Rol: Gancanagh/Hound.
Een Gancanagh is een Ierse mannelijke liefdeself die een gif in zijn huid heeft dat verslavend is. Hoe langer, hoe meer en hoe intiemer ze iemand aanraken, des te sneller deze verslaafd zal worden. Degenen die verslaafd zijn zullen alles doen om de aandacht en liefde van de Gancanagh voor zich te winnen. Deze elfen hebben een natuurlijke en zeer sterke aantrekkingskracht. Deze eigenschap komt van zijn vader.
Een Hound kan angst oproepen bij stervelingen enkel door middel van zijn aanwezigheid. Bij andere wezens veroorzaakt hij een soort ongemak, iets waardoor hij niet snel uitgedaagd zal worden. Er hangt een mysterieuze air om de Hounds heen. Deze wezens veranderen alleen naar hun ware vorm als ze echt geen andere uitweg zien, dan verdwijnen al hun menselijke eigenschappen en neemt puur instinct het over. Devon's moeder was een Hound.
Volledige naam: Devon Dorcha [Zijn echte naam is Daragh Dubhlainn Dorcha, wie deze te weten komt heeft de absolute macht over hem. Hij houdt hem dus ook goed verborgen.]
Bijnaam: Dev, Deedee.
Leeftijd: 852, maar hij ziet er nog steeds 17 uit.
Innerlijk:
Devon is een heel rustig persoon die tegen zijn instinct in zijn werkelijke emoties maar heel weinig laat zien. Hij kan er dus perfect gelukkig uitzien terwijl hij sterft vanbinnen, of zich net heel kwaad voordoen terwijl hij zich te pletter amuseert.
Omdat hij als elf zijnde zelf niet kan creëren heeft hij een hele grote bewondering voor kunst van alle soorten. Muziek werkt heel ontspannend voor hem. Hij speelt zelf ook gitaar, maar kan alleen nummers spelen die een ander geschreven heeft. Hoewel Devon zich heel wat liever bezig houdt met andere dingen dan lezen, weet hij een goed boek ook wel te appreciëren. Vooral Tolstoy heeft zijn bewondering. Hij zal er nooit voor uitkomen, maar Devon is dol op ballet, als er ergens in de buurt een voorstelling is, dan gaat hij zeker kijken als het kan.
Ondanks het feit dat hij al zoveel eeuwen rondloopt, heeft Devon het nog steeds moeilijk met zijn aard. Hij heeft mensen zien sterven omdat hij ze niet genoeg kon geven zonder er zelf aan onderuit te gaan en dat steekt nog steeds bij hem. Hij doet dan ook zijn uiterste best om personen niet teveel aan te raken, waardoor hij vaak nogal apart overkomt.
Helaas heeft Devon zijn natuur niet helemaal onder controle waardoor hij het flirten absoluut niet kan laten. Hij wordt dan weer niet snel verliefd, maar wanneer het wel gebeurt dan is hij het tot over zijn oren. Dan zou hij er alles aan doen om die persoon voor zich te winnen en veilig te houden.
Op het flirten na is hij ook hondstrouw en kan je geen betere vriend dan hem hebben.
Helaas kan je ook geen ergere vijand hebben. Door de jaren heen heeft Devon geleerd dat geweld soms noodzakelijk is, tenminste daar denkt hij zo over. Hij heeft het niet op wapens maar hij weet zijn vuisten en de rest van zijn lichaam meer dan prima te gebruiken. Toch probeert hij zich te bedwingen, maar als zijn Hound-eigenschappen het overnemen dan is het oppassen geblazen.
Ondanks dit alles is Devon absoluut niet het soort persoon dat het voortouw neemt, als een serieuze situatie om een leider vraagt dan zal hij nooit naar voren treden. Toch zal hij nooit klakkeloos iemand volgen die dit wel doet. Hij heeft over alles zijn eigen mening en is niet bang daarvoor uit te komen, ookal gaat hij zijn boekje te buiten daarbij.
Het kan Devon ook niet erg schelen wat anderen van hem denken, daar heeft hij zich in de loop van de eeuwen leren overheen zetten. Hij vind het soms jammer als iemand die hem oprecht interesseert hem absoluut niet moet, maar het is niet zo dat hij er nachten van wakker ligt. Hij gaat gewoon verder op zo'n momenten.
Helaas lukt hem dat niet overal. Devon is iemand die heel erg in het verleden leeft. Hij kan het maar moeilijk achter zich laten. Hij mist zijn familie en de mensen die hij leren kennen heeft en weer verloren heeft nog steeds heel erg. Ook dingen die hij gedaan heeft, ookal had hij geen andere keuze kan hij niet zomaar loslaten, al zou hij dat wel willen. Vergeven is dus niet één van Devon's sterkste kantjes.
Uiterlijk:
Devon heeft haren die zwart lijken maar in het daglicht een donkerbruine gloed hebben. Zijn ogen zijn grijsgroen van kleur en hebben ofwel een lege of juist heel intense blik. Hij is 1.88m en niet bijzonder gespierd, maar wel vrij sterk.
Op zijn linkerarm heeft hij een tattoo sleeve met onder andere een
schedel met een hanekam, omdat hij gelooft dat niets onmogelijk is, een
Indiaanse totem, omdat hij zich erg verbonden voelt met de natuur, een
kompas, als herinnering dat hij op het juiste pad moet blijven, een
wolf voor zijn afkomst en verder nog wat dingen die minder betekenis hebben.
Door zijn onderlip heeft hij een zilveren ringetje.
Als Hound ziet hij er
zo uit, maar hij zal zelden veranderen.
Extra's:
Als elf is Devon verschrikkelijk allergisch aan koud staal. Hij wordt misslijk en gaat heel erg zweten. Hij is moeilijk te doden, maar met een ijzeren zwaard wordt hij al een heel stuk op die weg gezet.
Door zijn Ganacanagh-genen maakt Devon op liefdesgebied geen onderscheid tussen meisjes en jongens. Ook de jaren hebben hem geleerd dat geslacht niet iemand's persoon bepaalt. Maar zijn Hound kant is een heel stuk primitiever waardoor hij er niet snel voor uit zal komen als hij een jongen mag. Gebeurt dat toch, dan verhinderen die genen hem vaak er ook werkelijk iets mee te doen.
[ bericht aangepast op 25 nov 2012 - 18:47 ]
I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.
:
Ik ben al blij als je er één maakt (;
