• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Niflheim
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ annemellark
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ IHeartMusicc
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ DelilahDawn
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ HAPPP
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios
    Matthew 'Matt' Patrow ~ 19 ~ Waanstoornis ~ Trident
    Yvo Enright ~ 18 ~ Hypergrafie en Achluofobie ~ Gabumon

    Het rollentopic
    De rollenstory

    [ bericht aangepast op 5 mei 2012 - 21:07 ]


    Your make-up is terrible

    - Matthew
    De jongen vertelt over zijn plan om naar de kelder te gaan.
    'Misschien ligt jou dossier er ook. Ga je mee?' Vraagt hij. Ik twijfel. Als hij wist wat ik gedaan had zou hij het waarschijnlijk aan iedereen doorvertellen.Ik weet wel dat er kinderen in het huis zijn die ergere dingen hebben gedaan, maar het was toch mijn eigen moeder. Ik bijt zachtjes op mijn lip. Het kan vast geen kwaad om mee te gaan, wie weet kan ik wat papieren vernietigen. En stiekem ben ik ook wel nieuwschierig over wat de begeleiders over me te melden hebben.
    'Oké.' zeg ik kortaf en kijk de jongen onderzoekend aan. 'Gaan we dan?' Vraag ik ngeduldig. Het was fout wat ik aan het doen was, wat als dit een test was, een test om jezelf te beweijzen dat je zelfstandig bent. Als dat zo was kon ik hier nog wel een jaartje blijven...


    "I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

    Quinn Mason Addams

    we lopen naar beneden maar ze is heel stil en zecht niets. Ik vraag me af wat ik moet doen maar ik zeg ook maar niets. Als we beneden gekomen zijn gaat ze opgekruld op een bank zitten en vraagt 'zie jij iemand?' naja vragen.. het is eerder stamelen. Ik ga naast haar zitten op een gepaste afstand en antwoord 'nee ik zie niemand' zeg ik terwijl ik nogsteeds rondkijk.


    Je croix a toi

    [ ik ga eten en ben straks weer terug brb ]


    Je croix a toi

    Hailey Robberts
    'nee, ik niemand' zegt hij, ik zie dat hij nog rondkijkt, ik heb de hoop al opgegeven.
    Het zou fijn zijn om nu vrienden te hebben, dan sta je er niet alleen voor.
    Ik begin weer aan mijn haar te frunniken, het is hartikke dof en het kan nooit eens leuk zitten.
    Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar de jongen, ik ben benieuwd wat zijn aandoening is.


    “My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

    [ Ohh, is goed ik ga ook dus reageer later wel ]


    The duty of youth, is to challenge corruption.

    Gilbert Fuchs.

    Hij stemt in, waarna ik knik en de eerste stap richting de trap van de kelder zet.
    'Ja. Laten we gaan.'
    Ik sta nu op de eerste trede en meteen komt dat ongemakkelijke gevoel weer opspelen. Ik krijg het benauwd. Te veel associaties naar.. vroeger. Mijn handen worden plakkerig van het zweet. Ik merk dat hij mijn aarzeling doorheeft. Ik moet actie ondernemen en snel. Ik wrijf even langs mijn voorhoofd, waarna ik zo ongemerkt mogelijk een diepe teug adem haal en de eerste stappen naar beneden zet. De jongeman waarvan ik de naam niet eens weet volgt me. Wat als hij me wat aan wil doen. Ben ik sterk genoeg om hem te overmeesteren. Ik sta abrupt stil. Shit! Daar heb ik nog niet eens aan gedacht. Ik voel het draaien voor mijn ogen. Nee, Gilbert. Hij is net zo argwanend over jou.
    We zijn beneden aangekomen, waar een grote deur ons scheidt van de ruimte van de medewerkers. Ik zet mijn hand op de deurklink, die naar mijn verbazing opengaat. Ik had gelijk. Nu de stroom is uitgevallen is deze ruimte voor ons beschikbaar.
    Ik kom binnen, zoek naar een lichtschakelaar. Gevonden! Ik knip het licht aan en mijn ogen verwijden zich van schok.
    'Wat is het hier.. mooi,' fluister ik verbaasd. Ik stap de ruimte binnen, laat mijn blik over de zitruimte en het keukenblok glijden. Niet te geloven. Dus dit is de ruimte waar het personeel verblijft. Mijn blik glijdt naar een kast met het woord 'Archief'. Daar moet ik zijn. Ik loop naar de kast toe. De sleutel zit nog in het slot. Ik draai hem open en vind allerlei mappen met namen. Mijn mond zakt een stukje open. Alle namen.
    Ik pak de mijne eruit en neem plaats op een van de fauteuils in de zitruimte. Het dossier dat ze me nooit hebben laten zien. Ik twijfel even. Ben ik eraan toe om hiermee geconfronteerd te worden? Als ik Dave Morgan mag geloven, ben ik nog niet voldoende 'hersteld' om mijn eigen dossier in te kijken. Ik vraag me af of ik ooit wel zal 'herstellen'. Ik haat het woord. Alsof ik gerepareerd moet worden. Ik sla het dossier open en lees de eerste zinnen. Hoe verder ik lees, hoe groter mijn ogen worden.
    Ik krijg het opnieuw benauwd. Zo benauwd dat ik naar mijn hart grijp. De wereld begint voor mijn ogen te tollen. Mijn handen trillen. Ik moet.. doorzetten.

    "Verslag 31 januari 2010.
    Gilbert Fuchs vertoont zichtbare tekenen van posttraumatische stressstoornis. Deze diagnose is bij hem vastgesteld door dokter D. Anderson. Vandaag ons eerste gesprek."

    Ik kan me het gesprek herinneren. Ik heb haast geen woord gezegd.
    Ik blader verder.

    "Verslag 15 juni 2010.
    Nog steeds noemt Gilbert zijn verkrachter 'meneer S'. Hij is terughoudend, angstig en wil me niet vertellen welke handelingen er exact hebben plaatsgevonden. De sessie heeft slechts vijftien minuten geduurd."

    Ik sluit de ogen even om tot rust te komen.

    "Verslag 8 september."

    Ik bekijk de bladzijde papier dat erbij is geplakt. Mijn handschrift. Ik heb moeten beschrijven wat meneer S bij me deed. Ik lees de zinnen over. Ik weet niet hoe ik het ooit heb durven opschrijven.

    "December 2003.
    Het sneeuwde. Ik kwam terug van de speelplaats. We gingen voetballen met R, M en S.
    We kregen een standje van meneer S omdat we niet op tijd terug waren. Iedereen ging naar zijn kamer, maar meneer S hield me vast bij mijn schouder en zei me dat ik mijn verjaardag nog niet had gevierd.
    Om vier uur kwam ik aan in de kelder. Ik moest zijn blouse openmaken. Ik zei dat ik het niet wilde. Hij zei dat dit mijn verjaardagcadeau was. Daarna maakte hij de mijne open. Ik had het koud. Hij omarmde me en zei me dat ik zijn riem moest losmaken. Ik zei dat ik niet wilde. Hij pakte me vast en zei dat ik dit voor hem moest doen omdat hij me opnam in het weeshuis. Ik was bang, maar hij pakte mijn handen en-"

    Ik sluit het dossier. Ik weet wat erna komt. Dave Morgan had gelijk. Ik was er nog niet aan toe. Maar nu... ik moet wel. Ik kan dit dossier niet in andermans handen laten vallen!

    [ bericht aangepast op 5 mei 2012 - 14:41 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    - Matthew
    Alles gaat vrij snel. De jongen blijft afwachtend bij de kelder staan. Ongeduldig tik ik met mijn vinger opmijn borst. Dabn doet hij de deur open. Een ruime kamer die stijlvol is ingericht. Nog een deur, kasten. Ik blijf staan. Ik wacht tot de jongen het licht aan dfoet en wegloopt met zijn dossier. Ik blijf daar staan. Ik wil het niet. Ik wil terug. Maar de jongen zou het raar vinden als ik terug kwam zonder. Ik trok een la open. H, I, M. Ik kijk tussen de namen. De mijne als eerst. Aarzelend trek ik het mapje uit de la. Hij is beige van kleur. De jongen die indmiddels is gaan zitten hoor ik schokkerig ademen. Ik duw de la dicht en loop ook de andere kamer in. Ik ga zitten op een rode stoffe stoel. Ik zak er gelijk in weg. Ik sla het mapje open. Mijn naam staat er met grote krullerige letters opgeschreven. Ik werp een blik op de jongen. Ik zie nu pas dat hij lang zwart piekerig haar heeft. Ik richt me weer op de papieren en doe alsof ik lees.


    "I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

    Quinn Mason Addams

    Ik zie haar naar me kijken met vragende oogen, ik weet niet wat zij wil vragen maar ik vraag wat ik wil vragen 'warom zit je hier?' vraag ik terwijl ik in haar ogen kijk


    Je croix a toi

    Hailey Robberts
    'waarom zit je hier?' vraagt Quinn, hij kijkt in mijn ogen waardoor ik gelijk de andere kant op kijkt.
    ik had deze vraag kunnen verwachten, het is heel logisch om te vragen. toch vind ik het vervelend, ik wil niet dat mensen weten hoe ik me voel. 'OPS' antwoordt ik. 'dat staat voor ontwijkende persoonlijksstoornis'
    Het was er al uit voordat ik wist wat ik had gezegt. Behalve mijn ouders wist niemand ooit dat ik dit had.
    ik ging niet verder op de stoornis in, ik wist niet hoe ik het moet verwoorden.


    “My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

    Quinn Mason Addams

    Ze draaide haar ogen bijna meteen weer weg. Ik heb bijna meteen weer spijt van mijn vraag 'OPS' antwoordt ze. 'dat staat voor ontwijkende persoonlijksstoornis' ooh daar had ik wel een keer van gehoord. mijn verwachtingen waren dus een soort van juist 'oh' antwoord ik aleenmaar ik weet geen gepast antwoord.


    Je croix a toi

    [Waar kan ik inspringen?]


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    Hailey Robberts
    'oh' was het enige wat hij antwoordde. Nu vond hij me natuurlijk een gek en wilde hij niet meer met me praten. Ik had nooit moeten vragen of hij meeging iemand zoeken. Als hij niet met me wilde praten respecteerde ik dat, ik begreep het best, niemand wil met een gestoord kind uit een inrichting praten. Hoe wist hij eigenlijk wat OPS was? Ik durfde het niet te vragen, hij wilde niet met me praten, ik zou hem niet pushen. Ik begroef mijn gezicht tussen mijn benen.


    “My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

    [@Burlington]

    June Lauren Hastings
    Het meisje schudt stug haar hoofd.
    'Nee. Claudia kan gewoon niet slapen en wil weten wat er aan de hand is. Ze is bang'.
    Ik bijt even op mijn lip.
    'We weten niet wat er aan de hand is,' zeg ik uiteindelijk. 'Alleen dat alle kamer deuren allemaal tegelijk van het slot afgingen en dat er van de bewakers en verzorgers geen spoor te bekennen is.'

    [ bericht aangepast op 5 mei 2012 - 16:54 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    [Thanks :3]

    Michelle

    'We weten niet wat er aan de hand is. Alleen dat alle kamer deuren allemaal tegelijk van het slot afgingen en dat er van de bewakers en verzorgers geen spoor te bekennen is.'
    Ik knik even.
    "Dan wil Claudia bij de rest blijven om erachter te komen wat er scheelt. Ze is nogal nieuwsgierig."
    Ik kijk naar de meisjes.
    "Ik ben Michelle trouwens."


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    Quinn Mason Addams

    Ze begroef haar hoofd tussen haar benen. en is stil. Heb ik iets verkeerds gezecht? dus ik probeerde uit haar te krijgen wat er aan de hand was. Ze denkt vast dat ik haar vreemd vind ofzo. dus ik vraag 'wat is er?'


    Je croix a toi