[RPG] Pirates - Exchange 5 - Speeltopics

Kjell:
ik stond op de kade en keek hoe de man,die ik eerder in het dorp hjad ondmoet orders gaf aan iemand.
dat was voor mij de doorslag. ik stapte het schip op,en liep op deze man,die dan de kaptijn moest zijn,af.
"Pardon monsieur?"

---

why is always london so far away when you need it?

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Mijn gedachten waren één grote warboel, nog steeds wist ik niet hoe ik me moest voelen en wat ik hier van moest vinden. En straks kon ik maar even beter gaan kijken naar het kistje van Tristan, misschien zat er nog iets belangrijks in, misschien nog een boodschap van hem? Ik betwijfelde he. Opeens merkte ik dat er iemand naast me stond en ik keek op, toen ik zag dat het de kapitein was betrok mijn gezicht een beetje. Ergens zag ik hem ook als reden dat Tristan vertrokken was, hij had hem in eerste instantie van de boot gezet en roet in het eten gegooid. Zijn excuses maakte mijn woede tegen hem er niet minder op, ook zijn vreemd gedrag. Ookal had hij moeten huilen, dat had me geraakt, maar toch. "Nou, je hebt je zin gekregen. Hij is weg, voor goed," beet ik hem toe. Ik realiseerde me prima dat deze woorden kwetsend konden zijn, maar hij moest maar leren onderhandelen met kritiek en alles. Hij was de kapitein, hij hoorde geen zacht watje te zijn. Ik wierp hem een kille blik toe en zag toen iemand aankomen. "Pardon monsieur?" zei hij tegen de kapitein, voor mij het teken om te vertrekken en ik draaide me ook al om.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
"Nou eh.. ik.. misschien slaapt ze al. Als je wil kun je ook bij mij slapen." Verbaasd open ik mijn mond om wat te zeggen, maar sluit hem direct weer. Ja, daar had ik wel aan gedacht.. Maar is dat wel gepast? Nee, natuurlijk niet, domme kip. Het is inderdaad niet gepast om bij een man te slapen als je niet getrouwd bent met hem. Maar dat kan mu nu geen reet schelen. Ineens hoor ik gefluit en ik kijk op naar nog zo'n vieze man. "Kom eens bij Piedro, liefje." Ik deins achteruit, weg van zijn vieze harige hand, waardoor ik de stoel achter me per ongeluk omstoot. Gelukkig gaat Ace al voor hem staan en opgelucht glimlach ik als hij omkijkt. Ik kan hem vertrouwen. "Ja, ja.. Waarom niet. Ik slaap liever bij jou dan in mijn eentje." Verschrikt kijk ik op als ik doorheb wat ik zojuist zei, en blozend probeer ik het te herstellen. "Want dan loop ik natuurlijk het risico dat een van die andere piraten me opzoekt, maarja." Ik glimlach en hoop dat we snel gaan. Ik ben echt ontzettend moe aan het worden.


Olivier
Geen emoties. Geen emoties. Nooit meer. Ik reageer niet op Abby, ook niet op de kille manier waarop ze naar me kijkt, en richt mijn aandacht op de man naast me. "Oui? Bent u een Fransman, monsieur? Anders zal ik gewoon Nederlands met u praten." Ja, van binnen doet het pijn. Maar het is niet de binnenkant waar het om gaat. Het is de buitenkant, het harde schild dat ik moet behouden, als een beschermlaag tegen pijn. Zo word ik zelf niet gekwetst en kan ik mijn werk uitvoeren zonder dat iemand ergens last van heeft. Over werk gesproken.. Het is lang geleden dat we een havenstad of een schip hebben geplunderd. Daar wordt het weer eens tijd voor. Wat actie zal me goed doen.

Kjell:
in de ogen van de man speeld emotie,emotie die ik niet zou hebben mogen zien.
"Non,I'm English. doch spreek ik ook Frans en Nederlands,ik kom met een vraag,ik zou graag U,en U crew vergezellen en me bij U aansluiten"
ik knikte kort en wachtte op reactie

[ bericht aangepast op 4 juli 2011 - 20:51 ]

---

why is always london so far away when you need it?

Hahha,, ik dacht dat er vrouw hoorde te staan, ik lachtte al, maar je bedoelde crew ;p

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

zomg..crew ja ik zal het aanpassen

---

why is always london so far away when you need it?

Ace - Piraat.

Ik doe mijn uiterste best om niet letterlijk in de lucht te springen in een vlaag van pure euforie als ze het aanbod aanneemt. In plaats daarvan slik ik het brok blijheid door en glimlach als ik haar voor ga. Een vreemd soort spanning raast door mijn lijf. En het is niet de geilheid waarmee ik normaal gevuld ben als ik en een vrouw een kamer delen. Het is nervositeiten ik betrap mezelf er steeds maar weer op als ik in haar bijzijn ben. Ik heb altijd gedacht dat ik een man zonder eer of geweten ben, maar nu ik die fles heb laten staan zie ik het leven zo veel helderder en daarom ben ik ook in staat de schoonheid ervan te zien, zonder dat die blik vertroebeld wordt door alcohol. En precies die schoonheid loopt nu achter me aan. Maar hoe moet ik haar ooit geven waar ze naar verlangt? Ik zal eerlijk zijn; ik ben geen kei met vrouwen. Ik betaal ze, doe mijn ding en ga weer weg. Daar is geen kunst aan. Zo ging het vanaf de keer dat ik mijn maagdelijkheid verloor. Vanaf dat moment zou ik een man zijn. Maar ik heb het idee dat je pas een man bent wanneer je weet hoe je een vrouw kan geven wat ze écht wil. Kan ik dat?
Ik open de deur van mijn kamer en laat haar binnenkomen. Wat onwennig stap ik uit mijn schoenen en ga op bed liggen, zo dicht mogelijk tegen de muur aan, om haar de ruimte te gunnen. Mijn hart raast in mijn keel en ik neem me heilig voor om te wachten tot zij slaapt. Ik wil het zien en dat maakt het 't waard om de hele nacht voor op te blijven. 'Je hoeft niet bang te zijn voor de rest. Die komen hier niet,' zeg ik dan glimlachend. 'En ik blijf ook met m'n poten van je af,' voeg ik er grijnzend aan toe. Ik wilde toevoegen: 'tenzij je van plan was een spannende nacht te gaan beleven,' maar ik ben nuchter genoeg om ook die woorden in te slikken. Goed werk, Ace. Er is nog hoop voor de mislukkeling.
Terwijl ik op bed lig kan ik het niet laten toe te kijken hoe ze met wat gepruts de knot uit haar haar haalt. Mijn hemel, wat een haar. Ik heb medelijden met de mannen die haar niet hebben kunnen krijgen. Het is net.. veel te duur snoep in de etalage: het verlangen is er, maar het is van onschatbare waarde.

---

No growth of the heart is ever a waste

Josephine
Terwijl ik achter Ace voel ik een vreemd gevoel in mijn buik. Het lijkt wel wat op de kriebels voor een groot bal, of als ik met iemand in de rozentuin ben, maar deze kriebels zijn anders. Spannender, heviger. Zijn dit de vlinders waar romans altijd over vertellen? Ik voel dat ik een blos op mijn wangen krijg en neem mezelf voor niet meer zulke dingen te denken. Het is onzin, en wat zou ik moeten met zulke gevoelens? Ik stap de kamer in en glimlach terug naar Ace. Het is lief van hem dat hij zo bezorgd om me is. Ik stap naar de viezige spiegel die aan de muur hangt en peuter aan de spelden in mijn haar. Na wat geptuts krijg ik ze er uit en ik schud mijn lokken over mijn schouders. Nog even kam ik het door met mijn vingers, omdat ik zo snel geen kam zie liggen, en dan kijk ik naar Ace die me glimlachend aankijkt. Ik voel me ietwat ongemakkelijk om terwijl hij kijkt mijn rokken uit te trekken, en dus begin ik eerst maar mijn sieraden af te doen, in de hoop dat hij misschien vanzelf wegkijkt. Voorzichtig haar ik de parels uit mijn oren en leg ze in het laatje van een kastje dat in de hut staat. Dan probeer ik mijn ketting los te maken, maar door mijn haar kom ik er niet bij. Ik pruts nog even en draai dan met mijn rug naar Ace. Ik houd mijn haar omhoog en kijk over mijn schouder naar hem. "Kun je de sluiting even losmaken?"

Olivier
Ik knik naar de manier en glimlach gereserveerd. "U bent welkom op mijn schip, monsieur. Ik ben Olivier, maar u kunt me aanspreken met Kapitein." Ik schud zijn hand en werp een blik op Abby, die zich nog steeds mokkend afzijdig houdt. Ik zet me er wel overheen, ooit. "Dus, wat is uw naam?"

Kjell:
"ik heet Kjell Matthieuson,ik ben proffesor in de Land- en Sterrenkunde."
ik knik nogmaals beleefd.
"bedank,Captain Olivier. ik zal loyaal zijn,muiterij staat niet in mijn woordenboek"

---

why is always london so far away when you need it?

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Ik was weggelopen, ver weg van hem, ik hoefde hem voorlopig niet te zien. Niemand trouwens, ik had tijd voor mezelf nodig. Opnieuw stak ik mijn handen in mijn zakken en voelde de sleutel, o ja! De kist, hij lag.. Hmm, in de slaapzaal. Ik liep erheen en duwde de deur een stukje open, er waren helaas een paar mannen. Niks van aan trekken Abby.. Ik liep gewoon naar binnen alsof ik er het volste recht toe had, alsof ik er altijd al kwam. Mannen begonnen te fluisteren, ik lette niet op wát ze zeiden, ik was te druk bezig met rondkijken waar het kistje lag. Al gauw viel mijn blik op een kistje, verborgen onder een bed. Ik liep erheen en hurkte neer, toen ik het kistje er vanonder uit trok reageerde niemand, dus ik nam aan dat het inderdaad van Tristan was. Er zat ook een slot op, dus dat kon bijna niet anders. Ik stond op en liep richting de deur. "Hé, dat is van Tristan hoor," zei iemand en ik draaide me rustig om. Ookal voelde ik me niet rustig, wat moest ik zeggen?
"Niet meer," antwoordde ik verbazingwekkend kalm en verliet de slaapzaal, gauw haastte ik me naar mijn kamer waar ik me op mijn bed liet neerploffen met het kistje naast me. Ik viste de sleutel uit mijn zak en stak hem voorzichtig in het slot, even wachtte ik maar draaide het slot toen om. Ik tilde het dekseltje op, het geval zat bomvol. Voorzichtig haalde ik de spullen eruit en stalde die op mijn bed. Een hemd, zijn jas, wat papieren en schrijfspullen en flink wat geld. Daar maakte ik me direct zorgen om, had hij niks bij zich? Zelfs geen geld? Hoe moest hij dan overleven..?

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Er zat wel geld in, Simone (:
Natambu wordt maandag wakker, dan ben ik weer terug van het volgende festival

---

Home is now behind you. The world is ahead!

Dat schreef ik toch? :'D

Had hij niks bij zich? Zelfs geen geld? (Omdat zij dat dus heeft) ;p

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

C'mon peepz, reageer nou eens :'] Stuur iemand op de kapitein af met een of andere vraag, laat iemand blunderen waardoor er iemand hene gaat, laat je personage zich vergissen en verkeerde kamer binnen lopen etc. Zolang er maar weer levne in komt xo

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
C'mon peepz, reageer nou eens :'] Stuur iemand op de kapitein af met een of andere vraag, laat iemand blunderen waardoor er iemand hene gaat, laat je personage zich vergissen en verkeerde kamer binnen lopen etc. Zolang er maar weer levne in komt xo

ik zou graag willen,maar ik blijf het verhaal kwijtraken...

---

why is always london so far away when you need it?

UKxCareaux schreef:
(...)

ik zou graag willen,maar ik blijf het verhaal kwijtraken...

Stuur gewoon op random persoontje af dan x]

En Astrid; Dan vraag je die persoon waar jouw perosnage mee bezig is even wat te schrijven omdat je niks meer weet?

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.