[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Hello Sweetheart," zei hij koud, toen het meisje eindelijk haar slaapkamer in kwam. Ze schrok overduidelijk van het feit dat hij er was en er lag een zweem van een kleine glimlach op zijn gezicht. Zonder aarzelen kwam Romeo overeind en zette zijn schouder tegen de hoek van de kast aan. Hij schudde even afkeurend zijn hoofd en maakte een afkeurend geluidje. "Elf uur lieverd. Dat is toch allang bedtijd voor kleine meisjes."
      Het zwartharige meisje voor zijn neus deinsde iets achteruit. Een flits van angst gleed over haar gezicht heen. Romeo stapte iets dichterbij. "Ik wacht al de hele avond op je, lieverd. Het duurde eventjes." Het meisje zette nog een stap achteruit, maar voor ze door de deur kon verdwijnen, zette Romeo zijn hand tegen de deur aan. "De Rhinos hebben met elkaar overlegd. Het wordt eens tijd dat je naamloos af bent. We willen niet dat de Panthers of Lions eerder zonder naamlozen zijn dan wij. Dus we hebben een test voor je opgezet." Hij glimlachte zo charmant mogelijk, wat lastig was als er een aantal gevoelens ontbraken. Hij opende de deur voor het meisje, zodat ze hem voor kon gaan. "En probeer maar niet mijn gedachten te lezen. Ze hebben expres mij uitgekozen voor je inwijding. Ik kan een beetje koud zijn zonder emotie, maar goed. Het moet wel een verrassing blijven toch?"

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 21:52 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Wat maakt jou dat uit dan?’ snoof ze. Dacht hij dat ze nu bang werd? Omdat hun nauwelijks een naam hebbende helderziende dat zogenaamd had gezien? Ze mochten wel met wat beters komen. ‘Wie de fuck zou me moeten doden? Jij?’ schamperde ze.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Jester vertrok geen spier. "Onyx," antwoordde hij alleen. "Dit is geen bedreiging, Maaya. Het is een waarschuwing. Kleed je aan, ik heb je hulp nodig en jij zéér binnenkort de mijne."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Juist. Net waar ze zin in had, raadsels op het late uur. Ze geeuwde. ‘In een mooie droomwereld leef jij, waar we elkaar nodig zouden hebben. Nou vraag maar aan een ander. Alice houdt wel van raadselspelletjes.’ Ze wees naar de deur vlak naast hem, daarna draaide ze zich om.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Laat me het dan even héél simpel maken. Onyx gaat zelfmoord plegen. Jij deelt een bloedband met hem. Hij dood, jij dood. Savy?" Fucking hell, hoe kon dit kind zo'n evil mastermind zijn en tegelijkertijd zo oerstom? "Schiet de fuck op nu."

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 21:45 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij wilde liever zo dicht mogelijk op Adam lopen. Hij wilde hier niet helemaal alleen los lopen. Hij wilde zijn arm om Adam heen slaan, of eigenlijk vooral Adam voelen die zijn arm om heen sloeg. Hij protesteerde echter niet, en nam iets afstand van zijn vriend. Met elke stap die hij zich verwijderde van zijn vriendje voelde alsof hij nog verder scheurde.
      Uiteindelijk begonnen ze samen te lopen. De angst bleef aan Merrin knagen en met de kleinste geluidjes keek hij met een ruk achterom om te zien of iemand hem achtervolgde. Misschien dat iemand hem wel besloop om hem alsnog te komen straffen, om hem in zijn kamer op te sluiten voor dagen. De angst werd er niet minder om hoe dieper ze in het bos gingen. Om de zoveel tijd keek Merrin opzij, om zeker te weten dat Adam er nog was. Als Adam maar niet verdween, dat kon hij echt niet hebben... Adam moest blijven, hij moest gewoon blijven.
      Een ijselijke gil doorbrak het stille bos. En Merrin voelde de rillingen over zijn rug trekken. Marisse! Was dat Marisse! En met de gil veranderde Merrin in de kleine Michiel, die bang was voor zijn stiefvader, die altijd machteloos moest. Hij moest een schuilplaats vinden! Hij moest weg hier, hij moest zich verstoppen... Hij moest een plek vinden, want hij kwam eraan... Hij draaide de zaklamp angstig in het rond, zag uiteindelijk een schim rechts van hem en schrok zich wezenloos. En zonder na te denken, zonder te beseffen wie het was, begon hij angstig de andere kant uit te rennen. Hij moest zich verschuilen, verstoppen, verschuilen. Hij moest weg hier. Hij wilde geen klappen. Hij had niets misdaan, echt niet!

---

It's never gonna happen, Guys.

Maaya draaide zich om. Heel even liep er een rilling langs haar rug, toen schudde ze het van zich af. ‘Wat een fucking onzin. Denk je dat je me hiermee op de stang jaagt? Als hij werkelijk zelfmoord zou plegen dan stond je dat hier niet te verkondigen alsof je net een vogeltje tegen het raam zag vliegen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam schrok zo erg van de plotse gil dat hij bijna over een boomwortel struikelde. Iemand had vast Onyx gevonden – en men schreeuwde alleen zo erg als er iemand dood was. Schuldgevoel beukte op hem in. Tranen verschenen in zijn ogen. Híj had dit kunnen voorkomen. Híj had vandaag met Onyx kunnen gaan praten en –
      Plotseling scheen de bundel zaklamp in zijn gezicht. Opeens draaide Merrin zich om en begon te rennen. Een paar tellen staarde Adam overdonderd naar zijn vriend, toen holde hij achter hem aan.
      ‘Mer!’ riep hij. ‘Mer wacht, waar ga je heen?’
      Weer bleef hij met zijn voet ergens achter hangen en deze keer ging hij onderuit. Onhandig ving hij zichzelf op, doorns prikten in zijn handen. Merrin bleef echter verder rennen en Adam krabbelde weer vlug overeind. Zijn enkel bonsde en hij kreunde zacht. ‘Wacht nou!’ schreeuwde hij.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij ging haar voor met een kleine omweg in de richting van het bos. Hij wilde absoluut niet gespot worden door andere mensen met haar, waardoor hij de wat meer sluipweggetjes nam. Al was er al bijna niemand op dit tijdstip nog buiten. Hij was bijna bij het hek van het bos toen het meisje opeens bleef staan. "Romeo, wat gaan we doen?" vroeg ze eigenwijs. Hij zuchtte en rolde met zijn ogen. Waarom konden mensen nou nooit makkelijk meegaan. Romeo flitste zijn kleine zakmes uit zijn mouw en haalde onverwacht naar het meisje uit. Hij liet een grote bloederige streep op haar been achter en Romeo grijnsde. Dat was alles wat hij nodig had om haar in zijn macht te krijgen. Hij stapte op het meisje af en greep haar arm stevig vast. "Wij gaan een spelletje spelen," zei hij met een grijns.
      Zodra ze zijn ogen zag, probeerde het meisje zichzelf los te rukken. Maar Romeo hield haar polsen te stevig vast. Zonder wikken of wegen sleepte hij het meisje achter zich aan. En wat ze ook probeerde op zijn arm, pijn deed het toch niet. Aangekomen bij de deur naar het bos keek hij even achterom naar het meisje dat onderhand gestopt was zichzelf angstig te bevrijden. "Sta stil, lieverd. Ik ga even de deur opendoen." Hij liet de pols van het meisje los en graaide de sleutel uit zijn zak. Het meisje achter hem zette het op een rennen. Voorspelbaar!
      Romeo draaide zich terug om en stak zijn hand uit naar het meisje. Met een gil ging ze naar de grond, waar ze ineengedoken lag door de pijn die door haar been verspreidde. Romeo liep rustig op haar af en gaf haar een trap tegen haar rug aan. Het meisje viel om in het gras en Romeo zette zijn voet op haar wang. "Zielig lieverd. Denk je niet dat ik elke ontsnappingspoging al ken? Je maakt geen kans om los van mij te komen," zei hij grijnzend. Hij boog voorover en keek kil naar het meisje beneden hem. "Sta op, stom wicht."

---

It's never gonna happen, Guys.

Jester kreeg heel, héél veel zin om haar gewoon spontaan te wurgen.
      "Wattehe- Ik heb geen tijd voor- Hoe de fuck moet ik dan klinken, kreng?" Eerlijk, Jester verloor hier zijn zelfbeheersing (wat in welke omstandigheden dan ook geen goede ontwikkeling was als je midden in het hol van de Rhino stond) en stapte nu eindelijk van de gang af de meisjesvleugel in. "Ik sta hier midden in de nacht in mijn eentje in jullie campus deze hele kloteafdeling wakker te maken om de lul te redden die me keihard gedumpt heeft, dus als je een handboek over emoties klaar hebt liggen en me een uurtje gunt, weet ik precies hoe ik het nieuws wél moet verkondigen tegen je fúcking lijk!" Maaya was een flink stukje langer dan hij, maar het kon hem niks meer schelen. Hij stond nu vlak voor haar en registreerde half dat het ergens ontzettend goed voelde om eindelijk eens tegen iemand te kunnen schreeuwen. Subtiel was het niet, maar dat kind had minder breincellen in haar kop dan de eerste de beste naamloze en hij had gewoon geen tíjd om er anders mee om te gaan. Als ze hem nu niet geloofde dan hield hij ermee op. Dan maar knallende koppijn, hij zou net zo lang zijn gave op haar gebruiken tot ze Onyx gevonden hadden.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ze stapten het bos in en klikten allebei de zaklamp aan. "We gaan die kant op," zei Fersephone, terwijl ze in een richting scheen met haar zaklamp. Ze bleef lekker dicht langs Vienna lopen. Jester kon de boom in met zijn stomme regeltjes. Ze ging gewoon eigenwijs recht naast Vienna lopen. Ze ging niet verder van elkaar, ook al was het dan zelfs nog binnen zicht. Hij had haar laten zitten, terwijl ze gewoon eens voor de verandering een keer wilde helpen. Ik heb geen babysitter nodig. Nee dude, dat wist zijzelf ook wel. Ze probeerde gewoon mee te doen met de rest en te luisteren naar Yrla, die voor de verandering de leiding een keer op zich genomen had. En waarvan ze verassend vond dat hij het nog wel oké deed. Ze was zelf te overrompeld geweest door het hele gebeuren dat ze in eerste instantie gewoon ja en amen had gezegd. Ze had gewoon willen helpen en vond het nog steeds onzinnig dat Jester alleen naar de Rhinos ging. Maar goed, als Jester niet wilde, dan zocht hij het zelf maar uit. Hij veroorzaakte alleen zijn eigen pijn. Hoe ze dat met Yrla straks deed, dat zocht ze nog wel uit.
      Hoe een avond opeens compleet kon omslaan. Om een of andere reden besefte ze zich steeds meer de laatste tijd dat ze meer van de kleine dingen moest gaan genieten, want om een of andere reden waren de laatste dagen alle leuke dingen ineens omgeslagen naar iets kuts. Ze keek even opzij naar Vienna, die ook niet helemaal zichzelf leek te zijn. "Hoe gaat het met jou eigenlijk?" vroeg ze voorzichtig.

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 22:27 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Maaya staarde de jongen aan. Ja – nu zag ze emotie. Angst. Woede.
      En daarmee kwam ook haar eigen angst als een mokerslag bij haar binnen.
      Was Onyx echt – zou hij echt?
      Ze beende terug naar haar kamer, trok een jogging broek aan en rende toen de gang op. Maar waar de fuck moesten ze beginnen met zoeken?
      ‘Waarom doe je überhaupt de moeite?’ bromde ze. ‘Als hij ziet dat het je geen moer doet, doet ie het nog een keer.’
      Ze klemde haar kiezen op elkaar. Ongelofelijk dat hij zichzelf om de zeep hielp door zo’n kneus als Jester. Ze begreep er geen bal van. Hij had zóveel doorstaan en dít was de druppel?! Het sloeg nergens op.
      ‘Is dit je wraak?’ snoof ze. ‘Heb je hem opgedragen zichzelf op te hangen en wil je er nu met je neus boven op staan als ik langzaam stik? Fucking freak.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij was er klaar voor. Al een tijdje zat hij aan de waterkant, starend naar de maan. Het was een vreemd idee dat hij dat voor het laatst zou zien. Wat gebeurde er straks? Was er gewoon helemaal niets meer? Was er een hemel, een hel? Dan ging hij ongetwijfeld naar het laatste. Hij haalde diep adem. Er kwam toch een onaangenaam gevoel naar boven.
      Het is tijd, man. Voordat je je bedenkt en je weer mensen pijn doet.
      Het was een vredige plaats hier. Maar weinig mensen kenden deze plek, diep in het bos. Hij keek naar het mes dat naast hem in het gras lag. Pakte het op, streek met zijn duim langs het lemmet zodat er een dun lijntje achterbleef. Hij strekte zijn linkerarm uit. Nee, misschien moest hij met rechts beginnen. Zijn sterkte hand als laatste. Hij kon flink wat pijn verdragen, maar toch. Hij moest het niet moeilijker voor zichzelf maken dan nodig was.
      Hij nam zijn mes in zijn linkerhand, strekte nu zijn rechterarm. Het mes dwaalde over de vijf centimeter rond zijn pols. Research had hij niet gedaan. Gewoon flink hard duwen. Kon hij best. Het mes trilde niet toen hij het zachtjes langs zijn pols haalde. Er kwam een dun streepje, maar voor hij die overtrok, verplaatste hij het mes iets naar beneden om de volgende haal te kenmerken. Stap voor stap doorlopen hoe hij dit ging doen had iets berustends. Met een beetje fantasie kon hij Jester naast zich zien zitten in het gras, zijn hoofd op zijn schouder. Zijn vingers vlochten zich langs die van Onyx terwijl hij zijn hand vasthield.
      ‘Het is goed zo, Scary Vibes. Dit is het best, voor jou en voor mij. Voor iedereen.’
      Hij leunde opzij, voor de laatste keer voelde hij Jesters lippen op zijn wang. Plotseling begonnen zijn ogen te trekken, voelde hij een diep verdriet opwellen, vergezeld door een intens verlangen. Hij draaide zijn hoofd opzij, wilde hem in de ogen kijken, zijn lippen proeven. Maar Jester was er niet. Hij was alleen en hij zou altijd alleen blijven.
      Hij veegde een verdwaalde traan van zijn wang. Zijn laatste traan, nam hij zich voor.
      Hij balde zijn hand tot een vuist, daarna haalde hij het mes razendsnel langs zijn onderarm. Pijn flitste door zijn arm en hij klemde zijn kiezen op elkaar. Hij duwde het mes opnieuw in dezelfde wond, harder deze keer om de wond dieper te maken. Daarna schoof hij het mes ietsje op, herhaalde het proces. Bloed gutste naar buiten. Even ging er een vlaag van paniek door hem heen, dat onderdrukte hij echter hardnekkig.
      Dat was nergens voor nodig. Nog even en hij was bevrijd van zichzelf.
      Hij wisselde van hand, strekte zijn linkerarm uit en maakte daar ook drie diepe kerven in zijn huid. De pijn was wel fijn. Hij kon de wonden voelen pulseren. Het had iets voorspelbaars, iets vertrouwelijks. Het was veel beter dan die grillige pijn vanbinnen, die scherper of doffer werd bij iedere hartslag.
      Het bloed gutste er inmiddels uit, het gleed warm langs zijn armen. Onyx liet zich achterover zakken, zijn armen boven zijn hoofd en keek nog een keer naar de maan. Toen sloot hij zijn ogen en begon hij zachtjes de melodie te neuriën waar hij de hele avond aan gewerkt had. Een laatste lange droom waaruit hij nooit meer wakker zou worden. Een illusie voor een verlangen dat nooit werkelijkheid zou worden. Jester en hij die samen Experium verlieten, die de wereld verkenden. Er waren woestijnen met prachtige oases, diepe ravijnen en regenwouden vol dieren die ze alleen van plaatjes kenden. Langs al die gebieden liepen ze samen, hun vingers verstrengeld, bevrijd van Experium, van schuldgevoelens en van verantwoordelijkheden.
      De melodie die nog in zijn hoofd zat, trok hem steeds dieper in slaap, de beelden werden steeds echter, steeds levendiger – tot ze realiteit werden.
      Onyx was vrij.
      En hij was met Jes. Voor altijd met Jes.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Fucking bitch," reageerde Jester op dezelfde toon en gaf verder helemaal geen antwoord. Eindelijk was bij haar het kwartje ook gevallen dat ze in gevaar was. Dat Onyx in gevaar was. Volgens zijn horloge was het nu zestien over twaalf en ze moesten nog beginnen met zoeken. Hij draaide zich terug richting de hal waar Damon in de deuropening verschenen was. Voordat de jongen iets kon vragen of doen was Jester hem al voorbij gesneld en voor Maaya stapte de jongen zelf aan de kant.
      "Kwam die kloteherrie hier vandaan? Maaya, wat is er aan de hand?"
      "Expecto Patronum," mompelde Jester voor zich uit, terwijl hij de Dementor achter hem straal negeerde en naar buiten stapte. "Iedereen van ons is al op zoek, de Lions ook, maar als hij niet gevonden wil worden, krijgt ie dat best voor elkaar." Hij vertelde niets over Fox. Hijzelf wist niet eens of het de jongen zou lukken een geurspoor te vinden en hij wilde Maaya op geen énkele manier het idee geven dat het ook zonder haar hulp wel goed zou komen. "Waar zou hij kunnen zitten? Plekken die niemand anders kent dan hij?"

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 22:49 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Maaya negeerde Damon ook en beende naar buiten. In gedachten ging ze de plekken af. Waar zou die gozer in vredesnaam zelfmoord plegen? Koos hij een plek die betekenis voor hem had?
      ‘Hoe gaat ie het doen?’ vroeg ze.
      Als ze wist in wat voor stemming hij was, hielp dat misschien.
      En los daarvan vond ze het ook wel fijn om te weten of straks opeens al haar botten zou breken of dat haar hoofd eraf viel ofzo.

---

Every villain is a hero in his own mind.