[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Behoorde niet tot de informatie die ik kreeg."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Safira scheerde door de lucht. Af en toe snoof ze aan het kledingstuk, maar ze was vrij overtuigd van de richting die ze opvloog. Er waren veel andere geuren in het bos, maar niet van mensen. Onder haar glinsterde een kratermeer en ze dook verder naar beneden toen de geur sterker werd. Hoe lang was ze al onderweg? Stel dat ze Onyx gewond vond, hoe kreeg ze hem dan in vredesnaam weg? Nee – ze moest maar hopen dat ze hem vond vóór hij zichzelf wat aandeed.
      Haar ogen speurden de over van het meer af. Ze kon prima zien in het donker en het duurde niet lang voordat ze een schim zag. Ze vloog er dichter naartoe en krijste toen ze de jongen zag. Ze landde vlak naast hem. Zijn polsen bloedden, zijn armen lagen in een flinke plas bloed. Hij was niet meer bij bewustzijn – was ze te laat?
      Bloed stroomde echter nog steeds gestaag naar buiten. Daar kon ze wat aan doen! Ze hipte dichterbij, boog voorover en liet haar bevroren adem langs zijn armen glijden zodat de wond gedicht werd.
      Meer bloed zou hij niet verliezen. Maar had hij niet al te veel verloren? Hij moest zo snel mogelijk naar Fayr, maar hoe vond ze die? Onrustig vloog ze op. Ze moest iemand zoeken, iemand die Onyx weg kon halen!

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya rolde haar ogen. ‘Nee, dat zal wel weer niet.’
      Ze dacht na. Waar zou niemand hem vinden? Ze groef in haar geheugen, op zoek naar plekken waar ze al een eeuwigheid niet was geweest.
      ‘Er is een schuilkelder,’ zei ze toen. ‘Vroeger school men daar tegen tornado’s. Ze sloten daar tijdens onze eerste twee jaar weleens leerlingen op.’

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 23:03 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Schuilkelder. Dat klonk wel als een plek waar verder niemand anders ooit kijken zo. "Leid de weg."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Natuurlijk bevond de bunker zich zo ongeveer aan de andere kant van het terrein. Ze begon te rennen. Rennen was niet echt haar hobby en ze was dan ook sneller buiten adem dan ze wilde toegeven. Al kwam dat misschien ook wel door dat verschrikkelijke voorgevoel dat ze ieder moment dood neer kon vallen.
      Ze had net het gebied bereikt waar ze dácht dat de bunker lag toen het voelde alsof de huid op haar armen openbarstte. Met een verschrikte schreeuw draaide ze zich naar het maanlicht toe. Haar rechterpols begon te bloeden als een rund, en de linker volgde al snel.
      Paniek greep haar nu bij de keel. Hoe lang had ze nog? Vijf minuten? Tien? Hoe kon hij dit toch dóén? Voor het eerst sinds jaren sprongen er tranen in haar ogen. Was dit dan echt haar einde? Omdat fucking Onyx het leven niet meer zag zitten? Vloekend keek ze om zich heen.
      ‘Hier ergens moet het zijn, maar ik zie geen flikker zonder zaklamp!’
      Het steen was hier overwoekerd en ze kon er met gemak vijftig meter naast zitten – dit voelde als een onbegonnen strijd terwijl de pijn heviger en heviger werd en ze in paniek het bloed begon weg te wrijven.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya’s schreeuw deed het bloed in zijn aderen bevriezen en hij kwam struikelend tot stilstand. Hij kon het horen. Alle Goden- hij kon het bloed op de grond hóren druipen. Onyx had het echt gedaan- hij probeerde zichzelf te vermoorden en ze kwamen te laat.
      Withete paniek maakte zich van hem meester terwijl hij zijn iNet uit zijn zak trok en de zaklamp aanzette. “Hoe ziet het eruit?” riep hij het meisje toe, schijnend naar de grond. In het felle licht leken de sneden op haar arm zelfs nog erger, het bloed felrood. “Waar moet ik straks naar zoeken?!”

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Een stalen luik,’ snauwde ze. Met grote ogen staarde ze naar het bloed dat maar bleef stromen. Helder nadenken lukte nauwelijks. Kom op Maaya. Je moet hem vinden. Je móét. Zelf had ze geen iNet mee en dus liep ze maar over het terrein in de hoop iets in het maanlicht te zien. Uiteindelijk zag ze inderdaad een hendel. ‘Hier!’ riep ze. Ze sjorde aan het luik, maar haar handen waren glibberig van het bloed. Ze begon al licht in haar hoofd te worden – of verbeeldde ze zich dat maar? Ging dat zo snel? Dat moest wel, het was alsof er liters uit stroomden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox had het spoor weer te pakken. Af en toe veranderde hij naar zijn eigen gedaante om op zijn iNet te kijken in de hoop dat iemand anders Onyx al had gevonden. Het was nog steeds akelig stil. En dus rende hij weer verder.
      Inmiddels had hij een omgeving bereikt die hij maar al te goed kende – het kratermeer waar hij deze week al twee keer was geweest, met Vienna en met Adam. Kende Onyx die plaats ook? Hij vond het een van de mooiste plekken die hij ooit had gezien, hij kon begrijpen dat iemand dat als laatste rustplaats verkoos.
      Al zou die plek, die zo verbonden was aan Kris, er een volledig andere betekenis door krijgen. Het zou niet meer alleen de plaats zijn waar Kris en hij zo veel tijd samen hadden doorgebracht, het was dan ook de plaats waar hij iemand halfdood of misschien wel dood had aangetroffen.
      Opeens scheerde er iets voor hem langs. Azumi!
      Hij blafte naar het draakje en rende achter haar aan. Een paar meter verderop landde ze. Direct zag Fox de jongen op de grond liggen. De maan scheen op zijn toch al bleke gezicht en het zag er griezelig uit. Vlug veranderde hij terug in zijn eigen gedaante en knielde bij de jongen neer. Met twee vingers in zijn nek zocht hij naar een hartslag, terwijl hij zijn gezicht boven dat van Onyx hield. Hij ademde nog heel lichtjes. Hij liet zijn blik over hem heen glijden. Er lag een mes naast hem die donker was van het bloed. zijn onderarmen waren ook donker gekleurd, al lag er een laagje ijs overheen. Dat moest Safira hebben gedaan.
      ‘Jij hebt hem gered, meisje.’ Hij streek over haar kop.
      Of Onyx hier bovenop zou komen was nog maar de vraag, maar daar ging hij maar vanuit. Hij moest in ieder geval als de sodemieter naar Fayr toe. Hij trok zijn iNet uit zijn zak gedaan en stuurde een berichtje naar Vienna, het nummer van Fayr had hij niet.
      Heb hem gevonden. Ik breng hem naar de campus. Hij is bewusteloos.
      Hij zond hetzelfde berichtje naar Jester, daarna stak hij zijn iNet weg. Hij transformeerde zich tot een arend die groot genoeg was om Onyx’ lijf voorzichtig in zijn poten te nemen. Het was een geluk dat hij hier vrij kon opstijgen. Hij legde de tenen van zijn klauwen voorzichtig om de bewusteloze jongen heen, tilde hem van de grond en sloeg toen zijn vleugels uit.

[Voor het overzetten, hierna eerst verder naar pagina's 13 en verder]

[ bericht aangepast op 26 juli 2020 - 17:14 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij duwde haar ruw opzij en legde zijn eigen hand op het handvat. Het ding was zeiknat van het bloed en de ijzerachtige geur van koper bleef achterin zijn keel hangen. Zoveel bloed. Het was overal. Hij probeerde het niet eens op eigen kracht, vechten tegen jaren van roest en vegetatie. Ze waren zo dichtbij nu, hij ging het dus echt niet laten hangen om een paar kutseconden.
      "Ga open!” schreeuwde hij het luik toe, met alle kracht die hij verzamelen kon en hij zette toen pas zelf ook kracht om zijn eigen woorden te onderstrepen. Er klonk een luid geknars en het volgende moment was er een gapend zwart gat in de grond. Jester griste zijn iNet uit het gras en was nog net genoeg bij zinnen om er niet meteen in te springen en er vervolgens nooit meer uit te kunnen komen.
      "Onyx!" Zijn stem galmde door de ruimte en echoede langs de muren.
      De kelder was leeg.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Maaya zag het direct aan zijn gezicht. Onyx was er niet.
      Plotseling was ze doodmoe. Ze zakte door haar knieën en bleef zo zitten. Dat verdomde bloed bleef maar stromen. Waar kon hij nog meer zijn?
      Hij kon overal zijn.
      ‘Waarschijnlijk is hij gewoon het bos in gegaan,’ mompelde ze. ‘Ik weet het niet.’ Paniek liet haar stem trillen. ‘Ik weet niet waar hij is. Maar met mij vind je hem nooit. Ik – ik denk dat ik straks flauwval. Of mijn hart kapt er gewoon mee.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het moment dat Maaya door haar knieën zakte, sloeg er een golf van wanhoop door hem heen.
      Nee-
      Nee, nee nee, nee!
      Jester snelde naar haar toe en crashte op zijn knieën voor haar. Dit- dit kon niet gebeuren. Ze wisten wat er gebeuren zou, ze waren allemaal aan het zoeken, Onyx kón nu niet doodgaan, dat mocht niet! "Wakker blijven. Je moet nog- blijf alsjeblieft wakker." Er volgde een hele rits aan scheldwoorden terwijl Jester haar pols beetpakte, maar er was echt niets dat hij kon doen. Hij kon praten wat hij wilde, maar die wonden gingen pas dicht als dat bij Onyx gebeurde en geen seconde eerder. Maaya was lijkbleek ondertussen en haar huid voelde klam.
      Hoelang had ze nog? Tien minuten? Twintig?
      Jester vloekte opnieuw en zocht Maaya's blik. "Je weet echt niets anders meer? Geen enkele andere plek waar hij naartoe gegaan zou kunnen zijn?" Hij had íets nodig, een aanwijzing, ergens houvast, anders dan alleen het enorme bos waar ondertussen al anderhalve afdeling aan het zoeken moest zijn. Maar het meisje schudde langzaam en onvast haar hoofd en boorde zijn hoop daarmee meteen weer de grond in.
      Maaya wist het ook niet. Het besef drong eindelijk tot hem door en hij deed een stap achteruit. Dan ging hij zelf ook dat bos maar in. Misschien- misschien dat hij wel iets vond wat de anderen al over het hoofd hadden gezien. Hij moest het in ieder geval proberen. Hij keek weer naar het bleke meisje voor hem en trok toen zo snel hij kon het vest van zijn schouders. "Het bos," zei hij ondertussen tegen zichzelf. "Dan ga ik daarheen." Hij draaide zich weer naar Maaya om haar het vest te geven, anders vroor zij straks nog dood hier terwijl ze Onyx' leven zo hard aan het redden war-
      Ze lag op de grond. Bewegingsloos.
      "Maaya?"
      Geen antwoord.
      "MAAYA?!" Zijn stem sloeg over en hij sloeg tegen haar wang aan. Geen reactie. Niks. Dat betekende- Goden, dat betekende dat Onyx...
      Jester gooide in één beweging het vest over haar heen en begon te rennen, zo hard als hij maar kon.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij had niet verwacht dat hij degene zou zijn die hem zou vinden. Yrla wist dat Onyx daarvoor veel te slim was, en dat als hij in open terrein zou gaan zitten dat Yrla hem binnen seconden had gevonden. Maar toch voelde het goed om het hele terrein gehad te hebben en uit te sluiten dat hij er niet was. Yrla hoopte dat de anderen meer geluk dan hem hadden. Hij deed op het moment zijn tweede rondje, gewoon voor de zekerheid, gewoon voor het feit dat hij niets over het hoofd zag. In het donker was zijn zich namelijk duidelijk slechter dan overdag en misschien was er een lichte kans.
      Yrla stopte even met rennen om op adem te komen, toen hij een schim zag liggen in het gras. Onyx! Zo snel als hij kon liep hij in de richting van het ding, maar kwam al snel tot de conclusie dat het niet de zwartharige jongen was. Wat deed Maaya hier? Yrla knielde naast het meisje neer en haalde verbaasd het vest van haar af dat op haar lag. Dat was overduidelijk Jester zijn vest. Verwoed keek de jongen om zich heen, maar de roodharige jongen was nergens te bekennen. Dat moest maar iets positiefs zijn toch?
      Yrla scheen op het meisje en schrok toen hij de hoeveelheid bloed zag. Hij knielde bij haar neer en ging haar gezicht af, schouders op zoek naar de wond. Uiteindelijk vond hij een snede bij de armen, maar gek genoeg bloedde de snee al niet meer. Had Jester dit gedaan? De wond dichtgepraat? Maar waarom had hij Maaya dan verder voor dood achtergelaten? Zwemmend in haar eigen bloed? Of zou hij degene zijn geweest die dit gedaan had? Nee toch?! Die gedachte bezorgde hem de rillingen en hij wilde absoluut niet zo over zijn vriend denken. Maar nu Onyx in gevaar was, achtte hij Jester tot alles in staat. Nee, niet waar.
      Yrla legde even zijn hand op haar gezicht. Als hij zich met Maaya bezig hield, dan kwamen die vreemde gedachten niet opzetten. Maaya voelde koud aan, verschrikkelijk koud. Haar kleren waren drijfnat van het natte gras en bloed en als ze lang zou blijven liggen, zou ze nog onderkoelt kunnen raken. Yrla stond op.
      Niet doen, Yrla. Je hebt hier niets mee te maken. Maaya was ook kut voor jou en voor de rest van je house. Jester heeft dit vast gedaan met een reden. Hij zette al een paar stappen weg, maar keek toen over zijn schouder terug naar het meisje. Hoe erg Maaya ook was geweest, hij kon het gewoon niet. Hij kon haar hier niet achterlaten met de kans dat ze het misschien wel niet zou overleven. Ze zag er namelijk erg bleek uit. En er lag veel bloed in het gras. En hij vond dat niemand het verdiende om zomaar te sterven. Maar ze hebben je nodig om Onyx te vinden.. Hij voelde zich verscheurd. Want hij wist wel zeker dat hij Onyx nooit zou vinden. Voor een paar seconden stond hij daar verscheurd te kijken naar het roodharige meisje en zijn wens om Onyx te vinden, toen precies op dat moment een bericht van Fayr binnen kwam.

'Ik heb Onyx gevonden en teruggebracht naar de campus. Azumi heeft ervoor gezorgd dat hij is gestopt met bloeden maar hij is wel bewusteloos. - Fox

      Dat was alles... Het bericht luchtte hem zo op, dat hij zijn dilemma totaal vergat. Op het moment kon hij toch niets doen voor Onyx, maar wel voor het meisje achter hem. Yrla sloeg het vest van Jester om zijn schouders heen en stak een arm onder haar nek en eentje onder haar knieën en tilde zo het meisje de lucht in. Waar moest hij met haar heen? Het Rhinos house lag voor de hand, daar kwam Maaya vandaan. Maar ergens wilde hij niet in een nest vol rotte appels rennen en hij wist niet hoe ontvankelijk ze waren voor hun leider. Stel hij kwam haar gewond binnen brengen, dan had hij vast een groot probleem. En dus draaide hij zich met een zucht om en zette vaart in de richting van het Panthers house.

[ bericht aangepast op 18 juli 2020 - 11:00 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Vroeg Phone nu hoe het met haar ging? "Het gaat wel," zei ze zachtjes. Ze keek met een kleine glimlach naar Fersephone, maar die keek met zo'n harde blik terug dat Vienna direct door had dat Fersephone daar dwars doorheen keek. Ze zuchtte. Ze vond het prettig om ook deel te nemen aan de zoektocht, maar het bracht tegelijkertijd weer zoveel verschillende gevoelens naar boven. "Kunnen we nu nooit eens rust hebben, Phone?" flapte ze er opeens uit. Ze voelde hoe schaamte naar haar wangen steeg. "Ik bedoel- het is natuurlijk erg dat dit nu gebeurd. Maar als die erge dingen gebeuren achter elkaar. Ik heb denk ik gewoon behoefte aan een moment rust. Ik kan mijn gevoel niet eens een plekje geven of het volgende gebeurt al." Zo voelde ze zich op het moment ook, een wandelde bom emoties die op elk moment stond op te ontploffen. Alsof ze elk moment uit elkaar kon spatten. "Ik weet niet, Vienna. Het zal vast wel komen."
      Ergens wilde Vienna haar alles vertellen, alles wat nu door haar heen raasde, over haar gesprek met Fox vandaag, over Thor die weer in haar hoofd spookte. Over alle emoties die op ontploffen stonden, maar ze wist dat als ze dat ging doen, dat ze helemaal overstuur zou raken. Dan zou Onyx vinden hem helemaal niet worden, en dat was nu belangrijker. Onyx vinden was nu belangrijker. En dat was ook de enige reden dat ze zichzelf gaande hield en niet in een hoekje ging zitten huilen om dit verschrikkelijke nieuws. Omdat ze wist dat iedereen het verschil kon maken.

---

It's never gonna happen, Guys.

Takken kraakten om hem heen. Fire’s hart bonsde zwaar in zijn borstkas. Hij vond het verschrikkelijk hier in het donker. Hij gebruikte wel vuurballen om de omgeving te verlichten, maar die veroorzaakten juist grillige schaduwen. Emil liep zwijgend een paar stappen naast hem terwijl hij met een zaklamp om zich heen scheen. Ze deden maar wat. Ze hadden geen flauw idee waar ze moesten zoeken en dit bos was zo groot dat ze er dagen doorheen konden dwalen. Hoe dieper je erin trok, hoe gevaarlijker het volgens Fox werd en hij wenste dat hij wat beter had geluisterd naar alle verhalen die Fox over dit gebied had verteld. Met zijn vuur kon hij zichzelf wel verdedigen, maar hoe moest hun Naamloze zich hier staande houden? En Heidi? Serena? Híj had hen hiernaartoe gestuurd en hij had er nu verschrikkelijke spijt van. Straks vonden ze Onyx niet én raakten ze zelf ook iemand kwijt.
      Takken zwiepten opzij. Iets groots wrong zich door de takken heen en Fire zag een achttal harige poten die net zo lang waren als hij. Met een schreeuw deinsde hij achteruit. Koude rillingen schoten door zijn lijf, in een paar tellen sloeg zijn hart tien keer sneller. Het was geen hallucinatie – ook Emil stapte vloekend bij het monster vandaan.
      ‘Jaag het weg!’ siste Emil.
      Iedereen binnen zijn afdeling wist van zijn arachnofobie, dus Emil ook.
      ‘Je hebt vuur!’
      Fire haalde moeizaam adem. Er sidderde een hevige angst door hem heen. Hij wist dat het irrationeel was – en toch veranderde dat helemaal niets. Zijn handen trilden toen hij er vuurballen op liet verschijnen. Ze leken maar flauwtjes op te lichten.
      Het is maar een spin.
      Maar was het écht een spin? De vorige keer dat zo’n monster hem aanstaarde, was het Fox. Wat als het weer Fox was? Wat als hij zijn vriend aanviel? Als hij hem levend verbrandde? Wie weet genoot Zebediah wel van dit hele spektakel, had híj Fox gedwongen om dit te doen, net als vorig jaar.
      ‘Ik kan het niet,’ fluisterde hij. ‘W-wat als het Fox is?’
      Bladeren schuifelden toen het beest dichterbij kwam.
      ‘Fox?’ herhaalde Emil verward. ‘Waarom zou het Fox zijn?’
      Bijna sprak hij Zebediahs naam uit. Toch hield hij zijn lippen op elkaar.
      In plaats van te antwoorden, draaide hij zich om en begon hij te rennen. Aan de krakende takken hoorde hij dat het beest de achtervolging inzette. Was dit Zebediahs wraak voor het feit dat hij hem bijna vermoord had? Het moest wel. Een scenario waarin Zebediah ervoor zorgde dat Fire op déze manier aan zijn einde kwam, was veel waarschijnlijker dan dat hij hier zomaar een spin van reusachtige proporties tegenkwam.

[ bericht aangepast op 18 juli 2020 - 11:41 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het meisje stond met haar rug tegen de boom aan, vastgebonden met een touw rondom de smalle stam. Romeo kon de angst gewoon zien in haar ogen. Nu hij zijn eigen angsten had weggegooid, voelde hij die van haar minder. Maar alsnog rook het lekker, naar een stinkende geur van zwavel, de geur van een sidderende dood. En de ogen die groot waren maakten alles goed. Groot, pupillen klein en vol angst.
Ik weet dat je me kan horen. zei hij in gedachten tegen haar. Hij liep voor haar langs en probeerde in haar ogen de bevestiging te zoeken dat hij haar inderdaad hoorde. Het spijt me, liefje. Dat je hier nu moet zijn. Op dit tijdstip. Maar je ziet, jouw gave is gevaarlijker voor ons dan je zelf beseft. Hij keek haar grijnzend aan en zette een stap dichterbij. Hij leunde zo ver tegen haar aan, dat hij haar voelde rillen onder zijn aanraking. Hij liet een hand onder haar shirt glijden. En hij ademde zachtjes over haar gezicht heen. Hoe voelt het? De laatste aanraking? Maakt het dat je nog meer wilt? Je vast gaat klemmen aan het leven, nu je weet dat dit je laatste zal zijn? Hij voelde haar emoties door hem heen gaan, maar het was vooral angst. Uiterste angst, niet eens walging van zijn aanraken. En niet eens het verlangen om te blijven leven. Iets wat hij vaak zocht bij zijn slachtoffers. De angst overheerste.
      Romeo rolde met zijn ogen. Ze was veel te simpel, net als de rest. Hij voelde geen mengeling van gevoelens, geen woede, geen verdriet of walging. Hij kon niet die heerlijke emoties op zijn tong proeven. Niet zoals... Hij schudde het meisje van zijn netvlies af. Hij hoefde niet dat de gedachten-lezer zag aan wie hij dacht. Romeo krulde zijn vingers en hij merkte dat het meisje trok van de pijn door zijn nagels die in haar zijde boorde. In plaats daarvan beeldde hij zich in wat hij met het meisje kon doen. Zijn vingers naar beneden kunnen laten dwalen, haar shirt openrukken met een woeste zwaai. Haar borsten omklemmen met zijn handen, en daarna zijn volle ornaat naar binnen stoten, terwijl zij schreeuwde van de pijn. Hij liet zijn lippen langs haar nek dwalen. Het was lang geleden dat hij seks had gehad en de gedachte alleen al wond hem verschrikkelijk op. "Ik kan het doen, weet je," fluisterde hij haar toe. "In allerlei verschillende manieren." Hij bedacht er nog een aantal vunzige standjes bij en merkte dat hij nu wel eindelijk walging bij haar naar boven had gehaald, al overheerste de angst. "D- doe het niet, a-alsjeblieft."
      Romeo grinnikte. Waren ze daar al? Op het punt dat ze gingen smeken? Hij keek even om zich heen en blikte toen naar boven. "Ik kan het ook anders doen," zei hij met een grijns. "Zie je die boom?" vroeg hij vlak naast haar oor. "Je mag zelf kiezen..." zei hij met een flauwe glimlach.
      Hij beeldde zich in hoe het meisje aan de strop aan de boom hing, ogenschijnlijk dood. Daarna liet hij het beeld veranderen, waarin ze overduidelijk onderwater was met haar hoofd, totaal in paniek omdat ze geen lucht kon krijgen. Als laatste optie stak hij gewoon een mes door haar hart, waarbij ze met een gil naar de grond ging. "Misschien neem ik dan wel gewoon je dode lichaam, achteraf," fluisterde hij zachtjes. Of hij dat echt wel zag zitten, wist hij niet. Maar dat maakte voor nu geen verschil. "Of je moet natuurlijk een reden kunnen bedenken waarom ik je laat leven. Hoe je nuttig voor me kan zijn." Romeo zette een paar stappen achteruit. Het meisje keek verwoed om zich heen. "Tiktak, tijd vliegt. Je hebt nog maar even, voor ik zelf beslis." De tranen liepen onderhand bij het meisje over haar wangen heen, tot ze stotterend tot praten kwam. "I- i-i-ik kan helpen. Ik kan iemand zijn gedachte lezen, je vertellen hoe ze over je denken. E-e-en kijken of - of.." Maar verder kwam het meisje niet. Romeo schudde teleurgesteld zijn hoofd. "Liefje, daar heb ik toch niets aan. Ik ken iedereens gevoelens, dat zegt vaak al genoeg." Hij stapte op haar af met zijn mes in zijn handen, maar voor hij iets kon doen, gilde ze al. "Nee! Nee alsjeblieft! Ik kan helpen! Ik kan echt helpen!" Romeo rolde met zijn ogen. "Wat van dat meisje? Ik kan je helpen achter haar gedachte te komen. En als ik ouder ben kan ik ze misschien ook wel sturen."
      Hij bevroor in zijn beweging. Als hij in haar hoofd kon kijken, had hij toegang tot alles. Dan was manipuleren een eitje, dan had hij haar zo voor zichzelf gewonnen. Al moest hij zeggen dat het hem nu alsnog al aardig af ging. Voor luttele seconden overwoog hij het idee. Het was echter allemaal te gevaarlijk voor Zeb en zichzelf. En dus stootte hij de dolk in een woeste vlaag naar voren. Het meisje bleef schokkend stil, al gleed de pijn over haar gezicht heen. "Niemand komt aan mijn Vienna. En ik kan haar prima voor mezelf winnen, dankjewel," siste hij het meisje toe. Romeo verstevigde zijn grip op het mes. "Nou, lieverd. Nu moet je iets voor me doen. Ik wil je graag horen gillen, heel hard gillen." Het zwartharige meisje keek hem niet eens meer aan, leek te gefocust te zijn op haar pijn om zijn woorden te horen. "Ik zei: gil!" Romeo draaide het mes nogmaals om in haar buik wat een ijselijke gil bij haar ontlokte en Romeo een brede grijns op zijn gezicht.

---

It's never gonna happen, Guys.