{RPG} The Magic Hunters ~ 1 - Speeltopics

Paddo schreef:

Jaren lang leefde magie en mens samen, de mens leerde van verschillende bronnen hoe ze magisch konden worden.
Jaren lang ging het goed tussen mens die het normale leven hadden verkozen en de mens die voor magie hadden gekozen,
TOT er op een dag een ongeluk gebeurde met de bron der magie.
De bron explodeerde en de mens die een was met magie kregen de schuld.
Jagers stonden op en brachten een belofte naar de mens uit om de mens die een is met de magie op te jagen en uit te roeien.
Jaren gingen voorbij en nog maar een paar mensen die een waren met de magie leefde nog.
Ze wisten dat hun broeders waren uitgeroeid en hun magie was opgezogen door de "Machine"
Nu, in het jaar 1756, proberen de mens die een is met de magie nog steeds te overleven en uit de handen van de jagers te blijven.

Wereld:

De omgeving is meer en deels bos, bewoond door de mens die eens is met de magie.

De stad, vervallen en oud, maar flink bewoond door de mens. De mens probeert de stad weer leven in te blazen en opnieuw op te bouwen.

Regels!!!
~ 2 Personages max!
~ 16+ toegestaan
~ Schelden toegestaan alleen in RPG, niet in OOC!!
~ Afwezig langer dan 3 dagen? Mag je vermoord worden/gevangen genomen worden!!
~ Blijf netjes en aardig tegen elkaar!!
~ Vragen? VRAAG ZE DAN!!!
~ Iets overleggen met iemand? STUUR ZE EEN PM!!!!

Personages:

Naam:
Jager/Magier:
Level Kracht/Magie: (Word aangevraagd bij mij!!)
Leeftijd:
Wapen/Magie:
Karakter:
Pic:
Extra:


Jagers:
Mijn broeders, wij zijn verraden door hun, de vieze mens der magie! Zij denken dat hun magie beter is, dat ze voor ons kunnen ontsnappen!!
Maar wij zullen zegen vieren! Wij zullen ze allemaal te grazen nemen en deze wereld reden met hun kracht! Wij zullen de "Machine" gebruiken en hun krachten wegnemen!
Wij zien de toekomst, wij zien hoe de wereld weer tot leven komt, wij zien hoe de wereld voor altijd weer van ons zal worden, de mens, de gene die deze wereld opgebouwd heeft!
Onze woede zal over hun heen gaan en wij zullen ze laten voelen wat ze hebben gedaan met deze wereld! Hun magie was een vloek, een ziekte, een ziekte die deze wereld heeft vernietigd!!!
High ~ Kaitlin Mary Linnet ~ Leader
High ~ Jade Maysilee Ruby
Medium ~ Bredyn Nuallan Wood
Medium ~ Derek Tersan
~ Gereserveerd
Medium ~ Farrell Clarkson
~
~
~

Magiers:
Jaren lang verbergen wij ons, onze broeders waren zwak, waren te sloom. Ze waren niet goed genoeg. De jagers zitten ons op de hielen, ze willen onze krachten, ze willen het gebruiken om de wereld weer "Beter" te maken, maar dat kan niet. De mens heeft zelf het ongeluk veroorzaakt, niet wij.
Maar wat weet de mens, wat weten zij van magie, wat weten zij van onze kracht.
Mijn broeders, luister en huiver, wij zijn de laatste van onze soort, wij moeten de magie in leven houden, maar krijgen de jagers onze kracht, dan is de wereld voor goed verloren.
High ~ Maya Tersan ~ Leader
Medium ~ Isabella Revears
Medium ~ Cosette Cheryss Shadow
Medium ~ Carmen June Maer
Weak ~ Lily Maron
Weak ~ Pandora 'Pan' Karamakov

Topic 2

Reserveren?! Kan!! Na 2 dagen word die weggehaald als het nog niet ingevuld is!!!

Creators: Paddo & Stuttgart

[ bericht aangepast op 24 dec 2012 - 23:00 ]

Kaitlin Mary Linnet

Kai stopte abrupt. Blaadjes ritselden toen iets, of beter iemand, de struiken in sprong. Ik had mijn speer al uitgestoken, maar Kai leek verward te zijn. Hij had nog een geur opgevangen.
"Volg de sterkste geur," beval ik hem. Ik wierp nog een blik op de struik waar zonet iemand in gesprongen was.
Kai stak zijn hoofd de lucht in en maakte een scherpe bocht, om daarna bij een meertje uit te komen.
"Kan ik u helpen, verdwaalde jaagster?" vroeg een stem. "Het lijkt er namelijk op dat u verdwaald bent, het dorp is de andere kant op."
Ik draaide met mijn ogen en maakte me klaar om aan te vallen. Ik wist hoe goed magiërs mensen konden ompraten. Maar dat pakte bij mij meestal niet.
"Dat weet ik, Maya." Mijn grijns werd breder toen ik haar naam uitsprak. Ja, ik wist haar naam. Mijn ouders hadden een paar maanden geleden nog achter haar aangezeten. "Maar zie ik eruit of ik naar het dorp wil?"

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Maya Tersan

Ik glimlach even en dans vrolijk door op het water,
'Misschien Kaitlin, leider van de jagers. Dat weten we pas als ik je terug gestuurd heb' ik glimlach onder mijn mantel,
Ik spring vrolijk door over het water, elke sprong maakt andere kringetjes.
Ik grijns even en merk de verschillende wapens, de zoveelste jager die denkt dat wapens nut hebben.
Ik stop met dansen en kijk dr dan aan 'Is het niet slimmer om met meer te jagen?' ik kijk dr van onder mijn mantel aan.
Ik glimlach vrolijk en lief, hoe wel ik de werkelijkheid nog verborgen houd.
Voor nu was het beschermen van de groep die hier een stuk verder op woonde.
Maar als het om een werkelijk gevecht ging, dan had ik alle remmen al los gelaten.

Kaitlin Mary Linnet

Maya danste vrolijk over het water heen, wat me ergens irriteerde.
"Misschien," zei ik. Ik wierp nog even een blik op Kai. Hij was er altijd als ik hem nodig had. Maar misschien was het nu misschien beter om hem weg te sturen, want ik wilde niet dat hij gewond raakte. "Blijf," commandeerde ik hem.
Ik hield mijn speer nog steeds met de punt naar voren, zodat ik sneller kon aanvallen. Ik zou waarschijnlijk grote roem ontvangen, mocht ik hun leider neerhalen. Maar daar deed ik het niet voor.
Echt niet dat ik terug zou gaan zonder buit, behalve als ik gewond was dan.
"Dus Maya, ligt dat dorpje van je niet te ver af?" vroeg ik. "Nee, je hoeft niet te antwoorden. Ik vind het zo zelf ook wel."
Ik draaide me schuin naar haar toe en begon te wandelen. Draai je nooit me je rug naar je prooi, want dat kon je nog wel eens lelijk bekopen.

[ bericht aangepast op 19 nov 2012 - 17:08 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Maya Tersan

Ik grijns als ze wegloopt bij dr wolfhond,
Dit was mijn kans om dat beest even uit te schakelen.
Water schiet omhoog waarna het veranderd in ijs en op het beest afschiet,
Ik grijns even waarna ik vanuit Kaitlin's blinde hoek ijs op Kaitlin afschiet,
Waarschijnlijk is het nu een keus van haar, of zichzelf laten verwonden, of haar beest.
Ik grijns en dans daarna vrolijk verder over het water.
Het dorp wat ze zoekt zal ze never nooit vinden zolang ik de leider ben en nog leef.

Bredyn Nuallan Wood

Ik zwierf door de straten van de stad. Niemand van de jagers was hier, of ik was ze misgelopen. Ze waren vast het bos in.
Vandaag wilde ik het bos niet in. Ik bleef rondslenteren, terwijl mijn gedachten in rondjes gingen.
Toch brachten mijn voeten me op de één of andere manier het bos weer in. Het was stil. Ik had ook niets anders verwacht. Mijn hand ging over mijn zwaard. Het voelde veiliger nu ik mezelf er weer aan herinnerde dat ik een wapen bij me had. Ik besloot wat rond te sluipen in het bos, zonder echt een magiër te willen vinden.

A single dream is more powerful than a thousand realities. -JRR Tolkien

Kaitlin Mary Linnet

Er vloog een spriet ijs op Kai af. Zonder na te denken sprong ik voor hem in, waardoor ik vol in mijn maag geraakt werd. Dat was vals.
"Ga het bos in en kom enkel terug als ik je roep." Ik gaf kort een kus op het hoofd van het beest.
Ik haalde mijn boog van mijn schouders af en richtte. Ze mocht me zoveel verwonden als ze wilde, maar als ze ook maar een haar van Kai krenkte, dan ging ze eraan.
"Jij vuile..." gromde ik.
Ik kneep een oog dicht en ging in de houding staan. Ik richtte op haar. Waarom bleef ze nu eens niet stilstaan, dan kon ik haar rustig in haar hart raken. Ik vuurde mijn eerste pijl af, waarna er al snel twee volgden. Er moest toch minstens een haar raken.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Maya Tersan

Ik grijns even, stop met dansen en laat mijzelf in het water vallen.
De pijlen schieten over mij heen waarna ik met een draai weer op het water sta.
'Waarom zijn jagers altijd zo snel boos?' vraag ik met een lachje.
Ik loop rustig over het water heen waarna ik grijns,
Vlammen creëerde zichzelf in mijn handen waarna ik naar Kaitlin kijk,
'Kan je tegen warmte?' zeg ik met een glimlach, de vlammen die in mijn handen waren gecreëerd vormen zichzelf tot een bal.
Ik grijns even en gooi beide vuurballen richting Kaitlin,
Wat er volgde was een rij met ijspegels die ik vanuit het water richting Kaitlin liet gaan.
'De enigste die hier zo meteen strompelend wegloopt ben jij Kaitlin, mijn mensen zullen altijd de bescherming van het bos hebben' ik glimlach even.

Kaitlin Mary Linnet

Ik deed mijn best om alle vuurballen te ontwijken, maar toen er nog eens ijspegels bijkwamen, lukt het niet meer. Een scherpe haalde het vel van mijn bovenarm open.
Ik besloot om haar vraag niet te beantwoorden en schoot nog een goedgemikte pijl op haar knie af.
"Kom maar hier dan," zei ik grijnzend, "als je toch denkt dat je zo sterk bent kan je het ook wel van vuist tot vuist tegen me aan. Geen magie, geen wapens."
Ik was goed in vuistgevechten en ik had een pantser aan, zij niet. Het was niet dat het pantser me erg veel beschermde, want ik moest ook nog soepel kunnen bewegen, dus mijn benen, armen en buik bleven bloot, net zoals mijn hoofd.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Maya Tersan

Ik grijns even en loop via het water richting het land,
De pijl die ze had afgeschoten verbrand ik terwijl ik naar Kaitlin toe loop.
Hoe wel ze "eerlijk" wilt vechten, was ik daar zelf nooit echt van.
Ik glimlach even 'Is goed Kaitlin, leg je wapens dan weg' ik glimlach even.
De kleding die ik aanhad was ook heerlijk soepel, ik kon de meest raarste bewegingen er in doen.
Ik wacht tot Kaitlin dr wapens weg legt zodat we eindelijk konden beginnen met ons "vuistgevecht".
De meeste jagers overleven het toch nooit als ik zelf begin met vechten, hoe wel de leider van de jagers, die wilde ik nog niet dood.

Kaitlin Mary Linnet

Ik gooide mijn wapens op de grond en keek haar onschuldig aan. Zonder iets aan te kondigen, deelde ik de eerste klap uit, recht tegen haar neus. Ik voelde iets kraken onder mijn vuist.
Ik vertrouwde magiërs niet. Ze hadden iets listig om hun heen hangen, allemaal. Dus Maya zou niet beter zijn.
Mijn volgende vuist duwde ik tussen haar ribbenkast in en de derde weer tegen haar neus. Mijn klappen waren gemeend, allemaal voor Kai en de verwondingen die ze me al aangebracht had. Nu stonden we tenminste quitte.
De eerste klappen waren uitgedeeld en ik was benieuwd wat ze verder nog ging doen.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Maya Tersan

Ik grijns,
elke klap die raak was maakte mij krachtiger, het was een soort magie dat verboden was,
Maar ik had de spreuken van mijn vader geerft.
Ik grijns even, mijn beurt.
Ik glimlach liefjes waarna ik met soepele bewegingen mijn vuisten richting haar lichaam breng,
In elke klap gooide ik wat magie, hoewel het leek alsof het niet zo was.
Ik voelde hoe haar pantser kraakte en hoe een paar ribben braken.
Ik grijns even en deins iets naar achteren zodat ze naar mij moest komen,
De klappen die ze had gegeven waren misschien wel pijnlijk, maar voor nu had ik er nog geen erg in.

Kaitlin Mary Linnet

Ik pijnlijke steek trok door mijn borstkas, maar ik gaf niet op. Ik dacht aan de dolk die nog in mijn laars zat. Als het te erg zou worden zou ik hem wel tevoorschijn halen.
Mijn gezichtsuitdrukking bleef normaal en ik gaf geen kik. Ze moest niet weten dat ik pijn had. Ik gaf nog een stomp tussen haar ribben en een onder aan haar nek. Voor zo goed ik het menselijk lichaam kende, zou ze sterven als ik adamsappel wist te raken, maar ze moest nog niet dood. Nog niet.
Ik gaf nog een stamp in haar maag en keek haar grijnzend aan. Ik kon er ook een bitchfight van maken en aan haar haren beginnen te trekken. Ze waren toch lang genoeg. Ik haalde uit naar een flok en trok haar grijnzend amee. "Doet pijn, he?"
Daarna duwde ik haar op de grond, ging bovenop haar zitten en drukte de dolk tegen haar nek. "Als je braafjes meewerkt, kom je er pijnloos vanaf. Zo niet..." Ik maakte een klein sneetje in haar wang en plaatste de dolk terug tegen haar nek. Haar handen en benen hield ik op de grond gepind, ze kon geen kant meer op.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Kunnen wij nu ook beginnen met onze Patrick:)]

~

Maya Tersan

Als ik op de grond lig en de dolk in mijn nek heb grijns ik,
Valsspelers worden altijd gestraft.
Ik grijns en verdwijn onder haar vandaan waarna ik nog geen paar meter achter haar kom,
Ik beweeg met mijn handen 'Sardun Disra Musderun!' de magische worden gaan moeiteloos over mijn lippen,
Een paar secondes later komt er een kooi om Kaitlin heen, gemaakt van de bliksem die ik had opgeroepen.
Ik grijns even en loop er langs 'Volgens mij ben jij eerder de gene die gevangen zit' ik grijns en loop ietsjes door.
Vlammen komen te voorschijn in mijn handen waarna ik dr aan kijk 'Zal ik je een geschenk van mij geven? Zodat je mij nooit meer vergeet?' ik grijns weer, de grijns was duivels geworden, net zoals de blik in mijn ogen.
Ik gooi de vlammen voor de kooi gemaakt van bliksem waarna het langzaam meer ruimte in de kooi zelf opneemt.
Ik kijk grijzend toe en loop daarna weg.

Kaitlin Mary Linnet

Ik weet nog net de dolk te gooien, die haar schouder raakt.
De vlammen verschroeiden mijn huid, terwijl ik de armen voor mijn gezicht hield.
Ik keek pas terug op toen de vlammen verdwenen waren en alles behalve mijn gezicht verbrand was. "Ik houd helemaal niet van cadeautjes," gromde ik.
De kooi stond nog steeds om me heen en mijn enige kans om eruit te komen was als het zou regenen, of iemand de vlammen zou doven.
Ik floot een hoog deuntje en wachtte tot Kai nieuwsgierig uit het struikgewas kwam.
Ik keek hem niet aan. "Kan je alsjeblieft een manier vinden om dit ding te doven?"
Even later weerklonk een plassend geluid. Kai had zijn poot omhoog getrokken en stond tegen de kooi te plassen. Om een of andere reden sloeg de bliksem niet op hem over. Waarschijnlijk omdat hij niet natuurlijk was. Een klein gat ontstond onder in de hoek en ik wachtte tot hij klaar was om er door te kruipen.
Maya was verdwenen. Alles deed zo'n beetje zeer en dit was het ergste gevecht dat ik ooit had meegemaakt.
Mijn gezicht vertrok toen ik mijn lichaam in het water liet glijden en zo een tijdje bleef zitten. Kai was naast me gaan zitten. "Dankjewel," prevelde ik zacht.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov