Dreams come true [th] 1

Emma is een meisje van 15 -bijna 16- en ze is enorme fan van tokio hotel. Het is nochtans een mooi meisje; maar toch wordt ze door iedereen gepest. Ze heeft geen échte vrienden. Waarom ze gepest wordt,weet ze niet. Haar broer Alex (17) is helemaal het tegenovergestelde: hij is super populair en ook hij is knap. Hij wilt het liefst zo weinig mogenlijk met zijn zusje omgaan, omdat dat zijn reputatie waarschijnlijk verpest. Maar diep vanbinnen houdt hij wel van zijn zusje. Natuurlijk hoopt Emma om Tokio Hotel te ontmoeten, maar ze weet dat dat bijna onmogenlijk is, tot ze een ongeluk krijgt..

[Deel 1]

Mogelijke uitkomsten

Meet Emma . (8 x uitgekomen)

[Dat is Emma op die foto .]

‘Emma, opstaan! Je bent al te laat voor school!’
Langzaam opende Emma haar ogen.
‘Shit’ dacht ze. School.
Wat haatte ze dat toch.
Oké: ongeveer iedereen haatte school, dat was normaal.
Maar Emma was ervan overtuigd dat niemand school zo hard haatte als zij.
‘Emma!’ riep haar moeder nu al wat strenger.
‘Oké, als het echt moet’ dacht Emma dan maar en ze schoof uit haar bed.

*aan de ontbijttafel*
‘Haha hoe zie jij er nu uit’ fijn, dat was nu net wat ze nodig had, dacht Emma:
een ‘vriendelijk woordje’ van haar o zo lieve broer Alex.
Wat had hij wat zij niet had?
Alex was zowat de populairste jongen van school en Emma werd door iedereen gepest.
‘Komaan, doe nu eens voort! Je zit al 10minuten naar je boterham te staren!’ Emma schrok wakker door wat haar moeder tegen haar zei. ‘ik wil niet naar school… ik ben ziek’ stamelde Emma. Haar moeder –die er geen idee van had dat haar dochter gepest werd- zei op een kalme toon ‘meisje, wat is er toch de laatste tijd met jou? Ga je koorts meten, en als je geen koorts hebt, ga je gewoon naar school.’
‘Oké’ zei Emma stil. Ze pakte de thermometer en hoopte zo dat die op 38° of meer zou springen, maar ze had pech. ‘37°’ zei haar moeder die geconcentreerd mee zat te kijken naar het schermpje van de thermometer ‘je bent kerngezond =D
‘fijn’ zei Emma. Haar moeder hoorde wel het sarcasme in Emma’s stem, maar ging er niet op in.

10minuten later zat Emma op haar fiets, onderweg naar school.
De bel was waarschijnlijk al gegaan en ze moest nog een kwartiertje fietsen.
Daarbij kwam nog eens dat het nu ook begon te regenen.
‘ik ben dringend toe aan muziek’ zei Emma half in zichzelf, half hardop.
Ze nam haar iPod uit haar jaszak en zette ‘Durch den monsun’ loeihard op.
Luidkeels begon ze: ‘Ich muss durch den monsun, hinter die welt .
Ans ende der zeit bis kein regen mehr fällt.’ Te zingen.
Alle mensen keken raar naar haar, maar dat vond ze niet eens erg: dat was ze toch al gewoon.
Ze was zo geconcentreerd op haar muziek dat ze niet eens doorhad dat ze door een rood licht reed en er een bus aankwam…

Statistieken

Statistieken

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen

Wat wil je nu doen?