Ja, hier komt mijn zeik-topic eens een keertje.
Misschien voel ik me zo wat beter.
Het begon allemaal toen ik 11 was, en het ergste eindigde toen ik 14 was. Daar praat ik verder ook niet over, dat wil ik niet meer.
Maar ik ben eigenlijk al sinds mijn 12e depressief. En vanaf de dood van een hele goede vriend van mij is dat zich verder gaan ontwikkelen. Ik kreeg een obsessie voor mijn lichaam en hoe ik mooi moest worden. Rond die tijd is mijn geestelijke gesteldheid ook heel erg achteruit gegaan. Iedereen, zelfs mijn vrienden, boorden me de grond in. Ik heb altijd al last gehad dat ik niet goed in orde ben, geestelijk en lichamelijk. Ik toen ik in de puberteit kwam héél erg last van woedeaanvallen, en dat herinnerde ik me daarna ook niet meer. Ik werd onderzocht maar vanwege de jonge leeftijd konden ze niets vaststellen, dit was op mijn 12e. Ik kreeg een obsessie voor afvallen en het lukte niet waardoor ik me telkens alleen maar extra klote voelde. Inmiddels weten ze wat het is alleen hebben ze het niet zwart op wit willen vaststellen. En zolang dat niet gebeurd, houd ik het ook voor me op belangrijke zaken, als school of werk. Maar er is dus een aantal maanden geleden officieel vast gesteld dat ik schizofrenie heb. Wat ze op jonge leeftijd al dachten. Hierdoor heb ik dus ook daadwerkelijk iemand anders in mijn hoofd, die vroeger de baas over mij was, inmiddels ben ikzelf sterker en lukt het meestal om haar weg te drukken naar de ziekelijke, donkere hoek van mijn hersenen. Maar onbewust is ze er altijd. Ze heeft me dusdanig verandert dat ik een heel manipulatief meisje ben geworden, waar ik me best voor schaam, aangezien dat een heel belangrijke en grote eigenschap van me is, waar ik ook genoeg schade mee heb aangericht. En de laatste jaren ging het weer goed. Alleen de afgelopen 4/5 maanden is mijn toestand weer verslechterd, ik krijg terugvallen op mijn eetstoornis, op mijn depressie en schizofrenie. Hierdoor ben ik stiller, banger, gemener, lichter aangebrand en verdrietiger. Ik heb sinds bijna 8 maanden een geweldige vriend, maar ik weet niet of ik het nog volhoud op deze manier. Op deze momenten wil ik alleen zijn, afgesloten van alles en iedereen. Ook heb ik de laatste tijd weer de drang om me te vergrijpen aan muziek, en dan ook met name bepaalde artiesten. Vroeger had ik een zieke, stalkende soort obsessie maar nu is het anders. Ik wil nu gewoon van mijn voorbeeld en inspiratiebron horen dat het goed met me komt, en misschien een knuffel, maar meer niet. Ik wil eigenlijk dat alles normaal word. En ik hoop dat ik me beter ga voelen nu dit van me af is. Ik zou gewoon zo graag een keer horen dat ik iets goed doe, in plaats van fout. Dat iemand trots op me is in plaats van teleurgesteld. Horen dat mensen me leuk vinden in de omgang in plaats van alleen maar horen wie me niet mogen. Maar nog het meest van al. Dat ik het gevoel krijg dat mensen graag bij me zijn om wie ik ben, als persoon. Niet om hoe ik mijn masker draag, in publiek. Ik wil dat er eindelijk eens van me gehouden word, en dat ze me dat ook laten zien. Niet alleen zeggen en laten merken wanneer ik iets fout doe. Ik ben een mens, ik maak fouten. Maar ik heb het ook nodig om een veilig, liefdevol gevoel te krijgen...
Als je dit hebt gelezen ben ik je heel erg dankbaar. (:
We'll still love each other, forever and always. <3
<3
Dat is al "iemand", het is toch een begin 
Krullebol
