[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Maaya schoot in de lach. ‘Geen spel? Denk je dat nou echt? Doe toch niet zo naïef jongen. De enige reden dat Onyx naar dat feest van jullie ging, was om die kneus te laten voelen hoe het is als iemand met je speelt en vervolgens je hart uit je borst rukt. Damon zorgde er alleen maar voor dat zijn door de drank vertroebelde blik weer helder werd. Dat hij inmiddels zo’n softie is geworden dat hij daar de volgende dag spijt van kreeg en ervan overtuigd raakte dat niemand het hem ooit zou gaan vergeven en hij geen zin had in jullie veroordelende blikken, daar kan ik toch niets aan doen? Hij heeft zijn eigen keuzes gemaakt. Schuif dat niet in mijn schoenen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Emil hoorde aan haar stem dat het niet iets was wat ze al veel vaker had gedaan. Hij wenste dat Astreal, Vera of Fox hier was geweest, die hadden heel makkelijk kunnen uitzoeken welke kant ze op moesten zonder dat ze gevaar liepen.
      ‘Als je het eng vind kan ik ook Vera bellen? Die kan vliegen. Als Fire voor wat vuurwerk zorgt, heeft ze ons vast zo gevonden.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"De enige reden?" Vroeg hij scherp. Hij legde nu zijn boek weg en keek Maaya woest aan. Hij kwam overeind en ging dreigend naast haar staan. Opeens begreep hij het. Dit was helemaal niet Onyx idee geweest, dit was Maaya haar idee geweest. "En hoe komt het dat jij op de hoogte bent van het feit dat het een spel moest zijn, Maaya?" vroeg hij donker. "Hoe komt het dat jij weet dat Onyx Jester wilde laten voelen hoe het is dat iemand met je speelt?Ik heb het idee dat dit helemaal niet zijn eigen keuze was en al helemaal niet zijn eigen idee." Wat was zij walgelijk! Hij had haar gewoon moeten laten sterven. Dat was beter geweest voor hen allen, vooral voor Onyx.
      "Was je dan zo jaloers, Maaya? Was je zo jaloers op Onyx dat hij wel liefde weer kon vinden dat je het laatste vernietigde waar hij van hield? De eerste breuk tussen hen was al de schuld van jou, omdat dat een afspraak tussen jou en Onyx was. En nu het helemaal verpest is, doe je nog een duit in het zakje? Hoe kan je nu niet inzien dat jijzelf Onyx op een zelf vernietigd pad gestuurd hebt?" Hij schudde afkeurend zijn hoofd. Waarom probeerde hij het nog? "Waarom is hij zo belangrijk voor je dat je alles moet vernietigen wat hij heeft?"

[ bericht aangepast op 19 juli 2020 - 19:09 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Maaya grinnikte om zijn boosheid. Wat lieten die Panthers zich toch altijd makkelijk in de kaarten kijken, zeg. ‘Dacht je nou echt dat Onyx zo’n artistiek talent heeft dat hij bij zichzelf schmink op zou doen? Kom op – diep vanbinnen wisten jullie heus wel dat daar een vrouwenhand aan te pas was gekomen.’ Ze hield Yrla’s blik vast. ‘Ik ben jou geen antwoorden verschuldigd. Onyx weet precies waarom ik het heb gedaan. Ik toon net zo veel berouw als hij destijds heeft gedaan.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ah, dus dat is wat dit is. Een wraakactie? Voel je je nu beter, Maaya? Nu je wraakactie gelukt is?" Hij schudde zijn hoofd. Waarom probeerde hij het nog? Hij haalde alleen nog meer woede bij haar omhoog, maakte haar nog zekerder van haar zaak. Misschien moest hij het anders doen, zich richten op Maaya haarzelf. Hij plofte weer neer en toverde een vriendelijke glimlach tevoorschijn en keek naar het roodharige meisje op. "Oké, vertel maar dan. Ik snap dat ik maar een kant van het verhaal ken, dus misschien is mijn beeld gekleurd. So Tell me, misschien kan ik dan beter beoordelen wat er precies aan de hand is."

[ bericht aangepast op 19 juli 2020 - 19:09 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Maaya rolde met haar ogen. ‘Wat de fuck kan het mij schelen dat jóúw beeld gekleurd is? Je denkt er maar van wat je wilt. Als ik de grote boze wolf ben en Onyx het trillende muisje – mij best. Maar zelf weet je ook heus wel dat Onyx geen lieverdje is. Ik heb hem een klein zetje gegeven, dat is alles. Wat hij ook tegen Jester gezegd heeft, het kwam voort uit zijn eigen hart. Door hem te behandelen als een gewond dier, doe je Jester tekort.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij zuchtte. "Ik probeerde wat aardigs te doen, Maaya. Ik probeerde naar jou te luisteren. Natuurlijk behandel ik Onyx niet als trillend muisje, dit alles is grotendeels ook zeker zijn schuld. Hij had er ook voor kunnen kiezen om niet naar je te luisteren. Ik probeerde gewoon te kijken hoe jij erover denkt, maar ik weet wanneer een zaak hopeloos is." Hij kreeg opeens een vlaag medelijden met het meisje voor zich. Ze was zo verknipt dat ze niet eens doorhad als mensen iets aardigs of liefs voor haar deden. "Net zoals het feit dat ik je van de grond opraapte, omdat dat het goede was om te doen. Ik was gewoon aardig, Maaya. En ik hoef er niets voor terug. Al heb ik een sterk gevoel dat je denkt van niet." Hij baalde als een stekker dat hij überhaupt het gesprek begonnen was. "Ik heb je kleren in de was zitten, die komen straks hopelijk zonder bloed terug." Maakte hij het gesprek zakelijk af. En hij keerde terug naar zijn boek. Wat een ontzettende teleurstelling...

[ bericht aangepast op 19 juli 2020 - 19:08 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Dezi keek verdwaasd naar de jongen die opeens in haar kamer stond. Zijn woorden waren scherp, maar zijn postuur was weinig indrukwekkend vergeleken met dat van Fire en zijn stem was jongensachtig. Voordat ze wat kon zeggen, veranderde hij echter in een stier en ramde de deur eruit. Ze knipperde met haar ogen. Hij oogde meteen een stuk gevaarlijker.
      Ze gleed uit haar bed vandaan. Blijkbaar wist deze jongen ook precies wat ze op haar kerfstok had. ‘Wat kan ik doen?’ Als er inderdaad een manier was om iets goed te maken van alles wat ze verkeerd had gedaan, dan wilde ze die kans grijpen.
      De stier was weer in de jongen veranderd. Hij keek haar met iets samengeknepen ogen aan. ‘Kom eerst maar mee.’
      Dezi trok wat meer kleding aan en liep toen achter de jongen aan.
      ‘Hoe heet je?’ vroeg ze aarzelend terwijl ze naast hem ging lopen.
      ‘Fox,’ antwoordde hij bars. ‘En denk maar niet dat we vrienden met elkaar gaan worden.’
      Oké. Duidelijke taal.
      Dan hoefde ze in elk geval geen moeite te doen en dus liep ze achter hem aan naar een ander gebouw. Haar eigen campus. Op de veranda van het huis lag een bleke jongen met donker haar. Ze herkende hem van de foto die Yrla had laten zien – dat was Onyx. De jongen die haar gezicht had opengesneden. Azumi sprong op toen ze haar zag.
      ‘Onyx heeft zijn polsen doorgesneden,’ deelde Fox mee. ‘Azumi heeft het bloeden gestopt door een deel van zijn armen te bevriezen, maar zolang er ijs omheen zit kan Fayr niets doen.’
      Dus zij moest dat ijs weghalen? Hoe? Ze keek het draakje even aan. Die sloeg haar vleugels uit en kwam op haar schouder zitten. Ze moest haar instinct maar vertrouwen… Ze hurkte bij de bewusteloze jongen neer. Hij zag er niet uit alsof er nog een hoop leven in zat. Zou ze hem wel helpen? Dankzij hem had ze een litteken.
      Een verdiend litteken, Dezi.
      Ze zuchtte zachtjes. Als ze wilde laten zien dat ze niet meer dezelfde Dezi was, moest ze goodwill tonen. Ze legde haar hand op Onyx’ pols, voelde het ijs onder haar hand. Met wiebelende vingers trok ze de kou eruit vandaan. Direct begon het weer te bloeden.
      Ze richtte zich tot het blonde meisje.
      ‘Eerst de ene arm, dan de ander?’
      Fayr knikte.
      ‘Top,’ zei Fox. ‘Dan ga ik eens naar het bos om ervoor te zorgen dat iedereen vannacht in een bed slaapt.’
      In plaats van de campus de rug toe te keren, liep hij naar binnen toe. Dezi keek hem even na en verloor toen haar interesse. Hij deed maar waar hij zin in had. Zelf zakte ze op de grond neer en keek naar de lijkbleke jongen, afwachtend of ze Fayr nog ergens mee kon helpen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Nee, ik kan het wel!" Ze wilde zichzelf niet laten kennen voor de neus van Emil. Om een of andere reden wilde ze toch een beetje indruk op hem maken. "I- ik heb alleen een beetje last van hoogtevrees." Ah! Ze trok een stuk hout uit de bosjes en testte even de stevigheid ervan. Ze liet het zweven boven de grond en ging erop staan. Ze haalde even diep adem, sloot voor een moment haar ogen en steeg toen op omhoog. Het was even zoeken hoe ze door de bomen omhoog moest, zonder de takken te raken, maar zweefde uiteindelijk boven een groen bladerdak. Ze voelde de zenuwen door haar heen gaan, de nervositeit over het zweven op een klein stukje hout. Het feit dat ze zelf dat hout stuurde met haar gave liet haar zenuwen wel bedaren, maar zodra ze naar de grond keek, piepte ze toch een klein beetje van de hoogte. "We moeten meer naar rechts nu, daar ligt het terrein." Vienna daalde weer naar beneden en sprong opgelucht op de grond. "Verderop is een pad."

[ bericht aangepast op 19 juli 2020 - 19:08 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Wel ja. Je wast zelfs mijn kleren. De Panthers zijn vast blij met zo’n bediende.’ Ze grinnikte, al voelde ze zich leeg. Yrla negeerde haar en Maaya liet zich weer op het bed zakken. Ze staarde naar het plafond. Dus Onyx had echt zijn breekpunt bereikt. Hij had zichzelf van kant willen maken. En zij was er ook bijna aan onderdoor gegaan. De realisatie kneep iets binnen in haar samen. De voorspelling was alsnog bijna uitgekomen. Als die helderziende van ze niet had ontdekt dat Onyx doodging, waren ze nu allebei de pijp uit geweest. Voor het eerst in wat jaren leek, welde er een onzeker gevoel in haar op. Wat als ze dit júíst zelf in de hand had gewerkt? Dat ze, door Onyx van zich af te duwen, er júíst voor had gezorgd dat ze doodgingen? Niet omdat hij haar létterlijk vermoordde, maar omdat hun levens aan elkaar verbonden waren. Iets waar ze toentertijd helemaal niet bij stil had gestaan. Had ze hun vriendschap dan voor niets opgegeven? Al die jaren eenzaamheid, alle nachtmerries… had ze dat voor niets doorstaan? Had ze door iets te willen voorkomen dat júíst veroorzaakt? Ze werd misselijk van die gedachte. Het voelde alsof iemand haar belogen had, alsof iemand haar voor de gek had gehouden. Nee – het was nog erger. Zíj had zichzelf voor de gek gehouden.
      Een lange tijd stuurde ze naar het plafond. Ze was zich bewust van Yrla die nog steeds in de kamer was.
      ‘Heb jij ooit een vriendschap verbroken om diegene te beschermen?’ vroeg ze zich af. Waarom wist ze niet. Misschien omdat ze voor het eerst in haar leven het gevoel had dat ze helemaal níéts onder controle had en dat ze een reeks aan verkeerde keuzes had gemaakt.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het verbaasde Emil dat er hier überhaupt paden waren. Hij schonk het meisje een glimlach. ‘Wel super goed dat je dat deed, ondanks je hoogtevrees!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij wilde in eerste instantie haar negeren. Maar de vraag had wel anders geleken, anders dan het gesprek van net. En dus zuchtte hij, maar keek haar niet aan terwijl hij sprak. "Ja, dat heb ik geprobeerd. Maar ik weet niet of het ook echt gelukt is diegene te beschermen. Hij is nog altijd in gevaar. En ik probeer met elke mogelijkheid die ik heb hem te beschermen, maar hoe meer ik het doe, hoe slechter me dat lijkt te lukken. En met dat ik hem van me afduwde, maakte ik eigenlijk alleen maar dingen kapot." Hij keek even twijfelend naar haar. "Tja, en ik ben er niet zo goed in blijkt wel. Het kwam uiteindelijk uit waarom ik hem weggeduwd had. Het is een soort van vergeven, maar vergeten... Ik twijfel of hij me ooit nog echt een tweede kans zal geven of dat we al te ver uit elkaar zijn gegroeid in de tussentijd."
      Misschien als hij zich iets opende over zichzelf, dat zij ook kans zag iets te openen. Ze wist vast wel over wie hij sprak. Het was alleen doodeng je te openen tegenover een meisje dat met je hoofd kon spelen en geen seconde erover twijfelde om dat ook te doen. Ergens wilde hij vragen waarom ze het vroeg. Maar hij zweeg. Misschien hielp het beter als hij haar niet te dicht op de huid zat.

[ bericht aangepast op 19 juli 2020 - 19:56 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Dank je," zei ze met een kleine glimlach. Ze was blij dat ze samen met Emil was, al wierp ze even vluchtig een blik over haar schouder naar Fersephone en Fire. Die waren gewoon lekker met zijn twee aan het kletsen. Ze grijnsde. "Ligt het aan mij of hebben die twee het wel erg gezellig?" zei ze grinnikend. Ze liep een stuk weer voor de anderen uit en vond uiteindelijk het pad wat ze bedoeld had. "Hierheen!" riep ze in de richting van Phone en Fire.

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam schrok even toen hij vlak achter zich de bosjes hoorde bewegen, maar toen hij zich omdraaide klonk er een blaf en ving hij een glimp van een hond op. Een moment later stond Fox naast hem.
      ‘Hier is je knight in shining armor!’
      Adam glimlachte. De hele avond – of eigenlijk de hele dág – was zo stressvol geweest dat hij het heel fijn vond om Fox te zien. En nu konden ze Merrin gaan zoeken! ‘Fijn dat je er bent, Fox.’
      ‘Hoe cheesy het ook klinkt – I will always be there for you.’ Hij knipoogde. ‘Hoe gaat het met je enkel? Kun je op je voet staan?’
      ‘Nauwelijks,’ zuchtte hij. ‘Ik heb het te lang geprobeerd, denk ik.’
      Fox sloeg een arm om zijn middel. ‘Dan breng ik jou eerst uit dit bos vandaan en ga ik daarna je vriendje zoeken. Dan heb ik hem sneller gevonden. Leun maar op mij.’
      Adam sloeg een arm om Fox heen en greep zijn rechterschouder stevig vast. Hinken durfde hij niet in het donker en dus zette hij steeds voorzichtig zijn rechtervoet neer. ‘Hoe gaat het met Onyx?’
      ‘Fayr is er mee bezig. Het komt vast goed.’ Hij voelde een geruststellend kneepje vlak boven zijn heup. ‘Wat gebeurde er met Merrin? Is hij echt zomaar weggerend?’
      ‘We hoorden een gil, waarschijnlijk een meisje dat ergens van schrok. En toen rende hij weg. Eigenlijk wilde hij ook al niet het bos in.’
      ‘Zelfs al bloedde zijn klasgenoot dood?’
      Een beetje ongemakkelijk keek Adam weg. ‘Nou ja, uiteindelijk ging hij wel mee zoeken. Hij doet het gewoon nooit, dingen die niet mogen. Hij moest denk ik even omschakelen. Waarschijnlijk was hij zo gestrest dat hij een paniekaanval kreeg en toen ik achter hem aan rende, verstuikte ik mijn enkel en kon ik hem niet meer bijhouden.’
      Fox was even stil en Adam keek hem een beetje vragend aan.
      Fox ontweek zijn blik. ‘Ik kan het me niet voorstellen. Dat je iemand van wie je houdt in de steek laat. Juist als je denkt dat er gevaar dreigt.’
      Adam tuurde naar de grond. Moeizaam stapten ze verder. Hij dacht aan zijn paniekaanval van maandag, toen hij met een mes tussen Yrla en Merrin in was gaan staan. Hij kon zich ook niet voorstellen dat hij Merrin ooit aan gevaar zou blootstellen, maar tijdens paniekaanvallen was het onmogelijk om je hoofd helder te houden. ‘Ik weet niet wat er in zijn hoofd omging. Hij laat me heus niet zo maar in de steek.’
      ‘Zo bedoelde ik het niet,’ zei Fox snel. ‘Sorry. Maar ik kan het me gewoon moeilijk voorstellen. Ik dacht dat je je er rot over voelde.’
      ‘Omdat hij bang is?’ vroeg Adam fel. ‘Ik ben de hele dag bang geweest, vanaf het moment dat Dezi de eetzaal binnenwandelde. Hij was de hele tijd de rust zelve, hij kon zijn angst veel beter onder controle houden dan ik. Daar liep hij toch ook niet over te zeuren? Hij mág bang zijn.’
      Fox bleef stilstaan en ving zijn blik. ‘Sorry. Ik…’ Hij zuchtte en haalde een hand door zijn krullen. ‘Ik zou niet willen dat je iets overkomt, Adam. Ik voelde me gewoon… verontwaardigd – maar je hebt gelijk. We weten niet waarom Merrin wegrende en ik trok te snel een conclusie.’
      Adam voelde dat hij weer ietsje ontspande en gaf een knikje. Voor iedereen was het een stressvolle avond geweest. Onyx bijna dood aantreffen was waarschijnlijk ook geen pretje geweest. Hij kon zich voorstellen dat hij zich dan meer zorgen maakte om anderen dan nodig was.
      ‘Het geeft niet,’ zei Adam met een flauwe glimlach. ‘Het was voor jou ook een heftige avond.’
      ‘Zeg maar gerust dag,’ mompelde hij.
      Adam sloeg weer een arm om hem heen zodat ze weer in beweging kwamen. ‘Wil je er iets over kwijt?’
      Even was het stil. Toen kwam er ineens een stortvloed van woorden uit. Eerst ging het over Vienna; hoe die teleurgesteld was in alles wat hij deed, hoe ze de schijn had opgehouden dat ze het leuk hadden samen en hoe hij haar het gevoel gaf dat ze de minste was. Daarna vertelde hij over zijn pogingen om Jester op te vrolijken, dat dat met ups en downs was gegaan, en vervolgens vertelde hij dat er een oud-leerling op het terrein was gesignaleerd en dat dat de hoop met zich meebracht dat Kris ook nog in leven was. Adam vermoedde dat Fire hem over Zebediah had ingelicht, wat een ergere schok moest zijn geweest dan Fox deed overkomen. Hij concentreerde zich vooral op de keerzijde – dat Kris misschien ook nog in leven was. Daarom vroeg Adam niet door over Zebediah; daarover doorpraten maakte hem misschien wel overstuur en al die tijd zat Merrin nog ergens in zijn eentje.
      Fox praatte aan één stuk door en was net klaar toen ze het hek bereikten. Adam bleef staan. Er was zo veel gezegd dat hij niet eens wist waar hij moest beginnen met antwoord geven en uiteindelijk trok hij Fox alleen maar in een knuffel. Hij voelde hoe Fox zich aan hem vastklampte en even diep ademhaalde.
      ‘Dat was inderdaad een heftige dag. Maar ik weet zeker dat Jester je inspanningen erg gewaardeerd heeft en je hebt ook nog eens Onyx’ leven gered.’ Hij liet Fox ietsje los en keek hem aan. ‘En je bent teruggekomen om Mer en mij te helpen. Dat is ontzettend lief.’ Hij keek even opzij, naar het gat verderop. ‘Ik wacht wel buiten het hek op jullie, goed?’
      Fox gaf een knikje. Daarna trok hij zijn shirt over zijn hoofd – Adam zag nu pas dat het de zijne was – en gaf het aan Adam. Daarna snoof hij aan het shirt eronder. ‘Tijd om Merrin te zoeken,’ zei hij met een knipoog. ‘Tot zo!’ Hij veranderde in een hond, daarna holde hij terug het bos in.
      Adam keek hem even na, daarna schuifelde hij naar het gat onder het hek en wrong zich er met veel pijn en moeite doorheen. Hij voelde zich doodmoe toen hij er eenmaal doorheen was en ging met zijn rug tegen het hek zitten terwijl hij wachtte tot Fox terugkwam met Merrin.

[ bericht aangepast op 19 juli 2020 - 20:32 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het was alsof er een enorme last van hem afgevallen was, hij voelde zich tien kilo lichter dan een uur geleden. Hij had het echt even nodig gehad, iemand aan wie hij zijn verhaal kon doen en die hem ook nog eens een knuffel gaf. Zijn hoofd voelde opgeruimder en het kostte hem minder moeite om een geurspoor vast te houden. Het duurde een minuut of tien voordat hij Merrin vond, ineengedoken in een hoekje. Adam had gelijk – hij was wel heel erg bang. Hij zag er verkrampt uit. Er ging een steek van schuldgevoel door hem heen omdat hij Merrins paniek niet serieus had genomen. Op een meter afstand transformeerde Fox tot zijn eigen gedaante en hurkte bij de jongen neer.
      ‘Merrin…’ zei hij zacht. ‘Onyx is gevonden. Je kan terug naar de campus.’
      Terug naar Adam.
      Maar hoe geruststellend die woorden ook voor Merrin mochten zijn, hij kreeg ze niet over zijn lippen.

---

Every villain is a hero in his own mind.