altijd proberen.



    Rollen
    • Kody Jaimes Arden • 25 • Gymleraar • York, Groot-Brittannië • Obeah
    • Nora Jane Evans • 26 • Virago
    • Rose Marie Bourgeois • 22 • Studente • Bordeaux, Frankrijk • Qrystallized
    • Zion Wright • Enchantress
    • Azlain
    • Cédric Joaquín Middleton-Villanueva - 21 - Londen, Groot-Brittannië - Ricciardo
    • Gwendolyn Sopia VetrovTulua - 20 - Rusland - Tulua
    • Anja Hannelore Bauer • 24 • Spittal an der Drau, Oostenrijk • Novembermeisje
    • Bruce Robert Yunker • 26 • Advocaat • New York, Amerika • Mahigan
    •


    Regels

    • Minimale posten van 250 woorden.
    • Zoals bij elke RPG; de algemene regels van Q.
    • OOC in het praattopic.
    • 16+ is toegestaan, vermeld dit a.u.b wel even aan het begin van je post en probeer het te beperken
    • Ruzies, vloeken, etc binnen de RPG mag, maar laten we het wel gezellig houden.
    • Nieuwe topics worden enkel geopend door Obeah of Virago, tenzij anders aangegeven.

    NIEMAND KENT ELKAAR, TENZIJ UITZONDERLIJKE AFSPRAKEN.


    START: Iedereen wordt, elk op zijn eigen tempo en al dan niet in pyjama, wakker in een ronde ruimte in het midden van het doolhof. Verschillende doorgangen zijn hier te vinden, elk hiervan leidt hen tot diep in het doolhof. Er vallen dus vragen gesteld te worden en beslissingen genomen te worden.

    [ bericht aangepast op 26 nov 2017 - 16:20 ]


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    Bruce Robert Yunker


    26 years • Advocaat • Everyone • Labyrint

    Er werd geen antwoord op de mijn vraag gegeven waar we waren, maar dit kon ik uiteraard begrijpen. Ik trok de conclusie dat niemand wist waar we waren. Ik bekeek de ruimte nogmaals een keer met toch de lichtte hoop iets te herkennen, maar tevergeefs. De blonde man die tegenover mij stond begon plots te bewegen, waardoor mij ogen en mijn zaklamp hem volgde. Zowel zijn licht, als mijn licht, lieten een deurgat tevoorschijn halen en het was er niet één, maar wel geteld 3. Ook bleek dat we ons een cirkelvormige kamer bevonden. De man bewoog naar elke opening toe en bleef er even staan. Het enige wat ik nu kon doen was hem en andere in de gaten houden, terwijl er ideeën in mijn hoofd rond spookte.
    Zou dit één of ander Televisie-programma zijn? Waar verschillende mensen in een ruimte worden gedumpt? Dit kon ik haast niet geloven, want A ik had me voor niks opgegeven en B iedereen wist dat ik een belangrijke zaak had, waar aan gewerkt moest worden. Met deze gedachte drong het pas tot me door dat ik hier weg moest komen. Het kon me niet schelen wat de andere zouden doen, elkaar leren kennen ofzo? Daar was geen tijd voor! Ik moest hier weg zien te komen. Net voordat ik de rumoerigheid wilde verbreken, was de blonde man mij al voor.
    "Luister, ik weet niet wie jullie zijn en waarom ik hier ben of hoe ik hier gekomen ben. Maar ik weet wel dat ik hier zo snel mogelijk weg wil, en minstens één van de drie uitgangen ergens heen moet leiden. Ik stel voor dat we een beslissing maken om als groep verder te gaan, of ieder voor zich. Maar wat mij betreft hoeft er niet teveel getreuzeld te worden," My sentences exactly. Ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden. De man stelde zich vervolgens voor als Kody.
    Ik was net zo erg gedreven om hier weg te komen, maar door de korte toespraak van Kody begon ik eens na te denken. Er waren drie gangen, waarvan waarschijnlijk ééntje de uitweg was. Als we ons zouden opsplitsen zou maar (als we de groep eerlijk verdeelde 1/3) wegkomen. Dit was een risico wat we maar moesten nemen. 'Ik ben het volledig met je eens, Kody.' sprak ik vervolgens, waarna ik naast hem ging staan. 'De naam is Bruce,' voegde ik er ook nog snel aan toe, waarna ik de reactie van de overige mensen afwachtte.


    “There's no need to build a labyrinth when the entire universe is one.”


    Do I look like Mother Teresa?