Ik word zo moe van mezelf. Sinds de zomervakantie heb ik me niet echt goed gevoeld. Ik heb de hele zomervakantie binnen gezeten, niets gedaan, me rot gevoeld. Niemand begreep waarom, ik zelf ook niet. Mijn moeder werd helemaal gek van me, omdat ik non-stop chagrijnig was en steeds zeurde over dat ik misselijk was of duizelig was. Ik kon er niets aan doen, omdat ik zelf niet wist waar het door kwam. In september ging het steeds slechter met me. Zo slecht dat ik naar een psycholoog moest. In oktober ging het nog slechter, en sinds eind oktober/begin november ben ik niet meer naar school geweest, gewoon omdat ik niet durfde. Of durf. Ik heb heel veel slechte dagen gehad, en eigenlijk weinig goede dagen. Ik was de hele tijd misselijk, duizelig, moe, verdrietig. Als ik een dag niet gehuild had, was het een wonder. Ik had steeds paniekaanvallen, in bed, als ik moest gaan slapen, of gewoon overdag, als ik iets moest doen, iets wat me naar buiten bracht. Ik sliep heel slecht, ik kon niet in slaap komen, werd ’s nachts wakker, en dan kon ik weer niet in slaap komen. Ik durfde zelfs niet meer naar mijn psycholoog, omdat ik bang was voor verandering, omdat ik het niet meer wilde. Ik heb momenten gehad dat ik echt dacht dat ik nergens goed voor was, dat ik er gewoon geen zin meer in had. In december ging het iets beter, maar uiteindelijk ging het weer flink achteruit en heb ik antidepressiva gekregen. Ik heb heel tegenslagen gehad in januari, onder andere dat ik mijn medicatie niet goed nam, niet de goede hoeveelheid, waardoor ik opnieuw moest beginnen. Veel hoofdpijn, zeker elke dag, en voornamelijk slecht slapen en ’s ochtends misselijk wakker worden. Uiteindelijk ging het eindelijk goed en mocht ik over op pillen, wat heel erg goed ging. Ik voelde me steeds beter en ik durfde meer, wilde meer, sliep beter, voelde me weer goed. Ik had echt weer zin om naar school te gaan, om weer opnieuw te beginnen. Maar toch gaat het weer slecht met me. Een terugval. Ik heb nergens meer zin in, ik ben non-stop misselijk, ik heb weer barstende koppijn. Ik ben de hele tijd emotioneel, kan elk moment in janken uitbarsten (wat ik tijdens het schrijven van dit ook aan het doen ben).
Ik moest dit gewoon even opschrijven. Ik ga het ook aan mijn moeder laten zien, als ze weer thuis komt. Ik moest het echt even kwijt.
Maar nu moet ik dus weer afleiding zoeken. Ik moet mezelf gewoon afleiden. Ik heb alleen geen idee hoe. Iemand een idee? 
[ bericht aangepast op 27 feb 2012 - 10:41 ]
Destroy what destroys you.
