[RPG] Fallen Crowns • 2 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame
-
-
-



Mannen:
- Bastard - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- Glorious - Adam James Cordiall - Wetenschapper/ingenieur
- Bastard - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokter
- 0o7 - Mathre - Schildknaap
- MadEyeMoody - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet






Huize Northwode:

Vrouwen:

- STORYDREAMER - Rosamunde Northwode - Koningin
- Aurorea - Arabella Estelle Devereaux - Jonkvrouw
- Aurorea - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Rowboats - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen
-
-


Mannen:

- MadEyeMoody - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Rowboats - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Sid - Victarion ‘Vic’ Karstark - Kapitein van de wacht (Kapitein der ridders.)
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Bastard - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- 0o7 - Lior- Bandiet
-
-



Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic
Praat-Topic 2

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 13:39 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Nee joh, ik heb ook de kroonprins van Baratheon ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Adam James Cordiall

Het leek een rustige ochtend te zijn, voor de bewoners van Baratheon, en ook voor de bewoners van Northwode, maar voor Adam was dat zeker niet het geval. Terwijl iedereen deze ochtend rustig uit zijn bed stapte en deed wat hij iedere dag deed, ging hij vandaag een bijzondere dag tegemoet. De eerste keer in zijn leven dat hij het gebied van Northwode zou betreden. Hij was niet zo'n gewaagd, avontuurlijk type, en al helemaal geen vechter, dus hij kon niet zeggen dat hij zich er op verheugde. Onderweg op zijn paard begon zijn hart steeds sneller te kloppen, hoe dichter hij bij het kasteel in de buurt kwam. Hij ging niet zo maar naar het kasteel van de koning van Northwode, hij ging er heen met een missie. Het was tijd om op onderzoek te gaan. Op dit moment moest hij meer te weten te komen van de wetenschap in Northwode. Stel dat ze heel erg op hen voorliepen? Nieuwe wapens hadden ontwikkeld, of belangrijke technieken? Niet alleen moest hij daarachter komen, het kon voor hem heel erg leerzaam zijn. Als hij zich voordeed als iemand uit Northwode kon hij het kasteel misschien binnendringen, onder een andere naam, en de wetenschappers in het kasteel ondervragen. Daar kwam wel een groot risico bij. Als hij ontdekt zou worden, zou hij waarschijnlijk niet levend terug komen. Dat stond vast.
Eenmaal in Northwode gearriveerd, stopte hij in de buurt van het kasteel. Eerst moest hij nog een brug over en de ridders voor de ingang ervan overtuigen dat hij een wetenschapper was, in dienst van de koning. Hij knoopte het halster van zijn paard vast aan een houten balk en stapte met een rechte rug op de ridders af. "Goededag, mijn heren. Ik heb een belangrijk rapport voor de Koning. Ik ben wetenschapper in zijn dienst, en heb een belangrijke ontdekking gedaan in de wapenontwikkeling, " sprak hij met een geïmmiteerd accent van Northwode. Het klonk nog best overtuigend, vond hij zelf. De ridders keken elkaar even aan. "Wat is uw naam?" Adam keek even om zich heen, schraapte zijn keel. "Rufus Wellington. Zoon van Harris Wellington, de succesvolle wetenschapper die uw Koning heeft geholpen bij het verdedigen van de stad."
Het duurde niet lang voor Adam in het laboratorium stond, waar allemaal houte voorwerpen stonden. Er was een groot balkon waar men de sterren bestudeerde, dat had hij in Baratheon nog nooit gezien. Plotseling vroeg een ridder hem om mee te komen, de Koning wou hem spreken. Zijn hart begon opeens weer snel te kloppen. Hij probeerde zijn uitstraling zo neutraal mogelijk te houden, maar in zijn hoofd begonnen zijn gedachten te spinnen, hij raakte in paniek. Hij had geen keus om de ridder te volgen. Ze wandelden op een snel tempo een route door het kasteel. Trap af, trap op, schuin naar links, rechterkant van de gang, BAM! Door alle haast en paniek had hij niet goed opgelet, en was per ongeluk tegen een hofdame aangelopen. Behoorlijk hard ook. "Excuses, excuses! Het spijt me, ik had je niet gezien..." Hij opende zijn ogen weer na de harde knal en keek haar recht aan, buiten adem. Zijn bril was op de grond gevallen.

[Voor Aurora om te reageren ]

[ bericht aangepast op 25 nov 2012 - 12:18 ]

---

They say before you start a war, you better know what you're fighting for.

Catherine Eleanor Baratheon.

Ik draaide een rondje voor de spiegel en keek hoe mijn jurk vrolijk mee bewoog. Daarna liep ik naar mijn kledingkast en pakte er een paar schoenen uit. Nadat ik ze aangetrokken had hoorde ik iemand binnenkomen. Toen ik me omdraaide zag ik dat het mijn tweelingbroer Reagan was. 'Goedendag, zuster,' begroette hij me en gaf me een knikje. Ik glimlacht naar hem. 'Goedendag Reagan,' antwoordde ik hem. 'Is er wat aan de hand? Ben ik te laat voor het avondmaal?' Ik was redenen aan het bedenken waarom hij mijn kamer binnen kwam, maar kon niets bedenken. Ik liep naar hem toe en bekeek hem even. Zo te zien had ook hij zich omgekleed voor het aankomende avondmaal. Qua uiterlijk leken we erg veel op elkaar, deels omdat we tweelingen zijn, het enige echt grote verschil tussen ons was dat hij lichtblond haar had, en ik donker.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

KarensBabes schreef:
[Mijn topics ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Reagan jr.

'Nee, ik verveelde me gewoon,' Antwoord ik, en ik grijns. Mijn tweelingzus is altijd al mijn favoriet geweest. 'We eten pas over twee uur of zo, tenminste, Elizabeth is er ook nog niet,' Zeg ik, en ik glimlach vriendelijk. 'Zullen we anders een ritje maken?' Vraag ik, en ik loop de kamer in. Ze had haar jurk voor het avondmaal al aan, dus waarschijnlijk zou ze nee zeggen, maar dat boeit me niet. Ik voel me op de een of andere manier minderwaardig als ik in haar kamer ben. Het heeft een uitstraling, maar ik kan het niet meteen plaatsen. Ik kijk naar het schilderij van ons tweeën toen we nog klein waren. Ik sla mijn ogen neer. Toen ik jong was... Waarom moet ik dan ook ouder worden? Mijn hele wereld is verandert, ik heb geen les meer, en ook ik verander. Vroeger was ik de vrolijkste jongen van het kasteel, nu is daar niks meer van over. nee, helemaal niks. En over een paar jaar -misschien wel minder- Moet ik trouwen en koning zijn. Ik heb er nooit om gevraagd, ze hebben dat gewoon besloten. Dat is dus altijd zo. Iedereen besluit alles voor me, en ik heb er niks over te zeggen. Bijna schopte ik iets kapot, maar ik kan me nog maar net inhouden. Ik glimlach naar Catherine om mijn gedachten te verbergen. Ze kan op de een of andere manier mijn gedachten lezen of zo, want ze weet het altijd als er iets met me aan de hand is. 'Ik zie dat je je jurk al aan hebt, dat wordt dus geen rit. Maar wat zullen we gaan doen?' Vraag ik op een zo vrolijk mogelijke toon. Ik wil niet dat mensen lijden onder mijn verdriet. Mijn tweelingzus zeker niet.

---

Spoiler alert: you will save yourself

[Oh, dubbelpost >.<]

[ bericht aangepast op 25 nov 2012 - 12:34 ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Catherine Eleanor Baratheon.

Reagan loopt de kamer verder in en grijst naar me. 'Nee, ik verveelde me gewoon.' Lachend knik ik, hoe kan hij zich nou vervelen? Er is altijd wel wat te doen. 'We eten pas over twee uur of zo, tenminste, Elizabeth is er ook nog niet.' Ik knik weer en kijk naar zijn vriendelijke gezicht. Ondanks ik tegen Elizabeth op kijk, had ik altijd een hechtere band met Reagan. 'Zullen we anders een ritje maken?' vraagt hij, maar aangezien ik mijn jurk al aan had ging dat niet door. Hij loopt naar een schilderij van ons tweeën toe en bekijkt het. We waren toen nog veel jonger en kijken er erg blij. Hij draait zich terug naar me om en lacht naar me. 'Ik zie dat je je jurk al aan hebt, dat wordt dus geen rit. Maar wat zullen we gaan doen?' Ik zie aan zijn gezicht dat er iets mis is, maar hij is erg moeilijk te doorgronden de laatste tijd. 'Nee, geen rit. Maar dat kunnen we morgen gaan doen?' vraag ik hem. Ik had al veel te lang niet paard gereden en mijn paard Snow niet gezien. 'Maar we kunnen wel even naar de stallen gaan? Of even door de tuinen wandelen?'

[ik ga naar de bioscoop, dus zal pas tegen de avond weer kunnen reageren, sorry!]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Aurora Violet Rose.
Nonchalant haalde hij zijn schouders op. Ik mocht ook niets anders ervan denken, het was nu eenmaal zo dat het hem niets kon schelen, anders had hij zich wel anders gedragen. ‘Regels zijn er om gebroken te worden,’ zei hij met een simpele glimlach, welke ik niet bepaald kon plaatsen. Ondanks dat deze man een raadsel voor me was, was ik hem nog altijd van dienst. Ik wist gewoonweg enkel niet waarom hij zo graag vrouwen wilde verleiden. Zou het iets zijn uit het verleden? Nee, miss Rose, verban die gedachte onmiddellijk.
      ‘En nee, ik denk dat er verder niets is.’ Ik boog mijn hoofd iets. ‘Your wish.’ Sprak ik, een kritische ondertoon, iets dat er altijd wel in leek te zitten. Abrupt werd zijn gezicht wat serieuzer dan eerst, waardoor ik hem afwachtend aankeek en mijn vingers weer in elkaar verstrengelden. Hoewel een gesprek met de heer Kingsley voor ging, moest ik toch echt straks verder met de dagelijkse verdere taken. Enkel kon ik hopen, en zeker verwachten, dat de anderen al iets gedaan hadden. Meestal moest ik ze ertoe aan zetten, hadden ze dan geen enkel respect?
      ‘Denkt u dat de oorlog snel zal uitbreken?’ Het gesprek had een heel andere wending gekregen, waardoor ik wel degelijk even fronste, echter liet ik snel mijn gewoonlijke bijna emotieloze blik op mijn gezicht glijden. Zijn blik gleed even naar het grote raam aan de overkant van de gang, al volgde ik zijn blik niet. Oorlog… dat enkele woord liet alleen al een pijn door me heen snijden. Bij een oorlog hadden mijn beide ouders het niet overleefd. Ik kon er wat aan doen, het was mijn schuld! Nee, ik was nog maar tien jaar… Hoewel de lessen me hadden geleerd hard te blijven, scheen er nu toch een verdrietige, bijna gekwetste blik door in mijn felblauwe ogen, waardoor ik mijn hoofd iets naar beneden wendde, zodat hij het niet kon merken.
      ‘Ik denk niet dat een oorlog veel nut zal hebben,’ Ik wist niet wat te zeggen, dus bleef ik vaagjes knikken, als teken dat ik hem wel gehoord had. ‘Het is vreselijk.’ Dat is het ook, want daardoor ben ik mijn ouders kwijt geraakt, dacht ik, maar zei er niets op. Zijn stem had een bittere klank gekregen, had hij er meerdere mee gemaakt? Vreselijk. ‘Het heeft niet veel nut inderdaad, sir Kingsley,’ sprak ik uiteindelijk, een veel zachter, maar giftig stemmetje dan eerder. ‘Daardoor hoop ik dat de oorlog niet zal uitbreken, maar als dat wel het geval is, ben ik klaar om de koninklijke familie te beschermen.’ Dat was mijn taak ook, zelfs als dat mijn dood zou worden, dat was nu eenmaal mijn werk. En dat zette ik op de eerste plek. ‘Heeft u –?’
      Ik kon echter mijn zin niet afmaken of er botste iemand behoorlijk hard tegen me aan. Hierdoor viel ik geschrokken op de grond en gromde ik luid. ‘Bij de duivels staart,’ schold ik zachtjes wanneer dit gebeurde. Het was een ander deel van mijn anders zo strikte en strenge kant, welke mede mogelijk werd gemaakt door de botsing. ‘Excuses, excuses! Het spijt me, ik had je niet gezien…’ Excuses mijn…! Ik opende mijn ogen en keek direct naar de desbetreffende jongeman. Nu had ik al veel mee gemaakt en kende ik wel iedereen die hier werkte of woonde, maar deze man kwam mij niet bekend voor. Was hij hier voor zaken die hij wilde doen, misschien of voor de koning? Waarom rende hij praktisch gezien ook door de gangen? Dom, dat hoorde niet en dat zou ik hem duidelijk laten merken. Zijn bril was op de grond gevallen, echter pakte ik deze niet op en bleef naar hem kijken terwijl ik op stond en gewoonlijk het ‘vuil’ van me afveegde. Dit was een mooie, schone jurk en hij verpestte het. Onbeschoft.
      ‘Excuses, excuses,’ siste ik naar hem, mijn vingers voor me terug ineen gevlochten. ‘Open uw ogen goed, heer, dan ziet u waar u naartoe loopt, zodat u de volgende keer niet tegen mij aan botst. Hebt u dan geen enkel fatsoen?’ vervolgde ik sissend, waarbij mijn ogen donkerder werden. Die excuses van hem deden mij niets. Je hoorde een hofdame niet omver te lopen, met wat voor reden dan ook. Hierna wendde ik mijn blik van hem af, mijn kin arrogant de lucht in gestoken. ‘Wie bent u eigenlijk? Ik heb hier u niet eerder gezien.’ Vroeg ik hem vervolgens, wantrouwend. Een blik schoot ik de ridders die bij hem waren, wachtend op een antwoord. O, en die verwachte ik wel heel snel en degelijk, anders liet ik ze niet doorgaan.

[ bericht aangepast op 25 nov 2012 - 13:23 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Adam James Cordiall

In een waas voor mijn ogen zag ik dat ze op de grond was gevallen. Ze was duidelijk niet geamuseerd, eerder het tegenovergestelde. Zonder mijn bril kon ik niet goed zien hoe ze eruitzag, er was alleen een waas van zwart haar en felblauwe ogen, een aantal ridders die zich om ons heen verzamelden. Aan haar spraak te horen, was ze alles behalve gelukkig met mijn actie. Eerlijk gezegd was ik nog nooit zo'n felle hofdame tegengekomen en ik voelde me ontzettend ongemakkelijk. Ik wist al niet goed hoe ik met vrouwen moest omgaan, maar met dit soort harde types wist ik al helemaal niet wat ik moest doen. Ik schraapte mijn keel en graaide snel mijn bril van de vloer. Gelijk toen ik mijn bril opzette werd alles weer helder, al werd ik even een beetje duizelig. Nu ik beter kon zien, kon ik ook beter nadenken. "Eh. Ik heb wel degelijk fatsoen, vrouwe. Twijfel daar niet over. Ik had, hoe dan ook, beter moeten opletten, daar heeft u gelijk in." Wat moest ik haar anders zeggen? Dat ik in paniek was omdat ik hier eigenlijk niet thuishoorde? Geen goed plan. Oh, geweldig, ze was ook nog eens nieuwsgierig. Geërgerd keek ik opzij, draaide met mijn ogen. "Rufus Wellington. Aangenaam. Het klopt dat u mij niet eerder heeft gezien hier, ik ben hier in naam van mijn vader; Harris Wellington," legde ik uit, een beetje ongeduldig, maar zo overtuigend mogelijk. Ik wierp snel een blik op de ridders, maar hun uitdrukkingen waren nog altijd neutraal. Als ik door deze hofdame door de mand zou vallen, zou ik me daar de rest van mijn leven voor moeten schamen. Wat moest ze eigenlijk van me? Het leek alsof ze een oordeel over me trok zonder ook maar iets over mij te weten. Onbeschoft? Dat was ik niet. Ik had in ieder geval een probleem en ik begon me steeds meer af te vragen waarom ik hier ook al weer was. Als ik zou sterven door deze actie, zou ik mijn kennis ook niet meer kunnen overbrengen naar Baratheon en was deze missie volkomen nutteloos. Daarnaast, ik wou gewoon niet dood. Al helemaal niet door zo'n vervelende hofdame.

---

They say before you start a war, you better know what you're fighting for.

Fauna Deidre Graham

Ik keek nog steeds naar mijn vinger, waar alweer een grote druppel bloed uit opwelde en in grote rode druppels op de grond drupte.
Voetstappen lieten me opschrikken uit mijn dagdromen over hoe ik van mijn probleem af kon komen.
Een jongeman kwam de boog van de pergola binnenlopen.
Hij kwam me bekend voor, ik had hem wel eens bewonderend nagekeken hoe hij in de kruidentuin bezig was.
'Kan ik u helpen ?'
Met mijn schone hand ging ik door mijn haar heen, waardoor het nu geheel in diens lengte over mijn schouders heen vielen tot onderaan mijn schouderbladen.
Aarzelend woog ik mijn woorden af terwijl er nu alweer een hele lange spoor bloed over mijn arm naar beneden stroomde wat ik met een zakdoekje wegveegde die nu al helemaal besmeurd was met mijn eigen bloed.
'Ik schrok ergens van en in mijn haast haalde ik mijn hand open aan een aantal scherpe doornen, alleen nu wilt het niet meer stoppen met bloeden.'
Mijn lichtblauwe ogen vonden uiteindelijk zijn donkerbruine exemplaren en ik bewonderde de intense kleur die er in lag.
En net zoals alle momenten waarop ik alleen was met een man, begon ik te ratelen.
'Ik weet dat het misschien vreemd is om hier ook nog iemand anders te vinden, normaal komt hier niemand, daarom kom ik hier ook zo vaak, de planten verzorgen, de dieren verzorgen en...' met een zucht hield ik mijn mond.
Fijn, nu dacht hij waarschijnlijk dat ik gek ben..

{Ik ga nu met mijn ouders, broertje en opa en oma naar de Orchideeën hoeve, dus ik reageer nog weer wat later... >.< Ik denk dat ik pas rond 7 uur terug ben..
Tenzij ik daar wi-fi heb, maar dat betwijfel ik..}

---

Credendo Vides

Reagan jr.

'Nee, dat kunnen we morgen doen?' Vraagt ze, en ik glimlach. Ik weet dat ze haar paard mist. Dat wist ik al voor ze de rit naar morgen schoof. Niet alleen zei kon mij voorspellen, ik kan dat ook bij haar. 'Maar we kunnen wel even naar de stallen gaan? Of even door de tuinen wandelen?' Stelt ze voor, en ik knik. 'Anders lopen we via de stallen naar de tuinen?' Vraag ik, en ik begin te lopen. Als we bij de stallen aankomen loop ik meteen naar mijn paard, Celles, wat renner betekend. Ik aai hem en loop daarna naar Snow. Na Celles is dat ook mijn lievelings paard. Ik draag de stalknecht op dat hij de paarden moet voeren en ga daarna weer naar Celles toe. Hij is al heel lang van mij. Op de een of andere manier hebben wij een soort verbinding. Ik aai hem en moet lachen als hij me likt. Met mijn hand veeg ik de nattigheid van mijn gezicht. Als ik dat gedaan heb ga ik nog even alle paarden langs. Ik ken ze stuk voor stuk, vroeger kwam ik hier vaak. Ik besef dat ik de hele tijd de verleden tijd gebruik. Ik ben veranderd, en daar kan ik niks aan doen. Maar soms is het alsof ik een stuk van mezelf achterlaat bij iedere plaats waar ik kom. Het angstige is dat ik weet dat ik mijn ziel verlies. Als mensen daar achter komen, wordt ik verbannen om nooit meer terug te komen. ik leg mijn hoofd tegen die van Celles aan. 'Jij weet me toto de waarheid te houden, he jongen?' Fluister ik, en als antwoord briest hij zachtjes. Ik voel zijn warme adem over mijn gezicht en het voelt fijn. Ik merk dat een traan mijn gezicht heeft betreden. Ik doe de moeite niet om hem weg te vegen. Ik wil me nu niet omdraaien, Catherine mag me zo niet zien. Ik wil het niet, maar toch verlaat een stukje van mijn ziel mijn lichaam. Ik zie het bijna op de grond vallen, als ik mijn ogen sluit.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Aurora Violet Rose.
De jongeman schraapte zijn keel en graaide snel zijn bril van de vloer. Direct zette hij deze op en ontmoette mijn strenge, vervaarlijke blik. Hij had nog geluk dat ik er niet expres op ging staan, dat haalde hij namelijk in me naar boven toen hij hard tegen me aan botste. Het werd dan ook niet getolereerd bij mij, wat wel te merken was aan mijn giftige houding abrupt. Normaal was ik niet zo, maar hij had nogal een slechte indruk bij mij gemaakt.
      ‘Eh. Ik heb wel degelijk fatsoen, vrouwe. Twijfel daar niet over. Ik had, hoe dan ook, beter moeten opletten, daar heeft u gelijk in.’ Hierop knarsetandde ik iets, wat duidelijk te horen was en voor een kleine seconde wendde ik mijn blik af naar Sir Kingsley. Ik peilde zijn reactie, maar liet vervolgens mijn blik terug dwalen naar de man die me ondersteboven had gelopen. Letterlijk. ‘Het is maar goed ook dat u daar niet over twijfelt, want anders had mijn reactie nog veel erger kunnen zijn, heer.’ waarschuwde ik hem, nog altijd sissend. Mijn ogen waren dan ook donkerder geworden dan het felblauwe dat ik eigenlijk had.
      Op mijn wantrouwende vraag wie hij was keek hij geërgerd opzij en draaide met zijn ogen, het was iets wat me totaal niet aan stond. Had hij dan geen enkele manieren geleerd? Het was nog deugdelijk dat hij zijn excuses aan bood, echter voor de rest mocht hij wel eens wat manieren leren. Desnoods zou ik mezelf beschikbaar stellen daarvoor, ik leek namelijk de enige die daar wel toepassing van gebruikte. ‘Rufus Wellington. Aangenaam. Het klopt dat u mij niet eerder heeft gezien hier, ik ben hier in naam van mijn vader; Harris Wellington.’ Legde hij uit, een beetje ongeduldig, maar redelijk overtuigend. Hij wierp een blik op de ridders, maar ik blikte mijn ogen over hem en zijn gestalte. Zijn bril was me al opgevallen, zo laat ik mijn ogen even in zijn reebruine ogen dringen, wat absoluut het tegenovergestelde was van mijn kijkers. Kortgeknipt bruin haar en een gemiddelde lengte. Aan zijn kleding twijfelde ik even, maar stelde er voor nu nog geen vragen over.
      ‘Heer Wellington?’ Herhaalde ik toen vragend, waarna mijn kaken zich strak op elkaar klemde, echter vlak erna losser gingen om een zucht uit mijn mond te laten. Hij was hier in naam van zijn vader, ik stelde er echter mijn vraagtekens bij. ‘U komt hier in naam van uw vader, maar wat voor zaken komt u hier doen?’ Ik kan me niet herinneren dat er vandaag iemand langs zou komen, ik zou hem straks eens ondervragen. Een ijzige blik gaf ik de ridders die bij hem stonden om daar enige peilingen uit wijs te worden, echter gaven ze niet veel los, waarbij ik toch weer terug keek naar de heer, nadat ik nog een blik op sir Kingsley had gegeven. De tijd gaf ik de jonge man om antwoord te geven en toen hij dit gedaan had, sprak ik met een strikt gezicht, welke hij niet kon weigeren: ‘Ik vraag u om mij te volgen, heer Wellington, ik wil graag wat met u bespreken.’

[ bericht aangepast op 25 nov 2012 - 15:51 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[mijn topics]

---

Remember to be ridiculous.

Brom Rowan Falcon
Met haar schone hand gleed de jonge vrouw door haar blonde haar. Ze leek te aarzelen en ondertussen gingen Broms ogen van het hoofd tot de voeten van de dame. Toen zag Brom water er aan de hand was. Haar hand en arm was besmeurd met bloed, waarschijnlijk had ze zich geprikt aan een doorn van een van de rozen en was de wonde groter geworden. Aan de manier hoe de dame haar doekje tegen haar arm hield zag Brom dat ze niet wist wat te doen en hoopte op hulp. "Ik schrok ergens van en in mijn haast haalde ik mijn hand open aan een aantal scherpe doornen, alleen nu wilt het niet meer stoppen met bloeden." Haar ogen vonden die van Brom. Haar ogen waren mooi, heel mooi, blauw. Dat moest Brom toegeven. Maar alle vrouwen hadden mooie ogen. Zo waren zij nou eenmaal. Mooi. "Ik weet dat het misschien vreemd is om hier ook nog iemand anders te vinden, normaal komt hier niemand, daarom kom ik hier ook zo vaak, de planten verzorgen, de dieren verzorgen en..." met een zucht hield ze haar mond. Maar Brom vond het alleen maar amuserend. Hij glimlachte een pretlichtjes verschenen in zijn ogen. Maar dan keek hij weer naar de arm van de jonge vrouw, die moest nodig verzorgd worden. Omdat zijn hemd nu toch al naar de knoppen was -door de vele gaten- en Brom niks anders had scheurde hij een stuk van het kledingstuk af en keek in zijn schoudertas naar een bepaald soort kruid. Toen hij dat gevonden had keek hij naar de jonkvrouw en vroeg om toestemming,"Mag ik?" Zonder haar antwoord af te wachten depte hij het bloed op haar arm en hand weg en stak toen de bladeren van het kruid in zijn mond. Het moet er vreemd uitgezien hebben maar het kruid hielp wel degelijk. De bebloede doek stak hij terug in zijn schoudertas en spuwde toen de smurrie van blaadjes uit in zijn hand. Die deed hij op de wonde van de jonge vrouw en scheurde toen nog een stuk van zijn hemd af en bond die om haar arm. "Dit zou normaal gezien moeten werken." Hygiënisch was het niet maar als ze verzorging wilde mocht ze niet kieskeurig zijn.

---

kindness is never a burden.

Squib schreef:
[mijn topics]

|Aha! Jou heb ik nodig. (: Is de conversatie tussen de koning sir Graves nog nuttig aangezien Elizabeth waarschijnlijk al terug is. |

---

kindness is never a burden.