Toegelaten bij studie, maar nu toch twijfel. - School

Hey hoi,

tijdje geleden dat ik hier online ben geweest, maar moet ff wat van me afschrijven en hoor graag van mensen die mij verder niet kennen wat hun meningen er over zijn, dus dat leek me wel een reden om weer in te loggen. Laat ik maar even beginnen met zeggen dat ik niet twijfel over mijn studiekeuze, daar ben ik vrij zeker in. Ik heb echter het afgelopen jaar (gymnasium 6) best een kut jaar gehad qua zowel school als mentaal en dr is heel veel faalangst bij komen spelen. Ik ben geslaagd, wonder boven wonder want ging met drie vijven mn examens in, en heb een van die drie zelfs opgehaald naar een zeven en eentje naar een zes, en heb niet eens de slechtste cijfers. Ik heb mij begin 2018 ook aangemeld voor een studie (BA Creative Writing, in Engeland), en vrij snel nadat ik geslaagd was kreeg ik dan ook (toen ik mijn cijfers opgestuurd had) te horen dat ik helemaal toegelaten ben (bij de University of Gloucestershire)! Hartstikke fijn natuurlijk!

Maar toen sloeg van het weekend de twijfel toch de twijfel toe. Ik was sowieso erg moe en had NK atletiek gelopen twee dagen lang en ging proefwerken ergens waar ik me niet op m'n gemak voelde, dus dat zal er ongetwijfeld allemaal mee te maken hebben gehad, maar ik heb dus zondagavond even een paar uur lopen janken en toen begon ik dus ook te twijfelen over studeren. Nu zei m'n moeder vrij spontaan op dat moment "Hey, je kan ook een tussenjaar nemen en volgend jaar gaan studeren". Dit is iets wat we dus nog nooit eerder besproken hebben en waar ik ook nooit eerder aan had gedacht, maar eigenlijk klinkt het wel als een goede/logische optie. Ik ben bijvoorbeeld ook pas eind augustus jarig, en heb nu dus met zeventien jaar mijn gymnasiumdiploma, en ga dan als ik net achttien ben naar het buitenland om te studeren. Een tussenjaar zou me de mogelijkheid geven om nog wat verder door te groeien, zelfstandiger te worden en zekerder van mezelf te zijn als ik daar heen ga. Nieuwe situaties zijn voor mij namelijk ook altijd eigenlijk doodeng (zie: faalangst), en door wat meer aan mezelf te werken en zoals m'n moeder mooi zegt, meer te 'rijpen', ben ik misschien wat meer klaar voor studeren in het buitenland. Ik zou dan namelijk ook echt net aan negentien zijn als ik mijn studie begin, wat nog steeds gewoon jong is, en wat is een jaartje langer wachten nou? Maar ik ben wel heel actief bezig geweest met "ik ga deze september beginnen met studeren in Engeland" en daar een atletiekvereniging zoeken en accommodatie regelen en ik heb er ook gewoon super veel zin in, maar ik snap mijn moeders punt van nog even wat meer groeien en me sneller op mijn gemak voelen in nieuwe situaties, het 'wat is een jaar nou?', en alles wat hierboven staat, ook heel goed, dus ik twijfel heel erg wat ik nu zal gaan doen. Heb namelijk ook niet ff de hele zomer om hier over na te denken.

Nou hoef ik van jullie niet te horen wat ik moet doen, die keuze ligt bij mij, maar idk, jullie meningen horen of wat je vind van een tussenjaar nemen ofzo, zou ik erg fijn vinden.

Love, Leonie.

---

take me back to the basics and the simple life

Persoonlijk vind ik dat een tussenjaar zowel heel zinvol als heel ruk kan zijn maar dat ligt echt aan het type persoon. Als ik je er zo over hoor praten klinkt het naar mijn mening meer alsof je gewoon een beetje last hebt van zenuwen voor een grote verandering en er verder niet zo zeer problemen spelen. Als dat zo is dan zou het juist denk ik heel goed voor je zijn en voor je zelfstandigheid en zelfvertrouwen (je gaat immers een groot nieuw avontuur aan). Ik heb nu 3 tussenjaren gehad ivm gezondheid en hoewel het bij mij echt nodig was en ik er absoluut geen spijt van heb vind ik het soms wel heel jammer, dat neemt niet weg dat ik er heel veel van geleerd heb en dat mijn motivatie voor mijn studie zo'n 3x hoger ligt dan dat van alle eerstejaars bij elkaar en dat ik nu veel beter weet wat ik wil en hoe ik het wil (heel helpful als je moeite hebt met een studie kiezen/vinden). Een jaar in the long run is echt niks dus daar hoef je je echt geen zorgen voor te maken. Stel je voor dat je een tussenjaar neemt, is het dan wel zeker dat je alsnog weer toegelaten wordt in Engeland? Zo ja, zou het besluit al makkelijker zijn maar het zou opzich zonde zijn als je een hele toffe studie weg laat schieten als je volgend jaar minder kans hebt om weer toegelaten te worden. Ik denk dat het vooral een kwestie is van wat goed voelt voor jou, en dat telt gevoel imo zwaarder mee dan je hoofd. Maar ik wil je op het hart drukken dat er helemaal niks mis is met een tussenjaar en dat het voor zeker de helft van de mensen die het doen juist heel goed is, maar het kan er soms ook voor zorgen dat de drempel naar weer studeren (te) hoog wordt. Maar het klinkt voor mij dus alsof je door je moeheid aan het twijfelen bent geraakt, als dat het geval is maak vooral geen overhaaste beslissingen en denk er gewoon nog even rustig over na (weet niet hoe lang je nog hebt om te beslissen). Vaak met wat tijd wordt het wel duidelijk waar je voorkeur ligt. Either way, een tussenjaar is prima maar gewoon starten ook hangt dus echt af van jouw gevoel.

---

The truth is out there.

Ik heb hier ook ooit over na gedacht, en ben toen toch gaan studeren. Ik ben toen in februari gestopt, deels omdat de studie mij niet lag, maar deels ook omdat het mentaal echt zwaar was voor mij. Toen heb ik dus ook besloten om niet gelijk te beginnen met een nieuwe studie, maar dit jaar wel voor mezelf te nemen. Na een tijdje ben ik begonnen met werken en ben ik zo doorgegroeid dat ik nu leidinggevende ben over het kassa team. Klinkt misschien niet indrukwekkend, maar voor het meisje dat huilend wegrende na elke presentatie en wat dagen school slipte omdat ze het mentaal niet redde, is dit echt heel wat. Ik ben dus 100% voor, want mij heeft het heel erg geholpen. Natuurlijk ligt het ook aan jou en aan hoe je het invult, maar ik ben heel blij dat ik het gedaan heb.

---

Spinning around, I'm weightless.

Ik heb spijt van mijn tussenjaar. Uiteindelijk vond ik het kut om weer te moeten beginnen en ook nu denk ik steeds van 'ja oké ik had al klaar kunnen zijn' en alles wat ik toen gedaan heb kan nog steeds.
Als je van jezelf weet dat je niet zoveel moeite heb met studeren en school en zo dan kan het zeker fijn zijn, maar ik heb er altijd een hekel aan gehad (ondanks dat ik het wel naar m'n zin heb) en had het liever zo snel mogelijk achter de rug. In mijn ogen kan het leven pas beginnen als ik klaar ben met studeren, scholen, opleidingen en al die ellende.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Goed dat je zelf aangeeft het is mijn ding maar ik wil gewoon een mening.

Zelf zou ik het niks vinden. Een jaar vrijheid en dan poef weer leren en shit. Ik vond het heerlijk om met mijn 18de aan het werk te gaan en op mijn 19de klaar te zijn met school. Daarnaast zou ik zelf ook niet weten wat k in een tussenjaar moet doen. Reizen vind ik niet zo iets voor mij en werken een goede baan is na je diploma pas.

Anderzijds kun je als persoonlijkheid en mens in 1 jaar 9ntzettend groeien en kan dat zeker voor het buitenland positief mee meenemen maar ik denk dat je moet zorgen dat je duidelijk weet wat je wilt gaan doen en niet alleen een jaar lui thuis zit, denk niet dat het dan nut heeft

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Ik ben geen ervaringsdeskundige maar ik denk dat het in jouw geval zonde zou zijn als je een tussenjaar zou nemen. Je zegt dat een tussenjaar jou de tijd zou kunnen geven om wat meer te 'rijpen'. Ik snap denk ik wel waar jij (en je moeder) vandaan komt, maar ik denk dat je eigenlijk gewoon die sprong in het diepe moet maken. Studeren is een grote stap en in het buitenland al helemaal, echter denk ik dat je daarvan juist het meest nog van zal groeien en leren. En dit is natuurlijk speculeren, maar misschien maakt dat jaartje extra 'veilig thuiszitten' het alleen nog maar zwaarder om uiteindelijk die grote stap te maken.
En zoals Einzelganger al had gezegd, heb je dan nog wel gegarandeerd een plekje op die Engelse uni? Ik denk dat het reuze zonde is als je-je plekje daar kwijt zou raken.

---

I just caught the wave in your eyes

Hey Leonie!

Eerst en vooral heel erg gefeliciteerd dat je geslaagd bent en toegelaten voor een opleiding!
Ik zou jou eigenlijk het advies geven om er gewoon in te duiken. Want mijn redenering is zo: Een tussenjaar is leuk maar het is ook heel erg lang. Je denkt nu al zoveel na, wat iets goed is, maar je twijfelt. En dat komt ook door die faalangst deels. Ik heb ook grote faalangst en als ik persoonlijk zou moeten kiezen, dan zou ik een tussenjaar geen goede optie vinden voor mijzelf omdat ik weet dat ik dan te veel kan nadenken over zaken en die angst nog kan aangroeien. Nu weet ik niet of dat bij jou ook het geval zou kunnen zijn, maar denk er nog eens goed over na. Verder moet je dat jaar ook zien op te vullen natuurlijk. Oké, dat lijkt allemaal wel vet chill maar misschien dat je je na drie maand toch wel gaat vervelen en spijt hebt dat je toch niet meteen aan de slag gegaan bent in Engeland. Ik spreek uit mijn eigen ervaring dat ik aan het einde van de zomervakantie meestal wel iets heb van 'oke laten we weer gaan studeren, ook al vind ik het klote om weer te moeten pendelen en in de boeken te duiken, maar het geeft toch wel wat nut aan mijn dagen.'
Verder is het gewoon hartstikke normaal ook dat jij nerveus bent en dergelijke want het is allemaal nieuw en natuurlijk dat je het allemaal overweldigend vind!
Ik zou me ook niet teveel vasthechten op leeftijd en jaren, want uiteindelijk lopen de zaken echt niet altijd zoals ze je gepland had. Daarom dat ik eigenlijk zou zeggen om er meteen voor te gaan, want je weet niet van te voren hoe het gaat lopen. Misschien ben je daar wel en voelt het helemaal niet goed, waardoor je stopt in het eerste jaar? (Stel je voor dat je een tussenjaar genomen had, dan is dat dus weer later en heb je misschien wel spijt dat je zo lang gewacht hebt).
Ik wil je nu zeker geen schrik aanpraten hoor, dat niet. Ik deel gewoon even mijn ervaring hieronder, waarom ik dat zeg.
Toen ik 17 was, was ik zeker dat ik iets creatiefs wou doen. Ik teken en schrijf heel erg graag, en ik wou heel graag animatiefilms maken. Ik heb toen toelating gedaan bij een kunstschool en dacht dat ik dat helemaal op mijn buik kon schrijven, maar bleek dat ik toch toegelaten was. TIjdens dat toelatingsexamen kwam ik er wel achter dat ik niet echt op mijn plek zat om daar te studeren. Die opleiding was niet hetgene wat ik wou (en dat heb ik pas ter plekke tijdens de proef gemerkt terwijl ik babbelde met de docenten, hoewel ik goed geïnformeerd was daarvoor). Goed, dat realiserende ben ik mij toen voor een literatuurstudie gaan inschrijven aan de universiteit. Daar kreeg ik een faalangst aanval en heb ik me de eerste week nog uitgeschreven omdat het no bueno was voor mijn mental health. Toen ben ik begonnen aan een leerkrachten opleiding. Dat hele jaar heb ik mij afgevraagd 'wat doe ik hier' maar ik moest mijn studiepunten terugverdienen (systeem hier in BE) en was gelukkig op bijna alles geslaagd. Toen heb ik gekeken voor een andere creatieve opleiding en die vond ik. Het tweede jaar hogere studies ben ik dus gestopt met die leerkrachtenopleiding en was ik helemaal in overtuiging van 'dit is de droom voor mij' begonnen aan die andere opleiding die creatief was. Nou ja, ben ik daar tegen de lamp gelopen dat ik daar ook niet op mijn plek zat (ook deels door grote faalangst, maar ook gewoon omdat het weer niet was wat ik zocht). En nu ben ik terug bij mijn leerkrachtopleiding en vind ik het helemaal geweldig en leuk.
Moraal van het verhaal: Zaken zijn altijd anders dan je van ze verwacht, zeker bij zulke belangrijke keuzes als studeren. Dus luister vooral naar je gevoel en spring er gewoon in. En onthoud dat hoe het allemaal ook draait en keert, je altijd wel op je pootjes zal belanden.
Vandaar dat mijn advies voor jou is dat je het beste gewoon doet. Uiteindelijk ben ik ook gewoon blij dat ik de zaken niet al te hard overdacht heb en het allemaal gewoon uitgeprobeerd heb.
Dus volg je gevoel en als dat gevoel zegt, ga naar Engeland en studeer, doe dat. Als je gevoel in Engeland je zegt van nee, dit lukt me nu nog niet want het is allemaal te veel, volg je gevoel dan en zet je studies even op pauze. Daar is geen schaamte in. Je moet doen wat voor jou goed voelt. En wat je ook kiest, hoort zo te zijn. Volg je gevoel. Jij bent de enige aan wie je verantwoording moet afleggen en naar wie je moet luisteren.
Ik wens je heel erg veel succes met je keuze en veel plezier volgend jaar, wat je ook doet!

---

A to the Z

Ik ben een enorme voorstander van een tussenjaar. Vanuit mijn middelbare werd er heel veel druk gezet op prestatie: haal je je VWO diploma? Dan moet je naar de universiteit, het is een verspilling om dat niet te doen! Over tussenjaren werd niet gesproken, een HBO gaan doen was taboe.
Daar luisterde ik dan ook naar, en ik ben meteen na mijn diploma een universitaire studie gaan doen. Het ging al mijn studievrienden goed af, terwijl ik 0 studiepunten haalde en diep ongelukkig werd, omdat ik niet naar mijn gevoel had geluisterd. Ik was overwerkt, overspannen en ging aan mezelf twijfelen.
Eind december/begin januari ben ik toen gestopt met mijn studie, en besloot ik een paar maanden tussenjaar te nemen. Ik ben gaan au pairen in Brussel, en voor ik het wist was het ineens juni en was ik dus te laat om me in te schrijven voor een vervolgstudie voor 2017/2018. Dus heb ik nog een tussenjaar genomen.
Ik heb in dat jaar gewerkt, en hoewel het soms breindodend was, is het nemen van dat anderhalve tussenjaar de beste keus geweest voor mij.
Waar ik aan het einde van 6V en mijn gehele (korte) universiteitscarriere onzeker was, voel ik me nu zoveel zekerder.
Ik ben er achter wat ik nou eigenlijk wil, voel me stukken fijner in mijn vel, ben socialer en ben zoveel meer uit mijn comfort zone gestapt. Ik durf nu gesprekken aan te gaan met totale onbekenden, heb een baantje in de horeca waarbij ik dagelijks in lastige situaties kom die ik zelf moet oplossen, en heb kan nu met vol vertrouwen aan een nieuwe studie beginnen.

Natuurlijk is mijn ervaring niet die van iedereen, maar het aller belangrijkste is dat je naar je gevoel luistert.
Ik overwoog in januari van dit jaar om nog een tussenjaar te nemen en naar Spanje te gaan om daar te au pairen, maar de gedachte gaf me zoveel anxiety dat ik, tegen ieders advies in, toch besloot het niet te doen. Je kunt je wel voornemen dat je iets wilt doen, maar als het je te veel stress oplevert is het misschien goed om jezelf eerst ruimte te gunnen om tot rust te komen en jezelf beter te leren kennen (want daar helpt de middelbare niet enorm bij, vond ik).

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Even algemeen op iederen reageren want ik ga niet iederen quoten:

Plaats op universiteit weet ik niet zeker, maar daar heb ik een mailtje over gestuurd en ik acht de kans dat ze mijn plek zouden houden vrij hoog vanuit de redenering dat universiteiten in engeland waar ik op open dagen ben geweest ook wel dingen hebben gezegd als "ja we hadden er 23 toegelaten maar 3 namen toch nog een tussenjaar dus die komen een jaar later", en anders zou ik me via UCAS (systeem voor schoolaanmeldingen enzo) gewoon weer opnieuw aan moeten melden en dan kan ik me alsnog voor vijf universiteiten aanmelden.

Wat ik dus ook een beetje heb is dat ik niet wil beginnen en er dan achter kom dat ik het toch niet red, omdat dat naast doodzonde voor mezelf en hoe ik me voel, ook nog een duur grapje is (studeren in engeland kost nog al wat).
Daarnaast ben ik inderdaad ook een beetje bang dat zou ik een tussenjaar nemen, ik wat minder in de schoolmodus zit, omdat ik dan meer "vrijheid" heb geproeft, als dat de juiste manier is om het te beschrijven.

Het riedeltje "kijk wat je gevoel zegt" ben ik mee bezig, maar ik ben iemand die altijd heel rationeel alles overweegt en mijn gevoel erbij eerder wat wegcijfer, dus dat komt niet heel makkelijk, vooral omdat het iets is wat nu zomaar nog ff er bij is gekomen zonder dat ik dat ook had bedacht hahaha.

Ik vind het wel heel fijn om van jullie wat meningen en ervaringen te horen dus in ieder geval heeeeel erg bedankt!!

---

take me back to the basics and the simple life

EASE schreef:
Even algemeen op iederen reageren want ik ga niet iederen quoten:

Plaats op universiteit weet ik niet zeker, maar daar heb ik een mailtje over gestuurd en ik acht de kans dat ze mijn plek zouden houden vrij hoog vanuit de redenering dat universiteiten in engeland waar ik op open dagen ben geweest ook wel dingen hebben gezegd als "ja we hadden er 23 toegelaten maar 3 namen toch nog een tussenjaar dus die komen een jaar later", en anders zou ik me via UCAS (systeem voor schoolaanmeldingen enzo) gewoon weer opnieuw aan moeten melden en dan kan ik me alsnog voor vijf universiteiten aanmelden.

Wat ik dus ook een beetje heb is dat ik niet wil beginnen en er dan achter kom dat ik het toch niet red, omdat dat naast doodzonde voor mezelf en hoe ik me voel, ook nog een duur grapje is (studeren in engeland kost nog al wat).
Daarnaast ben ik inderdaad ook een beetje bang dat zou ik een tussenjaar nemen, ik wat minder in de schoolmodus zit, omdat ik dan meer "vrijheid" heb geproeft, als dat de juiste manier is om het te beschrijven.

Het riedeltje "kijk wat je gevoel zegt" ben ik mee bezig, maar ik ben iemand die altijd heel rationeel alles overweegt en mijn gevoel erbij eerder wat wegcijfer, dus dat komt niet heel makkelijk, vooral omdat het iets is wat nu zomaar nog ff er bij is gekomen zonder dat ik dat ook had bedacht hahaha.

Ik vind het wel heel fijn om van jullie wat meningen en ervaringen te horen dus in ieder geval heeeeel erg bedankt!!

Met deze uitleg vind ik je beredeneringen voor een tussenjaar toch niet zo sterk zou ik als ik je zo hoor toch meer naar neigen geen tussenjaar te nemen het klinkt een beetje als een 'easy way out' nemen als je het wel doet. Is het geen optie om voor je vertrekt om te studeren zo'n anti faalangst cursus oid te doen? Je moet wel afwegen of je het risico van misschien je studiejaar falen het waard vind, maarja een jaar later starten kun je net zo goed falen. En trust me when I say, wachten maakt de timing lang niet altijd beter haha.

---

The truth is out there.

Einzelganger schreef:
(...)

Met deze uitleg vind ik je beredeneringen voor een tussenjaar toch niet zo sterk zou ik als ik je zo hoor toch meer naar neigen geen tussenjaar te nemen het klinkt een beetje als een 'easy way out' nemen als je het wel doet. Is het geen optie om voor je vertrekt om te studeren zo'n anti faalangst cursus oid te doen? Je moet wel afwegen of je het risico van misschien je studiejaar falen het waard vind, maarja een jaar later starten kun je net zo goed falen. En trust me when I say, wachten maakt de timing lang niet altijd beter haha.

Dit +1 ik wel. De kans dat het je ding niet is, is er altijd. Maar komende van iemand die spreekt uit ervaring van heel veel geld neertellen en stoppen, zou ik jou toch nog altijd aanraden van het gewoon te doen en daar niet over te piekeren. Ik heb natuurlijk het geluk dat mijn ouders heel erg supportive zijn en mij die kansen aangeboden hebben, ook al is er veel geld 'verloren' nu. Zij redeneren ook van 'je hebt het tenminste geprobeerd'. In dat opzicht is geld nooit verloren. Want anders heb je later misschien altijd spijt omdat je het nooit geprobeerd hebt.
Ik weet verder niet goed hoe jij tegen alles aankijkt, maar ik geloof sterk in zoiets als 'what is meant to be, is meant to be.' Dus als je niet zou slagen, dan staat dat volgens mijn redenering al vast. Of dat nu binnen een jaar of twee jaar is. Dat is misschien een raar soort bijgeloof voor de meeste mensen, maar ik geloof wel zoiets als een uitgestippelde weg voor iedereen. En dat je die weg sowieso afwandelt, welke afslag je ook neemt. Je weet gewoon niet wat de weg in petto heeft voor je. Ik hoop dat dat bevattelijke uitleg is voor je.
Maar kijk, als ik nu een beetje goed tussen de regels door lees lijkt het mij eigenlijk alsof jij misschien je keuze al gemaakt hebt? Dat jij geen tussenjaar neemt en naar Engeland gaat? En dan lijkt het mij dat die tegenargumenten die je opnoemt, redeneringen zijn die jij bedacht hebt uit je faalangst. Daarom dat ik dit bericht hierboven zeker wou +1'en. Kijk eens voor een cursus omtrent faalangst of zelfzeker studeren, zelfzeker in je schoenen staan, etc. Dat gaat jou sowieso helpen bij alles wat je in de toekomst doet!
En verder zou ik zeggen, probeer die twijfel en angst los te laten. Hoe moeilijk dat ook is.
Praat er ook zeker even over met jouw ouders over het 'wat als het niet lukt' en het 'geldaspect'. Breng die vrees even ter sprake. Dan weet je al op voorhand hoe je ouders er tegenover staan. De kans is groot dat ze het helemaal niet zo erg zouden vinden als het niet lukt in Engeland volgend jaar als het aankomt op geld. Daarbij wil ik ook even de relativering maken dat als het studeren in Engeland niet lukt dat niet alle kosten verloren zijn want:
a) je bent elke ervaring rijker
b) je betaalt voor eten en huisvesting in Engeland en dat is wederom ervaring rijker om op jezelf te wonen, etc.
c) boeken en materiaal is verkoopbaar
d) studiekosten heb je overal, of het nu in Nl, Engeland of Be is. Probeer sowieso zeker een beurs te fixen ergens en ga zoveel mogelijk voor de goedkoopste dingen om de kosten te drukken. Ook bij woonst kan je proberen om de kosten te drukken en tijdens je tweede jaar studeren in Engeland pas meer investeren. Of het tweede semester.

---

A to the Z

Pixielisje schreef:
(...)

Kijk eens voor een cursus omtrent faalangst of zelfzeker studeren, zelfzeker in je schoenen staan, etc. Dat gaat jou sowieso helpen bij alles wat je in de toekomst doet!

Einzelganger schreef:
(...)

Met deze uitleg vind ik je beredeneringen voor een tussenjaar toch niet zo sterk zou ik als ik je zo hoor toch meer naar neigen geen tussenjaar te nemen het klinkt een beetje als een 'easy way out' nemen als je het wel doet. Is het geen optie om voor je vertrekt om te studeren zo'n anti faalangst cursus oid te doen? Je moet wel afwegen of je het risico van misschien je studiejaar falen het waard vind, maarja een jaar later starten kun je net zo goed falen. En trust me when I say, wachten maakt de timing lang niet altijd beter haha.

Ik loop ondertussen een halfjaartje bij een orthopedagoog/psycholoog vanwege faalangst dus een extra cursus hoeft niet zo zeer hahaha. Zij zei inderdaad ook dat ik wel voor moet zorgen dat een tussenjaar nemen niet iets zou zijn wat ik echt uit angst doe om er tussenuit te komen, omdat het volgend jaar dan misschien alleen maar spannender kan worden, maar ook niet overhaast gewoon zeggen "hoi zal wel ik ga gewoon" om dan vervolgens daar een breakdown te krijgen de tweede week en (mezelf kennende) mijn ouders dat niet/"te laat" te laten weten en het uit de hand te laten lopen.

---

take me back to the basics and the simple life

EASE schreef:
(...)

Ik loop ondertussen een halfjaartje bij een orthopedagoog/psycholoog vanwege faalangst dus een extra cursus hoeft niet zo zeer hahaha. Zij zei inderdaad ook dat ik wel voor moet zorgen dat een tussenjaar nemen niet iets zou zijn wat ik echt uit angst doe om er tussenuit te komen, omdat het volgend jaar dan misschien alleen maar spannender kan worden, maar ook niet overhaast gewoon zeggen "hoi zal wel ik ga gewoon" om dan vervolgens daar een breakdown te krijgen de tweede week en (mezelf kennende) mijn ouders dat niet/"te laat" te laten weten en het uit de hand te laten lopen.

Dan lijkt het mij misschien wel verstandig om samen met de begeleiding die je nu krijgt, eens te kijken naar begeleiding in Engeland? Dat als er daar iets is, dat je op je poten terecht komt. Misschien kan je dat even aan die universiteit laten weten? Er zijn vaak ook programmas bij universiteiten dacht ik en begeleiding? Het is ook geen schaamte om dat te vragen, trouwens. Zeker met dat je een buitenlander bent dan en 17 nog jong is.

---

A to the Z

Zelf heb ik een tussenjaar genomen en ik kan nu met heel mijn hart zeggen dat ik daar spijt van heb gehad, toen leek het me heel fijn want 'wohooo geen school'. Ik ben nu dan wat ouder en als ik daar op terug kijk, is dat geen verstandige beslissing geweest. Ik vind zelf nieuwe dingen ook altijd lastig en met een tussenjaar zit je dan nog langer thuis en ga je het alleen maar uitstellen waardoor andere gedachtes ook weer in je hoofd kruipen. - Tenminste, zo was het bij mij, dat hoeft bij jou natuurlijk niet zo te zijn.
Maar, zo hey, super gaaf dat je gewoon in Engeland gaat studeren! Lijkt me echt een ervaring.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Pixielisje schreef:
(...)


Ik weet verder niet goed hoe jij tegen alles aankijkt, maar ik geloof sterk in zoiets als 'what is meant to be, is meant to be.' Dus als je niet zou slagen, dan staat dat volgens mijn redenering al vast. Of dat nu binnen een jaar of twee jaar is. Dat is misschien een raar soort bijgeloof voor de meeste mensen, maar ik geloof wel zoiets als een uitgestippelde weg voor iedereen. En dat je die weg sowieso afwandelt, welke afslag je ook neemt. Je weet gewoon niet wat de weg in petto heeft voor je. Ik hoop dat dat bevattelijke uitleg is voor je.

Hier geloof ik ook heel sterk in. Meteen een opleiding induiken, of en tussenjaar nemen heeft allebei z'n sterke en zwakke kanten en ondanks je ergens tegen op kijkt; je krijgt uiteindelijk de ervaring waar jij het meest aan hebt op dit moment. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat je het uit faalangst uit de weg gaat, maar het kan ook een stukje "peace of mind" geven en dat je juist meer gefocust aan je opleiding begint omdat je dan wel een jaar thuis zit maar dat hele jaar leef je wel naar die opleiding toe en gezien je al weet wat je gaat doen en waar je het wilt doen is dat helemaal niet zo slecht.

Ikzelf heb een tussenjaar genomen buiten mijn eigen wil om, soort van, het ligt een beetje ingewikkeld, maar ik wilde juist heel graag dat jaar al op school zitten, ik las ook over iedereen die al wel was begonnen enzo en dat maakte me ook wel verdrietig. Maar ik ben gewoon fulltime gaan werken. Bij Burger King weliswaar, maar het is tenminste een baan. En ondanks het een vrij simpel baantje is ben ik zo ontzettend gegroeid in wie ik ben, dat had ik echt niet verwacht. Ik ben emotioneel heel volwassen geworden in dat jaar; deels door een gebeurtenis dat de eerste zes maanden van mijn tussenjaar had opgeslokt. En ik denk dat, dat jaar een heel groot deel is geworden van wie ik nu ben. Dus daarom geloof ik ook heel erg in het "whats is meant to be, is meant to be." want ik heb het zelf meegemaakt. Je kan uren naar het dilemma kijken en alles in rijtjes opschrijven waarom wel en waarom niet; of je volgt je intuitie en herinner jezelf dat welke keus je maakt dat het niet het einde van de wereld zal zijn en het hoe dan ook een beslissing is die je hoe dan ook genomen moest hebben.

---

Slowly, yet surely I am slipping into the role that was made just for me.