[RPG - 200] All in this together • Speeltopic - Speeltopics

Welkom in Melbourne, de stad van muziek, kunst, festivals, cocktails, koffie en sport, vlak bij de zee en bij de bergen, de stad die de studenten van de verschillende universiteiten hun thuis noemen. In deze RPG volgen we het leven van een aantal van deze studenten, namelijk de leden van de Melbournian Stars en de Melbourne Student Association (MSA). De Melbournian Stars, is een studentenvereniging die vooral geliefd is onder studenten die houden van podiumkunsten als theater, dans en zang, en alles dat daarbij komt kijken, is een vereniging die de afgelopen jaren enorm in populariteit heeft toegenomen. Iets wat vooral komt doordat ze elk jaar de landelijke competities in zang, dans, theater en musical gewonnen hebben. Elk jaar... behalve het afgelopen jaar. Iets wat ervoor gezorgd heeft dat de vereniging enorm in de schulden kwam te staan en deze zomer met geldzorgen kampte. De andere studentenvereniging, de MSA, is een vereniging waar elke student lid van kan worden, zolang ze maar door de strenge selectie en ontgroening heen weten te komen. Waar MSA vroeger echter de populairste studentenvereniging van Melbourne was, hebben de verschillende pesterijen veroorzaakt door leden van MSA en de vele vooroordelen die er over MSA en de leden bestaan, ervoor gezorgd dat de reputatie van MSA erg achteruit is gegaan. Het bestuur van MSA heeft daarom ook van zijn alumni te horen gekregen dat als er zich nog meer incidenten voordoen en ze nog meer klachten ontvangen, ze de geldkraan dicht zullen draaien. De vereniging krijgt een officiële waarschuwing en het bestuur het dringende verzoek om ervoor te zorgen dat de reputatie van de vereniging weer verbeterd. Een maand lang wist zowel het bestuur van de Melbournian Stars als van MSA niet wat ze konden doen om hun problemen op te lossen, totdat ze elkaar tegen kwamen op een terrasje aan het water. Hoewel de twee verenigingen nooit echt veel met elkaar te maken hebben gehad, raakten de twee besturen die dag in gesprek en aan het eind van een lange avond wisten ze elkaar de hand te schudden en het terras weer met een brede glimlach te verlaten. Ze hadden een oplossing gevonden, in ieder geval tijdelijk. De Melbournian Stars zouden MSA helpen hun reputatie te verbeteren, in ruil voor een financiële bijdrage die ervoor zou zorgen dat de Melbournian Stars uit de schulden kwamen en een jaar lang genoeg geld zouden hebben om naar de nieuwe competities toe te werken, geld dat MSA makkelijk kon missen. Het bestuur van beide verenigingen dacht dat het een fantastisch idee was. Maar hoe zal het in werkelijkheid uitpakken? Zijn de leden van beide verenigingen wel bereid om samen te werken? Zal er een strijd komen waarbij de ene groep de andere probeert weg te vagen? Of ontstaan er juist verrassende nieuwe relaties? We zullen het allemaal zien!

Rollen Melbournian Stars • Ivy Céline Leroux ~ 24 ~ bachelor Crime and Criminal Justice ~ Cherri ~ 1 • Elin Zohra Sivananda ~ 24 ~ bachelor of fine arts ~ Isolophilia ~ 1 • Joyce Presley King ~ 24 ~ Geneeskunde ~ Frangente ~ 2 • Leroi Jacquotte Babin-Archambault ~ 24 ~ Rechtsgeleerdheid ~ ostranenie ~ 2 MSA • Kylie Alinta Williams ~ 25 ~ BA Psychology ~ LoveTravels ~ 1 • Niles Ethan Clarke ~ 26 ~Sports & Health ~ Everglow ~ 1 • Parker Kennedy Collymore ~ 25 ~ Fashion Marketing & Brand Management ~ ostranenie ~ 2 • Roman Alejandro Morales ~ 25 ~ Geneeskunde ~ Zemo ~ 2

Beginsituatie
De leden van de twee verenigingen hebben elkaar in ieder geval al één keer ontmoet, tijdens de algemene ledenvergadering waarin het bestuur hen geïnformeerd heeft dat ze het komende jaar samen zullen moeten werken. Tijdens de algemene ledenvergadering is hen tevens vertelt dat ze vrijdagavond een eerste feestje samen zullen hebben, in het huis van MSA, en hieraan in groepjes die tijdens de algemene ledenvergadering waren gemaakt een bijdrage zouden moeten leveren.

Groepjes

Dat ze voor het MSA huis hebben gekozen komt doordat dit huis hen alles kan bieden wat ze maar nodig hebben, zoals een grote, luxe keuken, een grote woonkamer, een buitenruimte met een groot zwembad, een bloementuin, genoeg mogelijkheden om tot rust te komen, een binnenzwembad, jacuzzi, thuisbioscoop, dakterras... je kan het zo gek niet bedenken of het MSA huis heeft het of kan er ruimte voor vrij maken. Het bestuur was van mening dat als de Melbournian Stars het komende jaar gebruik zouden gaan maken van het geld van MSA, ze maar beter konden wennen aan de luxe die daarbij kwam kijken.

Het is inmiddels vrijdag en tijd om aan de opdrachten te beginnen. De leden van MSA zijn al in het huis en kunnen elk moment de leden van de Melbournian Stars verwelkomen om samen aan de opdrachten te gaan werken.

MT.

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

MT

---

• Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. •

MT!

---

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie

Italy won, I’m not okay France was so gooood.

Mt btw

---

Siamo fuori di testa ma diversi da loro -- We’re out of our minds but different from them

---

Samen met Leroi was Joyce onderweg naar het huis van de MSA. Ze was er bijna zeker van dat ze er wel eens geweest was voor een feest, maar gezien de hoeveelheid alcohol die bij de meeste feesten er wel door ging, was ze er niet 100% zeker van. Niet dat het veel uitmaakte. Een tijdje geleden was de ledenvergadering waarin naar voren kwam dat de Melbourian Stars samen moesten werken met de MSA. Vanwege financiële redenen vanuit hun kant en vanwege de reputatie van de MSA. Joyce was er niet perse op tegen, het was nodig. Ze hoopte alleen dat hun reputatie nu niet ook onder uit zou gaan. De bedoeling was dat ze samen met de MSA een feest zouden organiseren zodat de leden elkaar beter zouden leren kennen. Wat opzich een goed idee was. En Joyce kon ook nooit echt nee zeggen tegen een feestje. Vooral gezien het een van de laatste feestjes zou zijn voor dat het semester begon na de zomervakantie. Ze had zich de afgelopen week helemaal voorbereid alvast op de eerste lessen en ze had zin in het nieuwe schooljaar. ''Dus, wat denk jij ervan?'' vroeg ze aan Leroi. Ze dacht kort na en bedacht zich dat het waarschijnlijk niet duidelijk genoeg was. ''De samenwerking, bedoel ik.'' verduidelijkte ze. Ze waren nog steeds aan het lopen over de grote campus en de zon brandde lekker op haar huid. Het was een mooie dag en als de temperaturen zo zouden blijven vanavond en het niet zou afkoelen richting de nacht, zou er genoeg drank aanwezig moeten zijn op het feest. ''Heb je ook zin in het feest?''

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

Mt

---

El Diablo.

      Leroi had geen zin in vandaag. Het kostte hem al moeite uit bed te komen en zijn weg naar de kast te vinden om iets van kleding uit te zoeken, nu moest hij ook nog erop uit voor een stomme opdracht. Hiervoor heeft hij moeten opstaan, het is wel laat in de middag maar wat dan nog, hij had in zijn hoofd de dag heel ergens anders doorgebracht, namelijk terug in zijn kamer of ergens in een eettent in gezelschap van zijn vrienden. Nu was hij onderweg naar het hol van het best, in ieder geval was Joyce er ook. Die zou hem er vast van weerhouden het beest in de haren te vliegen.
      ''Dus, wat denk jij ervan?'' Joyce liep naast hem, zijn beste vriendin. Hij ging niet alleen. Als zij of iemand anders van zijn vereniging zogenaamd ziek was, was hij dat ook, maar hij kon niet als enige achterblijven. ''De samenwerking, bedoel ik. Heb je ook zin in het feest?'' Leroi haalde zijn schouders op. ''Je weet wat ik van Niles denk. Nu moet ik hem nog veel vaker zien en daar heb ik net even geen zin in.'' Niles, degene die zijn vereniging zo grappig vindt, terwijl hij nu in de problemen zit. ''En nu moet ik ook nog met hem samenwerken. Het is ook onze vereniging die wordt gepest door mensen zoals hem en nu gaan we hen helpen?'' Leroi was niet super enthousiast, maar ach. Hij kon ook niet alleen achterblijven en als andere mensen het oké vonden, moest hij er maar mee leren omgaan. ''Wat vind jij? En is het niet daar?'' Hij wees naar een gebouw in de verte. Het was groter dan hun eigen huis, dat kon je van ver af al zien. Dat de school daar voor heeft betaald.
      Leroi haalde een hand door zijn haar en liep net een béétje slomer. Ze hoeven niet als eerste daar te zijn, dat ziet er zo idioot uit. Hij had geen zin om meteen in de sfeer te worden meegesleurd. ''Ik heb hier nu al geen zin in,'' biechtte hij aan de dame naast zich op, ook al was dat ondertussen vast wel duidelijk geworden.

[ bericht aangepast op 23 mei 2021 - 18:24 ]

---

Siamo fuori di testa ma diversi da loro -- We’re out of our minds but different from them

Voor het eerst in een half jaar was de brunette weer op het schoolterrein te vinden. Natuurlijk was ze een paar weken geleden ook aanwezig geweest bij de ledenvergadering, waarbij hen werd verteld dat ze zouden gaan samenwerken met MSA én dat ze allemaal een bijdragen moesten leveren aan het openingfeest op de vrijdag, vandaag dus. Het liefst wilde ze opnieuw van de aardbodem verdwijnen maar als ze iets had geleerd in de tijd van haar afwezigheid, was dat ze niet voor al haar problemen kon weglopen en dat ze ze soms gewoon moest aangaan. En zo ook vandaag. Met veel tegenzin had ze zichzelf uit bed gesleept en na een snelle douchesessie, was ze al wat beter gehumeurd. Al duurde dit bij haar nooit lang met dank aan de stemmingswisselingen. Met in haar ene hand hand een appel en in de andere een sigaret, liet ze de voordeur in het slot vallen. Deze hele samenwerking zorgde voor veel stress en vooral onzekerheid bij Elin en dan greep ze ook graag naar de nicotine. Terwijl ze richting het MSA huis wandelde nam ze flinke hijzen van de sigaret, de nicotine leek zijn werking te doen op haar gestreste lichaam en dwong het tot rust. Ze wist dat dit maar van korte duur zou zijn voordat ze opnieuw een stoot nicotine nodig zou hebben, of iets zwaarders. Het afgekloven klokkenhuis wierp ze in een bijgelegen prullenbak terwijl ze haar weg vervolgende naar het MSA huis dat in de verte al opdoemde. Enkele meters voor de ingang, drukte ze de peuk uit onder haar schoenzool. Voor een spitsecond schoot er nog een gedachten door haar hoofd om om te draaien en zich ziek te melden maar met een diepe zucht, liep ze richting de voordeur. Er klonk een gering door het huis toen ze kort op de bel drukte en geduldig wachten tot er werd open gedaan.

"To be, or not to be, that is the question."

---

• Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. •

---

Vanuit haar ooghoek kon Joyce zien hoe haar beste vriend zijn schouders ophaalde. ''Je weet wat ik van Niles denk. Nu moet ik hem nog veel vaker zien en daar heb ik net even geen zin in. En nu moet ik ook nog met hem samenwerken. Het is ook onze vereniging die wordt gepest door mensen zoals hem en nu gaan we hen helpen?''. Ze knikte en dacht voorzichtig na over haar woorden. Zelf had ze ook helemaal niets met Niles. Joyce was vorig jaar een van zijn slachtoffers van zijn pesterijen geworden. Nu was ze van de middelbare school al wel wat gewend, maar toch. Als je iets vaak genoeg naar je hoofd geroepen krijgt, ga je het van zelf geloven, hoe zelfverzekerd je ook bent. Het was in ieder geval iets waar ze liever niet over praatte met mensen en liever ook vergat, vandaar dat ze het niemand verteld had. ''Wat vind jij?'' ''Niles is een lul,'' begon ze. Geen woord over gelogen. ''maar helaas hebben wij zijn hulp net zo nodig als hij die van ons. Zolang ze onze reputatie maar niet laten zinken.'' Er waren enkele mensen bij de MSA die ze wel kende van wat feestjes en die waren op zich prima. Ze konden vast niet allemaal zo erg zijn als Niles. ''Is het niet daar?'' Joyce keek op naar het gebouw waar Leroi naar wees. ''Asociaal groot voor een studentenvereniging? Sounds about right.'' Het was niet te ontkennen dat het huis een stuk groter was dan hun huis. Typisch. Met een kleine glimlach vertraagde Joyce haar pas toen ze doorhad dat Leroi wat langzamer ging lopen. ''Ik heb hier nu al geen zin in,'' Ze lachte kort op wat Leroi zei, dat had ze nog niet door gehad. ''We gooien er vanavond wel genoeg alcohol in samen en dan wordt het vast een gezellig feest, hm?'' opperde ze, voordat ze hem weer aankeek. ''En anders gaan we vroeg weg en naar een bar toe.'' Langzaam kwam het grote huis dichterbij en nu het dichterbij kwam, kreeg ze toch een minder goed gevoel erover.

[ bericht aangepast op 24 mei 2021 - 18:12 ]

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

      Parker was een kluns. Niet perse een grote, ook al heeft ze geen idee wat een kleine kluns inhoudt, maar ze kon soms wat onhandig zijn. Bijvoorbeeld bij het organiseren van dingen of het plannen van haar huiswerk, daar was ze niet zo goed in, maar ook kon ze wat onhandig zijn in het inschenken van iets vloeibaars in een ander ding. Om dit te verduidelijken zal ze een voorbeeld geven, namelijk wat er zich net een halfuurtje geleden afspeelde. Parker kon geen ranja uit een kan in haar beker gieten zonder te morsen op haar witte, toen nog ranja-vrije jurk. Ze wist zelf ook niet hoe het was gebeurd, ze raakte afgeleid, maar in ieder geval zat ze sinds toen met een probleem. Er zat ranja in haar jurk, shit.
      Ze haastte zich naar boven om nog te kijken of haar outfit nog te redden was, maar nee. De jurk zou een bezoekje moeten doen aan de wasmachine en zijzelf zou zich moeten omkleden en voor de jongedame kon dat een hele opgave zijn. Haar kledingkast had veel keuze en toch was het Kylies kledingkast waar ze in keek om iets van vervanging te vinden. Als dit niet had gemogen had ze het niet gedaan, maar Kylie zou haar beste vriendin vast wel vergeven. Ze zou er ditmaal geen ranja op gooien, beloofd.
      Ze combineerde Kylies shirt met onderdelen uit haar kast, maar al dit proberen-te-redden en toch-maar-andere-kleren-kiezen had veel tijd in beslag genomen. Ze had haar horloge genegeerd en concentreerde zich op de spiegel voor haar. Parker vond haar uiterlijk geen probleem, de jongedame was trots op hoe ze eruit zag en was niet bang dat te tonen. Haar vingers gleden door haar haar, terwijl ze met haar paarse scrunchie haar haren bij elkaar bond. Ze zag er prima uit, in ieder geval toonbaar.
      De jongedame was zichzelf nog aan het bekijken in haar spiegel, tot dat er op de deur werd geklopt. ''Nu al, shit,'' mompelde Parker terwijl ze opzocht ging naar de tijd. Waren de Melbournian Stars al aangekomen en had ze het welkom moment gemist? Dat kon toch niet? ''Kom binnen,'' zei ze snel nog, sinds ze zich realiseerde dat de dame of heer voor de deur vast op een antwoord wachtte. ''Of moet ik gewoon naar beneden komen?''

[ bericht aangepast op 24 mei 2021 - 23:38 ]

---

Siamo fuori di testa ma diversi da loro -- We’re out of our minds but different from them

      ''Niles is een lul,'' zei Joyce. Leroi grijnsde, er was een reden waarom hij uit alle mensen op deze aarde Joyce had gekozen om zijn beste vriendin te zijn. Het was niet om haar prachtige uiterlijk, dat kon Leroi ook niet missen, maar om het feit dat uit al die mensen zij degene was die hem begreep. Ook al wat het enige wat ze zei Niles is een lul, waren dat precies de woorden die je uit Lerois mond kon verwachten. Twee hoofden, één gedachte. Best friends. ''Maar helaas hebben wij zijn hulp net zo nodig als hij die van ons. Zolang ze onze reputatie maar niet laten zinken.'' Leroi knikte, ook daar was hij bang voor. Straks wouden zijn klasgenoten niet meer met hem gezien worden, omdat hij met de leden van MSA omging. Niet alleen hun vereniging werd gepest en nu ineens waren ze vrienden met die ''vijand''. Hij had het altijd voor zijn club opgenomen, laten we hopen dat zijn vrienden dat ook herinneren. Leroi knikte, ''fair enough, ze verdienen een eerlijke kans. Niet iedereen is zoals Niles en misschien krijgen we wel een hele andere kant van die jongen te zien.'' Leroi lachte om zijn laatste woorden. Zijn ruzie met Niles zou eeuwig duren, zo lang hij leeft en daarna nog.
      ''Asociaal groot voor een studentenvereniging? Sounds about right.'' Inderdaad, het huis was gigantisch en het was maar de vraag of dat het überhaupt waard was voor maar een schoolvereniging van studenten. ''Waarom hebben wij dit niet?'' Het klonk misschien als grapje, maar eigenlijk bedoelde Leroi het serieus. Waarom heeft zijn club geen gigantisch huis, zoals deze? Waarom is de wereld zo oneerlijk verdeeld?
      ''We gooien er vanavond wel genoeg alcohol in samen en dan wordt het vast een gezellig feest, hm? En anders gaan we vroeg weg en naar een bar toe.''
      — ''Ik heb meer dan genoeg alcohol nodig om te kunnen genieten van dat feestje.'' Het werd nu bijna tijd dat één van hen op de deur van het huis ging kloppen en degene zou Leroi niet zijn. Die deuren zijn vrijwel gelijk aan de deuren van hel, als je die opent komt er waarschijnlijk niets goeds uit. Hij wou de vereniging dan wel een kans geven, maar op dit moment niet. Later zou hij alles wel oké vinden, maar nu... Nu riep zijn gevoel van ga met Joyce naar de bar waar ze het al over had. Alles zou beter zijn dan hier. Samen liepen ze richting de voordeur. ''Zelfs de voordeur is groter dan de onze, wat een luxe. Krijgen wij dat nu ook?'' Hij keek verwachtingsvol naar Joyce en hoopte dat ze de tijd zou nemen. Alles zou beter zijn dan hier.

---

Siamo fuori di testa ma diversi da loro -- We’re out of our minds but different from them

---

De vraag van Leroi over waarom zij niet zo'n reusachtig huis hadden als vereniging liet haar zwakjes glimlachen. Ze hadden nu niet eens het geld zelf om te blijven bestaan als vereniging, laat staan voor zo'n huis. ''Omdat wij niet die luxe nodig hebben om als koning en koningin te leven.'' antwoordde ze met een grijns. Het huis kwam nu echt dichtbij. ''Ik heb meer dan genoeg alcohol nodig om te kunnen genieten van dat feestje.'' Voor Joyce werd het steeds duidelijker dat haar beste vriend er echt geen zin in had en het liefste sleurde hem mee weg van hier en richting waar dan ook, weg van hier in ieder geval. ''Is het te laat om om te keren?'' zei ze zacht en opgelaten. Misschien, heel misschien zat ze toch meer met dit dan ze van te voren dacht. ''Ik zal zorgen dat we enkele flessen tequila en vodka hebben. Dan komen we de avond wel door,'' reageerde zij op het feit dat ze beiden genoeg alcohol nodig zouden hebben. ''ik hoop het tenminste.'' Ze waren bij de voordeur aangekomen. ''Zelfs de voordeur is groter dan de onze, wat een luxe. Krijgen wij dat nu ook?'' Joyce schudde even met haar hoofd. ''Die luxe krijgen we vast niet, helaas.'' Haar ogen vielen op Elin, die ook bij de deur stond. ''Hey.'' begroette ze haar. Ze voelde de ogen van Leroi op haar en vanuit haar ooghoek kon ze ook zijn blik zien. Maar het had geen zin om hier nog tien minuten zinloos te blijven staan. Ze mompelde zacht wat tegen zichzelf over hoe sneller, hoe beter en ze klopte op de deur met haar knokkels.

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

ROMAN ALEJANDRO MORALES 25 • Med student - 5th year • With Parker @ her bedroom

In tegenstelling tot veel van mijn vrienden binnen de vereniging, zag ik de samenwerking wel zitten. Ik kende ondertussen een aantal leden van de Melbournian Stars en ze waren echt niet zo slecht. Het was dan ook geen wonder dat ik naar dit feest had uitgekeken en helemaal klaar stond om te beginnen. Nou ja, met de hulp van mijn geliefde Redbulls natuurlijk. Ik bedacht me dat ik beter een van mijn groepsleden kon opzoeken, des te eerder konden we beginnen. Sinds de twee Stars nog niet aanwezig waren, kon ik nog maar een persoon lastigvallen: Parker. Gehuld in enkel een grijze joggingbroek en wit shirt loop ik naar haar kamer, voor een goede outfit heb ik straks alle tijd. Ik klop op haar deur en neem ondertussen een slok van mijn bijna volle Redbull. ''Kom binnen,'' klonk het na een klein moment en ik open de deur. ''Of moet ik gewoon naar beneden komen?'' Ik schud mijn hoofd en grijns speels. ''Geen paniek, het is voor nu alleen nog la familia.'' zeg ik speels. Kort laat ik mijn blik over haar gaan en hou mijn hoofd wat schuin. ''Looking cute, Collymore.'' plaag ik haar, al was het zeker wel gemeend. Van mij kon ze het in ieder geval niet zeggen, nog niet. ''Heb je er zin in?'' vraag ik haar ondertussen en ik neem plaats op haar bed, waarna ik nog wat slokken neem. ''Het wordt een goede avond, niet? Zeker met ons in charge.'' grijns ik waarna ik wat naar achter leun. Even ben ik stil. ''Ken jij al wat mensen trouwens?'' vraag ik haar. Voor mij was dat wel het geval, zo kende ik bijvoorbeeld Joyce van de faculteit en feestjes. Het was een mooi toeval dat ze bij mij terecht kwam met de voorbereiding. Maar ik kende nog wel meer mensen van de vereniging. What can I say, I'm a social being. ''Of moet ik je aan iedereen gaan voorstellen?'' plaag ik haar verder.

---

El Diablo.

      Degene die op haar deur klopte was niemand anders dan Roman, een lid van haar vereniging. Hij schudde zijn hoofd op de vraag of ze naar beneden moest komen. Een zucht van opluchting verliet haar mond, ze had zich er totaal niet op voorbereid. Vanavond zou haar vereniging een feestje moeten organiseren, maar daar was ze echt niet goed in. Het was dan wel gezamenlijk met haar en een andere vereniging, toch brengt de jongedame op één of andere manier altijd wel een beetje chaos. Wat ze ook doet, er gaat altijd wel iets mis. Parker kan het vaak dan wel creatief oplossen, maar je moet dan niet vergeten dat het in de eerste plaats haar schuld was. Wat de dame echt gelukkig zou maken is wanneer het zo meteen avond is en ze na een paar drankjes helemaal los gaat. Alle stress van het samenwerken met mensen, die je mogelijk niet mogen, is er dan weg. Het enige wat er dan nog overblijft is plezier, gezelligheid en misschien een kater, maar daar gaat ze zich maar later druk om maken.
      ''Geen paniek, het is voor nu alleen nog la familia.'' zei Roman speels. ''Looking cute, Collymore.'' Ze glimlachte, het shirtje van Kylie stond haar goed, misschien kon ze het wel met haar vriendin ruilen in ruil voor de oorbellen die ze nu droeg, of de trui die in haar kast hing... Oh wacht, was die eigenlijk niet al van haar en was Parker vergeten die terug te geven?
      ''Ik had niks anders in mijn kast hangen,'' probeert ze nog flexibel te liegen. In werkelijkheid was haar kast waarschijnlijk tweemaal die van Roman en ze wist dat hij dat ook wist. Kleren waren nou eenmaal haar ding, ze studeerde Fashion Marketing & Brand Management. Ze ging zelf kleren ontwerpen, wat verwacht je dan? De jongedame was opgegroeid tussen de diva's die met haar vader werkten of tussen de tijdschriften die ze bekeek met haar halfzusje. Ze wist alles over stijlen en kleuren en zelf hoopte ze ooit ook daar een bedrijf in te beginnen.
      ''Heb je er zin in?'' Roman nam plaats op haar bed achter haar, ze kon hem nu in haar spiegel zien. Het was zo'n grote die van de grond tot bijna het plafond reek. De heer was nog niet gekleed, dat was duidelijk, maar voor haar was dat nog geen probleem. Hij mocht zelf kiezen hoe hij zich kleedde, alles stond hem vast wel goed, ze zou zelf gewoon wel een keer een kijkje willen nemen in zijn kledingkast en zijn outfit kiezen en terwijl ze zo naar hem keek sprongen er in haar hoofd allemaal outfit ideeën op. ''Weet je welke kleur jou wel eens goed zou kunnen staan?'' Haar hoofd draaide een beetje, terwijl haar blik van blij naar een beetje nadenkend veranderde. ''Okergeel.''
      Ze wist zelf ook niet waar dat vandaan kwam, ze wilde op dit moment nog niet over het feest beginnen. Parker hield wel van gezellige bijeenkomsten en alle dingen die erbij kwamen kijken, het was gewoon het feit dat er een bepaald iemand kwam die haar nu al op haar zenuwen ging werken. Meestal praat ze zich wel uit die situaties die awkward dreigen te worden, maar met Ivy werkten haar charmes niet altijd, eigenlijk nooit en dat is deels waar ze zich zorgen om maakte.
      ''Het wordt een goede avond, niet? Zeker met ons in charge.'' Parker keek op, uit haar gedachten gewekt door een andere vraag. Snel knikte ze, ook al had ze niet helemaal verstaan wat hij zei. Ze keek nog één laatste keer in de spiegel, voordat ze zich omdraaide en zich tot Roman wendde. ''Vast.'' Ze had geen zin meer om te piekeren, vanavond zou ze het leuk gaan hebben en met deze goede instelling wist ze een glimlach op haar gezicht te toveren. Op één of andere manier komt het altijd wel goed. Ze moet gewoon genieten vanavond.
      ''Ken jij al wat mensen trouwens?'' vroeg Roman. ''Of moet ik je aan iedereen gaan voorstellen?'' Op één of andere manier stelde de heer haar nog meer gerust. Hij had iets, ook al kon ze haar vinger er niet opleggen, vond ze het wel fijn. ''Eens even kijken,'' ze plofte naast hem neer op haar bed. ''Ik ken Elin, ze was een keer model voor mij in één van mijn lessen,'' Elin deed het perfect en Parker kon haar niet genoeg bedanken, want de jongedame kreeg het hoogste cijfer van de klas en dat kwam niet alleen door haar ontwerptalent. Ook Elin had het geweldig gedaan, een goede samenwerking. ''En Ivy, maar ik denk niet dat ze mij erg mag.'' Ze zuchtte, ''Maar dat is oké, die mensen zijn er ook en gelukkig is er vanavond alcohol desnoods voor mijn frustraties.'' Ze glimlachte, maar diep van binnen was ze er nog niet zo zeker van of ze het wel oké vond. Had Parker iets verkeerd gedaan? Hmmm, het heeft geen zin om nu te piekeren. De andere vereniging komt zo. Haar blik viel weer op Roman, ''niet dat dit je niet geweldig staat, maar heb je al een kledingkeus gemaakt voor de rest van de dag of heb je daar nog ondersteuning bij nodig van,'' ze grijnsde breed en overdreven sloegen haar ogen naar het plafond, ''een mode-specialist.''

[ bericht aangepast op 24 mei 2021 - 23:39 ]

---

Siamo fuori di testa ma diversi da loro -- We’re out of our minds but different from them