• Ja, de zoveelste RPG.:'D
    Deze is van Ellen en mij. (:



    In 2012 tracht een wetenschapster een behandeling tegen kanker te ontwikkelen door het Mazelenvirus aan te passen. Hierbij ontstaat echter een vreselijk virus dat zich snel verspreidt. De meerderheid van de bevolking sterft aan het virus. Diegene die overblijven en zijn geïnfecteerd, doen je denken aan een vampier, aangezien ze niet tegen het daglicht kunnen. De minderheid van de bevolking is imuun voor het virus, maar als ze gebeten worden door een geïnfecteerd mens, dan wordt die persoon net als hun.
    De overlevenden proberen een middel te vinden om het virus op te lossen, al is dit niet simpel. Ze testen het uit op ratten, maar ook op de mensen die geïnfecteerd zijn (wat een moeilijke opgave is om hun levend te vangen en te 'onderhouden'). Om zich te beschermen tegen de wezens in de nacht, sluiten ze hun huis af met metalen roosters zodat de wezens op geen enkele mogelijkheid naar binnen kunnen.
    Er zijn dus twee duidelijke groepen. Mensen die blijven om het virus op te lossen en mensen die zijn weggevlucht naar het platteland om daar een nieuw leven op te bouwen met gezin. Op het platteland is het vredig, zonder virus en geïnfecteerden. Om contact te houden tussen de twee groepen, is er een verbinding tussen de computers (internet,webcam,chatten,..) , maar ook via een vaste telefoon. De verbinding is vaak niet zo sterk, maar hij is er wel.


    Rollen:
    Sanjit Beth(any) Lamoire, 17, onderzoeker
    Humble Joshua Joseph Isaacs, 18, onderzoeker
    Februharry Elisa Descaldier, 15, onderzoeker
    Moses Luanne 'Anne', 20, platteland
    Material Genesis Odette Posey, 16, platteland
    ThePineapple Teddy Riazanova, 19, onderzoeker
    Abby Jackson Abby Jackson, 17, onderzoeker
    xMockingbird Carol Roberts, 18, onderzoeker
    Aristocat Desiree Lany Shaw 'Des', 23, onderzoeker
    Cartwright Devlin Halesworth, 19, platteland
    Griphook Emily Catherine Roux, 16, onderzoeker
    Sanjit Jufar Vaquer, 19, platteland
    Diapal Zendé Valerio Crystal, 17, platteland

    Natuurlijk hebben we ook wat regels:
    - Inspringen kan altijd, hier is een link naar het rollentopic. Je kunt altijd vragen om een samenvatting zodat je wat makkelijker in kan springen.
    - GEEN drie-regel posts. Wanneer je geen inspiratie hebt, kun je altijd iemand vragen om hulp of eventueel wachten tot de inspiratie weer vloeit.
    - Spreek zoveel mogelijk AN, spelling- en typfoutjes kunnen natuurlijk gebeuren, maar probeer er alstublieft wel op te letten. Met dyslexie wordt natuurlijk rekening gehouden, het is sowieso niet de bedoeling dat we iemand op zijn/haar spelling afkraken.
    - Speel niet te veel voor een ander. De andere personage mag natuurlijk zijn/haar eigen reactie bepalen.
    - Ga niet constant de held(in) uithangen, niemand is immers perfect.
    - Als je niet meer wilt spelen, prima, maar wees dan alsjeblieft zo lief om je rol op een goede manier uit te schrijven, in plaats van gewoon niet meer reageren.
    - 16+ teksten hebben wij liever niet, kussen en strelen mag natuurlijk wel, maar niet te intiem worden.
    - Wil je iets OC zeggen, doe dit dan tussen [] dat is net even wat duidelijker.
    - Heb plezier!

    [ bericht aangepast op 8 maart 2012 - 19:53 ]


    everything, in time

    Beth(any) Lamoire

    Een dubbel gevoel bekroop haar lichaam toen ze langs de kassa liep zonder haar portemonnee naar boven halen. Ze zou als een dief beschouwd moeten worden, maar het lag anders. Ze was in een andere wereld. Nee, het was de wereld als voordien maar met andere waarden en normen. Misschien waren er zelfs geen exacte richtlijnen en kon ze doen en laten wat ze wou. Niemand die haar zou beletten. Maar toch was haar vrijheid beperkt tot de nacht. En tenslotte, ze was hier niet om van de vrijheid te genieten, maar om het virus op te lossen.
    Ze keek op van rollend winkelkarretje tussen de schappen. Haar passen versnelden, haar hart ging als een gek tekeer, maar toen ze aankwam, was er niemand. Het lege winkelkarretje stond verlaten tegen een aantal schappen. Ontschuldig. Een teleurgestelde zucht verliet haar mond. Er waren andere onderzoekers, maar waar ze zich precies bevonden was een geheim die ze misschien nooit zou kunnen ontrafelen. Het was beter als ze alleen konden werken, geconcentreerder. Niemand die hun kon storen. Daarom had de overheid hun op verschillende plekken geplaatst, met een doel.
    Een gedaante aan de deur deed haar opkijken uit haar gedachten. Zijn postuur was uit de duizenden te herkennen. Dit kon niet anders. Met haar nagels kneep ze in haar vel, om haar te doen ontwaken. Maar er was niet om uit te ontwaken, dit was echt. Hij was het echt! Ze slikte voor een moment, raapte haar moed bijeen en rende naar de deur voordat hij zou verdwijnen in de talloze straten van de stad. "Joshua!" Haar stem sloeg over en het laatste gedeelte van zijn naam stierf weg. Hij was uit het zicht verdwenen, maar ergens diep vanbinnen hoopte ze dat hij achter een auto vandaan kwam en haar in zijn armen nam.

    [ bericht aangepast op 18 maart 2012 - 16:06 ]


    En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

    Carol Roberts
    Ik keek verbijsterd rond. 'Hier.. slaap je?' en toen zag ik het volgeschreven bureau en de zinnen op de muren. 'Wow' mompelde ik. Ik kon gewoon niks beters bedenken. Ik voelde me nu eigenlijk nogal schuldig; iedereen sloot zichzelf op zijn eigen huis en was als enige bezig met hetgeen waarvoor me gebleven waren; het onderzoeken van het virus. Ik vertrok mijn gezicht.


    Hope. It's the only thing stronger than fear.

    Emily Catherine Roux

    Ik liep naar haar bureau, en bekeek geïnteresseerd alle boeken, papieren en onderzoekjes. ''Indrukwekkend'' zei ik zachtjes, en keerde me toen naar de meisjes. ''Ik ben Emily, trouwens'' glimlachte ik. Een paar tellen later klonk er hard gebonk op de deur, en hetzelfde rare, krijsende geluid.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Carol Roberts
    'Carol' stelde ik me voor aan Emily en ik glimlachte terug. Toen klonk er plotseling een hard gebonk op de deur, naast het krijsende geluid. Van schrik maakte ik een sprong naar achter. Ik keek verwilderd om me heen. Ergens in de kamer stond een tafeltje. Omdat ik niks beters kon bedenken probeerde ik de tafel tegen de deur de schuiven.
    Hij ging geen meter vooruit.


    Hope. It's the only thing stronger than fear.

    [Griphook > Rooba]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''