Als je geen zin hebt om te lezen, lees dan niet en dan hoeft je ook niet te reageren
Nou wij hebben dus een opdracht voor school en je moet een niet-spannend verhaal veranderen naar een spannend verhaal. En iedereen heeft een ander verhaal. En ik heb zo'n verhaal dat Karlijn met haar Opa naar de kerk gaat maar er is niemand dus ze gaan weer naar huis. (kort samengevat)
En dit is mijn stukje en ik zou graag jullie mening willen horen 
Na school vroeg Karlijn aan opa of hij meeging naar de kerk. ‘Ik wil nu zelf wel eens zien waar u zich gisteren zo boos over maakte,’ zei ze. De kerk lag wel drie meter hoger dan de rest van het dorp. In de tijd dat er nog niet zulke hoge dijken langs de rivier lagen, was dat wel nodig. De trappen naar de deur van de kerk waren bedekt met mos.
Opa duwde de brede houten deur open, hij kraakte zacht. Toen we op de stenen treden naar boven waren gelopen, hing er een vreemde geur in de grote ruimte. ‘Hier is het’ fluisterde Opa. Het deed me niet goed dat hij fluisterde, er hing iets vreemds hier. ‘Opa waarom fluister je?’ ik fluisterde voor de zekerheid terug. Opeens hoorden we een zacht geluid dat steeds luider werd. Ik was bang. ‘Opa? Wat is dat?’ Ik keek naast me maar Opa was verdwenen. Ik hoorde het geluid opnieuw. Het was harder en luider dan de vorige keer. Ik deinsde achteruit. Wat was hier aan de hand? En waar was Opa?
Toch was ik ook wel nieuwsgierig naar wat hier aan de hand was. Langzaam maar zeker liep ik door de ruimte heen. Ik hoorde dat het geluid kwam van het grote orgel dat vooraan in de kerk stond. De toetsen bewogen maar er zat niemand. Achter me hoorde ik iets vallen. Met een ruk draaide ik me om. Het grote beeld van een engel lag in duizend stukken op de grond. Ik werd steeds banger. Wat was hier aan de hand? Ik keek om me heen. Waar was opa? Hij kon toch niet opeens weg zijn?
Mijn blik viel op de kaarsen. Er stond een grote kandelaar met 7 kaarsen erin. Hij was ongeveer net zo hoog als mij, en tien keer zo breed. Ik voelde een kleine windvlaag door mijn haren. De kaarsen gingen langzaam uit. Hoe kon het hier waaien? Er zaten geen ramen in de kerk. Langzaam liep ik achteruit. Ik was bang en ik wilde naar huis. Ik draaide me om en rende naar de grote houten deur. Het leek wel een poort zo groot. Ik trok aan de hendel maar er kwam geen beweging in de deur. Ik trok harder maar nog steeds gebeurde er niets. Ik hoorde een diepe zucht. Hij was niet van mij, ook niet van Opa, Opa had een zware stem. Ik draaide me weer om naar de kerk. De kaarsen waren aan.
Net op het moment dat ik dacht dat ik helemaal gek werd, werd ik ruw aan mijn arm meegetrokken. De persoon rende met mij naar de deur en rende de trap af. Het was Opa.
Don't tell me sky is the limit when there are footprints on the moon.
