[RPG - 200] Courage and Conviction — Cold War • Speeltopic - Speeltopics

Alexander forceerde zijn lippen tot een glimlach toen Gail hem vertelde dat ze alle tijd had om dit gesprek bij te wonen. Nee, nee, nee. Ze moest weg voordat Isaac al zijn diepste geheimen openbaarde, aan iedereen die het maar wilde horen vertelde dat Alexander een nazi-zoon was. Hij wilde er niet eens aan denken wat Gail hiervan ging vinden. Zou ze geloven dat Alexander net zoals zijn vader was geweest, iets wat Isaac leek te geloven? Of had ze Alexander inmiddels intiem genoeg leren kennen om te weten dat hij niet in staat zou zijn geweest om zulke wreedheden uit te voeren? “Natuurlijk. Maak je maar geen zorgen, Isaac en ik zullen ons gedragen,” zei Alexander uiteindelijk, waarna hij eenmaal zijn voormalige buurjongen strak aankeek. Al klonk het idee om eruit gegooid te worden helemaal niet zo heel verschrikkelijk als normaal, zeker als het betekende dat hij Gail’s emoties niet hoefde te zien als Isaac haar zijn foutieve waarheid vertelde.
      Zou ze boos zijn? Of juist teleurgesteld? Misschien ging ze zich wel verraden voelen door hem, omdat Alexander zich anders had voorgedaan? Besmeurd omdat hij met zijn ‘nazi’-poten aan haar had gezeten? Wellicht voelde Gail zich wel heel dom dat ze nooit zijn ‘ware aard’ had leren kennen tijdens hun gezellige avondjes samen, zich het nooit gerealiseerd had. Zelfs al was Alexander daadwerkelijk niet deel van de slechte jongens geweest, had hij nooit enig hulp aan deze Duitsers geboden. Was hij in plaats daarvan tegen zijn familie ingegaan door het Berlijnse verzet te helpen. Alexander wilde dit Gail vertellen, haar duidelijk maken dat Isaac zich berustte op vermoedens en leugens gevoed door wrok. Alleen, waarom zou zij hem ooit geloven? Met zijn foute achternaam en vieze haarkleur en verraderlijke ogen… Alexander ging een gevecht aan die hij al had verloren.
      “Het liefst zou ik dit aanzicht van mijn irissen willen branden, maar ja, dit natuurlijk is het onmisbaar,” antwoordde Alexander op Gail’s volgende vraag, doelend op Jimmy die op dit moment een cadeautje kreeg van Rouge. Hij liet zijn blik voor enkele tellen over het tweetal glijden. Zou de prostituee, of exotisch danseres zoals ze zichzelf noemde, gelukkig worden hiervan? Geile, seksueel gefrustreerde kerels met een disfunctioneel liefdesleven verleiden en de tijd van het jaar geven? Hopelijk vroeg Rouge er grof geld voor, plukte ze dat soort types helemaal leeg. Hoewel zijn toekomstige vrouw dit werk nooit zou mogen doen, vooral vanwege veiligheidsoverwegingen, had Alexander er niets op tegen. Zelf zou hij nooit gebruik maken van zulke services, maar genoeg kerels wel. Het meest recente voorbeeld: Jimmy, die iets té leek te genieten van dit hele spel.
      Alexander staarde Isaac voor enkele tellen aan nadat hij met Gail dat Jimmy’s cadeautje belangrijker was dan het vertellen van gedeelde herinneringen. “Is dat zo, Isaac? Nou spreek je - jezelf een beetje tegen, niet? Je leek er eerst zo op gebrand onwaarheden over mij te verspreiden om, gok ik, mijn relaties met vrienden hier te verpesten,” verliet Alexander’s mond, harder dan bedoeld. Vlak daarna vervloekte hij zichzelf in zijn hoofd. Hij wilde zijn kalmte niet verliezen, dat zou alleen maar slecht staan. “Maar goed, het is inderdaad belangrijk dat we verjaardagen vieren wanneer ze zijn geweest. In tijden is dat een van de weinige pleziertjes die ons nog gegund wordt.” Al had Alexander die van Jimmy met alle liefde gemist, want aan verjaardagen vieren van mensen die hij niet mocht deed hij normaalgesproken niet.
      Alexander keek recht voor zich uit haalde diep adem door zijn neus toen Gail opnieuw een vraag stelde over vroeger, over de gedeelde jeugd van hem en Isaac. Waarom deed ze dat nou? Alexander had het nog liever over Jimmy die een striptease cadeau kreeg. Hij nam een slok van zijn jägermeister met een zuur gezicht, terwijl hij recht voor zich uit bleef staren richting de bar. “Hmmm, ondeugendheden,” herhaalde hij daarna Isaac’s woorden. “Jij was de echte kwajongen van de twee, niet Saac? Zorgde er altijd voor dat ik in de problemen kwam,” ging Alexander verder. Het tweetal naast hem keek hij nog altijd niet aan.
      Toen Isaac de woorden ‘Hitlerjugend’ uitsprak, sloot Alexander voor enkele tellen zijn ogen, waarna hij er met zijn vingers kort overheen wreef. Het geheim dat hij al die maanden met schaamte bij zich had gedragen was uitgekomen. Alexander werd niet graag herinnerd aan het feit dat hij van die jeugdgroep deel uitmaakte voordat het voor alle Duitse jongens boven de tien jaar werd verplicht. Zelfs al werd hij gedwongen door zijn vader om als dertienjarig guppie zich aan te melden.
      Terwijl Isaac ongestoord doorging met zijn vervelende vragen, ontweek Alexander nog steeds de blikken van zijn gesprekspartners. Hij ademde opnieuw hard uit door zijn neus. “Bij de Hitlerjugend leerde we wat te doen met irritante kerels zoals jij,” schoot er door Alexander’s hoofd heen. Snel verbande hij die gedachte weer diep zijn hoofd in. Dat soort dingen zeggen zouden hem een doodvonnis kunnen betekenen.
      Uiteindelijk draaide Alexander zijn blik terug naar Isaac en staarde hij de man aan, terwijl hij opnieuw een slok van zijn gore jägermeister dronk. “Waarom gedraag je - je alsof ik vrijwillig en met veel plezier deelnam aan die groep?” vroeg hij aan hem, de kalmte in zijn stem herwonnen. “Wat wij daar deden was niet bepaald interessant. Het was een soort scouting haast. Geen gekke jongensstreken, helaas. Vind je dat teleurstellend?” ging hij verder, waarna Alexander zich richtte op Gail, die hij nu ook eindelijk weer durfde te aankijken.
      “Maar jij dan Gail? Heb je zelf geen boevenstreken uitgehaald tijdens je jeugd in Amerika?” vroeg Alexander aan haar, deels uit interesse, vooral omdat hij het gespreksonderwerp van zichzelf wilde afhalen.