SchoenVeter schreef:
(...)
leg het me dan uit :')
wat snap ik dan niet
Ja, gewoon. Ik heb tot mijn twaalfde in een communistisch land gewoond waar de principes helemaal anders waren. Je weet wel ongeveer wat het inhoudt: iedereen is gelijk, niemand heeft meer of minder dan jij, je kan ook alles doen wat je wil want onderwijs is gratis. Je kent ook iedereen omdat je met iedereen in contact komt. Je bent dus eigenlijk één grote familie. Ik ging naar ene gewone school, naar een muziekschool en naar een sportschool en daar had ik vrienden, daar had ik ook leraren die ook een opvoedende rol speelden. Ik had geen vader, want die heeft mijn moeder verlaten toen ik nog klein was, maar ik had wel een hele toffe moeder en een geweldige grote zus. Ik had alleen vaak ruzie met mijn klasgenoten, maar dat komt overal voor natuurlijk. Kinderen blijven kinderen.
Principes zoals 'stelen mag niet' of 'schelden mag niet' bleven natuurlijk hetzelfde, we waren allemaal heel goed opgevoed en gelukkig.
Het gaat erom dat ik nogal conformistisch ben geworden. Vrijgevig en alom accepterend.
Op mijn twaalfde verhuisden we naar België, omdat mijn mama een schilderes is en ze had hier veel tentoonstellingen en ze vond het hier ook heel aangenaam om te werken. Ze had hier meer inspiratie, geloof ik.
En dan kwam ik in contact met mensen die echt gesloten waren. Echt 100% gesloten. Ik heb dan gewoon gerealiseerd dat mijn leeftijdsgenoten niet wisten wat echte vriendschap betekent. Ik zag dan ook dat familie hier niet zo belangrijk is als bij ons. Heel veel mensen die ik ken sturen hun ouders naar een bejaardentehuis als ze oud worden. Ik ga nog liever dood dan dat ik mijn moeder daar naar toe stuur. Ik geef nog liever mijn job op om voor haar te zorgen. Ze heeft namelijk haar dromen, tijd en kracht voor mij opgegeven en voor mij gezorgd.
En dit is wat ik hier zo vreemd vind. Het is mij altijd geleerd om ouderen te respecteren, omdat dat mensen zijn die ouder zijn dan jij, ze zijn wijzer dan jij en zo moet je je ook gedragen.
Hier ben ik al te vaak tegengekomen dat een leerkracht werd weggepest of dat jongeren hun ouders helemaal niet respecteren en hun moeder "bitch" en dergelijke noemen.
Als ik dat ooit tegen mijn moeder zei, ze zou het me echt nooit vergeven.
Omdat ik zo conformistisch ben, ben ik ook meer geneigd om situaties op een rustige en democratische manier op te lossen. Ik zie vaak dat ouders hun kinderen nooit beleefd leren te zijn en daarom gebeuren er van die toestanden zoals dat dat meisje haar gitaar meenam.
Het is al te laat om mensen leren beleefd te zijn als ze het niet van kleins af aan hebben geleerd.
Dus moet je op een hele duidelijke manier uitleggen dat je niet wil dat ze je gitaar meeneemt door gewoon naar haar te gaan en zeggen: "Hey, je kan echt heel mooi gitaar spelen, ik sta er echt van versteld. Maar ik vind het eigenlijk niet zo leuk dat je mijn gitaar meeneemt zonder mijn toestemming te vragen. We kunnen misschien eens een keer samen spelen als je dat wil, maar wil je voortaan eerst aan mij vragen of je het mag meenemen of je eigen gitaar meebrengen? Dan ga ik me geen zorgen meer moeten maken erover. (: "
Iedereen gelukkig en geen onnodige conflicten.
Het is altijd beter om iemand vriendelijk te benaderen dan kwaad, omdat in het tweede geval de andere persoon altijd veel meer geneigd zal zijn om nog meer op je zenuwen te werken, volgens de psychologie.
Heb ik nu gelijk of niet? (:
Where there is a sea there are pirates...
