• Ik heb al van meerdere vriendinnen gehoord dat ik er echt eens mee moest beginnen, omdat ik een meeslepende schrijfstijl volgens ze had. Dus ik besloot maar eens een beetje een verhaallijn te gaan verzinnen. Eerst begon ik met fantasy en blabla, en uiteindelijk kwam ik op dit uit. Zal het wat zijn? Eigenlijk wil ik er 1 boek van maken waarna ik er een vervolg op wil maken.. What do you think?

    Isabelle is een meisje van zeventien jaar jong die in de vierde klas zit, haar laatste jaar op school. Op school is Isabelle altijd al populair geweest omdat ze altijd vrolijk en lief was voor anderen. Maar wanneer haar moeder een ongeluk krijgt met een auto staat haar hele leven op haar kop, het gaat zeker niet goed met haar. Binnen de kotste keren is haar moeder direct door, afscheid kwam er niet meer van. Na het overleiden valt haar vader helemaal weg, hij doet niks meer en zit alleen met een drank fles op zijn bed voor zich uit te staren. En dan is het kleine zusje, Marlynn van Isabelle er ook nog.

    Op school gaan de cijfers van Isabelle achter uit, zit ze alleen in de pauze's en gaat bijna niemand meer met haar om. Ja? Wie wil er nou bevriend zijn met een wrak? Niemand en dat weet ze ook maar te goed, het gaat uit met haar vriendje en ze staat er alleen voor terwijl ze thuis voor alles zorgt. Uiteindelijk bevind Isabelle zich net op de verkeerde plek en op de verkeerde tijd, haar ex en nog een meisje hebben ruzie over haár. Daar is ze Isabelle het totaal niet mee eens dus grijpt ze in, klappen volgen en vooral veel pijn, andere pijn dan dat ze de afgelopen weken had gevoeld en dat zette de knop om waardoor er elke avond een mes in haar armen zet.

    Maar wanneer haar ook zusje is haar armen overleed word het alleen maar erger, haar vader weet zich weer op te rapen maar word net op dat moment 1 van de grootste lullen die er maar zijn. Hij is nog steeds aan de drank. Maar Isabelle moet sterk blijven, maar hoe?


    Nu ben ik bij mama.

    [ bericht aangepast op 16 sep 2012 - 18:36 ]


    I'm a fighter, let me go.

    Merrow schreef:
    Ook moet je beseffen met welke onderwerpen je speelt... automutilatie (snijden; jezelf pijnigen), rouw, alcoholisme, depressie, dans/streetdance, geld verdienen om een gezin te onderhouden, het moeder/ouderschap omdat ze voor haar zusje gaat zorgen...
    Dit zijn allemaal dingen waarin je je zal moeten verdiepen om geloofwaardig te zijn. Om de lezer te laten geloven dat wat je schrijft echt is.


    Met het onderwerp jezelf pijnigen heb ik zelf genoeg ervaring doordat ik zelf een tijd depressief was en op dat moment ben ik met streatdance begonnen, die onderwerpen weet ik zelf hoe het gaat. In de rest heb ik me al aardig verdiept.

    Persoonlijk zal ik de ruzie tussen de ex en zijn nieuwe vriendin - dat over de hoofdpersonage gaat - weg laten.
    Daar zat ik ook al aan te denken maar daarover twijfelde ik dus ook.



    Hoe ik het begrijp, is dus zo:
    De vader gaat door de dood van zijn vrouw achteruit en raakt aan de drank. Het zusje (zijn dochtertje dus) sterft en hij weet zich bijeen te rapen. Toch is hij nog een enorme zak en alcoholist.
    Ergens ontgaat me hier dus de logica. Als een alcoholist zich herpakt, is hij van de drank af... daarnaast, als hij zijn dochtertje ook nog eens verliest, hoe in de wereld kan hij zich herpakken? Allee opzicht, hij kan wonderbaarlijk genoeg het licht gezien hebben... maar je zal een keuze moeten maken... hij herpakt zich en is dus van de drank af en is terug een vader, of ja, hij poogt het of iets in die trant... ofwel hij faalt erin, blijft aan de drank en is een nog grotere klootzak dan daarvoor.

    Hij word een grotere klootzak zeg maar, ik heb mensen mee gemaakt die aan de drank zijn en ik weet zelf hoe raar en bladiebla ze er van worden, maar die vader blijft een grote klootzak.


    En je spelling/grammatica is erg belangrijk. Zelfs enkel een verhaallijn zoals je hier plaats (wat tevens echt heel basic en vlak is), met de vraag naar andermans meningen, moet je eigenlijk al als serieus zien en al verzorgd moeten weergeven.

    Ik ben zoals ik al eerder had vermeld dyslectisch en mijn moeder of iemand anders er elke keer mee lastig vallen vind ik zelf ook vervelend, ik zelf heb geen flauw-benul als ik iets verkeerts schrijf en ik pik het er ook niet uit omdat ik er overheen lees.Voor het verhaal zelf heb ik een vriendin die voor mij het nog eens gaat nalezen en verbeteren.


    I'm a fighter, let me go.

    Ik ben het ook eens met Merrow, maar het lijkt me tevens een erg mooi boek.


    It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

    Whittemore schreef:
    Veel te veel drama en let in het vervolg op je schrijffouten, veel mensen haken daardoor af.


    Chaos is a ladder.