J. S. R. Grey - the expedition for my Harry Potter story
Alle kinderen van acht jaar weten – of willen – het. Dat tovenaars en andere magische wezens bestaan. Dat elfjes en monsters hen op een dag komen uitnodigen om hen te vergezellen naar hun toverland. Dat ze feeën-peetouders krijgen, of een grote kleerkast vinden waarachter een magische wereld schuilt.
En dan komt de periode waarin ze allemaal stilaan volwassen worden. De pubertijd - een tijd die speciaal is uitgekozen om die flauwekul van je af te zetten. Is het dan nog normaal dat Juliette, op haar veertiende, nog steeds geobsedeerd is door het idee?
Zij is het nooit helemaal vergeten. Ze gelooft het nog steeds, en is er zich altijd verder in blijven verdiepen.
Misschien is het enkel daarom dat ze het te weten is gekomen. Dat ze haar gelijk heeft gekregen.
Nu kon ze nog vluchten. Niemand lette op haar. En ze wist dat ze niets meer kon doen voor hen, dat ze niet tegen een stel machtige tovenaars op kon. Ze greep een stapel papier van het kastje, en greep de vulpen van tafel. Snikkend rende ze de kamer uit, de tuin in, en bleef rennen, rennen rennen. Door rennen. Ze voelde haar benen niet meer, ze kon amper ademen. Door blijven rennen. En daar was het schuurtje. Het schuurtje dat ze zocht. Het was net groot genoeg voor haar en de kudde schapen die er al in stond. In alle vluchtigheid veegde ze haar tranen weg terwijl ze de schuur inliep. Ze trok het dopsel van de pen, en schreef een tekst op een blad papier.
[ bericht aangepast op 13 dec 2010 - 15:55 ]
