[RPG] BitterSweet - Speeltopics

[ bericht aangepast op 21 sep 2011 - 19:09 ]

everything, in time

Noemen ze dat en techniek? Wat vreemd :'D Maar bedankt, nu nog een baantje bedenken waar ze lekker om kan mopperen..

Hebben we btw niet weinig vampieren?

[ bericht aangepast op 19 sep 2011 - 18:47 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

eh volgens mij meer dan de helft...

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Endure schreef:
Noemen ze dat en techniek? Wat vreemd :'D Maar bedankt, nu nog een baantje bedenken waar ze lekker om kan mopperen..

Hebben we btw niet weinig vampieren?

No growth of the heart is ever a waste

Oké 8D Bedankt Sam.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Naam: Lisa Sky Morgan
Leeftijd: 18.
Mens/Vampier: Mens.
Uiterlijk:

everything, in time

He woont er nog iemand in de campus bij Vassili? Misschien Leah?? Dan kan ik Vassili dezelfde opleiding laten doen als zij. De lessen invullen gaat makkelijk worden, aangezien ik deze opleiding doe -gayhand-.

No growth of the heart is ever a waste

C18 schreef:
He woont er nog iemand in de campus bij Vassili? Misschien Leah?? Dan kan ik Vassili dezelfde opleiding laten doen als zij. De lessen invullen gaat makkelijk worden, aangezien ik deze opleiding doe -gayhand-.

everything, in time

Daniel Possedon

Het was niet de eerste keer dat hij in deze achterstallig bar zat. De muziek had iets countrisch. De bar lag aan een afrit van de stad, dicht tegen het bos. Het mocht afgelegen liggen, maar daar kampte de drukte niet onder. Het personeel had het enorm druk met de bedieningen. De dienstmeiden liepen in een kort rokje die net over hun kont liep. Als reclame voor de bar droegen ze een shirt met de naam in vetgedrukte letters. Zijn ogen gleden langzaam door de ruimte, onderzoekend of er iemand interessants aanwezig was. Het jagen was moeilijker geworden. De mensen waren achterdochtig. Hij schrok op van de gestalte die naar zich toeboog. Zijn ogen stonden groot en donker. "Wat wenst deze jongeheer te drinken?" klonk de zoete stem van het dienstmeisje. Hij parfum die ze aanhad blies als een briesje in zijn gezicht. Hij likte over zijn lippen en wierp een blik op de drankkaart."Een bier. Aan u de eer welk biertje." knipoogde hij charmant. Ze glimlachte nerveus en liep met snelle passen vanbij de tafel. Een beginneling.
Zijn mimiek veranderde al snel terug in het strakke. Daniel was een jongen die veel mensen afschrikte met zijn uiterlijk. Hij had pikzwart haar met speciale groenige ogen. De strakke jukbeenderen, zorgden voor een gevaarlijke uitdrukking. Niet enkel zijn uiterlijk was duister, maar zijn innerlijk had veel mogen meemaken. Hij moest hard zijn als vampier zijnde. Geen medelijden met de prooien die hij vangde. Hij had een nieuw plan bedacht. Deze keer zou hij zijn prooi als een soort slaaf maken. Zo kon hij langdurig van het bloed genieten. Dan moest hij niet steeds op pad gaan om te jagen. Het vergde immers veel inspanning. Het was een gemeen spel, maar vol voordelen. Een grijns kon hij niet onderdrukken bij deze gedachte.
"Dat is dan 3 euro." Het meisje stond terug bij de tafel, met een zwakke glimlach op haar gezicht. Hij kon de angst onder haar lichaam voelen razen. Zijn donkere ogen staarden in die van haar. Haar pupil vergrootte onder zijn hypnose. "Mensen besluipen is niet bepaald aardig." Zijn hand gleed over haar wang, die als een babyhuidje aanvoelde. Ze rilde onder zijn aanraking. "Ik moet dus helemaal niets aan je betalen." Het meisje knikte en liep zonder nog iets te zeggen weg. Dit was mooi geregeld. Het bier ging er zonder aarzeling in. Niet dat het hem een kick zou geven. Het smaakte naar niets. Hij kon moeilijk een glas bloed vragen. Dan zou het algemeen geweten zijn dat hij een vampier was en dat wou hij nu niet.
In de loop van zijn vampierjaren, wist hij goed wat hij niet en wel mocht doen. Daniel was gemeen, maar probeerde zich zo goed mogelijk te dragen.Hij wou koste wat het kost blijven leven en dit kon hij zo best mogelijk door onbekend te blijven. Weinig vampierenvrienden maken of een persoon waarmee je een menseleven wilt mee delen. Deze zaken spraken hem niet aan. Hij leefde vooral op zichzelf en op het menselijk bloed. Je kon zoveel doen als vampierzijnde. Op het begin was het moeilijk, maar dat was het voor iedereen. Beheersing was je grootste aandachtspunt. Je kon niet zomaar gelijk wie aanvallen en bloeddorstig leegdrinken. Zo ging het 'spel' niet. Hij werd opgevoed door een oudere en vrouwelijke vampier. Ze had veel pit in haar lichaam en kon hem goed de baas. Ze leerde hem om een verstandige vampier te zijn - voor hoezeer een vampier verstandig kon zijn tenminste-. Hij herinnerde haar als een Godin. Ze had veel voor hem gedaan, enorm veel. Misschien was zij de enige geweest waar hij echt om had gegeven. Ongeveer vijftig jaar geleden werd ze gedood. Hij wist niet of ze zich bewust had blootgegeven aan de wereld. Niet veel later werd ze gedood door een aantal vampierenhaters. Ze was een oude vampier die veel wist en die kennis had ze aan hem overgedragen.
Hij keek op uit zijn gedachten, met de mooie herinneringen in zijn achterhoofd en stond op van de rode lerenbank. Voor hij het besefte, stond hij buiten op de parkeerplaats. Een paar luidruchtige stemmen verbraken de stilte, in tegenstelling tot de nachtgeluiden in het bos. Hij snoof de buitenlucht op en liep met zijn handen in zijn zakken richting het bospad. Het was een vertrouwde route. Het was dichtbegroeid met mos en verscheidene onbekende planten. Veel mensen namen deze weg niet. De meesten namen de auto naar de bar. Een mensenleven was zo kort. Waarom zouden ze dan niet genieten van een boswandeling tussen de rust inplaats van de files waarin ze elke dag stonden? Al die stress was niet nodig. Hij schudde zijn hoofd en keek op naar de hemel. De maan gaf een duister licht af, een akelig duister licht. Als er weerwolven bestonden, zou hij zich niet begeven in een bos. Dat zou wellicht zijn dood worden, maar er was nog niet bekend dat die monster bestonden. Tot nu toe was hij veilig, maar voor hoelang?

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

-valt achterover van stoel na zien van uberpost- HOLY SHIT.

En idd Marleen, vroeg ik me ook net af x'd Het zijn niet echt campussen, toch?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Northman schreef:
(...)

Doen we nu volgens de Amerikaanse stijl? :'D

I dunno waar we zijn ;o Vandaar mijn vraagteken achter Amerika in de persoonbeschrijving.
In Enschede is d'r ook een campus. Vraag dat een klasgenoot van me maar, die kan er geen internet ontvangen .

[ bericht aangepast op 19 sep 2011 - 19:35 ]

No growth of the heart is ever a waste

Lisa Sky Morgan
'I need your car,' zei ik terwijl ik de deur van Sky's kamer open gooide. 'En ik heb jou nodig, aangezien ik nog geen rijbewijs heb.' Ja ja, dat had gekund, maar omdat ik geen baan had, had ik dus ook geen geld om mijn rijlessen te kunnen betalen. Bovendien was ik er te lui voor. 'Ik heb echt zin om weer eens uit te gaan, wist je dat? Nee, natuurlijk wist je dat niet. Dus ga gewoon mee, Sky.' Ik wist dat ze liever Leah werd genoemd, maar ik negeerde dat feit en bleef haar Sky noemen. Eigenlijk zou ik het sowieso gezellig vinden als ze mee zou gaan, wie weet zou zij de drankjes betalen.

Eric Middleton - Vampierleider.
Vol trots keek ik naar het blaadje op mijn bureau. Mijn plan was perfect, gewoonweg perfect. Weg met de mensheid! Zij die ik nodig zou hebben zou ik (laten) veranderen, de rest mocht sterven voor mijn part. Wij, de vampieren, zouden over deze wereld moeten heersen. Wij zijn sterker, sneller, slimmer, kortom: beter.
Die nietige, sterfelijke wezens zijn het niet waard rond te lopen alsof zíj deze aardbol beheersen. Wij doen dat, of beter gezegd, IK doe dat. Met behulp van wat anderen, natuurlijk. Binnenkort zal de hele wereld naar mij luisteren, doen wát ik zeg, wánneer ik het zeg. Ik grijnsde waardoor mijn tanden lichtelijk zichtbaar werden, het meisje dat vastgebonden op een stoel zat kreeg duidelijk kippenvel. Ik stond op en liep naar haar toe. Genietend zag ik hoe ze haar ogen sloot, voor ik zonder pardon mijn tanden in haar nek boorde. Dankzij de inspanning voor mijn geweldige plan had ik tenslotte enorm veel honger gekregen.

everything, in time

Het idee was van die containerwoningen Zo heel veel bij elkaar, zo'n groot soort gebouw, haha. Desnoods hebben ze momenteel vakantie, heb je dat gedoe met naar schoolgaan niet ;p

Sky Leah Morgan ~ Mens.
"Sky is er niet," antwoordde ik geërgerd, ze wist best dat ik die naam haatte. "En ik ga niet mee, het regent pijpenstelen en ik ben niet in de stemming om als chaffeur voor mijn kleine zusje te dienen," zei ik met een zucht en stond op. Niet dat het hier ooit droog was, het was altijd bewolkt en regenachtig in dit verdoemde oord, maar de huur voor de woningen waren goedkoop, dus ik nam het weer maar voor lief. "En wie geeft jou het recht zomaar mijn kamer binnen te stormen?" vroeg ik terwijl ik haar richting de deur begon te duwen. Ze had vast gehoopt dat ik zou betalen als ik haar gebracht had, dat ging mooi niet door. "Ik heb trouwens belangrijkere dingen te doen, ik moet buiten nog foto's schieten voor de opdracht van school die na de vakantie af moet en ik moet morgen weer werken, dus dan heb ik geen tijd." Ik had haar inmiddels naar buiten weten te duwen en leunde tegen de deurpost. "Heb je geen andere vrienden waarmee je weg kan?" vroeg ik haar, vriendelijker deze keer. Het was niet goed als ze aan mijn been bleef hangen, ze moest zelfstandiger worden. "Probeer anders vrienden te worden met de nieuwe bewoners, wie weet zit er nog een leuke jongen bij." Het laatste zei ik plagerig, maar het zou me goed uitkomen, dan zou ze me namelijk minder vaak lastig komen vallen. Al vond ik het eerlijk gezegd niet heel erg als ze zo nu en dan even langskwam.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Adelaine Valetine Favré
Ik kijk snel naar mijn telefoon en pak hem snel. Ik kijk bij de video's die erop stonden en zie dan het filmpje dat kan bewijzen dat vampiers bestaan. Ik weet van hun bestaan, maar wil hun helpen.
"Adelaine wat heb je nu weer gedaan?" Vraag ik aan mezelf
Ik weet dondersgoed dat ik nooit antwoord zou krijgen op die vraag. Ik haal snel een hand door mijn blonde haren en probeer me weer te richten op het feit dat ik weet da vampiers bestaan.
"Het komt goed." Probeer ik mezelf gerust te stellen

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

Ariana Sophie Johanna McGlover, 16/238.

Met een kleine glimlach liep Ariana door de straten. Als een van de weinige vampiers leefde ze onder mensen en zelf vond ze niet erg. Ze kon na al dat oefenen redelijk haar dorst in houden en wist precies wanneer ze een maaltijdje kon krijgen. Een rustig leven had ze eigenlijk die altijd het zelfde liep.
Zo ook deze dag. Ze liep maar wat rond, kijkend of ze iemand vond. Ze had een spijkerbroek aan en een kort shirtje. Zo zag je mooi haar rondingen. Al besteedde ze er zelf weinig aan dacht. Ze zocht iemand die het niet waard was om te leven. Al was ze al lang van de drugs/alcohol mensen af gegaan. Die waren veelste vies, je kon het gewoon proeven aan het bloed wat ze de dagen van te voren hadden ingenomen.
Uiteindelijk kwam ze uit op een drukke straat met een bar er bij. Aan het einde zat een bospad. Maar die was zo dun bevolkt dat ze er niet heen ging. Ze keek even rond of ze naar binnen zou gaan of buiten zou blijven staan? Uiteindelijk besloot ze wat meer rond te kijken vorodat ze naar binnen zou gaan.

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Kan ik nog inspringen?

The breaking of a wave cannot explain the whole sea ~ Vladimir Nabokov