Leiders vs Romeo (woensdagavond, versie 1)
Yrla
Yrla was zo fucking zenuwachtig voor dit. Hij vond het al verschrikkelijk genoeg dat hij met Zebediah moest praten en die zogenaamde lijken moest leveren. Nu was er ook nog eens een of ander plan, in een poging de teleporteur te gappen. En Yrla wist, als het plan mis zou gaan, dan was vooral hij de pineut. Dan viel zijn cover, dan had hij Zebediah verraden. En dat zou de jongen niet over zich heen laten gaan.
Adam zou het herstellen, probeerde hij vol te houden. Maar dat betekende niet dat deze versie van hem niet zou lijden. Daar keek hij nu niet echt naar uit. Nerveus stond hij te wippen op zijn tenen, tot vanuit het niets ineens twee schimmen vanuit het donker verschenen. Yrla slikte zijn zenuwen weg, Zebediah zou ze niet eens… Kak! “Romeo,” groette Yrla de jongen nerveus. Shit. Shit. Shit. Romeo zou natuurlijk direct zijn zenuwen aanvoelen. Denk aan leuke dingen, denk aan leuke dingen, denk aan leuke dingen.
Ednoces de klojo
Hand-in-hand met Nish en onzichtbaar voor de rest van de wereld, keek Ednoces met een verrassende tevredenheid terug op zijn huidige situatie. Ze stonden hier in totaal met zijn vieren, iets voor middernacht in een uithoek van het terrein. Nish, Jester, de speedrunner van de Panthers, en hemzelf. Klaar om Zebediah en zijn teleporteur te vangen.
De eerste reden dat Ednoces zonder veel morren met dit plan akkoord was gegaan, was omdat hij ook wel inzag dat simpelweg weigeren met dank aan de roodharige poedel zou leiden tot zijn onvrijwillige samenwerking.
Als hij iets wilde voorkomen, dan was het wel voor het karretje gespannen worden van Onyx’ vriend. Aanvankelijk had hij Jester weinig bijzonders gevonden, maar blijkbaar was dat jong dus knettergek als hij zijn tong graag in Onyx’ keel stak.
Bij alleen al het denken aan Onyx’ naam trok Ednoces onwillekeurig zijn bovenlip op in walging. Oh, daar had hij nog een appeltje mee te schillen. Misschien had Ed meegedaan met dit plan als Onyx er niets mee te maken had gehad (en er misschien een mooie kans geweest was om hem hier moederziel alleen achter te laten), maar ook zonder dat die lul erbij was wist Ednoces dondersgoed dat de Panter een dikke vinger in de pap had hier.
De afgelopen jaren had hij hier en daar wel op een plan zitten broeden, maar tot dusver had hij niets kunnen verzinnen waarmee hij hard genoeg kon toeslaan zonder dat hij er zeker van was vervolgens wel aan Onyx’ wraak te kunnen ontkomen.
Toen werd dit plan voorgesteld, en de tweede reden dat Ednoces hier nu stond, was omdat hij vrij zeker was dat hij deze situatie wel in zijn voordeel kon spinnen. Het hele plan hing van hem af. Hij had straks zijn gave, Onyx’ vriend straks volledig aan zijn genade overgeleverd, én een goede eerste indruk bij momenteel blijkbaar Onyx’ grootste vijand.
Het ene moment stonden ze hier met zijn vieren, het volgende waren er twee anderen bij. Ednoces knipperde verrast met zijn ogen, verzekerde zich ervan dat wat hij zag geen hallucinatie was, en zette de tijd stil.
Met zijn elleboog hoekte hij Nish in het gezicht, en met zijn andere hand greep hij tegelijkertijd naar het mes dat hij onder zijn trui had verstopt. Ondanks dat Nish hem verder weinig had misdaan, zat zijn afdelingsgenoot helaas wel dusdanig onder de panter-plak dat Ednoces het veiliger vond om hem maar gewoon de keel door te snijden. Het kwam hem slecht uit als de jongen met zijn gave ontsnapte en anderen op de hoogte stelde van de veranderingen in het plan.
Hij stak het mes door Nish’ keel en wrikte het een keer of twee goed heen en weer, en stapte daarna door naar waar Jester zou moeten zijn. Ednoces greep een handvol krullen uit het niets, gokte de goede verhoudingen, en sloeg het jong tegen diens slaap met het handvat van het mes. Als alles immers ging zoals hij hoopte, had die vuurturen straks nog een mooie rol om te vervullen, en lijken gilden niet zo hartverscheurend.
Ziezo. Dat was twee.
Op een drafje snelde Ednoces naar zijn laatste doelwit. Ook Yrla had hij liever uitgeschakeld dan helemaal dood, want Zebediah vond hij wel het type dat graag zijn eigen verraders martelde. In de negende seconde van het gat in de tijd zette Ednoces het mes tegen Yrla’s onderrug, en in de tiende ramde hij het lemmet recht door de panter’s ruggegraat.
Om hem heen kwam de wereld weer tot leven en Ednoces knikte tevreden.
Romeo
Een plots scherpe pijn dwong Romeo op zijn knieën. Hij onderdrukte een kreun van pijn, niet van plan zijn belager daarmee te Complimenteren. De jongen liet zijn gave opspelen om de pijn in zijn rug te laten verdwijnen, maar om een of andere reden lukte dat niet.
De pijn moest te groot zijn. Dat was ook voor het eerst.
Romeo klemde zijn kiezen op elkaar en keek woest op naar zijn belager. In plaats van Yrla stond nu een andere jongen met lang blond haar voor zijn neus. De jongen had een bebloede mes in zijn linkerhand, waarschijnlijk het lemmet waarmee Romeo geraakt was. Al was het gek dat Ednoces voor hem stond en dat hij geen bloed voelde op zijn rug.
Romeo zijn ogen gingen naar Yrla, die vlak voor hem op de grond lag, een donkere vlek op zijn rug. En opeens begreep hij het. De pijn was niet de zijne, maar was zo sterk dat hij naar hem uitstraalde. Romeo had zich er niet van kunnen verdedigen. Voor een moment legde Romeo een hand over die van Yrla heen en onderdrukte de pijn met zijn gave. Niet omdat hij de jongen wilde helpen, maar de pijn in zijn eigen rug verlaagde aanzienlijk.
Met een kuchje kwam Romeo overeind en keek nieuwsgierig naar de blonde jongen voor hem. Het duurde even voor hij hem herkende als Ednoces, de jongen die de tijd stil kon zetten voor 10 seconden. Hij had Yrla overduidelijk verwond, maar als dit een aanval op hem was geweest, dan was hij ook al dood geweest. Een beetje ongemakkelijk keek hij van de jongen aan zijn voeten - die nu stil was - naar de jongen voor hem. Hij trok een wenkbrauw op als vraag.
Ednoces
‘Ik dacht, ik schakel het eerste ontvangstcomiteé even voor je uit.’ Ednoces blikte over zijn schouder. ‘Fire en Melissa volgen, dus zullen we ergens anders bijkletsen?’
Fire
Het ging mis.
Van het ene op het andere moment lagen Nish, Yrla en Jester bewegingsloos op de grond en stond alleen Ednoces nog overeind. Hij moet zijn gave hebben gebruikt. Fire voelde woede oplaaien, wat zich vertaalde in gloeiende sintels die van zijn huid af kwamen. Waarom zou die klootzak zich in vredesnaam tégen hem keren.
Kris had hen gewaarschuwd, maar tóch, tóch was hij ervan overtuigd geweest dat Ednoces geen reden had om zoiets achterbaks te doen. Onyx had het risico zo veel mogelijk willen verkleinen en had erop gestaan dat ook hij en 8175 vanaf een afstandje zouden toekijken.
De Naamloze zag bleek en staarde naar het onwaarschijnlijke tafereel.
Fire greep hem bij de arm, zijn hand was zo heet dat het een pijnkreet aan de jongen ontlokte.
‘Breng me erheen,’ bromde hij. Veel tijd hadden ze niet, ze konden ieder moment met de teleporteur vertrekken.
En Ednoces mocht niet verdwijnen, dan kon Zebediah hem op ieder moment weer inzetten zonder dat iemand zich tien seconden lang kon verweren.
Hij moest dood. En Romeo ook maar meteen, als het even kon. De tijd van alles op een vredelievende manier proberen was voorbij.
Adam
———
Adams arm deed pijn, maar het hield hem wel bij de les. In plaats van zich af te vragen wat er was gebeurd, en of die drie jongens die daar op de grond lagen nu dóód waren, besefte hij dat hij nu zijn taak moest uitvoeren.
Hij focuste zich op Fire en verplaatste hen allebei naar het groepje toe, zodat ze vlak achter Romeo stonden. Fire greep Romeo bij zijn arm en rukte hem naar achteren, manouvreerde zich tussen hem en het stille lichaam van Yrla in.
Adam voelde de hitte naast zich oplaaien en verliet zijn plek weer, zodat hij het Rhino-meisje kon halen dat ook een gevaarlijke gave scheen te hebben. Zodra hij weer bij Onyx en haar stond, keek hij over zijn schouder en zag hij vurige tornado op de plek waar hij Fire had achtergelaten. Yrla en Jester lagen net aan de rand ervan.
‘Eh, moet ik jou daar nog heen brengen?’ vroeg hij aarzelend aan het Rhino-meisje. Fire richtte al behoorlijk wat ravage aan. Waarschijnlijk kon hij beter naar één van de drie roerloze lichamen toe en die naar Fayr brengen.
Plotseling zakte Onyx door zijn knieën. Verbijsterd staarde hij ernaar, daarna viel hij naast hem neer. ‘Onyx?’
Met open ogen staarde zijn vriend hem aan. Een akelig gevoel bekroop Adam. Hij was toch niet —
Hij keek over zijn schouder naar Fires inferno. Wat was er gebeurd? Had Onyx een hartaanval gekregen? Was Jester dood, en niet alleen bewusteloos?
Adam begon aan Onyx’ schouder te trekken. Nee nee nee! Zo hoorde het niet te gaan.
‘Hij is dood.’ De stem van de Rhino klonk van ver weg. ‘Dit hele plan is mislukt.’ Ze trok hem aan zijn arm omhoog. ‘Jester zei dat hij nog een plan achter de hand had, ook al wilde hij me niet zeggen wat. Het ziet er naar uit dat het daarop neerkomt.’
Adam staarde naar Onyx’ levenloze gezicht.
Ja, dat moest wel. Hij moest terug in de tijd springen en zijn vrienden vertellen dat dit plan gefaald had.
Yrla
Eerst was daar die flitsende, scherpe pijn geweest. Een pijn die even plots was gekomen als weer verdwenen. Yrla begreep er niets van, maar met geen mogelijkheid kon hij zich bewegen. De jongen kon nog net zijn hoofd draaien, waardoor hij Ednoces boven hem kon zien staan. De verrader, dacht de jongen zuur. Hij moest iets gedaan hebben.
Precies op het moment dat hij het dacht, gleed een enorme hitte over hem heen, gevolgd door de vlammende, scherpe pijn, die opnieuw door zijn rug trok. Een oerkreet verliet zijn lippen, tot de pijn teveel werd en het zwart voor zijn ogen trok.
Jester Madcap
Hij werd wakker met een knallende koppijn. Jester knipperde tegen de felle vlammen verderop, maar de wereld wilde maar niet scherp stellen. Hij kreunde en duwde zichzelf wat overeind. Wat… wat was er gebeurd? Dit was niet het plan. Het laatste wat hij zich kon herinneren was dat hij naast Nish stond, onzichtbaar.
Hij keek opzij.
In het licht van de flikkerende vlammen zag hij de Buffalo naast hem in het gras liggen. Rood bloed glinsterde rond de gapende wond in zijn nek, en geschrokken schoot Jester achteruit. Het vuur kwam bij Fire vandaan, verderop, die een stroom van vlammen op een menselijke vorm afstuurde die inmiddels meer weg had van kooltjes dan mens. De verschroeide, misselijkmakend zoete geur van verbrand vlees hing om hen heen in de lucht.
Melissa
Ondanks dat Fire Zebediah al eens dusdanig verbrand had dat iedereen dacht dat hij dood was, verbaasde het Melissa dat hij zo… rancuneus was. Er lagen inmiddels twee verkoolde lijken. En die vervloekte teleporteur was nergens meer te bekennen. Oh, en Onyx had ook nog eens het loodje gelegd. Wat een bende.
Melissa beende naar het slagveld toe, waar overeind probeerde te komen en verdwaasd om zich heen keek. De tijdreiziger liep stilletjes met haar mee.
‘Nou, dit ging lekker.’ Zuchtend keek ze om zich heen. Haar stem leek Fire ook weer een beetje tot zijn positieve te brengen. Met een bitter gezicht keerde hij zich tot hen. ‘Hoe gaan we dit een tweede keer voorkomen? Ednoces er dus buiten houden – maar wat hield je verder achter de hand?’ Ze keek Jester vragend aan en hield maar voor zich dat zijn vriend de pijp uit was.
Jester Madcap
Jester wreef over zijn slaap. Hij blikte even om zich heen, maar Onyx zag hij niet. ‘Een oud-leerling die we van Zebediah gestolen hebben. Waar is Onyx?’ Ze hadden al over een plan B nagedacht, maar Kris had liever niet gehad dat Melissa wist dat hij er was. ‘Maar anders overtuig ik Ed toch gewoon? Dit hoeft niet mis te gaan. Als hij zelf niet wil helpen dan dwingen we hem.’ Hij keek over zijn schouder en terug naar Melissa, fronsend. ‘Waar heb je Onyx gelaten?’
Melissa
‘Denk je dat hij je zover laat komen? Blijkbaar had hij dit plannetje al zo in zijn hoofd. Zodra je een poging doet hem te overtuigen, knipt hij vast met zijn vingers een bevriest hij de tijd.’
Jester Madcap
‘Dan doe ik het subtiel, als we het plan voor de laatste keer doorlopen.’
Melissa
Melissa betwijfelde toch of Jester wel doortastend genoeg was. Hij had vast ook pogingen gedaan om Maaya bij z’n vriend weg te houden en dat was ook niet heel erg geslaagd. ‘Je beïnvloedt alleen zijn motivatie toch? Hoelang houdt dat stand? En is dat sterk genoeg, op het moment dat hij dé kans van zijn leven krijgt? En wat als hij het, ondanks je subtiliteit, wél doorheeft? Mij bevalt het niks. Wie is die andere leerling?’
Jester Madcap
Met tegenzin moest Jester toegeven dat Melissa een punt had. Opnieuw zocht hij om zich heen naar zijn vriend, voor een korte blik heen en weer, een stil overleg waarin ze besloten de informatie te delen of niet. Maar Onyx was in geen velden of wegen te bekennen. ‘Waar is Onyx?’ Dat had hij al een keer gevraagd, bedacht hij zich. Hij fronste en keek de groep rond. ‘Hij was bij jullie. Waar is hij?’
Melissa
‘Die kon de spanning niet zo goed aan.’
Jester Madcap
Waar had die meid het over? Jester keerde zich tot Adam, een heel rot gevoel in zijn maag. ‘Waar is hij?’
Adam
———
Adam sloeg zijn ogen neer. ‘Hij is dood. Ik weet niet waarom, hij stortte gewoon ineens in elkaar.’ Hij beet op zijn lip en zocht weer oogcontact. ‘Maar ik gebruik natuurlijk mijn gave om dat te voorkomen. Ik moet alleen weten welk bericht ik moet doorgeven.’
Jester Madcap
Adam’s woorden persten de lucht uit zijn longen, en het kostte alles in Jester om zich voor te houden dat het niet echt was, niet permanent. Onyx was dood. Zomaar, ineens. ‘Wat gebeurde er?’
Dat moesten ze weten, toch? Jester was blij dat hij nog zat, want de wereld leek te draaien om hem heen.
Adam
———
Adams ogen flitsten even naar de Rhino, maar hij durfde niet te zeggen dat hij haar ervan verdacht. Niet hier. Zijn blik zei Jester hopelijk genoeg. ‘Ik weet het niet.’
Jester Madcap
Had Melissa iets geprobeerd? Ondanks de pijn in zijn kop en de manier waarop de wereld golfde, was de korte blik van Adam genoeg om zijn verdenkingen te begrijpen. ‘Hopen dat poging twee beter gaat, dan. Geef maar door dat het misgaat en waarom. We moeten Ed een verkeerd tijdstip doorgeven en het tweede team gebruiken, en nadat we de teleporteur in handen hebben moeten we Ed ergens vastzetten met een band om zijn nek tot we verdere beslissingen kunnen nemen.’
Adam
———
Adam knikte. ‘Goed.’
Gelukkig zou niemand, behalve hijzelf, zich dit bloedbad herinneren.
[ bericht aangepast op 7 jan 2024 - 13:55 ]
It's never gonna happen, Guys.
ProngsPotter
