. . . DE DAG . . .
Aan niets was te zien hoe nerveus Cordelia Nachtmacht was toen ze achter het geïmproviseerde podium ging staan dat haar hoofd van PR, Jan Zondergang, voor de gelegenheid had neergezet. Het was niet de eerste persvoorlichting die ze hield in de afgelopen maanden, maar toch wist ze dat hierna alles zou veranderen. Ze kon alleen maar hopen dat het goed zou uitpakken.
Tijdens de laatste persvoorlichting was de opkomst om te janken geweest, maar nu stond de hele ruimte vol. Hun persbericht - dat er vandaag grote veranderingen zouden plaatsvinden - had de interesse van de pers van Slaaperbraak gewekt. Ze keken afwisselend van de burgemeester naar de grote, met een enorme doek bedekte stapel naast het kleine podium.
Helemaal vooraan stond Simone Slangevanger, met haar gebruikelijke grijns. Toen ze oogcontact maakten, trok ze geamuseerd zijn wenkbrauwen op, alsof ze wilde zeggen: ‘Wat voor wanhoopspoging ga je doen om je burgemeesterschap te redden?’ En ze had nog gelijk ook.
’Ahem.’ Cordelia schraapte haar keel in de microfoon, en het werd direct doodstil. ‘Dank dat j́ullie zijn gekomen. Wat ik te zeggen heb, is voor iedereen in de stad relevant.’ Haar hartslag donderde in haar borst. ‘De situatie rondom de weerwolven is niet meer houdbaar. U weet het, en ik weet het ook. Te veel van onze geliefden zagen al de dood. Te veel leven we nu in angst. En ik ben het ermee eens dat het beleid dat we nu voeren, niet voldoende effectief is in de bestrijding van deze moordzuchtige wezens. Wezens die onder ons leven, en die het wantrouwen in onze medemens doen vergroten. Dat kan niet langer.’
Ze liet bewust een stilte vallen, maar erg veel reactie kreeg ze niet. Wel zag ze de journalisten met wantrouwende nieuwsgierigheid naar haar kijken en elke camera leek in te zoomen - ze wilden duidelijk dat ze de maatregelen zou benoemen.
En dus deed ze dat. ‘We weten inmiddels door middel van onderzoek dat de ware gedaante van een weerwolf enkel kenbaar wordt als we deze in de brand steken. En daarom hebben we een brandstapel gemaakt.’ Ze gaf een seintje aan Zondergang, die het doek van de berg naast het podium trok en zo een enorme stapel hout onthulde. Terwijl Cordelia verder sprak, hees hij een enorme paal omhoog, middenin de stapel.
’Het is tijd voor actie,’ zei Cordelia met vaste stem, ook al leek haar hele lichaam vanbinnen te trillen. ‘OVer een week zullen we dit vuur ontbranden en onze grootste verdachte aan de paal binden. Diens identiteit zal onthuld worden - en hopelijk weten we zo een weerwolf te ontmaskeren.’
De journalisten sprongen ogenblikkelijk op met een dozijn vragen, de een luider dan de ander. Cordelia had dit verwacht, maar wilde ze niet de ruimte geven aan wilde roddels of beschuldigingen. Daarom schraapte ze weer haar keel en vervolgde ze: ‘Er hebben de afgelopen veel onderzoeken plaatsgevonden. We hebben met mensen gesproken over wat zij gehoord en gezien hebben, we hebben patronen gezocht bij de slachtoffers en er zijn nachtdiensten gedraaid om verdachte activiteiten bij te houden. Daaruit zijn zeven hoofdverdachten gerold. De komende zeven dagen krijgen zij de kans om zich te verdedigen, daarna volgt een democratische stemming en de uitslag zal bepalen wie er op de brandstapel zal sterven.’
Het de vragen waren niet langer luid, de journalisten schreeuwden over elkaar heen met opgestoken handen en notitieboekjes. De reacties waren verschillend: Cordelia zag angst, gretigheid, nieuwsgierigheid, woede, maar ook enthousiasme.
Ze stak haar handen omhoog om de pers te sussen. Het werkte niet volledig, maar ze vervolgde toch haar verhaal: ‘De stemming is volledig anoniem, alleen meerderjarigen mogen stemmen. Zondag 7 september beslist Slaaperbraak wie er zal sterven. De hoofdverdachten zijn verplicht om naar voren te komen en hun pleidooi te houden, met elkaar te discussiëren en zo hun eigen lot te bepalen.’ Ze keek de groep rond en voelde een brok in haar keel toen ze kort naar de verdachten keek. Het was zo moeilijk om voor te stellen dat één of meerdere van hen een moordmachine was - maar ze kon de waarheid niet langer ontduiken. ‘Ik vraag jullie naar voren: Ekko, Porphyrogenitos, Taire, Ringwraith, Caverna, Necessity en Slughorn.
En toen barstte het de hel los. Opwinding, schrik, angst, woede - alles klonk door elkaar. Cordelia wist dat dit veel oproer zou veroorzaken, maar toch was het pittig om het ook werkelijk onder ogen te komen. Deze zeven dorpelingen zouden nooit weer normaal over straat kunnen zonder verdenkingen te ondergaan - maar de woede en achterdocht van de Slaaperbrakers zou nu in ieder geval op een aantal echt verdachte enkelingen gericht zijn, en niet langer op elkaar. En hopelijk zou dit leiden tot de dood van een weerwolf en zou de rust in Slaaperbraak wederkeren. Over het alternatief durfde Cordelia niet meer na te denken.
Het is tijd voor de dagfase! In deze fase mogen jullie discussiëren en uiteindelijk stemmen. Stemmen is anoniem via een pb naar mij. Jullie hebben tot 7 september 23.59 uur. Je laatstgestuurde stem telt. Het is toegestaan om iets anders te stemmen dan je in de discussie aangeeft.
T r u s t n o b o d y . . .
Een schaamteloze variatie op de originele tekst van
Caverna
Three words, large enough to tip the world. I remember you.
Leodh
Succes...
