• Nummer 1
    Nummer 2


    [url][/url]Joinen, maar geen idee wat RPG's zijn? Kijk hier:
    Plop

    Welkom 8D
    Ahum, eerst het verhaal:

    Een stel rijke dames van de Dames Club in Engeland gaan op bezoek bij hun vriendinnen in Frankrijk. Halverwege de reis komen ze echter in een storm terecht. Hun schip vergaat, en slechts vijf dames weten te ontsnappen aan de dood. In een houten sloep drijven ze dagen stuurloos over de zee, tot ze eindelijk een schip zien. Wanhopig beginnen ze te zwaaien, hopend op hulp. Wat de dames echter niet weten, is dat het een piraten schip is… De piraten redden ze, maar niet voor niets. De dames worden gedwongen om hard te werken, en zullen moeten wennen aan het harde, vieze leven op het piratenschip…
    Omdat we niet oneindig veel dames kunnen hebben, is er een maximum van 5 dames. En natuurlijk maar 1 dame per persoon, anders is het een beetje sneu als 1 iemand 5 dames heeft en de ander 0. Van Piraten mogen er wel heel veel komen.. Hehehe ^^ (Piraten zijn mannelijk :'])

    Voor de duidelijkheid, er zijn dus geen mobieltjes/auto's/moderne kleren.. Maar ik denk dat dat wel logisch is..

    Dames:
    Joshephine,Rosalie Noa,Maxime,Clarabella, May
    Piraten:
    Olivier (Captain),Abby/Jack (Piraat),Peter/Felix(Piraat),Ace (Piraat),Kenneth (Kraaiennest Dude), Tristan
    Have fun 8D

    (p.s. De verhaallijn is bedacht door Souleater, het idee om piraatjes te gebruiken door mij :p)

    SOUNDTRTACK



    [ topic verplaatst door een moderator ]

    [ bericht aangepast op 7 mei 2011 - 12:37 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    May
    Ok,daar heeft hij me wel. Even overmant de schrik me,maar ik heb nog een laatste troef achter de hand. Zo hard ik kan boor ik mijn knie in zijn kruis,waarna ik zijn pols met zijn pistool op zijn rug draai en hem met zijn gezicht tegen de muur druk. Ik steek mijn lege pistool achter mijn riem,neem het zijne uit zijn hand met een beleefde en treiterende 'Dankje' en druk dat in zijn onderrug. "Misrekend lieverd? De mannelijke zwakke plek ligt zo bereikbaar voor de vrouwelijke knie." fluister ik treiterend in zijn oor. Ik giechel even. "En trouwens,dat schot was niet mis. Ik mikte op de kakkerlak die net over het hout kroop." Ik werp een razendsnelle blik over mijn schouder en inderdaad,het kakkerlakkenpus is duidelijk te zien op het hout. Jakkes. Ik focus me weer op de jongen die in de meest onmogelijke positie tegen de muur staat gedrukt. "Ik zou zeggen,vol in de roos."


    Don't make people into heroes, John. Heroes don't exist. And if they did, I wouldn't be one of them. -Sherlock Holmes

    May
    Ik grinnik als ik hem voel wringen. Venijnig druk ik mijn nagels in zijn pols,waardoor hij meteen ophoudt en een grom onderdrukt. "Dat had je niet verwacht he? Maarja,een meisje moet zich in deze omgeving kunnen verdedigen." grinnik ik vrolijk. "Dus,ik win,denk je ook niet? En als je me nu beloofd me niet meer te bedreigen en me als een echte gentleman te behandelen,zal ik er eens over nadenken om je los te laten. Ik giechel even en span de haan,als aanmoediging. "Komop,zeg het dan: 'Het spijt me dat ik je bedreigd heb en ik zal het nooit meer doen. Ik zal braaf zijn.'" Ik geniet wel van mijn machtspositie,eerlijk gezegd. Het geeft me een kick,om te weten dat hij geen kant meer opkan.

    [ bericht aangepast op 16 april 2011 - 18:34 ]


    Don't make people into heroes, John. Heroes don't exist. And if they did, I wouldn't be one of them. -Sherlock Holmes

    May
    Ik glimlach breed. "Kijk nou,zo moeilijk was dat toch niet?" Ik laat hem langzaam los en aai even over zijn hoofd. Dan schiet ik zijn pistool leeg in een muur en overhandig het hem terug. Als waarschuwing,haal ik mijn andere pistool uit mijn riem,het wél nog geladen. "Ik zou het niet wagen om te herladen,of iets anders te proberen,want dan pomp ik je zonder verpinken wat lood in je hersenpan. Ben ik duidelijk?" zeg ik dreigend. Ik richt het tussen zijn ogen en kijk hem strak aan. "Als ik nog maar zié dat je moeite doet om je belofte te breken,vertel ik aan iedereen die het horen wil dat je het hebt moeten afleggen tegen een meisje." Een geamuseerde glimlach speelt om mijn lippen en knipoog hem even toe. "Zullen we ons dan nu fatsoenlijk voorstellen? Maybeline Carter,maar zeg maar May. En jij bent?"

    [ bericht aangepast op 16 april 2011 - 19:03 ]


    Don't make people into heroes, John. Heroes don't exist. And if they did, I wouldn't be one of them. -Sherlock Holmes

    Josephine
    Verbaasd, en een beetje teleurgesteld zie ik hoe Ace weg rent. Ik wil wel achter hem aangaan, maar mijn voeten zijn te moe. De rest van de groep is allemaal zijn eigen kant opgegaan en twijfelend kijk ik even om me heen. Ik heb nog nieuwe kleren nodig, dus misschien kan ik wat rondkijken.. Ineens hoor ik voetstappen achter me, en een paar van de soldaten van net komen op me afgerend. Ik draai me om en schiet snel een winkel in, maar ze hebben me al snel ingehaald. "Laat me los!" Ik probeer me los te wringen, maar het lukt niet. "Ja, dit is haar. Zij was samen met die vuile hond." Ze hebben het over Ace, begrijp ik. Een van de soldaten komt voor me staan en tilt mijn kin op. "Dus, waar heeft hij zich verstopt? En geen geintjes." Ik draai mijn hoofd weg van zijn ruwe hand en haal mijn neus op. Hoe kom ik hier uit? Ik heb geen idee waar Ace is, maar dat zullen ze vast niet geloven...

    Olivier
    Verbaasd kijk ik hoe Abby wordt meegesleurd en even later terugkomt als een echte dame. Even staar ik haar aan. Niet te geloven dat het me nooit opgevallen is dat ze een vrouw is. Want zo ziet ze er erg vrouwelijk en aantrekkelijk uit. Ze komt op me aflopen en ik grinnik om haar woorden. "Het staat je prachtig, hoor. Weet je wat, waarom kopen we die jurk er niet bij? Die komt vast nog eens van pas, en ik denk dat je haar hart zou breken als je alleen maar broeken en overhemden zou kopen." zeg ik met een hoofdknik naar de verkoopster. Ik kijk naar haar gezicht en het haar dat de verkoopster heeft opgestoken. Bijna wil ik er met mijn hand langs strijken, maar gelukkig houd ik me net op tijd in. Ik open mijn mond om iets te zeggen maar bedenk me dan en draai me om naar de rest van de kleren. Snel pak ik wat overhemden en broeken in de kleinste maten en geef ze aan Abby. "Waarschijnlijk vallen zelfs deze je te wijd, maar dit zijn de kleinste maten. Zullen we afrekenen, of heb je nog iets anders nodig?"

    Ik zou ook graag meedoen (:
    (ik heb het al aan Vluuv gevraagd en ze is akkoord (krul) )

    Naam: Tristan Wright
    Roepnaam: Tristan
    Leeftijd: 21
    Geslacht: man
    Uiterlijk: Klik.
    Tristan laat zijn bruine haar groeien tot het bijna aan zijn schouders komt en laat het dan weer erg kort knippen, dus de lengte varieert. Hij heeft groene ogen en een baardje. Twee grote lange littekens lopen recht over zijn rug. Tristan heeft een normale lengte, niet abnormaal groot en niet abnormaal klein en is ook maar gemiddeld gespierd.
    Hij draagt gewoon laarzen en een zwarte broek, een rood hemd, een riem met een pistool en een rapier aan, een gouden ringetje in zijn rechteroor en meestal een rode sjaal om zijn haar uit zijn ogen te houden
    Karakter: Tristan heeft een vlotte babbel (soms gewoon een grote mond) en een messcherp verstand, maar dat laatste laat hij niet opvallen. Hij kan situaties goed beoordelen en heeft het talent om zichzelf uit onaangename situaties te helpen/praten, waar hij een beetje te veel naar zijn zin in verzeilt raakt. Hij is plichtsbewust, nobel en charmant, niet in te schatten en op zichzelf, slordig en onhandig (behalve met zijn rapier), een optimistische levensgenieter en een goede leugenaar. Hij geloofd in een god, niet diegene waar brave burgers in geloven, maar de Naamloze. Tristan is bijna verslaafd aan gevaar. Mensen voelen zich snel op hun gemak bij hem, maar hij trekt problemen aan en is niet extreem geduldig. Tristan heeft het hart op de juiste plaats. Meestal.
    Likes: Drank, dronken zijn, zijn rapier ‘Jane’, winnen, avontuur, vrouwen, uitdagingen, lachen
    Dislikes: Verveling, verliezen, wachten, koude, zeurende mensen, slecht eten
    Liefde: Tristan zou alles doen voor het meisje waar hij van houdt, maar tot nu toe is hij nog nooit echt verliefd geworden. Hij kende wel meisjes, maar die trokken hem geen van allen romantisch aan en gezien zijn verleden wil hij zich niet meer te hard aan iemand hechten.
    Verleden; Tristan is wees geworden op zijn vijfde, door de pest. Hij is gelukkig niet bij slavenhandelaars terechtgekomen, maar in het huis van een rijke, jonge weduwe die zich over hem heeft ontfermt. Ze verplichtte hem lessen te volgen in talen, wiskunde en leerde hem zelf fijne manieren. (Nu heeft hij dat laatste wel een beetje verwaarloost.) Daar is hij tot zijn 16e gebleven, tot ze hertrouwde met de eigenaar van een katoenplantage in Guyana en naar daar verscheepte. Tristan kon de man niet uitstaan en liep weg terwijl ze inscheepten. Daarna kwam hij terecht bij een niet-alledaagse, supergesofisticeerde dievenbende, the brothers of deception, waar hij naast zakkenrollen ook een beetje worstelen en messenwerpen leerde, niet meer, omdat hij helemaal tegen geweld was. Van het leven op zee weet Tristan bijna niets, waardoor hij (samen met zijn aangeboren onhandigheid) waarschijnlijk een van de slechtste piraten ooit aan boord is. Tristan had bij de bende naast een vriendengroep ook een god gevonden, namelijk de Naamloze. De Naamloze is er voor iedereen die buiten de wet staat; hij geeft en neemt en is prima als je een houvast nodig hebt. Hij is tot zijn 18e in de bende gebleven, tot ze werden verraden en allemaal opgehangen. Behalve Tristan dus, omdat de verrader nog bij hem in de schuld stond. Toen de bende was opgerold, is Tristan het fortuin van de bende gaan ophalen in hun geheime kluis. Door dit voorval is hij nogal op zichzelf geworden. Daarna is hij beginnen rondtrekken, maakte hier en daar vrienden, smokkelde en stal soms nog eens wat om zo uiteindelijk met een paar bevriende smokkelaars in Tortuga te strandden.
    Extra: Tristan heeft in die jaren van smokkelen en zwendelen één man tot aartsvijand gemaakt: luitenant Edward Henry Haugh. Hij was degene die the brothers of deception oprolde: hij kende de leider van zijn jeugd en wilde hem kapotmaken. Haugh kon het ook niet kon verkroppen dat er blijkbaar één lid meer was dan het aantal dat hij had doorgespeeld gekregen van de verrader, want dat maakt zijn werk incompleet en als er iets is waar hij niet tegen kan… Ook Tristans illegale praktijken na de bende, maakten hem een doorn in het oog van de luitenant.
    Toevallig liep Haugh Tristan tegen het lijf tijdens het enteren van een smokkelaarschip. Haugh bezorgde hem toen de 2 wonden op zijn rug (hetgeen wat misliep was dat Tristan, die zich naar goede gewoonte altijd uit problemen uitpraatte, voor de eerste keer geen gehoor kreeg en zich nog niet kon redden met een zwaard). Tristan heeft Haugh op het laatste moment nog kunnen afstraffen (eigenlijk geheel toevallig, door uit te glijden op het natte dek) met een litteken in zijn hals, net voor hij zichzelf overboord wierp/struikelde. Sindsdien zit Haugh achter hem aan, om finaal met Tristan af te rekenen, zoals hij “in het begin al had moeten doen.”
    Toen Tristan maanden later weer hersteld was, is hij als een gek beginnen oefenen met een rapier om nooit meer zoiets mee te maken en ondertussen is hij zijn gelijke nog niet tegengekomen.
    Tristan Wright is ook niet zijn echte naam, maar de naam die hij van de weduwe kreeg. Zijn echte naam heeft hij nooit tegen iemand willen zeggen, net zoals wie zijn ouders precies waren en wat ze deden.

    Het kan nog wel even duren voor ik hem laat opduiken, want ik ga hem niet gewoon het schip laten opwandelen, zoals May (:

    [ bericht aangepast op 16 april 2011 - 19:22 ]


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Laat hem langs de winkel lopen en de Kapitein & Abby zien?
    Of hij ziet Josephine in de problemen?
    Of hij kente de kapitein van verhalen en hij wilt mee ofzo xd

    Dunno, verzin wat 8D


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Abby ~ Pirate.
    Hij zei dat het me prachtig stond en ik schudde licht mijn hoofd.
    "Kijk dan nog maar eens goed, want er moet wel iets heel speciaals zijn wil ik dit nog eens aantrekken." Fluistrde ik, bang dat ik de vrouw zou kwetsen als ik het hardop zei. Met tegenzin knikte ik toen om zijn idee het maar te kopen. Ik keek toe hoe hij ineens wat kleren in de kleinste maakt greep.
    "Afrekenen is goed en nee, meer heb ik niet nodig." Ik glimlachte kort en liep met de kleren naar de kassa. Ik wilde in mijn zakken tasten maar ik realiseerde me al gauw dat ik natuurlijk mijn eigen kleren niet droeg..
    "Waar zijn mijn kleren?" Vroeg ik aan de verkoopster die inmiddels aan was komen zetten om af te rekenen. Ze lachtte me vriendelijk toe.
    "Bij het vuilnis lieffie, die oude vodden was je toch niet meer van plan te dragen?" Ik kreeg het nog net voor elkaar mijn mond dicht te houden. Bij het vuilnis..? Ik voelde woede opborrelen maar hield me in, ze had gelijk dat ze niet meer als nieuw waren, maar om het nou zo weg te sodemieteren.. Ik beet op mijn onderlip en bedacht me toen dat mijn geld nog op het schip lag in plaats van in de zakken van mijn broek die nu dus bij het vuilnis lag. Ik zuchtte opgelucht, maar realiseerde me meteen dat ik dus niet kon afrekenen.
    "Kapitein..?" Vroeg ik en draaide me om. "Kunt U.. Naja, me voorschieten?" Vroeg ik, dit was de eerste keer dat ik zelf geen geld had en dat ik het aan iemand anders moest vragen.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Endure schreef:
    Laat hem langs de winkel lopen en de Kapitein & Abby zien?
    Of hij ziet Josephine in de problemen?
    Of hij kente de kapitein van verhalen en hij wilt mee ofzo xd

    Dunno, verzin wat 8D


    Ik ga hem Josephine laten helpen (:


    Home is now behind you. The world is ahead!

    May
    Ik grinnik en knik héél overtuigd. Niet dus. "Ik geloof je graag." zeg ik met een grijns. Ik zet me op de tafel in het midden van de kombuis en neem de jongen volledig in me op. Niet mis,maar die littekens verpesten zijn knappe gezicht wat. "Felix Anthony, zeg maar meneer Anthony." stelt hij zich hooghartig voor. Ik frons even. "Felix dus." mompel ik hoofdschuddend. Ik kijk hem recht in de ogen terwijl hij me uitvraagt. Ze zijn donker,mysterieus,maar ook hard. Ze doen me denken aan mijn John. Maar meteen schud ik die gedachte af. John was dood. En deze jongen kon onmogelijk aan hem tippen. "Well,Felix,ik ben van plan mee te varen,dat doe ik op dit schip. Eerst was ik van plan als verstekeling te liften,maar nu ik het prettige voorrecht heb gehad met je kennis te maken,zal ik me maar gewoon aanmelden,zeker?" Ik kijk hem even poeslief aan en grinnik dan geamuseerd. Ik gris een halflege fles rum van de tafel en zet hem aan mijn lippen. Gulzig neem ik een grote slok en bied hem dan de fles ook aan. Ik grijns uitdagend als hij me even aanstaart. "Komop,je bent toch niet vies van me. Of wel?" Ik trek een pruillip en kijk hem gespeeld gekwetst aan.


    Don't make people into heroes, John. Heroes don't exist. And if they did, I wouldn't be one of them. -Sherlock Holmes

    May
    Als een pijl uit een boog vlieg ik overeind. Ik geef hem een harde klap tegen zijn neus met mijn elleboog en gris het buideltje uit zijn handen. Hij grijpt met een grom naar zijn bloedende neus en kijkt me kwaad aan. "Één,wie mij wilt verkrachten eindigt in dertien verschillende stukjes op de golven en twee,besteel me nog één keer en ik hang je kop tussen je benen,capice!?" snauw ik woedend. Ik geef hem nog een laatste klap tegen zijn knieën,waardoor hij op de grond zakt en loop dan fluitend de kombuis uit. Op het dek zet ik me op de reling van het schip. Terwijl ik naar het water kijk,stop ik het buideltje in mijn bloes,waar ik het stevig vastbind aan het schouderbandje van mijn bh-achtig ding ;D Voor Felix zou ik op mijn hoede moeten zijn,zo te zien. Hij was gevaarlijk. Maar wie mij bij de neus wilde nemen,moest vroeger opstaan dan dat.

    [ bericht aangepast op 16 april 2011 - 20:24 ]


    Don't make people into heroes, John. Heroes don't exist. And if they did, I wouldn't be one of them. -Sherlock Holmes

    Ik ga Josephine redden, maar straks, want ik moet nu even dringend weg ;)


    Home is now behind you. The world is ahead!

    May
    Ik kijk met een woeste blik naar boven. Hoe durft die klojo!? Behendig klim ik langs een touw de kade weer op en via daar het dek weer op. Mijn haren en kleren zijn doorweekt,net als mijn buskruit,maar dat is niet het enige dat ik uit mijn mouw kan schudden. Letterlijk. Langzaam loop ik naar hem toe en ga vlak voor hem staan,zijn rug tegen de reling gedrukt. Ik grinnik even geamuseerd. "Misschien,had ik die wel verdient." zeg ik met een vriendelijke glimlach. Langzaam laat ik mijn vingers over zijn borstkas glijden. Ik ga steeds dichter bij hem staan,mijn blik recht in de zijne. Even laat ik de spanning hangen. Dan boor ik met een klap mijn kleine handdolk in het hout van de reling,recht tussen zijn vingers. Zijn grijns verdwijnt plotsklaps,terwijl ik de dolk begin te draaien. Ik voel hoe de kanten van het lemmet in zijn vingers snijden. "Maar lever me zo'n streek nog eens,en ik zwéér,bij Poseidon's drietand,dat ik je castreer." sis ik dreigend. "Met een botte lepel." voeg ik er aan toe. Ik trek de dolk uit het hout,veeg een druppel bloed af aan zijn shirt en glimlach poeslief. "Het is maar dat je het weet."


    O,ik hou echt van de bitch in May ^^ Nu kan ik me eens lekker uitleven.


    Don't make people into heroes, John. Heroes don't exist. And if they did, I wouldn't be one of them. -Sherlock Holmes

    Ace - Piraat.

    Ik haal mijn hand voor haar mond weg en vlieg het kleedhokje uit, de straat op.
    De kust moet veilig zijn. Ik hol weer terug tussen de mensenmenigte, op weer terug naar het schip. Ineens hoor ik bekende stemmen en ik zie dat de mannen Josephine te pakken hebben. Verdomme. Ik zoek naar mogelijkheden om ze te grazen te nemen. Ze zijn met z'n vijven. Met een beetje mazzel kan ik haar daar zonder al te veel moeite wegkrijgen. Ik schiet naar voren, trek mijn mes, smijt een man tegen de muur en bezorg degene die haar vasthoudt een pijnlijke steekwond. In een ooghoek zie ik dat een ander me aan wil vallen en nog net op tijd draai ik me om en jaag het mes door zijn buik. De vijfde man kijkt me geschrokken aan. Dat moment gebruik ik om zijn zwaard afhandig te maken.
    'Kom op, wegwezen hier.' Ik trek haar aan een arm mee en hol snel weer weg. Als we na een korte sprint bij het schip aankomen trek ik haar de loopplank op en we verstoppen ons in de keuken. Daar gaan ze niet blij mee zijn. Om gardesoldaten te doden heb je lef nodig. 'Nou.. dat viel nog mee,' zeg ik en neem een hap lucht. Josephine daarintegen is het niet met me eens. Ze staart als een zombie voor zich uit. 'Ik ga wat water voor je halen,' zeg ik dan en gebaar de kok dat hij me wat water moet geven en het liefst niet al te opvallend.
    'Alsjeblieft. Rustig maar, we zijn veilig.' Ik leg wat aarzelend een arm om haar heen.


    No growth of the heart is ever a waste

    @Sid - Josephine is al gered X] Ik kan haar nog wel even de straat opsturen ofzo? :]
    En May is echt geniaal! Ze doet me denken aan dat meisje uit de clip van Misery.. Die vind ik ook zo geweldig :']

    Josephine
    Walgend voel ik hoe een van de soldaten me over mijn rug aait. De ander, die nog steeds voor me staat, zwaait dreigend met zijn mes. "Nou, ga je nog antwoord geven?" Net als de soldaat zijn hand naar mijn billen laat zakken komt Ace er aan gestormt. Opgelucht haal ik adem, als ik zie hoe hij de mannen neersteekt en wegduwt. Snel ren ik met hem mee naar de boot. Trillend zak ik neer, terwijl hij wegloopt om een glas water te halen. Ik weet niet goed wat ik van Ace moet denken. Het ene moment is hij zo.. aardig, en voorkomend. En daarna steekt hij zomaar wat mannen neer. Ik pak het water van hem aan en neem wat slokjes. Hij legt zijn arm om me heen en ik leun wat tegen hem aan. Ik kijk hem aan en slik mijn tranen weg. "Ben ik echt.. veilig, bij jou?"

    Olivier
    Ik glimlach. "Tuurlijk." Ik betaal voor de kleren en kijk weer naar Abby. "Ben je klaar om weer naar het schip te gaan? Morgenochtend varen we weer uit, dus ik moet nog wat dingen klaar zetten." Samen lopen we de winkel uit, de straten door. "Die jurk hoef je niet terug te betalen, die krijg je cadeau." Ik glimlach naar Abby, die me verbaasd aankijkt. "Tja, ik heb hem meer gekocht om die vrouw niet te kwetsen. En waarschijnlijk trek je hem toch nooit aan, of wel?"

    [ bericht aangepast op 16 april 2011 - 22:06 ]

    May
    Briesend bal ik mijn vuisten en kijk hem na terwijl hij wegloopt. Wat dacht hij wel niet!? Oh,voor die woorden zou hij boeten zodra ik de kans zou zien. Niemand bedreigde Maybeline Carter zomaar zonder er serieus voor te betalen. Binnenkort zou hij wel anders piepen. Naar voorlopig zou ik me gedeisd houden. Nu moest ik eerst de kapitein van het schip weten te vinden. Ik wet me rustig op een ton met weet ik veel wat en begin het water uit mijn vlecht te wringen. Ik stink vast uren in de wind,en als ik niemand in de buurt zie,trek ik snel mijn bloes over mijn hoofd en leg hem in de zon te drogen. Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk water uit mijn pistolen te krijgen. Even denk ik terug aan de woorden van Felix. Als hij echt dacht dat ik zonder die dingen niks was,dan had hij het goed mis. Wie laatst lacht,best lacht jongen.


    Wow,nu doen mijn vingers zeer van dit te typen op mijn gsm ;D


    Don't make people into heroes, John. Heroes don't exist. And if they did, I wouldn't be one of them. -Sherlock Holmes