[RPG] The Escape. - Speeltopics

Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.

[ bericht aangepast op 10 sep 2011 - 21:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oh haha, ik zal het even aanpassen :'D

Let it come and let it be

CountMeIn schreef:
Drew Morris Drawn
'Maar, wát?' Een antwoord blef ver weg. 'Dat dacht ik al,' mompelde ik en wurmde mezelf lop uit haar greep om vervolgens verder te lopen. Als je niks nuttigs te zeggen hebt, zeg je maar niks, wanneer leert Emily dat nou?!

Michelle Latinea Drew
'Nieuw, nieuw buiten,' klonk haar stem. 'Ik versta je niet kind,' mompelde ik geïrriteerd terwijl ik begon te werken. 'A21, we moeten werken aan jou spraak, morgen doen we een paar testjes. Maar probeer eens duidelijk te zijn over je blaadje?' Waarschijnlijk wou ze naar buiten, maar als zíj geen normale taal spreekt, dan 'versta' ik het zogenaamd ook niet. Ze moet leren zichzelf te verbeteren, ik kan niet alles voor haar doen, dacht ik bij mezelf.

Let it come and let it be

James Derby - gevluchte mutant

"Natuurlijk." antwoordde ik zonder op te kijken. "Zoveel zijn er geen eens meer over." De meeste lagen kreunend op de grond of waren bevroren in een beweging. Ik had geen idee dat we zo sterk waren, toen we vluchtten hadden we onze gaven amper nodig gehad. De overgebleven mensen van The Division waren duidelijk bezig om zich terug te trekken, iedereen die nog kon lopen tenminste. Ik keek geschokt om me heen. Het was hun eigen schuld wat er nu gebeurde, zij hadden ons zo gemaakt!

Your make-up is terrible

Thanks 8D

Scott Morgan - Laborant
Terwijl ik mijn bril op zet en in mijn dossierkast naar het dossier van Jonathan begin te zoeken hoor ik hem binnen komen. "Ga maar zitten." zeg ik met een vaag handgebaar naar een ijzeren onderzoekstafel in het midden van de ruimte. Eindelijk vind ik de papieren die ik nodig heb, en ik loop naar hem toe. "Even kijken.. Bij de vorige check was alles nog in orde. Heb je in de tussentijd last gehad van ziektes of is er iets anders dat we moeten weten?" Terwijl ik op zijn antwoord wacht loop ik naar een kleine vriezer met medicijnen en haal er een spuit uit. Dan loop ik weer terug naar de tafel en wacht tot hij zijn zegje heeft gedaan.

A21/Gem – Trouwe Mutant
Teleurgesteld laat ik mijn hand zakken. Ik vind het moeilijk om de klanken van de woorden die ze me leert uit te spreken, maar ik kan het wel. "Help, woorden?" probeer ik om hulp te vragen. Misschien dat ze me wil helpen met oefenen, maar Michelle ziet er geïrriteerd uit, en ik ben bang dat ik het alleen maar erger maak. Voorzichtig zet ik een stap achteruit en ik kijk haar afwachtend aan.

Dawn
Er was nog maar een persoon over. Ik concentreerde en liet diegene uiteindelijk neer vallen. Ik voelde hoe mijn knieën het begaven ik voor over viel. Ik was moe.

"Ignite, my love. Ignite."

ICheetah heeft zich uitgeschreven.
Ik zoek nog altijd laboranten!

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Jonathan Meyers - Trouwe mutant

Ik nam plaats op de ijzeren tafel die koud voelde, ik voelde het door mijn spijkerbroek heen, en wachtte tot Scott was uitgepraat. "Eh..." Begon ik, terwijl ik zag wat hij uit de kast pakte. Niet weer die verdomde spuit. Door hem werd ik er nog eens bang voor, terwijl ik normaal nergens bang voor was. "Volgens mij ben ik een beetje verkouden gewees." Ik haalde overdreven mijn neus op en grijnsde. "Nee serieus." Zei ik terwijl ik weer normaal keek. "ik had een druipneus."

James Derby - gevluchte mutant

Ze was sterk geweest, maar nu zakte Dawn uitgeput op haar knieen. Met het restje kracht dat ik nog even had tilde ik haar op en zette het op een lopen. Ik wilde de anderen graag inhalen voor het weer licht werd, dan waren we veilig. Nu zouden we het zeker niet redden. Dus rende ik tussen de bomen, ontweek takken, in de richting waarvan ik dacht dat de anderen waren opgegaan.

Your make-up is terrible

Dwayne Richard Hayes van Canto ~ Gevluchte mutant.

Wat was ik blij dat ik nooit echt opviel. Vanachter een boom keek ik naar de mensen van The Division, en glimlachte opgelucht. Ik bleef staan, en dacht na hoe ik hier weg kon komen. Een ondergrondse tunnel? Een ding waarmee ik zou kunnen vliegen? Ik zou in ieder geval de anderen moeten helpen.

(USER WAS BANNED FOR THIS POST)

@Assasin - Sorry, ik zag ineens dat ik Scott helemaal niet heb aangepast :0
Ik zou zweren dat ik het wel had gedaan >_<' Anyway, Excuse me :']

Scott Morgan - Laborant
Terwijl ik de spuit alvast in zijn arm zet knik ik. "Oké, een druipneus klinkt niet ernstig. Meld het maar als je er langer of vaker last van hebt." Nadat ik het medicijn heb ingespoten gooi ik de lege spuit in de prullenbak en pak een lege. "Ik neem nog even een bloedmonster voor analyses, dan ben ik..-" Ik stop midden in mijn zin als de deur ineens openzwaait en Adam binnenkomt, dit keer met een grijns op zijn gezicht en een kooi in zijn hand. "Adam? Heb je haar gevonden?" Hij knikt zelfvoldaan en zet de kooi op een van de lege werkbladen. Ik leg de spuit die ik in mijn hand had aan de kant, vergeet even dat ik bezig was met Jonathan en loop naar de kooi toe. "Hallo daar." zeg ik grijnzend, terwijl ik voorover buig om het kleine vosje dat er in zit beter te bekijken. Haar felgroene ogen kijken me venijnig aan en ze trekt vijandig haar lip op. "Goed om je weer te zien, C13. Of heb je liever dat ik je Sky noem?" Het beestje gromt hard en laat al haar tanden zien, maar toch kan ik het niet laten te grinniken. Ik hurk wat verder door mijn knieën, zodat ik op ooghoogte zit met de vos. "Dit is haar, zeker weten. Goed werk, Adam. Ik zie je later nog wel." Vanuit mijn ooghoek zie ik Adam knikken en weggaan. "Het is goed om je weer te zien, zus." zeg ik dan, iets serieuzer. "Ik was nog even bezig, maar zometeen zal ik kleren voor je halen en een plek waar je ongestoord terug kan veranderen." Ik sta op, pak de lege spuit van mijn werkblad af en glimlach naar Jonathan. "Sorry voor de onderbreking. Zoals ik net al zei, ik hoef alleen nog maar wat bloed van je te hebben, en dan zit het er weer op. Natuurlijk kan je altijd nog even bij mij of een van de andere laboranten langskomen als er iets mis is, maar dat weet je wel. Ik zet de spuit in zijn rechter arm, zuig wat bloed naar binnen en laat hem in een steriel plastic zakje vallen, waarna ik de spuit in de vriezer leg. "Dat was het. Tot later." Ik knik naar Jonathan, trek de witte plastic handschoentjes uit die ik aanhad en was mijn handen. Ik ben blij om Sky weer terug te zien, vooral omdat ik me afvraag hoe het vossen DNA zich heeft ontwikkeld in de tijd dat ze weg is geweest.

A21/Gem – Trouwe Mutant
Teleurgesteld laat ik mijn hand zakken. Ik vind het moeilijk om de klanken van de woorden die ze me leert uit te spreken, maar ik kan het wel. "Help, woorden?" probeer ik om hulp te vragen. Misschien dat ze me wil helpen met oefenen, maar Michelle ziet er geïrriteerd uit, en ik ben bang dat ik het alleen maar erger maak. Voorzichtig zet ik een stap achteruit en ik kijk haar afwachtend aan.

Dawn
'James,' fluisterde ik zacht. Ik zag hoe hij rende. Om hemzelf maar ook mij te redden. 'Dankjewel.'

"Ignite, my love. Ignite."

Jonathan Meyers - Trouwe mutant

Ik had de behandeling in stilte doorstaan, zoals altijd. Tegen Scott praatte ik niet zoveel, hij was zo serieus en had weinig humor, alleen een vreemde die ik niet begreep en zich zonet tegen het vosje dat Sky moest voorstellen uitte. Vosje? Ik keek nieuwsgierig naar de kooi en liep niet uit mezelf het lab uit, zoals ik normaal zo snel mogelijk deed. Ik hield me stil op de achtergrond en staarde naar Sky en Scott.

James Derby - Gevluchte mutant

Ik glimlachte vagelijk naar Dawn zonder te kijken toen ze 'Dankjewel.' fluisterde. Eindelijk was iemand me eens oprecht dankbaar. Och, ik had al ontelbare bedankjes gehad als ik de laboranten hielp of als ze me als labrat gebruikte, maar dat was meer: 'Bedankt dat je niet zo tegenstribbelt' of 'Bedankt dat je mij niet bevriest.' Ik kon ze niet uitstaan. Maar dit maakte alles een beetje beter, het maakte het vluchten waard.

Your make-up is terrible

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
Ik hield me stil en staarde fel voor me uit toen we bij Scott naar binnen ging. Scott.. Koppig wendde ik mijn kop af en tuurde strak voor me uit. "Goed om je weer te zien, C13. Of heb je liever dat ik je Sky noem?" zei hij me. Leah! Verdomme, Leah, géén Sky, wanneer leerde hij het nou? Dat mijn ouders me zo'n belachelijke naam hadden gegeven betekende niet dat iedereen me zo mocht noemen. Het was frustrerend dat hij me toch niet zou verstaan, het zou hooguit klinken als wat gegrom. Gelukkig was hij wel bereid om me wat privacy te schenken als ik weer terug zou veranderen, ookal nam dat niet weg dat hij een vuile klootzak was. Even keek ik naar de andere mutant die zich in de ruimte bevond, ik had hem wel eens gezien maar nooit gesproken.. Ik wierp nog een kwade blik op Scott en ging daarna nijdig met mijn rug naar hem toe zitten. Vanbuiten leek ik vrij rustig, maar van binnen ontplofte ik. Ik zat vol opgekropte woede die ik niet kon uiten en het irriteerde me mateloos. Na een tijdje werd ik he zitten zat en ging ik maar liggen. In gedachten vroeg ik me af wat hij van plan was te doen, als hij maar met zijn poten van me afbleef en niet nog meer op me ging expirimenteren, dan zou hij flink wat klappen kunnen verwachten.

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Ik zuchtte en liet hem maar gaan, koppige gozer. Alsof de rest het net moeilijk had, al moest ik toegeven dat Michelle geen gemakkelijke was.. Ik besloot te gaan kijken waar Jonathan bleef en liep naar Scott's laboratorium en leunde tegen ed muur tegenover de deur. Ik hoored binnen wat stemmen, maar kon ze niet verstaan, het klonk enkel als wat vaag gemompel.

[ bericht aangepast op 6 sep 2011 - 20:57 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Scott Morgan - Laborant
Als ik klaar ben met mijn handen wassen en me omdraai zit Jonathan nog steeds op de onderzoekstafel. Ik trek een wenkbrauw op, droog mijn handen af en kijk hem aan. "Je kan nu gaan hoor, Jonathan. Het onderzoek is klaar. Of is er nog iets dat je wilt zeggen?" Terwijl ik rustig op zijn antwoord wacht open pak ik alvast Sky's kooi vast. Ik weet dat ze liever heeft dat ik haar Leah noem, maar Sky past beter bij haar, vind ik.

A21/Gem – Trouwe Mutant
Teleurgesteld laat ik mijn hand zakken. Ik vind het moeilijk om de klanken van de woorden die ze me leert uit te spreken, maar ik kan het wel. "Help, woorden?" probeer ik om hulp te vragen. Misschien dat ze me wil helpen met oefenen, maar Michelle ziet er geïrriteerd uit, en ik ben bang dat ik het alleen maar erger maak. Voorzichtig zet ik een stap achteruit en ik kijk haar afwachtend aan.

Dawn
Het werd langzaam licht en ik voelde hoe James begon te verslappen. Nu moest ik me sterk houden om ons te redden. Nu moest ik James een gunst bewijzen.
'Het gaat wel weer,' fluisterde ik omdat ik niet hard op durfde te praten. 'Misschien kan ik wat voor ons jagen.'

"Ignite, my love. Ignite."

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
Scott pakte de kooi waar ik in zat op en ik schoof op e neer omdat ik totaal geen grip had, mijn nagels krasten over de bodem. Ondertussen richtte ik mijn aandacht naar de mutant die blijkbaar Jonathan heette, waarom bleef hij? Ik had niet erg veel zin dat iemand achter mijn identiteit kwam. Schattig, dat was niet wat ik wilde zijn en wat ik nu dus wel was. Scott had daarmee mijn imago verpest en mijn ego flink ingedeukt, ik vervloekte hem daarom, verwafschuwde hem.. Toch leken we altijd een soort haat-liefde relatie te hebben gehad. We konden niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar.. En ik moest toegeven dat ik het een beetje had gemist om hem te irriteren, gek, niet?

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Ik zuchtte en liet hem maar gaan, koppige gozer. Alsof de rest het net moeilijk had, al moest ik toegeven dat Michelle geen gemakkelijke was.. Ik besloot te gaan kijken waar Jonathan bleef en liep naar Scott's laboratorium en leunde tegen ed muur tegenover de deur. Ik hoored binnen wat stemmen, maar kon ze niet verstaan, het klonk enkel als wat vaag gemompel.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.