• Ik móet het even kwijt, ookal zit ik amper nog op Q, ik weet van vroeger nog wel dat je hier altijd wel je verhaal kwijt kon.
    Ik heb sinds ik peuter was een hele slechte band met mijn ouders, veel ruzie, en problemen, weetjewel.
    Nu is mijn oma(de moeder van mijn moeder) dus stervende, ze kan ieder moment wegzijn. Apart van dat dat heel erg en moeilijk is, vind ik nog iets super moeilijk nu. Ik heb nooit echt met mijn moeder geknuffelt, of haar getroost. En als ik nu bij haar in de buurt ben, begint ze tegen me te praten, en te huilen. En dan weet ik gewoon niet wat ik moet doen. Ik wil haar wel knuffelen, maar ik kán het niet. Ik krijg dan een brok in m'n keel, en sta aan de grond genagelt en krijg een misselijk gevoel. Maar wanneer ze dan stopt, en weer wegloopt, of wanneer ik wegloop, voel ik me zo ongelovelijk schuldig en klote. Ook afentoe, reageerd ze al haar frustraties op mij af, en dat snap ik wel, maar ik heb dus agressie problemen, waarvoor ik dus ook agressie-regulatie trainingen heb gehad, maar als ze dan om iets doms boos word op mij, word ik zo ongelovelijk kwaad, en op zo'n moment denk ik dan weer niet helder na, en ga met de deuren lopen smijten, en schelden en noem maar op. En dan heeft ze dat er ook nog bij.
    Kortom, ik voel me nu soms gewoon een slechte dochter.

    Meisje toch.. ik heb ook totaal niet zo'n knuffelband met mijn ouders, als ik dat zo bij anderen soms zie..
    Probeer er gewoon voor haar te zijn doormiddel van praten. Knuffelen hoeft echt neit als je je daar niet makkelijk bij voelt.

    Heel veel sterkte, meis(flower)


    ars moriendi

    Als je altijd zo'n band hebt gehad met je ouders is dat heel normaal. Miscchien moet je het slechte omkeren naar iets goedsen proberen een betere band met je ouders op te bouwen? Geloof me, je wilt echt niet dit gevoel over ze hebben als ze zelf dood zijn.


    Alis volat propriis