[RPG] Camp Agora |1| - Speeltopics

We beginnen op 1 juli, wanneer alle jongeren in de bungalow aankomen.

[ bericht aangepast op 22 nov 2012 - 19:38 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

|Mian topaks. (: |

kindness is never a burden.

{My topicas ]

El Diablo.

5TYLE5 schreef:
|Mian topaks. (: |

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Malino schreef:
{My topicas ]

When we hit our lowest point, we are open to the greatest change.

[Heeft iedereen een eigen kamer, of is er een kamerindeling of iets?]

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Roza 'Rose' Garzia
Ik wipte enthousiast op en neer, terwijl ik op de houten veranda stond te wachten tot de eerste deelnemers zouden aankomen. In mijn handen hield ik een rode schrijfplank geklemd. Met daarop alle namen.
Ik wiegelde van mijn ene been op het andere, terwijl ik op mijn horloge keek. Het was halfnegen. Vanaf negen uur zouden ze moeten komen. Ik was ook veel te vroeg en te enthousiast. Als ze maar niet te lang op zich lieten wachten...

{alles zal nog uitgelegd worden door onze eigen Rose hier }

“To live will be an awfully big adventure.”

Felicia Kiara Mancini
Ik zuchtte toen ik uit de taxi stapte en mijn koffer meesleepte. Waarom moest ik ook alweer naar dit stomme kamp? Oh ja, anders kon ik 2 maanden gaan leven op water en brood. Alleen omdat die stomme bitch ruzie maakte met mij zat ik hier nu, en zij was er vanaf gekomen. Maar ja, ik zonder verwondingen, zij met een gebroken neus en een gebroken oogkas. Eigen schuld, had ze me maar niet moeten beledigen. Ik sleepte mijn koffer mee naar het huisje en keek om me heen. Er stond een vrouw met een rood schrijfblok in haar hand. 'Hoi.' zei ik zachtjes.

Brandon Jason Jefferson
En daar was ik dan, klaar om mijn straf uit te zitten in een vakantiehuisje. 2 maanden lang. Ik had de keuze gehad, of de jeugdgevangenis, of hier 2 maanden zitten. Het was allebei erg, ik moest Austin sowieso alleen laten met mijn moeder, en ik wist hoe zwaar mama het had. Ze werkte full-time om mij en Austin te kunnen onderhouden, en nu moest ze ook nog opvang voor Austin gaan regelen. Ik had het er best zwaar mee, want Austin was mijn kleine lichtpuntje in dit hele gedoe waar ik in beland was. Ze waren er bij justitie nog niet achter gekomen dat ik bij een gevreesde bende zat, en dat was maar goed ook, anders had ik heel wat langer kunnen zitten. We hadden al zoveel gedaan, van overvallen tot diefstallen en mishandelingen. Alles en iedereen wat ons in de weg stond ruimde we uit de weg, goedschiks of kwaadschiks, dat maakte niet uit. Natuurlijk wilde ik dit niet, maar ik had geen keuze nadat ik een lid van de bende compleet in elkaar geslagen had. Ik had nog geluk dat hij niet aan zijn verwondingen overleden was, dan was het voor mij heel wat erger afgelopen. Mijn moeder en Austin wisten hier niks van. Mama zou me meteen uit het huis verbannen, en Austin was nog veel te jong om het te beseffen en te begrijpen wat het allemaal inhield voor mij.
Ik stapte uit de taxi die me hier naartoe gebracht had en pakte mijn koffer uit de achterbak. Ik keek naar het huisje dat voor me stond. Het had erger gekunt hoor, daar niet van, maar toch was ik liever thuis. Hier zaten nog meer mensen die van alles ergs hadden gedaan, geen idee wat, maar dat er ruzies zouden komen, dat stond bijna vast. Ik liep met mijn koffer naar het huisje en stond meteen weer stil om de vrouw even te bestuderen.

[ bericht aangepast op 21 nov 2012 - 18:25 ]

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

|Ik ga eventjes naar piano en samenspel. Ben terug rond 20.30 u. |

kindness is never a burden.

Rose
"Hallo." begroette ik het meisje vrolijk. Ik stapte naar voren en stak mijn hand naar haar uit.
"Ik ben Rose. Als er iets aan de hand is of je hebt iemand nodig om mee te praten, dan kan je bij mij terecht. Mijn collega's zullen je ook altijd graag helpen. Maar voor nu: goedemorgen!" glimlachte ik, misschien iets te enthousiast, maar dat was typisch aan mij en ik liet me ook niet snel neerkeilen door pessimisten.
Ik keek naar de jongen wat verder en wenkte hem naar voren.
"Ik ben Rose." zei ik nog eens tegen hem en wachtte nog tot het meisje de handdruk zou aanvaarden, voor ik mijn hand naar hem zou uitsteken.

“To live will be an awfully big adventure.”

Destiny

Ik stap uit de zwarte Ferarri en steek bijna gelijk een sigaret op, ach ja. Mijn slechte verslaving, niet dat het mij wat boeit.. Ik strijk mijn outfit even glad en steek het pakje sigaretten in de binnenzak van mijn leren jasje. Waar onder andere ook mijn Iphone zat. Verveeld kijk ik toe hoe mijn ouders mijn koffers pakken en tik ongeduldig met mijn voet. Kunnen ze het niet wat sneller doen, wat? Je kan wel zeggen dat ik het zelf kan doen, maar ik wil mijn handen niet vuil maken. Verveeld loop ik voor ze uit naar de bungalow en al snel staan mijn koffers naast me. Ik werp mijn ouders nog een arrogante blik toe, meer zijn ze toch niet waard. Vervolgens kijk ik met dezelfde blik naar de vrouw voor me..

[Zo, Destiny is in da house ]

El Diablo.

Felicia Kiara Mancini
Ik nam glimlachend haar hand aan. Alleen uit beleefdheid, want op dit moment was ze nog veel te blij voor mij. 'Goedemorgen, ik ben Felicia.' zei ik en ik keek naar de jongen achter me die Rose ook een hand gaf en zich voorstelde als Brandon.
'Mogen we naar binnen?' vroeg ik toen ik naar de deur knikte. Ik had geen zin om hier te gaan wachten totdat iedereen er was. 'Oh ja, komt iemand nog mijn koffer aanpakken want ik ga dit dus niet zelf naar mijn kamer slepen.' zei ik er nog achteraan.

Brandon Jason Jefferson
'Ik ben Brandon.' zei ik toen ik mijn hand uitstak naar de vrouw die zich voorstelde als Rose. 'Ook goedemorgen.' zei ik tegen het meisje die er ook al was en Felicia heette. Ik kon het niet laten om me meteen af te vragen waarom zij hier naartoe zou moeten en wat ze gedaan zou hebben. Ik vond haar namelijk totaal geen type om iets crimineels te doen.

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Rose
Ik glimlachte vriendelijk en stipte hun namen af op mijn schrijfplankje.
"Goedemorgen, ik ben Rose." zei ik opnieuw tegen het andere meisje dat net een een poepschique wagen was gestapt. Niet dat dat in mijn ogen verschil maakte.
"Jullie kunnen al naar binnen. Jullie gaan hier de deur door. Recht voor jullie is er een trap, boven neem je de gang links. Er zijn 4 kamers, jullie vechten maar uit wie bij wie ligt. Als jullie willen dat jullie koffers niet natgeregend worden deze nacht, zullen jullie ze zelf naar boven moeten brengen."
Als we hier de berg gaan beklimmen, ga ik ze ook niet naar boven dragen.

“To live will be an awfully big adventure.”

Mark

[Entreee] Ik sloop achter Rose langs die hyper op de veranda op en neer zat te 'springen'. Langzaam liep ik naar haar toe, gaf een zacht kneepje in haar rechter bil en zei zachtjes "Boe!" ik haar oor. "Weer lekker op tijd zoals altijd zie ik?" zei ik lachend. Ik liep naar een houten paal en ging daar met mijn rug tegenaan staan met mijn armen over elkaar terwijl ik keek hoe de jongeren één voor één binnenstroomden.

It's high noon.

Rose
Ik slaakte even een geschrokken gilletje, maar grijnsde dan.
"Gedaan met het papierwerk?" vroeg ik grinnikend en leunde even wat naar hem toe voor een kus.

“To live will be an awfully big adventure.”

Destiny

Ik haal mijn wenkbrauw op en kijk haar aan.
'And i care because?' zeg ik, en kijk haar ongeïnteresseerd aan.
Tja, ik moet naar een stom kamp.. Dan is mijn humeur niet al te best, niet dat mijn humeur ooit goed was.
'Ik hoef je naam niet te weten, want voor je het weet ben ik hier weg' zeg ik, en buig een beetje naar voren.
'Daar zorg ik wel voor, nou kruis de naam Destiny maar af op dat mooie bordje van je, oke? Oke' sis ik, en pak mijn koffers om vervolgens naar boven te lopen. Oh ja, en no way dat ik mijn kamer ga delen..

[ bericht aangepast op 21 nov 2012 - 18:45 ]

El Diablo.