[RPG • 200] The Christmas Bonding • Speeltopic - Speeltopics

14 jan 2020 - 17:44 Sombre is offline

Sombre 2828

𝕿𝖍𝖊 𝕮𝖍𝖗𝖎𝖘𝖙𝖒𝖆𝖘 𝕭𝖔𝖓𝖉𝖎𝖓𝖌

20 december komen de studenten aan in Alaska. Na een reis van uren lang in een niet zo comfortabele bus kunnen de studenten eindelijk hun benen strekken. Bij aankomst sneeuwt het en is het -9 graden. De haart in het huis staat al aan en de eerste bus is van Queens. Deze komt een half uur eerder aan dan de bus van Waterloo. De studenten van Queens hebben dus de eer om als eerst een kamer uit te kiezen. De overgebleven kamers zijn voor de studenten van Waterloo. Gelukkig zijn ze allemaal van hoge kwaliteit, dus niemand komt iets te kort.
Na aankomst staat er een warme lunch op de studenten te wachten, hier kan iedereen van genieten. Het is een buffet die verspreid staat over de enorme eettafel waar iedereen aan kan zitten. Na de lunch wordt er een spel georganiseerd waardoor de studenten elkaar leren kennen (deze zal ik dan in het speeltopic mededelen als iedereen zo ver is). Natuurlijk zijn na het kennismakingsspel de studenten vrij om te doen waar zij dat moment zin in hebben, bijvoorbeeld het huis verkennen of de bossen en de omgeving bekijken. 18:00 zal het diner op tafel staan. Na het avond eten zal er een film te zien zijn in het woongedeelte, een horrorfilm om precies te zijn. Deze gaat heel toepasselijk over een huis midden in een bos (cabin in the woods). In de amusement ruimte mogen de studenten ook gaan poolen, schaken of tafeltennissen, hier zijn zij vrij in. Enjoy!

❅ Vragen mogen altijd gesteld worden ❅
❅ Je hebt 48 uur voor een rol, mocht dit langer duren, geef het door ❅
❅ Ik neem aan dat iedereen volwassen genoeg is de regels te volgen en geen ruzie te maken ❅
❅ Je schrijft minimaal 200 woorden per post en bent in staat om minimaal één keer per week te schrijven ❅

Extra's:

[ bericht aangepast op 14 jan 2020 - 17:53 ]

- thank you for existing -

14 jan 2020 - 18:03 Vanth is offline

Vanth 23147

Boo c;

El Diablo.

14 jan 2020 - 18:11 Reeses is offline

Reeses 1272

:Y)

[ bericht aangepast op 14 jan 2020 - 18:12 ]

14 jan 2020 - 18:18 Perseid is offline

Perseid 8184

Mine.

Feel the fire, but do not succumb to it.

14 jan 2020 - 18:45 Venustic is offline

Venustic 2690

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

18 jan 2020 - 10:45 Reeses is offline

Reeses 1272

Aeryn Elizabeth Johnson

☃ Song Shakin’ Stevens – Merry Christmas Everyone
☃ Outfit Click
☃ Mood Excited
☃ Activity Arriving in Alaska
☃ Is with Roman

De ochtend van de twintigste december was Aeryn al vroeg wakker. Ze had de hele nacht onrustig geslapen – iets dat ze altijd had voor ze op vakantie ging – en was zelfs nog een aantal keer uit bed geweest om toch nog een aantal spulletjes in haar koffer te doen, die op het laatste moment uiteraard nog mee moesten.
Toen Aeryn voor de zoveelste keer wakker was geworden en zag dat de rode cijfertjes van haar wekker 4:30 aangaven, had ze het opgegeven en was uit bed gestapt, om vervolgens zachtjes haar weg te maken richting de badkamer. Daar had ze zich gedoucht en terug op haar kamer had ze zich aangekleed, wat make-up aangebracht en haar haren in model gebracht. Nogmaals checkte Aeryn haar koffer en rugzak of ze echt alles had ingepakt en toen ze concludeerde dat ze alles had, ritste ze haar koffer dicht. In de keuken maakte ze een schaaltje cereals klaar terwijl een zenuwachtige, opgewonden kriebel door haar buik schoot. Twee weken lang zonder haar ouders en broertjes en zusjes… Ze keek er enorm naar uit om even helemaal niks te moeten en samen met haar vrienden vakantie te vieren. Lekker ontspannen en vooral niet aan school denken.

Haar moeder bracht haar daarna naar de universiteit en vanaf de universiteit zouden ze met een bus naar Alaska rijden. Een busrit die heel wat uurtjes van de eerste dag in beslag zou nemen. “Veel plezier, lieverd. Geniet ervan.” Ze kreeg een knuffel en een zoen van haar moeder. “Maar gedraag je en laat af en toe wat van je horen.” Aeryn knikte, terwijl ze haar tas en koffer uit de auto haalde. “Doe ik. Tot over twee weken!” Aeryn zwaaide naar haar moeder en begaf zich toen richting de bus.
De eerste paar uur van de rit had Aeryn slapend doorgebracht, de verloren uurtjes van de korte nacht ingehaald. Daarna had Aeryn met haar medestudenten gekletst, gelachen en uiteraard plannen gemaakt voor de komende twee ouderloze weken. Toen de buschauffeur hen liet weten dat het nog een kwartiertje rijden was voor ze hun bestemming zouden bereiken, was het Aeryn opgevallen dat ze al een tijdje weinig huizen waren tegengekomen. Zaten ze zo afgelegen? Aeryn stopte haar spullen terug in haar rugzak. Aeryn was opgelucht toen ze tenslotte het huis – wauw – bereikten en ze tenslotte eindelijk konden uitstappen. Voor haar verliet Roman de bus en Aeryn voegde zich bij hem. “Dat ziet er niet slecht uit,” zei Aeryn opgewekt, toen ze de omtrekken van het gebouw in zich opnam. Een dik pak sneeuw versierden het dak van het huis, de bomen, het pad ernaar toe, eigenlijk alles. Haar Uggs werden algauw zeiknat in de sneeuw en Aeryn was blij dat ze toch haar snowboots had ingepakt. “Gaaf hè?,” vervolgde Aeryn terwijl ze de omgeving in zich opnam. Een omgeving die voornamelijk uit bos en sneeuw bestond. De chauffeur had zich inmiddels ook in de witte wereld gevoegd en begon hun koffers uit te laden. “Zullen we zo een kamer gaan zoeken?,” opperde Aeryn tegen Roman. “Misschien dat we daarna de omgeving kunnen verkennen. Die andere universiteit is er geloof ik nog niet.” God, wat was die jongen toch knap. Ze snapte niet dat hij nog geen vriendin had. Al maakte dat het voor haar natuurlijk wel makkelijker. Die mooie, donkerbruine ogen... Die… Ze schrok op uit haar gedachten toen haar koffer met een zachte plof voor haar voeten belandde en met een rood hoofd tilde ze het ding op, klaar om naar binnen te gaan.

18 jan 2020 - 12:12 ostranenie is offline

ostranenie 273

My ^^

Siamo fuori di testa ma diversi da loro -- We’re out of our minds but different from them

18 jan 2020 - 18:22 Perseid is offline

Perseid 8184

Mickey Sargent
Queen's University ❄ Outfit ❄ Oliver

‘Moeten deze er niet bij?’
Mickey balanceerde op de puntjes van haar tenen om een trui vast te pakken die helemaal achterin haar kast terecht was gekomen. Ze belandde met meer dan alleen die ene trui op haar kont op de grond voor de kledingkast, haar hoofd beschuldigend in de richting van haar snotterende kamergenote draaiend.
‘Wat?’ Mickey duwde zichzelf overeind, het kledingstuk met weinig omkijken op de rest van de berg gooiend. Er was no way in hell dat haar koffer ooit nog dicht zou gaan, maar Mick was graag voorbereid op alles. Je wist maar nooit wanneer nou net dat ene cocktailjurkje dat ze nog nooit in haar leven had aangetrokken van pas zou komen. Je dacht toch mooi niet dat ze hem daarom niet zou meenemen? ‘Alaska? Natuurijs? De meest perfecte omgeving ooit om Let it Go na te bootsen?’
Shiva zwaaide betekenisvol met een kunstschaats in het rond, waarop de normaal zo overdreven aanwezige glimlach van Mickeys gezicht smolt. Ze was vergeten dat ze die ooit mee naar de universiteit had genomen. Veruit haar meeste schaatsspullen waren met de tijd naar zolder verdwenen, zodat ze er zelfs niet aan herinnerd werd als ze thuis bezocht.
‘Nee, die passen er écht niet meer bij,’ was het enige wat Mickey antwoordde, voor ze haar blik lostrok van de stoffige, witte kunstschaats en op zoek ging naar een doosje nieuwe vullingen voor haar inhalator. Shiva haalde haar schouders op, te druk met het ophoesten van haar longen om er verder op door te gaan.
‘Hoe staat het met operatie forget—the—prick?’ gniffelde de donkerharige jongedame op het moment dat Mickey de laatste stukken lingerie aan de zijkanten propte.
‘Als ik terugkom weet ik zijn naam niet eens meer.’ Grijnsde Mick een stuk zelfzekerder dan ze zich voelde. Ze sleepte haar koffer met enige moeite naar het midden van de kamer, waar Shiva zelfs in haar zieke toestand aanbood om op de bovenkant te gaan zitten zodat Mickey de veel te volle reishut dicht kon ritsen.
‘Ik ga je missen. Het is super slechte karma dat je uitgerekend nu ziek bent,’ opperde Mickey nadat ze Shiva een dikke knuffel had gegeven.
‘Mijn moeder komt me straks halen en dan gaan we een traditionele Palakoonja—Collins kerstmis tegemoet. Trust me: afzien in Alaska is het laatste waar ik aan zal denken.’
Mickey trok uiteindelijk alsnog een rugzak onder haar bed vandaan om daar de spullen in te stoppen die de koffer niet zouden overleven, waaronder haar reserve inhalator en een oplader. Ze wierp een laatste blik op Shiva, welke uiteindelijk luid snurkend dankzij een verstopte neus in slaap was gevallen, waarna ze onder haar bed dook en de partner van de stray schaats vond. Met het extra gewicht in haar rugtas én de koffer, was de tocht naar de bus allesbehalve soepel, maar Mickey was uitzinnig op het moment dat ze neerplofte op een plekje bij het raam.
Kerst had gewoon zo iets magisch.

❄ ❄ ❄

Oliver was enkele minuten later naast haar neergeploft, waarna ze de eerste paar uur van de reis een serie op netflix hadden gebinged. Uiteindelijk had Mickey haar spotify aangezet en was ze langzaam in slaap gevallen op de stem van Lana del Rey met de waas aan landschappen die voorbijtrokken. Toen de gesprekken om haar heen langzaam verdwenen, was ze enigszins onderuit gezakt tegen het koele raam, en waren haar handen bij ruimtegebrek in Olivers zachte haar terecht gekomen. Hij had de luxe van anderhalve stoel, maar ze gebruikten elkaar toch als kussen toen de reis voortduurde.
Mickey was pas wakker geworden toen de bus volledig tot stilstand was gekomen en het leven in de bus in één klap leek wedergekeerd. Het eerste dat ze zag, was sneeuw. Een perfect gepoederde wereld van wit. Ze had de winter altijd het mooiste seizoen gevonden, en had altijd volgehouden dat zijzelf in het verkeerde was geboren.
‘Dit is nu al de beste reis ooit.’ Grijnsde Mickey opzij, naar Oliver, de uitdrukking op haar gezicht een weerspiegeling van haar gedachten. Om niet omver te worden gelopen bij het uitstappen, nam Mick haar tijd om haar spullen bij elkaar te pakken en de muts die ze eveneens in haar tas had gestopt over haar hoofd te trekken.
‘Kom op, handsome, die slaapkamers gaan zichzelf niet vinden,’ plaagde ze Oliver nadat ze een rondje in de sneeuw had gedraaid. Buiten werden de koffers al volop uitgeladen, al was dat niet hetgeen waar Mickey zich mee bezig hield. Haar ogen dwaalden fantaserend over de omgeving, de zware rugzak een bijna vergeten last op haar schouder. Shiva had gelijk: dit was de perfecte plek.

Feel the fire, but do not succumb to it.

18 jan 2020 - 19:54 Vanth is offline

Vanth 23147

ROMAN ALEJANDRO CASTILLO
23 • Universiteit van Queen's -- Geneeskunde • With Aeryn

Kijk, ik had echt geen problemen met een trip als dit. Integendeel, het leek me geweldig. Ik kan het met de meeste mensen op die rondwandelen op de universiteit wel vinden en een kleine pauze van alles was zeker welkom. Maar Alaska? Alaska is koud. Latinos zoals ik zijn daar niet voor gemaakt. Het was dan ook geen wonder dat mijn tas volgestouwd was met dikke sweaters en dergelijken. Ook nu had ik drie lagen aan, dikke winterjas niet meegerekend. In de bus viel het dan ook wel mee, maar ik betwijfelde of ik lang zou leven als ik eenmaal de bus uit stapte. Ik vond het thuis namelijk al stervenskoud. Maar oh well, ik denk dat ik mezelf maar vastketen aan de verwarming. Of de verwarming aan mij, dan kan ik nog wat doen deze vakantie.
Ik wordt uit mijn gedachtes gehaald door Neveah, een dame die deze busreis naast mij zat, ze port zacht in mijn zij en wijst dan naar buiten. Oké goed, het was wel heel erg mooi. Zelfs ik moest dat toegeven. Het huis zelf zag er ook zeker niet verkeerd uit. Wanneer de deuren echter open gaan en ik de kou al voel, is het eerste waar ik aan kan denken om mijn jas helemaal dicht te ritsen. Misschien had ik moeten investeren in zo'n jas die je compleet dicht zou kunnen ritsen, dan zou mijn gezicht het ook overleven. Ik lach zachtjes om het mentale beeld dat vormt in mijn gedachtes en stap dan de bus uit.
“Dat ziet er niet slecht uit,” hoor ik dan naast mij en een glimlach vormt op mijn lippen. Aeryn.. ''Hmh, thank you... Jij ziet er ook niet verkeerd uit.'' plaag ik haar, ik wist dondersgoed dat ze het over het huis had maar ik kon het simpelweg niet laten. “Gaaf hè?,” Ik knik lichtjes maar begin dan licht te rillen als er een windvlaag langs ons trekt. ''Hmh, zeker..'' weet ik uit te brengen met een klein lachje en ik trek mijn capuchon ook maar op in de hoop het wat dragelijker te maken. Als het aan mij lag hadden ze ons naar Mexico gestuurd, of iets dergelijks.
“Zullen we zo een kamer gaan zoeken? Misschien dat we daarna de omgeving kunnen verkennen. Die andere universiteit is er geloof ik nog niet.” ik knik bijna meteen, alles om deze kou uit te komen. Al was het maar voor even. Ik draai me naar haar toe en kijk geamuseerd toe hoe ze opschrikt van haar koffer die voor haar wordt gezet. ''Wel je gedachten erbij houden, hmh?'' plaag ik haar en slinger dan mijn eigen grote sporttas om mijn schouder. Ook haar koffer neem ik over, I can be a gentleman. Sometimes.. ''Let's go, gorgeous.'' zeg ik maar wat snel en loop met grote passen naar het huis. Op een gegeven moment glij ik wat uit maar ik weet mezelf staande te houden. ''Ik ben hier niet voor gemaakt..'' pruil ik even en vervolg dan zo snel maar voorzichtig mogelijk mijn weg naar het huis.
Ik loop naar binnen en een opgeluchte zucht rolt over mijn lippen als de warmte me tegemoet komt. ''Wil je geen kamer met mij delen?'' grijns ik naar haar, wederom is mijn toon plagend. Ik kon het niet laten bij haar. Al zou ik het zeker ook niet erg vinden hoor, begrijp me niet verkeerd. Ik loop richting de kamers en gooi de deur open van de kamer aan het einde van de gang. ''Hmh, niet verkeerd...'' zeg ik tevreden en ik zet haar koffer neer op de gang, waarna ik mijn eigen tas al op een van de bedden gooi.

[ bericht aangepast op 18 jan 2020 - 20:00 ]

El Diablo.

19 jan 2020 - 21:36 Sombre is offline

Sombre 2828

Jonathan Rodrick Davenport
"Are you gonna eat that?"
●●●

Bezweet en met een voldaan gevoel kwam ik weer thuis aan, er was niets beters dan de ochtend beginnen met een stuk rennen. Lekker je hoofd leegmaken en gewoon even helemaal tekeer gaan. 's Ochtends was ik nooit zo streng voor mezelf, ik hield dan nooit een tijd bij, het ging me er om dat ik de dag lekker begon. Eenmaal binnen trapte ik mijn hardloop schoenen uit en liep ik richting de keuken, waar ik het koffiezetapparaat aanzette. Meteen hoorde ik iemand de trap af komen, waardoor ik niet 1, maar 2 kopjes pakte.
'Goedemorgen fitgirl,' hoorde ik mijn jongere nichtje al zeggen. Ze logeerde hier een paar dagen omdat hun huis verbouwd werd. Ze kwam naast me staan en wilde me omhelzen, maar stopte al na de meest lichte aanraking.
'Gadverdamme, je zweet en je stinkt!' mopperde ze mijn kant op. Ik schudde lachend mijn hoofd en zette de twee koffiekopjes onder het apparaat, waarna er een heerlijk warm goedje in ging.
'Dat is toch niets nieuws?' grinnikte ik terug naar mijn nichtje. Ze rolde met haar ogen en schudde haar hoofd, wetend dat het inderdaad niets nieuws is. Zodra de koffiekopjes vol waren gaf ik er 1 aan Zoë en nam ik de ander mee naar boven. Eenmaal boven zette ik het kopje in de badkamer op de wastafel en begon de douche warm water te stromen. Koffie drinken onder de douche was redelijk normaal voor mij, het was misschien een gekke gewoonte, maar het bespaarde tijd. Na een douche en een kop koffie had ik mijn ingepakte koffer nog één keer doorgekeken. Ik had mijn sportschoenen voor in de winter ingepakt, warme sportkleding en wat normale kledingstukken, ook zaten alle douchespullen er in, tandenborstel, ondergoed... Volgens mij had ik alles wel zo.
Na een tijdje geslapen te hebben in de bus werd ik wakker en meteen viel de witte omgeving buiten mij op, de bus was rumoerig en het leek er op alsof we er waren. Dat werd tijd! Meteen sprong ik op en ging ik de bus uit, de koude lucht beet in mijn wangen en gefascineerd keek ik naar het huis. Het zag er gezellig uit.

[ bericht aangepast op 19 jan 2020 - 21:37 ]

- thank you for existing -

21 jan 2020 - 13:01 Reeses is offline

Reeses 1272

Aeryn Elizabeth Johnson

☃ Song Shakin’ Stevens – Merry Christmas Everyone
☃ Outfit Click
☃ Mood Excited
☃ Activity Arriving in Alaska
☃ Is with Roman

“Hmh, thank you… Jij ziet er ook niet verkeerd uit,” zei Roman. Aeryn rolde met haar ogen. “Ik bedoelde het huis,” zei Aeryn, al wist ze dat hij haar alleen aan het plagen was. “Maar bedankt voor het compliment.” Terwijl ze op hun koffers wachtte, speurde Aeryn de omgeving af maar haar blik flitste algauw weer terug naar Roman, die inmiddels zijn capuchon had opgezet. “Koud?,” vroeg Aeryn vermakelijk.
Hij stemde dan ook vrijwel meteen toe om een kamer te zoeken toen Aeryn dat voorstelde, al vermoedde Aeryn dat Roman met alles in zou stemmen – zolang het maar binnen was. Haar blik verdronk zowat in zijn ogen, wat haar deed opschrikken toen haar koffer voor haar werd neergezet. “Wel je gedachten erbij houden, hmh?,” zei Roman en hees zijn sporttas over zijn schouder. Tevens nam hij Aeryn’s koffer over, en vervolgde: “Let’s go, gorgeous.” Op een soort roze wolkje – hij had haar tenslotte gorgeous genoemd – volgde Aeryn Roman naar binnen. Halverwege het pad maakte hij bijna een uitglijder, waardoor Aeryn grinnikte toen hij pruilde: “Ik ben hier niet voor gemaakt..” “En je zit hier nog wel twee weken,” plaagde Aeryn hem terug.
“Wil je geen kamer met mij delen?,” grijnsde hij toen. Om niet al te gretig over te komen, knikte Aeryn maar voegde daaraan toe: “Zolang je maar niet snurkt.” Een opgewonden kriebel schoot door Aeryn’s buik. Twee weken lang met hem op één kamer… Deze vakantie kon nu al niet meer stuk. Ze volgde Roman door de gang die uitkwam bij de slaapkamers en waarvan hij de laatste deur opende. “Hmh, niet verkeerd…,” klonk Roman’s tevreden stem. Aeryn volgde hem naar binnen en keek goedkeurend de kamer rond. “Zeker niet,” zei ze opgewekt. Ze zette ook haar koffer in de slaapkamer en richtte zich weer tot Roman. “Dus, binnen of buiten op ontdekkingstocht?,” vroeg ze toen, waaraan ze plagend toevoegde: “Met jouw Mexicaanse bloed denk ik het antwoord al te weten.”

21 jan 2020 - 23:20 Vanth is offline

Vanth 23147

ROMAN ALEJANDRO CASTILLO
23 • Universiteit van Queen's -- Geneeskunde • With Aeryn

“En je zit hier nog wel twee weken,” had ze me geplaagd waarop ik grijnzend mijn hoofd had geschud. ''Ik hoop dat ik niks breek." Eenmaal binnen had ik een kamer gezocht en had ik mijn tas op een van de bedden gegooid. “Zolang je maar niet snurkt.” had ze geantwoord en ik lach zachtjes. ''Oh, je moet mij eens horen. Dat is een van de dingen waarmee ik je 's nachts wakker zal houden.'' plaag ik haar weer en geef haar een speelse knipoog. Ik schud mijn dikke winterjas af en hang hem over een stoel, waarna ik weer haar kant op draai. “Dus, binnen of buiten op ontdekkingstocht?,” vroeg ze toen en ik haal mijn wenkbrauw wat op. Stelde ze die vraag nou echt, ik was maar wat blij met de heerlijke warmte hier. Ze mochten het nog 10 graden warmer maken van mij part. “Met jouw Mexicaanse bloed denk ik het antwoord al te weten.” vervolgde ze plagend.
Ik schud mijn hoofd en een lach rolt over mijn lippen. ''Gun mij wat warmte, please..'' lach ik. Ik rek mij even uit en trek dan mijn sweater recht. ''Plus, als we het hier binnen verkennen... Dan is er een zeer grote kans op chocomelk.'' zeg ik en knik alsof ik net wat geweldigs zei. Op zich, dat deed ik ook. Ik sla mijn arm om haar schouders en begeleid haar de kamer uit. ''Klinkt dat niet geweldig?'' Ik loop meteen door naar de grote keuken die ik al zag toen ik naar de kamers liep en fluit even kort. ''Hmh, ook niet slecht.'' grijns ik en laat haar langzaam los waarna ik de keuken af ga. Ik pak de spullen voor chocomelk bij elkaar en vind daarbij ook wat marshmallows. ''Ik ga de beste Coco voor je maken, en je mag het niet weigeren.'' grijns ik naar haar en ga aan de slag.
Een paar minuten later maak ik een van de bekers af met wat roze marshmallows en schuif het haar kant op. ''Bon appétit?'' Ik neem een slok van mijn eigen beker en houd mijn hoofd wat schuin. ''En waar gaan we nu heen, love?''

[ bericht aangepast op 21 jan 2020 - 23:20 ]

El Diablo.

22 jan 2020 - 17:41 Reeses is offline

Reeses 1272

Aeryn Elizabeth Johnson

☃ Song Jonathan Clay - Heart On Fire
☃ Outfit Click
☃ Mood Excited
☃ Activity drinking hot Coco
☃ Is with Roman

“Ik zal je wel een stomp geven als het te erg wordt,” mompelde Aeryn, al was dat meer in zichzelf dan tegen Roman gericht. Zelf gooide ze haar jas op bed en keek vervolgens toe hoe de jongen zijn jas over de stoel hing, alvorens hij zich tot haar richtte en haar vraag beantwoordde. Roman moest lachen, maar vervolgde: “Gun mij wat warmte, please… Plus, als we het hier binnen verkennen... Dan is er een zeer grote kans op chocomelk.” Een gespierde arm legde hij rond haar schouders en Aeryn liet zich gewillig meevoeren richting de keuken. “Klinkt dat niet geweldig?” Aeryn knikte enthousiast. “Dat hebben we wel verdient na zo’n lange busreis.”
Roman floot toen hij de keuken zag en Aeryn moest toegeven dat het er allemaal zeer goed uitzag. “Hmh, ook niet slecht,” grijnsde Roman en liet haar los. Aeryn knikte instemmend. “Het is hier allemaal dik voor elkaar,” antwoordde Aeryn en glimlachte.
Terwijl Roman zichzelf wegwijs maakte in de keuken, ging Aeryn langzaam op een barkruk zitten. Het kookeiland was groot opgezet met eromheen minstens tien krukken. Aeryn keek toe hoe Roman in de weer was met melk, cacaopoeder en een zak marshmallows vond. “Ik ga de beste Coco voor je maken, en je mag niet weigeren,” grijnsde hij, waarop Aeryn breed terug grijnsde. “Met die marshmallows wordt dat al lastiger,” zei Aeryn opgewekt en pikte twee marshmallows uit het zakje. “Spekjesverslaving,” verklaarde Aeryn en stopte de twee marshmallows in haar mond. “Thanks,” zei ze, toen Roman één van de bekers – met marshmallows – haar kant opschoof. “Bon appétit?” Aeryn nam een slokje van het warme drinken. “Bon appétit. Geen roze marshmallows voor jou?,” vroeg Aeryn vervolgens en pikte er nog eentje uit het zakje. Met een schuine blik bestudeerde Aeryn de jongen tegenover haar, en probeerde dit maal wat verder te kijken dan zijn ogen. Wat op zich al een opgave was. “En waar gaan we nu heen, love?” De inmiddels welbekende kriebel schoot op in haar buik en Aeryn nam nog een slokje van haar chocomelk. “Smaakt goed,” complimenteerde Aeryn hem, en vervolgde: “Euhm, we kunnen doorlopen naar de woonkamer, kijken hoe het daar is? En daarna denk ik dat we de anderen moeten zoeken.” Wat haar betreft bleef ze de rest van de vakantie met deze heerlijke knapperd aan tafel zitten. Haar blik viel op de tatoeages die onder zijn trui uit kwamen. “Zit daar nog een betekenis aan?,” vroeg Aeryn nieuwsgierig en knikte naar zijn tattoo’s. “Of heb je ze voor de gein laten zetten?” Zelf heeft ze er eentje, op haar rechterbovenarm, die ze in haar rebelse periode heeft laten zetten en wat ze vooral deed om haar ouders te dwarsbomen.

22 jan 2020 - 19:22 ostranenie is offline

ostranenie 273

VALENTINA ANAROSA MARTÍN

I'd say go to hell,

but I never want to see you again.

♦ Waterloo ♦ Outfit: klik ♦ Met: ??? ♦

Tijdens de rit had Valentina niets anders meer gedaan dan af en toe in haar favoriete boek lezen, totdat ze langzamerhand met een zoete droom in slaap viel. Als ze dan weer wakker werd gleed haar hand gelijk weer naar haar boek om verder te lezen. Valentina had van jongs af aan al een liefde voor de sprookjes van Duizend-en-één-nacht. Waarom ze nou dat boek juist meenam op reis naar Alaska? Het was haar favoriete boek met genoeg sprookjes en verhalen om haar een reis te brengen om van te genieten. Valentina had zelden met mensen gesproken in de bus. Niet omdat ze er geen zin in had, maar omdat het boek haar zo erg van de anderen af hield. Toen ze langzaam weer in slaap viel, gleed haar pet van haar hoofd af onder de stoel van degene voor haar. Omdat ze er niet met haar eigen hand bij kon, moest ze degene voor haar wel vragen om haar een handje te helpen. Ze tikte op de schouder en glimlachte, ,,zou je me even een handje kunnen helpen?''

[ bericht aangepast op 22 jan 2020 - 19:23 ]

Siamo fuori di testa ma diversi da loro -- We’re out of our minds but different from them

22 jan 2020 - 20:11 ostranenie is offline

ostranenie 273

OLIVER KINGSTON FESSENDEN

• Outfit: klik • With Mickey •

‘Dit is nu al de beste reis ooit.’ Grijnsde Mickey opzij, naar Oliver. Terwijl Mickey voor hem uitliep, moest Oliver nog bijkomen van de busrit. Wankelend, omdat hij de hele rit weinig had gelopen en zijn benen weer aan het lopen moesten wennen en een beetje stijf liep hij achter haar aan de trap af. De koude lucht van Alaska en het sneeuwwitte landschap deed hem denken aan de sneeuwballen gevechten die hij met Arthur, Aston en Payton speelde iedere keer tijdens kerstmis. Ook met zijn moeders maakte hij vaak genoeg sneeuwengeltjes met zijn beide moeders. Terwijl hij in gedachten verzonken vooruit staarde, werd hij vanachter de bus uitgeduwd. Snel ging hij naast Mickey staan om zijn spullen uit de bus te halen.
‘Kom op, handsome, die slaapkamers gaan zichzelf niet vinden,’ plaagde ze hem nadat ze een rondje in de sneeuw had gedraaid. Mickey was nou precies het type meisje waar Oliver graag mee om ging. 'O nee?' Zei hij verbaasd, terwijl hij zijn koffer achter zijn aansleepte. 'Wie moet ze dan vinden?' Uit zijn jaszak haalde hij nog snel een mueslireep, die hij brak en waarvan de helft aanbood aan Mickey. 'Als jij ons nou de goede richting wijst, kies ik onze kamer.'

I somenly swear I am up to no good.

Siamo fuori di testa ma diversi da loro -- We’re out of our minds but different from them

Index RPG Actieve Topics Zoek